Hallo lieve dames, Ik ben 16 augustus trotse moeder geworden van een werkelijk prachtig meisje loïs! Ik voel me erg gehecht aan haar, en het liefst zo dicht mogelijk bij haar in de buurt. Maar ik voel me vaak enorm verdrietig. En dan ook bijna ontroostbaar.. Ik heb er heel veel moeite mee dat ze nu niet meer alleen van mij is en dat andere nu ook aan haar kunnen zitten (uitgezonderd man natuurlijk). Ik voel de verantwoording voor haar en de faalangst als overdonderend. Ben zo onzeker en daardoor gespannen. Jeetje wat huil ik veel. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over! Verder heb ik veel bv maar door complicaties na de bevalling (gesprongen hematoom, 1600 ml bloedverlies, 3 bloedtransfusies, narcose, morfine etc) heeft mijn lichaam zoveel krachtverlies dat ik het eigenlijk niet aankan.. Aanleggen kost me zoveel kracht dat ik nu kolf. Maar heb het gevoel dat dit ook een grote aanslag op mijn lichaam is. Ik heb niet genoeg kracht loïs alleen in bad te doen bijvoorbeeld. Dus ook daarover stress ik... Herkenbaar?
16 augustus bevallen.... we zijn nu 25 augustus.... ik verwacht dat je "gewoon" last hebt van de kraamtranen. Je hormonen nemen een loopje met je, je bent nog niet volledig uitgerust etc. Verder heb je een heftige bevalling/kraamtijd achter de rug, dus het is echt niet raar dat je zo vreselijk emotioneel bent nu. Laat lekker lopen die tranen, knuffel extra met je kleintje en met je man. Het komt allemaal echt wel goed meid Enne... gefeliciteerd met jullie wondertje. Oh ja, tip: schrijf je bevallingsverhaal lekker uitgebreid op, dat heeft mij ook wel geholpen om dingen een plek te geven.
Ik denk ook kraamtranen Bagheera. Het is zo enorm wat je is overkomen: bevallen en dan een wondertje in je armen waar je alle verantwoordelijkheid voor hebt. Dat moet allemaal nog doordringen waarschijnlijk. Ze noemen t niet voor niets: t mooiste wat er is! Ik ben ook nog niet zo lang moeder en ik vind het t mooiste, heftigste en soms zwaarste wat er is. Ik herken ook de moeite met het loslaten. Nu zijn er ook anderen die zich over je kindje ontfermen, het is niet meer alleen van jou. Dat deed mij ook een beetje pijn. Maar wetende dat alle mensen, vrienden, familie ook van mijn kindje houden, dat troostte milj wel. Wat een rijkdom voor mijn kind om zo geliefd te zijn. Dat gun ik hem van harte! Ik wilde ook graag bv geven, maar een dikke week later moest ik helaas stoppen, het lukte niet en leverde alleen maar stress op. Ook dat moest ik loslaten en deed me veel verdriet. Maar, ik redeneerde: mijn kindje is beter af met flesvoeding en een ontspannen moeder, dan met bv en een moeder die op instorten staat. Ik ben nog altijd blij met mn keuze, al heb ik toen wel veel gehuild. Geef het de tijd, je komt vast weer in balans. Kraamtranen moeten gehuild worden, geef er gewoon lekker aan toe.
Bedankt voor alle lieve reacties! De verloskundige kwam vandaag weer langs vertelde over mijn onzekerheid en dat ik tips wilde om de bv af te bouwen op een verantwoorde manier. Nou.. Ze wilt dat ik contact op neem met de ha en vooral me laat doorverwijzen naar psy q ofzo een gespecialiseerd team in ppd!!! Dat ik ook in een praatgroep terecht kan voor moeder die dit ook zo voelen en misschien ook wel aan de medicatie moest..!! Later ging ze naar mijn man om te zeggen dat hij mij in de gaten moest houden en er op moest toezien dat ik naar de ha ging! Mijn man komt later geschrokken naar mij toe om te vragen wat ik in godsnaam gezegd heb?! En dat hij zich zorgen maakt (hij zag de film de gelukkige huisvrouw voor zich af spelen) Nah ik vond dit wel heel voorbarig allemaal en heb het idee dat er nu al een etiket op mijn hoofd staat!
Meis er staat geen etiket op je hoofd absoluut niet, maar ik zou het wel doen het kan geen kwaad. Handel in het "belang" van je gezin. Denk aan jezelf!
Ik herken het wel wel hoor, ik had het bij mijn eerste ook zwaar en zat ook vaak in tranen met mijn mannetje op mijn schoot. Combinatie hormonen, vermoeidheid, de ingrijpende verandering van je leven. Ik ben na twee weken gestopt met bv en dat hielp ook wel (misschien doordat zo de hormonen wat sneller verdwenen ook). Tranen gewoon laten gaan, en veel hulp accepteren. Het komt zo vaak voor, veel vrouwen praten er helaas niet over, hoe zwaar ze het hadden die eerste weken.
ik denk dat ze over depressie heeft diegene waar je mee gesproken hebt en ook je man heeft ingelicht! Je bent echt serieeus niet het enigste , en voor sommige is dit niet zo een groot probleem en voor ander is het heel erg. Ik zou mischien wel eventueel naar een praatgroepje gaan ..of je nou een medicijn voor nodig hebt weet ik niet en of het helpt weet ik ook niet uit ervaring. Ik heb het ook heel erg gehad. Echt huilen janken om alles en om kleinste dingen en maakte echt ruzie met mijn man. Ik wist wel dat ik in een depressie gevoel zat en tsjaa of ik iemand had waar ik mee kon praten? nee! Ik had echt iemand nodig maar bij wie kon ik terecht? Dus heb ik echt alles ingehouden en uitgebarst bij mijn man. Alleen ben ik ook iemand die van depressie weet af te komen. Dus praten in een praatgroep of met iemand erover praten is geen slecht iets! Dokters etc nemen zulke zaken heel erg serieeus!
kraamtranen!! oeh killing ik herken het nog helemaal.. precies wat je omschrijft!! maar het word beter echt waar.. ik kan me nu niet eens meer voorstellen waarom ik toen zo heb lopen miepen.. en wbt bv kun je misschien liggend voeden?? dat is heerlijk!!!
Ik wil de bv gaan afbouwen omdat ik anderhalve week geleden bevallen ben met dusdanige complicaties zoals 1600 ml bloedverlies, 3x bloedtransfusie, narcose, morfine, ruggeprik etc wat ervoor heeft gezorgd dat ik een flinke jas heb uitgetrokken. Loïs alleen in badje doen is me al teveel (krijg hartkloppingen, zweten, trek wit weg, geen kracht in armen). Bv vraagt veel van je lichaam om aan te maken en mijn lichaam doet dit ook maar is er eigenlijk niet toe in staat.. Na heel veel overwegen besloten te stoppen met bv voor mijn gezondheid.
Heel dapper, Bagheera. Stoppen met bv kan heel fijn zijn als je gezondheid eronder leidt. Als je lichamelijk zwak bent en ook psychisch nog niet de oude bent, kan het verstandig zijn om over te gaan op flesvoeding. Ik noem het 'dapper' omdat je in je omgeving altijd mensen zult houden die willen dat je doorgaat, allerlei opmerkingen zullen maken, verschillende bv-opties gaan noemen, terwijl je eigenlijk gewoon fv wilt geven. Het is een keuze waar zoveel mogelijk mensen zich mee willen bemoeien en daarom is het heel tof dat je durft te stoppen. Vrouwen die toch doorgaan met bv zijn natuurlijk tevens heel dapper, respect voor allebei. Maar het is jouw keuze, jij moet opknappen. Ik voelde me ook rot in de kraamtijd; ik had ook een zware bevalling en kreeg vervolgens baarmoederonsteking. De bv was een echte aanslag voor mij en ik was doodop van het steeds maar proberen, het huilen, de stress en de ontsteking. Toen ik stopte knapte ik op, ging onze dochter veel beter drinken, mijn vriend kon eens wat overnemen waardoor ik lekker kon slapen. Heerlijk. Iedereen in huis werd veel blijer. Het is een hele verandering allemaal en alles wordt beter! Ik vind je verloskundige nogal voorbarig, hoor! Praten helpt natuurlijk wel, krop het niet op. En voel je je over een tijdje nog zo, zoek dan de ha eens op. Maar eerst moet je uitrusten, veel praten, alles eruitgooien, gezond eten en natuurlijk heel veel liefde in je lieve kleine kindje stoppen. Sterkte!
knap meid! en jeetje wat een bevalling!!! hier ook erg veel huilen terwijl ik bij de jongens vrij depressief was en geen binding tot 5 weken heb ik nu bij haar enorm veel liefde gevoel en haar niet kwijt willen en erg veel emoties door liefde welke ik niet ken en hierdoor erg veel huilbuien heb (ook mede doordat onze kleine meid erg is gebonnen met spugen en wij zijn bekend met pylorusstenose en bang voor operatie afspraak kinderarts morgen) (verder erg gemakkelijke bevalling gehad ongeveer 3 kwartier pijnlijke weeënstorm gehad, 4x drukken en ze was er. wel de hele dag zon nu en dan wee maar geen pijnlijke was chagarijnig en dit herkend mijn wederhelft en ik moest om medische indicatie in zh maar hier hielden de weeën steeds op toen vk voelde zei ze dat ik weeën had maar ik voelde niets de eerste 5 heb ik zo gekregen zeg maar daarna vliezen eindelijk gebroken en toen mocht ik er iets voor doen)
Ik ben de 15 de bevallen en ook hier voel ik mij down. Pfffff. Het is ook niet niks. Bij mij komt nu ook heel veel naar boven dat zeer doet. Ook vind ik het moeilijk om de kleine te delen, ook met haar vader.
Wat een fijne reacties allemaal doet me echt goed! Vervelende is dat de bevalling goed is verlopen, maar ik een paar uur later een hematoom ontwikkelde die zo groot werd dat mn hechtingen knapte en ik een stolsel uit me voelde me voelde glijen.. Toen bleef ik maar bloeden en konden ze me niet meer hechten moest onder narcose. Lous wat een fijne reactie, herkenbaar ook. Ja ik kreeg ook een opmerking van de verloskundige dat ik het ook op een laag pitje kon zetten en later kon opschroeven zodat ik "mijn dochter later in de ogen kan aankijken " (!!!???) en echt advies over verstandig afbouwen heb ik dus niet gekregen kolf nu gewoon steeds minder..
Gister en vandaag ziet de wereld er wat zonniger uit. Gister lekker veel geknuffeld met loïs en zelf in badje gedaan. Een hele goede vriendin kwam langs was ook erg prettig. Ik kolf nu 2 a 3 per dag en haal dan alleen de harde plekken weg (= zn 50 ml per borst) die ik dan aan loïs geef. Ze neemt de fles voedingen ook goed op.
Afbouwen doe je zo hartstikke goed hoor! Knap dat je deze keuze hebt gemaakt! Laat die vk maar lekker kletsen, hele rare opmerking. Fijn dat je je wat beter voelt! Oh en dat van dat delen is herkenbaar hoor, maar dat hoeft toch ook helemaal nog niet? Houd haar maar lekker bij jou en bij je man, waarom moet de rest haar nu al vasthouden? Heb R. eigenlijk alleen maar bij mij gehad, vanaf een week of drie heel af en toe bij iemand anders als het goed voelde, anders niet. Jij bent de mama hoor!
Hoi, Ik herken je gevoel heel erg! Ik had een nare zwangerschap door de misselijkheid en een voor mij erg heftige bevalling waardoor ik me daarna heel naar voelde. Voelde me ook echt een speelbal van mijn hormonen, moest om de stomste dingen huilen en vond de borstvoeding echt een aanslag op mijn gestel. Uiteindelijk heb ik ook afgebouwd, ook zoals jij het beschrijft. Ik vond dat toen de beste keuze voor mezelf en daarna voelde ik me ook rustiger. Ik wilde gewoon mijn lichaam terug en me weer normaal voelen. Ik vind deze opmerking van je verloskundige: Ja ik kreeg ook een opmerking van de verloskundige dat ik het ook op een laag pitje kon zetten en later kon opschroeven zodat ik "mijn dochter later in de ogen kan aankijken " (!!!???) echt not done!!! Jij hebt lichamelijke en geestelijke redenen waardoor borstvoeding voor jou nu heel zwaar is en dan krijg je zo iets! Wat betreft het delen: doe lekker wat je hart je ingeeft. Je kindje is net een paar weken oud! Er is nog tijd genoeg om haar uit handen te geven Overigens vind ik de opmerking over dat je last hebt van PND van je verloskundige ook een beetje voorbarig. Dat emotionele is vrij gebruikelijk na een bevalling, niet iedereen is meteen in de wolken. Maar het is natuurlijk wel iets wat je in de gaten moet houden, vooral als het langer aanhoudt. Dan zou je ook post traumatisch stress syndroom in je achterhoofd kunnen houden, er is bijvoorbeeld aangetoond dat vrouwen die een zwangerschap met extreme misselijkheid hebben gehad vaker last hebben van PTSS maar dit wordt vaak aangezien voor PND. Ik kan me voorstellen dat PTSS ook kan optreden na zo'n heftige bevalling.
Ik herken je verhaal helemaal en mijn eerste bevalling en de tijd erna is dan ook vergelijkbaar met die van jou.. Ook mijn bevalling verliep prima. Ik ben dan ook gewoon thuis bevallen. Helaas had ik een totaalruptuur, en verloor ik veel bloed. Met de ambulance ben ik naar het ziekenhuis gebracht, waar ik onder narcose gehecht ben. Doordat ik veel bloed ben verloren, moest ik ook een bloedtransfusie. Ik ben ook begonnen met borstvoeding, maar er kwam niks uit. Volgens de vk een gevolg van het feit dat mijn lichaam mijn herstel op dat moment belangrijker vond. Ik moest onze dochter 8x per dag aanleggen en 8x per dag kolven. Dat trok ik op dat moment echt niet. Omdat onze dochter ook nog teveel afviel en dus bijgevoed moest worden ben ik rigoreus gestopt met de borstvoeding. Mijn vk stond hier (gelukkig) helemaal achter. Nooit spijt gehad van deze keuze. Ik ben ervan overtuigd dat ik hierdoor sneller ben hersteld (en dan nog heeft het lang geduurd). Bij bv onze dochter in bad doen heb ik lang hulp nodig gehad. Ook zelf douchen ging niet eens, ik heb lang tijdens het douchen op een kruk gezeten. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik vrede had met de gebeurtenissen. Ik ben veel kwijt van de bevalling en de eerste dag. Gelukkig kan mijn man mij veel vertellen en heeft hij veel gefilmd. Ook konden wij er samen heel goed over praten (wat voor mij heel belangrijk was). Pas nu na mijn tweede bevalling besef ik pas hoe heftig de eerste is geweest. Ik dacht dat bevallen altijd zo heftig was (en dat is het natuurlijk ook, maar hopelijk snap je wat ik bedoel..). Ik heb in het begin niet goed kunnen genieten van onze oudste dochter, terwijl ik bij de jongste wel snel op een roze wolk zat. Het bijkomen van mijn eerste bevalling heeft ook wel een maand of 9-10 geduurd. En nog steeds denk ik er veel aan terug. Meer dan aan mijn tweede bevalling.. Maar wat fijn dat het al wat beter gaat. Je hebt een goede keuze gemaakt. Praat er veel over met de mensen in je omgeving, want het is echt niet niks wat je is overkomen!