Mijn zoontje van 4 heeft het tegenwoordig vaak over de dood. Wij hebben in onze omgeving (gelukkig) niet te maken gehad met de dood. Ik betwijfel of hij weet wat het precies is. Hij praat er eigenlijk heel luchtig over, vanmorgen liep hij bijvoorbeeld met een knuffel in een poppenbuggy en zei: wij hadden 3 kindjes, maar die zijn nu dood. Hij zegt het niet verdrietig, gewoon als een soort melding. En op deze manier heeft hij het er dus een paar keer per week over. Een tijdje terug zijn we naar een natuurmuseum geweest waar skeletten van dinosauriërs stonden. Ook kochten we er een boek over dinosauriërs. In dit boek vertellen ze dat dino's nu dood zijn. Het zou kunnen dat hij het daarvan heeft. Herkent iemand dit? Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan, ik reageer er nu niet heel uitgebreid op. Hoogstens een: "Oh, wat zielig" oid. Het lijkt me ook onnodig om er dieper op in te gaan. Maar ik zou het wel vervelend vinden als hij het ergens anders ook gaat doen. Of dat hij tegen iemand gaat zeggen dat diegene dood is. Dus, hoe ga je om met het onderwerp 'de dood', en dan vooral wanneer het dus niet noodzakelijk is (zoals wanneer een opa of oma sterft).
Onze zoon heeft het soms ook ineens een tijdlang veel over de dood, ook zonder dat daar een directe aanleiding voor lijkt te zijn. Onze keuze is om er zo eerlijk mogelijk over te praten, en om er geen taboe onderwerp van te maken. Van mij mag hij er tegen iedereen over beginnen. Wel maken we duidelijk dat mensen meestal heel verdrietig worden als er iemand dood gaat, en dat het niet oké is om iemand dood te wensen. Maar dood hoort er nu eenmaal ook bij, het is onderdeel van het leven.
Mijn dochter heeft het ook de laatste tijd er over. Volgens mij hoort dat een beetje bij de leeftijd.. Ze zegt ook onder het spelen vaker: Nu ben ik dood.. Dus beseft niet helemaal wat het is denk ik. Ik praat er gewoon normaal over met haar iig.
Het is heel normaal voor de leeftijd en er normaal mee omgaan is het beste advies. Bijna elke kleuter maakt een keer een mier dood (stamp) en zegt dan 'dood'! Ja, dat klopt maar natuurlijk nergens voor nodig. Mooi leermoment. Dood is een heel abstract begrip voor kinderen en juist kleuters proberen abstract concreet te maken. Een bezoek aan een (mooie) begraafplaats kan best helpen.
Ok, goed om te weten dat het heel normaal is. Ook al hebben ze het niet meegemaakt. Ik ga er ip ook heel normaal mee om. Ik vroeg me wel af of ik er mss dieper op in moet gaan. Uitleggen wat dood zijn precies is. Maar is het niet onnodig om dat nu te bespreken? Hij vraagt er verder niet naar. Hij wilt dus niet weten wat het precies is. Zal ik het gewoon zo laten als het nu is, er niet dieper op ingaan en er heel normaal over doen? Of toch een keer een boekje over de dood met hem lezen? Het is een erg gevoelig jongetje, ik wil niet dat hij bang is dat mensen in zijn omgeving dood gaan. Ook al kan dat natuurlijk altijd gebeuren.
Ik zou er pas meer over vertellen als ie er zelf om vraagt. Mijn gevoelige zoon van 3,5 heeft het ook af en toe over de dood, maar dan wel op een verdrietige manier, dat hij nooit dood wil, of dat hij niet wil dat wij dood gaan. Dan ga ik er wel even voor zitten om hem rustig te vertellen dat we heus niet zomaar dood gaan (hoop je dan tenminste, maar hij hoeft zich daar natuurlijk geen zorgen om te maken). Het is ook wel snel goed dan.
Je zou hem eens kunnen vragen naar zijn ideeën over wat 'dood' is, maar ik zou niet per se met boekjes aan de slag gaan zolang hij geen vragen stelt waar jij geen antwoord bij kunt bedenken.
Hier ook een kleuter die die periodes heeft, maar ze snapt er nog maar weinig van. Ze roept af en toe dat oma dood is (klopt ook), en dat 'pietje' (kindje uit haar klas, moeder is pas geleden overleden) geen moeder meer heeft want die is dood.. TJa het zijn idd gewoon mededelingen die ze tussen het spelen door doet. Ze heeft niet echt een idee dat het iets heel verdrietigs is. Van de week vroeg ze wel hoe het kwam dat oma dood is.. Dat vond ik wel een moeilijke vraag. Oma heeft nl een hersenbloeding gekregen (ruim 2,5jaar geleden)en is vrijwel meteen overleden.. Dus wat voor antwoord ik daar nou op kan geven? Iemand tips??
ik heb geen tip maar ik verteel je wat mijn zoon zegt: dood is dat het leven kwijt is-of kwijt geraakt-; of; als het leven weg is, als je geen leven meer hebt dan ben je dood.(nou ik heb hem dat niet gezegd of zo) komend van een 3,5 jarige is dit misschien een goede uitleg vr je kindje? ik zou verder niet echt uitleggen of zo. tenminste ik durf dat niet...pffff.maar zoon is tevreden met dit gedachte dat van hem zelf is als uitleg van dood.
Wat dacht je van: een bloedvat in haar hoofd is stukgegaan en daardoor is ze doodgegaan? En dan kun je uitleggen dat dit heel soms gebeurt, en vooral bij mensen die heel oud zijn. Of je zegt dat 'iets' in haar hoofd erg stuk is gegaan, en dat ze daardoor dood ging. Mijn zoon vroeg wel eens waarom mijn vader dood is. (die had longemfyseem en is uiteindelijk overleden aan een hartstilstand.) Tja, maak daar maar wat van. Ik hou het er op dat zijn hart versleten was en daardoor geen bloed meer kon rondpompen. En dan ga je dood. Volgens mij is het voor m'n zoon vooral een gelegenheid om iets te leren over hoe het menselijk lichaam werkt. Verder zeg ik nooit dat ik nog lang niet dood ga. Dat weet ik namelijk niet. Ik zeg wel dat ik mijn best doe om er nog héééél lang voor hem te zijn, en dat ik hoop dat dit lukt. Maar je weet het niet, het kan iedereen op ieder moment gebeuren. Dat soort verhalen kennen we allemaal wel denk ik. Ik wil hem niet bang maken, maar ik wil hem ook niet het idee geven dat als papa's of mama's doodgaan, ze hebben gelogen over zoiets, of dat ze niet genoeg van hun kinderen gehouden hebben.
M heeft een periode gehad dat haar verzinvriendin geen papa en mama meer had want die waren dood. Maar dat ze dan gewoon bij ons kwam wonen. De volgende dag leefden de ouders gewoon weer. Ze was toen wel wat jonger. Inmiddels 'weet' ze dat dood iets onherstelbaars is. Kapot zijn en het kan niet meer gemaakt worden. Zoiets zegt T erover. Ze vraagt ook wel wanneer oma dood gaat want die is al heel oud he (64 / 68). Dan zeg ik dat ik dat niet weet maar dat ik hoop dat ze heel oud worden. Dat zou ik ook antwoorden als ze over ons begint.
hier ook hoor.. vandaag was ze casper het spookje aan het kijken en toen zei ze ook "die is dood he, dat is een spook" hoe ze daar nou weer bij komt?
Ja hier ook en volgens mij ook heel normaal. Bij haar staat dood meestal gelijk aan 'oud en ook een beetje ziek'.. Uit een dikkie dik boekje, vindt ze nog steeds een erg interessant verhaal. Ze heeft het 2x meegemaakt met een dier (ons konijn en een egel in de voortuin). Dat maakte destijds wel redelijk wat indruk, want ze heeft het er nog lang over gehad. En pas geleden met een ongeboren neefje. Voor haar is dat heel 'normaal', omdat ik er gewoon open in ben geweest. Ze wist dat mijn zusje zwanger was. En ze noemt hem ook in het rijtje van haar neefjes en nichtjes. Van de week vroeg ze me wanneer je dood gaat.. Hmm. Dat weet je nooit van te voren, maar meestal als je oud bent en ook een beetje ziek, heb ik gezegd.
Mijn dochter ligt soms te huilen in bed omdat ze bang is dat ze dood gaat. Of omdat ze bang is dat wij dood gaan. Ze weet nu ook al dat ze niet begraven wil worden maar in de oven wil, want ze wil dan graag een sterretje worden. Ze hebben dood ervaren met een paar dode dieren van mijn moeder maar ook het overlijden van mijn oma heeft indruk bij mijn kindjes gemaakt. En dan met name mijn verdriet.