Het gaat soms alle kanten op in mijn hoofd. Ik geloof dat ik al eerder zon topic opende maar ik moet het even weer kwijt . Het is ook zo verwarrend, mijn lijf is klaar om nog een kindje te mogen baren. Mijn hoofd wil dat ook, maar ik zie ook veel beren op de weg. Ik vraag me soms af of ik niet zoveel beren op de weg zie dat het beter is om maar gewoon niet te gaan voor een tweede. Maar aan de andere kant voel ik dat in ons gezin nog plek is voor een kindje. De babytijd met mijn zoon was heel erg zwaar. Zijn allergie ontdekten we pas na ruim een jaar. Maar ikzelf ben ook echt een wrak onder invloed van hormonen. Dat was pas echt weg 1,5 jaar na de bevalling. Deze tijd was ècht overleven. De onzekerheid over wie ik als moeder wil zijn is natuurlijk voor een groot deel weg, maar die horrormonen zijn onverbiddelijk natuurlijk. En wat doet dat met mijn gezin? We zijn nu zo gelukkig. Kunnen reizen, mijn huishouden is een beetje in de hand, ik heb tijd om creatief bezig te zijn, ik heb alle tijd voor zl. Als er een tweede komt wordt dat anders. De portemonnee ook. Maar ja! Wat is nu belangrijk hè. De periode dat je vruchtbaar bent kun je nooit meer terughalen. En wat zijn nou die paar tropenjaren. Ik ben zelf trouwens enig kind en heb dat nooit vervelend ervaren. Zo gaat dat dus in mijn hoofd. Wie twijfelde ook zo erg? En ging er gewoon voor? En hoe kijk je er nu op terug? En wie zag er vanaf. Openhartig en eerlijk mag (als je durft).
Ik ben ook aan het twijfelen, vanwege een trombose en longembolie na mijn bevalling. Ik blijk een stollingsziekte te hebben waardoor ik minder energie heb. Hierdoor was ik lang overtuigd dat ons gezin compleet was. Alles in balans etc. Maar de laatste tijd knaagt het ontzettend en ben ik bang spijt te krijgen als we er niet voor gaan. En eerlijk is eeerlijk, ik wil graag een broertje of zusje voor mijn dochter. we hebben een kleine familie en ik heb zelf een enorm goede band met mijn zus. Tja, over twee weken gaat mijn spiraaltje eruit, dus kan mijn ervaring nog niet vertellen. Doe wat jullie hart je ingeeft
Na me eerste heftige zwangerschap wou ik echt geen tweede meer! Ook verschrikkelijke ervaring met ziekenhuis en hoe ik er behandeld werd! Besloten om toch voor tweede te gaan omdat mijn gevoel grwoon zo groot was en ik bang kreeg spijt te hebben! Ik wou me dochter graag een broer of zus geven daarom toch ervoor gegaan! Wel maatregelen genomen door goede afspraken te maken met me vriend bij weer Hg zwangerschap gelijk te stoppen met werken en ook om van ziekenhuis te veranderen. En zo gezegd zo gedaan! Tweede Hg zwangerschap en enkele complicaties maar geen enkele spijt! Goed begeleid en gestopt mer werken met 7.5 week zwangerschap! Nu 37 wk zwanger en over 2 weken geplande keizersnede dan mag ik opknappen en kunnen we als gezin weer samen dingen doen! Me vriend ons ouders hebben belangrijke taak gehad 9 mnd want ik was tot weinig in staat maar we zijn allemaal super blij!
Hier ook heel lang twijfels gehad. Eerste zoon had behoorlijke slaapproblemen tot 1.5 jaar. En is heel temperamentvol. Dus vooral bang dat we het niet aan zouden kunnen. Mijn man en ik hebben helaas geen ouders meer dus we hebben ook niemand die ons kan helpen als het zwaar is. Wel veel vrienden die willen helpen maar ook hun eigen leven en gezin hebben. Ik wilde wel graag een broer of zus voor mijn zoontje. Ik heb een hele goede band met mijn zus vooral na het overlijden van onze ouders. Dus dat gun ik hem ook. Ook is het een heel sociaal ventje die graag met andere kindjes speelt. Dus uiteindelijk mijn angst opzij gezet en nu 30 weken zwanger. Vind het super leuk maar wel heel spannend.
Ik herken je gevoel helemaal. Na een zware zwangerschap en bevalling konden we heerlijk genieten van onze oudste dochter. We voelden ons compleet. We hadden het wel eens over een tweede, maar waren vooral bang de geweldige harmonie binnen ons gezin kwijt te raken. Ook zag ik het niet zitten om weer zwanger te zijn en te bevallen. En toen.. was ineens onze verrassing onderweg. Alle beren die wij (vooral ik) zagen, verdwenen. De zwangerschap was minder pittig, de bevalling verliep een stuk beter. En wat is onze jongste ook weer een geweldig kind. En het mooiste is.. ze zijn de beste vriendinnen (ondanks 3,5 leeftijdsverschil)! En nu, het is prima zo. We hebben nog steeds een fijn gezinnetje, waar ik elke dag van geniet. Ik zou vanuit mijn situatie iedereen aanraden voor een tweede te gaan. Maar ik weet zeker dat we met alleen onze oudste dochter ook heel gelukkig zouden zijn geweest,
Ik vond het verschrikkelijk om zwanger te zijn. Maar wilde wel graag een tweede. We hebben gekozen om snel de natuur zijn gang te laten gaan zodat ik 'er vanaf was'. Achteraf blij dat het nu achter de rug is. Het was pittig, maar achteraf blij dat we het zo hebben gedaan
Ja, hier ook erg getwijfeld. Pittige eerste jaren gehad, erg vermoeid. De zwangerschap was ook alles behalve leuk. Voor mijn man hoefde het ook eigenlijk niet meer, ik wilde voor mijn gevoel wel maar zag ook veel beren op de weg. We hadden het nog niet echt besloten toen ik ineens zwanger was. Nu weer tien weken misselijkheid achter de rug en kan ik een klein beetje beginnen met genieten. Onze zoon is straks naar school als de baby komt wat ik erg fijn vind.
Ik was er altijd van overtuigd dat ik minstens 2 kinderen wilde, misschien zelfs nog wel meer. En nu blijft het er bij 1 Ik heb een heerlijk kind, als baby huilde hij eigenlijk alleen als hij honger had (en een korte periode iets meer vanwege reflux, maar toen dat onder controle was met medicijnen nooit meer een kik gegeven daarom). Met 6 weken kwam hij nog maar 1 keer 's nachts voor een fles, en met 8 weken sliep hij de hele nacht door. En nu nog, met bijna 2, is het een heerlijk kind. Slaapt nog steeds fantastisch, eet als een dijkwerker, knuffelt het liefst de hele dag...oke hij begint ook te puberen maar dat hoort erbij Maar de zwangerschap vond ik verschrikkelijk. De bevalling was een hel en de hele nasleep sta ik ook liever niet meer te veel bij stil. Daarnaast heeft mijn vriend een erfelijke aandoening, en ondanks dat zoon dit waarschijnlijk niet heeft (wij gaan dit nog laten testen), willen wij toch niet het risico nemen bij een volgend kindje. En tuurlijk kriebelt het ergens nog wel bij mij, zeker nu best veel mensen om mij heen de afgelopen periode een baby hebben gekregen, maar ik durf niet meer. Mijn moeder heeft overigens ook een niet al te leuke zwangerschap en bevalling gehad, toen ze zwanger was van mijn zus. Maar bij haar overheerste het gevoel juist van 'dit moet ook anders kunnen', en dat was voor haar juist de reden om toch voor een tweede te gaan. En achteraf heeft ze daar nooit spijt van gehad, want de zwangerschap was een eitje, de bevalling was een eitje, en ik was een eitje als baby Beren op de weg zullen er altijd zijn, want er bestaat geen 'perfect moment' om een kind te krijgen. Je kan altijd wel redenen bedenken waarom het nu niet uitkomt, waarom het beter is om toch nog even te wachten. Hoe staat je partner erin, wil hij nog graag een tweede kind? Want uiteindelijk zullen jullie samen die beslissing moeten maken, en hier ook echt eerlijk over moeten zijn naar elkaar toe. Doe het niet omdat de ander dat graag wilt, maar omdat jullie het samen zo graag willen. En als jullie er alle twee volledig achter staan, dan komt het echt wel goed
Hier ook lang getwijfeld. Voordat we onze eerste kregen, wilden we graag twee kinderen en dat gevoel kwam na zo'n drie jaar weer terug. Onze eerste was en is heel bewerkelijk, slaapt slecht en heeft veel, heel veel nabijheid nodig. Samen met een remigratie, breuk met mijn familie en verbouwing van ons nieuwe huis in Nederland heeft het echt jaren geduurd voordat ik weer een beetje mezelf was. De tweede is qua aandachtsbehoefte veel minder intensief, die kan bijvoorbeeld wel zelf spelen, en slaapt ook wel beter, maar wordt nu met 16 maanden nog steeds twee keer per nacht wakker. Ook heb ik na de bevalling kwaamvrouwenkoorts en twee weken daarna een longontsteking gekregen, waardoor ik dus twee keer in het ziekenhuis heb gelegen met ab(-infuus). Hierdoor ben ik dus deze keer vooral lichamelijk nog steeds niet boven jan, heel slechte conditie en samen met weinig slapen en de hormonen voel ik me nog steeds niet zoals ik zou willen. Het verschil is deze keer wel dat ik me deze keer had ingesteld op een zware tijd, hoewel daarvoor dus uiteindelijk een andere oorzaak was dan bij de eerste. En je weet heel zeker (als je niet een kind met een beperking krijgt) dat het écht op een keer makkelijker wordt, ook al duurt het misschien langer dan gemiddeld. Ondanks alle gedoe en het feit dat ik ook deze keer nergens de zogenoemde (en door mij gehate term) roze wolk heb kunnen bespeuren, heb ik echt nog geen seconde spijt gehad als ik zie hoe leuk onze dochters met elkaar omgaan en er weer een heel nieuwe dynamiek in ons gezin is ontstaan.
Zo herkenbaar... Zwanger zijn was echt superkut (HG en brak bekken) de nasleep zoniet nog kutter (PND, nog brakker bekken) ik ben zó moe geweest die eerste jaren.. Nu een heerlijk kind van 4, huishouden, financien, tijd voor mezelf, psyche, lichaam, alles is stabiel en in evenwicht. Ik was ook overtuigd tot ze 4 jaar was dat dit het was zo. Nu word ik 33 en twijfel me suf. Zo bang spijt te krijgen, zou mn dochter sowieso een broer/zus gunnen, mn man een tweede kindje maar ik weet het zelf gewoon niet.. In dit geval bij twijfel niet doen en koesteren wat je hebt? Of toch maar gewoon in het diepe springen? Zucht
Hier ook altijd getwijfeld of we een tweede kindje wilde. Onze oudste was ook niet makkelijk. Had veel regelmaat nodig. Wat later naar bed betekende gelijk een onrustig kindje. Uiteindelijk toch gegaan voor een tweede kindje, ik had zoiets wat zijn die paar jaren nu op een mensenleven en ik had nog genoeg ruimte in mijn hart. De verassing was groot toen ik een tweeling bleek te krijgen. En oh wat is het zwaar geweest de afgelopen 2jr. Alles draaide om de kinderen. 1 dame is ook geen beste slaper. Pas sinds enkele weken gaat het beter en krijg ik het gevoel dat we weer vrijheid hebben. De kinderen kunnen gerust mee naar uitjes etc, slaapjes worden steeds minder belangrijk. Huishouden gaat steeds makkelijker. Beter bij te houden etc. Ik zou het allemaal opnieuw doen want het is zo heerlijk om meerdere kids te hebben. Als ik met z'n allen aan tafel zit voel ik me zo rijk. Ze zijn zo lief voor elkaar, kunnen heerlijk spelen. Die interactie tussen ze is heerlijk om naar te kijken. Ik raad het iedereen aan die twijfelt er gewoon voor te gaan. Echt die jaren vliegen voorbij en als je er instaat met het idee dat je het komende jaar niet veel kan doen dan valt het alleen maar mee. De liefde voor je kind brengt je een heel eind!
Voor ons was het ook een tweestrijd. Ons zoontje was een huilbaby en ik voelde me erg ongelukkig na de bevalling. Ik ben nu onverwacht zwanger van ons tweede kindje en sinds ik dat weet is alle twijfel weg. Ik weet dat het zwaar gaat worden, maar we zijn vooral dolgelukkig dat we er een kleintje bij mogen krijgen.
Jaren wilde ik echt geen tweede kind moest er niet aan denken, vond het heerlijk met 1 kind. Ik was gewoon niet gemaakt voor meer kinderen, was gewend aan mijn vrijheid en met 1 kindje ging alles nog zo makkelijk. Ik riep het hardst van iedereen No Way een tweede voor mij. Maar nu 8 jaar later toch weer zwanger en geheel gepland want wilde het toch nog meemaken en was bang spijt te krijgen als ik het niet zou doen. Ja tuurlijk zal het weer wennen zijn omdat mijn zoon al 8 is dalijk en alles nu zo makkelijk en vanzelfsprekend is. Maar ik zie het weer zitten en die babytijd is zo'n relatief korte periode dat we daar ook wel doorheen komen. Bij mij had het trouwens niet te maken met slechte zwangerschap of bevalling of een kindje wat slecht sliep ofzo want ik had niks te klagen maar mijn gevoel voor een tweede was er gewoon nooit meer. En zo zie je maar dat het er ineens toch weer was 😉 en nog steeds met dezelfde man alleen doen we het 8 jaar later gewoon nog een keer.
Hier geen echt fijne 1e zwangerschap, huilbaby en pnd. 1e jaar geroepen "er komt echt geen 2e". En toen kwamen de twijfels en wens voor een 2e. Altijd geroepen "als het mogelijk is liefst 2 kindjes". Toch gedaan. Heftige zwangerschap, hg vanaf begin tot eind. Einde zwangerschapvergifiting met vrijwel direct inleiden als gevolg. 2e weer een huilbaby, maar ik was relaxter. Heb vooraf keuzes gemaakt hoe ik het wou na de bevalling wou. Niet weer kraamvisite die na thuiskomst kwam en gelijk 3uur bleef. Etc. 2 kindjes is drukker, duurder etc. Maar soms ook echt makkelijker. Ze houden elkaar bezig etc. De keuze blijft altijd bij de ouder(s) zelf. Jij/jullie moeten het doen. Succes met de keuze!
Mbt je eerste.. Je tweede zal een ander kind zijn met een ander karakter. Daarbij ben je nu een ervaren moeder dus je zal dingen sneller herkennen en rustiger oppakken. Het "tropenjaar" hoeft geen tropenjaar te zijn, stel je erop in maar leef niet in deze angst. Als je in je hart deze wens hebt wees dan overtuigd dat jullie dit aankunnen! Het komt echt wel goed. En het is bovenal gewoon erg leuk. Nog zo'n mensje in je leven om eindeloos van te houden.
Hoi medetwijfelaar! Ik (/wij) twijfel ook nog heel erg. We willen eigenlijk eerst een huis kopen en dat op orde hebben. Maar ik laat binnenkort mn spiraaltje eruit halen wegens klachten en een pap2 uitslag van m'n uitstrijkje. Ik wil voorlopig geen hormonen m'n lichaam in hebben. Misschien dat we de natuur z'n gangetje laten gaan. Het lijkt me wel heel leuk een tweede! Maar zwanger zijn is niet mijn ding
Ik heb altijd geroepen dat ik sowieso 2 kinderen wilde. Na de geboorte heb ik gezegd: nooit weer! In de periode dat onze zoon 6 maand was, begon ik te twijfelen. De twijfel was van korte duur, want hier komt echt geen 2e. Ik heb wel periodes dat ik denk; oh zo'n mooie bolle buik, trapjes, babygeur etc etc maar dat verdwijnt ook snel weer. Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik zwanger was en dit heeft veel emoties met zich mee gebracht. Zwanger zijn is ook niet echt mijn ding. Tot 16 weken heel erg misselijk geweest. En vanaf 20 weken volledig in de ziektewet vanwege BI. Mijn bekken hebben daar een flinke optater van gehad en er zit nog steeds flinke spelling in mijn bekken door BI. Bevallen ook niet echt fijn en de baby periode vond ik dood en dood vermoeiend. Onze zoon liep was door met 14 maanden. Daarnaast ben ik echt niet het baby-type-moeder.
Mijn man twijfelt net zo erg als ik. Op momenten spreekt hij uit dat hij heel graag nog een kindje zou willen, maar het wolkje boven die wens is gevuld met dezelfde twijfels als ik. Ook het financiele plaatje ontrust hem. Meer dan ik omdat hij kostwinner is en ondernemer en daarmee rust die verantwoordelijkheid op zn schouders. Financieel kan het gewoon, maar we moeten natuurlijk wel weer water bij de wijn doen. Fijn al die herkenbare berichten!
Wij hadden juist altijd dat 1 kind genoeg is. En sinds dr geboorte alleen maar meer overtuigd van dat we het hierbij houden. Enerzijds omdat we veel als zwaar hebben ervaren, met een huilbaby. Ik ga het risico niet nemen dat nog een keer te krijgen. Of een niet gezond kindje te krijgen. Anderzijds is hoe ik een baby 'opvoed' in strijd met wat er gaat gebeuren bij de tweede. Ik ben van voeden op verzoek, slapen op verzoek, maak eigenlijk zelden haar wakker. Dat gaat niet als ouder kind naar school moet bv. Dan moet baby wel mee in mijn ritme, terwijl ik ben van in ritme baby mee gaan. Daarbij denk ik niet dat ik emotioneel stabiel genoeg ben voor een tweede. Ik heb nooit erge depressies, maar schommel emotioneel ontzettend. Als ik een zgn dip heb, moet ik er nu niet aan denken twee kinderen te hebben. En het kost financieel weer offers. Dat heb ik er niet voor over. Voor mensen met een enorme kinderwens voor meer kindjes, waarschijnlijk allemaal kulargumenten, maar voor ons niet
Bij mijn eerste kindje ook een zware zwangerschap en bevalling, rottige kraamtijd en huilbaby ... Kortom ik had even tijd nodig om moed in te zamelen voor een tweede. Maar ik ben zelf enigskind en ik heb altijd gezegd dat ik zelf 2 kinderen of meer zou willen. Ik vond het vreselijk om alleen te zijn thuis. Dus toen mijn oudste met 2,5 eindelijk ging doorslapen zijn we er toch voor gegaan. En ik heb geen moment spijt gehad ! Super makkelijke zwangerschap, bevalling eitje, heerlijk relaxed mannetje en ook daardoor relaxte mama. Dus het kan een tweede keer echt heel anders gaan! Natuurlijk is het eerste jaar weer even pittig; de gebroken nachten en het gesjouw met spullen als je ergens heen wilt. Maar het is zo heerlijk om m'n kinderen nu samen te zien ravotten. Om ze sochtends samen verhalen te horen vertellen als wij nog in bed liggen.