Nou, de titel zegt het al: mijn oudste staat elke dag om 5 uur (of eerder) naast zijn bed sinds de jongste is geboren. Mijn vriend gaat er dan uit, want ik geef bv, dus we hebben de taken zo verdeeld. We voeren daarbij het standaardritueel uit: oppakken, niets zeggen, terugleggen en weglopen. En als hij weer op degang staat: opnieuw. Ook hebben we zo'n nijntje-wekker en hij weet dat hij papa pas wakker mag maken als nijntje ook wakker is. (Tenminste: hij zegt dat hij dat begrijpt, maar dat blijkt niet.) De wekker staat rond zes uur (nog veel te vroeg, maar een uur spoken is voor vader en kind wel voldoende). Het helpt alleen allemaal voor geen meter. Vanochtend is hij er 27 keer uitgekomen. Soms blijft hij tussendoor even op zijn kamer en is het stil, dus dan denken we dat hij slaapt, maar dan is het 10 min later weer feest. Soms begint hij te huilen en houdt hij niet meer op. Dan is de vraag of we er nu wel of niet naar toe moeten: te veel aandacht zorgt er alleen maar voor dat het niet overgaat namelijk. Nu had ik dit soort dingen wel een beetje verwacht. Mijn zoontje heeft nooit heel goed geslapen en eigenlijk valt me mee dat hij - in principe (afgelopen nacht niet, maar goed) - voor de rest wel redelijk goed in slaap komt en gedurende de nacht goed slaapt. Het uit zich dus vooral in het opstaan. De slaapjes overdag gaan ook niet heel goed - dat is eerst twee keer huilen bij de trap voordat hij slaapt, als hij gaat slapen. En dan is hij ook vaak (te) snel wakker. Maar het vervelende is dat we geen verbetering zien. Hij heeft wel vaker dit soort gedoe gehad, maar na een paar dagen doorzetten (even laten huilen of steeds terugleggen) ging het vaak veel beter. Nu lijkt het elke dag erger te worden. Uiteraard komt dit allemaal door de spanningen van de nieuwe baby. Dat snap ik heel erg goed. Wat ik eigenlijk vooral hoop, is herkenning, en iemand die ons vertelt dat het overgaat. Over een paar weken moet mijn vriend weer werken (ook 's nachts) en dan sta ik er om 5 uur 's ochtends alleen voor. Ik zit er natuurlijk niet op te wachten dat ik dan met een kind aan de borst er 27 keer uit moet. Maar we kunnen het echt niet laten versloffen. Op het moment dat wij met hem om 5 uur opstaan is het hek van de dam. Ik heb zelf al gedacht dat het moment nu ook is gekomen dat ik me weer meer met hem bezig moet houden. Dat lukte in de laatste weken van de zwangerschap niet, en nu na de geboorte van de jongste ook niet echt, maar ik denk dat hij mij nogal mist. Verder kan ik echt niets anders bedenken dat we zouden kunnen doen. Van zijn vader krijgt hij bakken met aandacht, hij wordt verder zelfs ontzettend verwend door ons en iedereen met cadeautjes, hij wordt betrokken bij de baby (die hij erg lief vindt) en voor de rest proberen we alles zo normaal mogelijk te houden. (Sorry voor het lange verhaal!)
Lastig hoor, ik hoop het zelf straks niet mee te maken. Ik weet niet hoe laat je de jongste borstvoeding geeft, maar misschien kan hij dan bij je in bed. Misschien kan je proberen wel tegen hem te praten 's ochtends. Vertel hem dat het nog tijd is om te slapen, want dat jullie dat ook nog gaan doen en dat er gespeeld kan worden als nijntjes ogen open zijn. Misschien kan hij in bed met zijn knuffeltjes vast spelen. Als je de afgelopen tijd nauwelijks iets met hem gedaan hebt, zou ik inderdaad wat tijd alleen met hem vrij maken en wat leuks gaan doen.
k denk dat het vanzelf wel over zal gaan al zal dat makkelijk nog een aantal weken kunnen duren. het wereldje van je oudste staat zo op zn kop nu er een baby bij is gekomen, ook al houd je zo goed mogelijk het vast ritme me aan. wat zeker erg goed is voor je oudste. alleen er is zoveel veranderd voor je oudste....dus die heeft gewoon tijd nodig! bij mn oudste hebben we na de geboorte van de jongste ook wel 2 mnd omgetobt met slapen, aandacht opeisen ect daarna ging het echt weer beter!
@bonnie1: ik voed op verzoek, dus de tijd voor bv is elke dag anders. Bovendien wil ik de oudste juist niet in bed nemen, want dan is het hek van de dam. Het is nogal een gezelligheidsdier, dus dan wordt ie gegarandeerd elke dag vroeger wakker om nog langer bij ons in bed te kunnen liggen. Dat laatste is ook de reden dat we niet tegen hem praten 's ochtends. Ik ga zeker meer met hem doen, al zal het nu vooral met mama EN papa zijn, omdat ik ook nog moet herstellen (had een knip die niet helemaal lekker heelt). Maar ik denk dat ik hem ook gewoon weer naar bed ga brengen enzo. (Als de baby dan niet net gevoed moet worden...) @mirjamrn: mmm... twee maanden... Dat is wel lang hoor! Ik hoop echt dat we niet twee maanden lang tussen 5 en 6 gespook hebben. Al denk ik ergens dat we ons daar beter bij neer kunnen leggen, dan dat we elke dag hopen dat het beter wordt en teleurgesteld zijn. (Dat is vooral het geval voor mijn vriend. Die baalt als een stekker dat hij elke ochtend een uur in de weer is met nul resultaat.)
Verder een lastig verhaal. Alleen denk ik dat het wel over gaat niet te druk om maken en het even nemen zo als het is er zijn wel meer kinderen die extreem vroeg wakker worden. En als hij wakker is zet hem dan lekker voor de tv of wat dan ook papa er bij op de bank liggend en zo even de ochtende door komen.
Ik krijg het gevoel dat hij zich buiten gesloten voelt. Slaapt de baby wel naast jou, en mag die wel bij jullie in bed? Zon peutertje kan daar veel verdriet om hebben lijkt mij. Ik zou hem persoonlijk dan wel bij jullie toelaten, en blijven uitleggen hoe en waarom van de baby. Benadrukken dat hij stoer is met zijn eigen kamer en dat ie daar lekker veel speeltjes heeft enz. En dat ie een grote jongen is die helemaal zelf kan slapen. Maar dan wel toelaten in jullie bed als de baby daar ook mag liggen. Het gaat denk om bevestiging dat hij er ook 'bij hoort'. Mijn kinderen zouden het bijv vreselijk vinden om uit de slaapkamer gezet te worden (en dan zonder te praten) als broer/zus er wel mag blijven.
@adi: ja, daar zit misschien wel wat in. Hoewel ik hem echt niet bij ons in bed ga laten. Dan slaat helemaal niemand namelijk, hij ook niet. Maar ik kan het iig wel eens benoemen (dat de baby bij ons slaat en de baby bij ons op de kamer) omdat de baby nog klein os en hij al groot, en dus slaapt hij op z'n grote jongenskamer. Maar hij lijkt er niet al te erg mee bezig. Hij zegt wel de hele tijd dat wij in het grote bed moeten slapen, maar hij heeft het niet over de baby...
ik denk ook dat hij zich buiten gesloten voelt. strikt gezien is dat ook zo. de baby mag wél in bed. hij niet, want dan is het hek van de dam. je merkt het ook aan de middagslaap, hij vind geen rust om goed te slapen. er is alleen nog maar onrust, ookal geeft papa bakken met aandacht. hij wordt bij mama "weggehouden" hij mag niet bij haar en niet in haar bed en de baby wel. ik zou óf hem in bed nemen (even los van dat je nog uren slaapt dan) óf naar beneden gaan om 5 uur. en niet 27 keer huilend terug leggen en "alleen" laten. zijn hele wereldje staat toch al op de kop. voor zijn gevoel is dit alles behalve beschermend op dit moment, ookal overlaad papa hem met aandacht, de uitkomst blijft hetzelfde. ik mag niet naar mama's kamer de baby wel.. dat je steeds terug gestuurd wordt bedoel ik. misschien gewoon om 5 uur naar beneden even tv kijken met papa en dan een ontbijtje maken voor mama samen? dat gedoe met die wekker dat komt over een tijdje wel weer, als hij gewend is aan de baby en de nieuwe routine.
Dit bedoel ik idd ook. Ik zou nu de regels versoepelen en je zoon laten zien dat je geen onderscheid maakt tussen je kinderen. Voor hem is het al moeilijk genoeg, ook al laat ie het niet zien. Er zijn genoeg kinderen die ineens niet zindelijk meer zijn, omdat ze (onbewust) weten dat de baby verschoningsaandacht krijgt. Maar kun je bijv overdag niet samen met je zoontje op jullie bed gaan liggen, als de baby slaapt? Dat je hem dan voorleest, knuffelt, filmpjes kijkt enz. Dat hij ook mama-tijd krijgt in bed. Dat hij ook even je kleine baby is?
Kan hij niet z'n middagslaapje overslaan? Lijkt er ook een beetje op dat hij daar aan toe is... Hij wil 's middags niet slapen, maar slaapt uiteindelijk wel, en 's nachts slaapt hij maar heel kort. Ik zou 's ochtends echt niet hem steeds terugleggen zonder wat te zeggen, vind dat eigenlijk een beetje zielig. Hij kan nog geen klokkijken en is gewoon wakker. Dus het is kiezen of delen: of je neemt hem mee naar beneden, of je legt hem toch bij je in bed. Wij leggen de kids ook regelmatig bij ons in bed, maar alleen als ze echt niet gaan slapen in eigen bed of heel vroeg wakker zijn. En dat betekend niet dat ze elke nacht bij ons liggen, zolang je het zelf een beetje in de gaten houdt is er niks aan de hand, dan gaan ze heus wel in hun eigen bed slapen, maar soms zijn ze gewoon op zoek naar wat extra liefde en aandacht.
ik denk dat mensen misschien te weinig beseffen hoe de wereld van zo'n kleintje op zijn kop gezet wordt. en hoe abstract ze eigenlijk denken. jij denkt: ow nee! niet in mijn bed dan zit ik er 2 jaar aan vast. hij denkt alleen maar, help wat gebeurd hier, ik wil naar mama.waarom mag ik niet bij mama en de baby wel. weet je dat ik de mooiste herinneringen koester aan die eerste weken toen ik zelf nog niet mobiel was en dus bedlegerig was en de baby naast me lag en dat mijn oudste dochter s'ochtends vroeg naast de baby kwam liggen en wij dan samen lagen te kijken naar de baby. en dat ze hem dan een flesje mocht geven samen met mama.haar hoofdje vlak naast de baby en met haar knuistje de fles mee omhoog houdend. (nu kan dat natuurlijk niet bij bv maar je kan vast wel een "klusje" verzinnen voor hem. het slabbetje vasthouden ofzo) de trots glom van het gezichtje af. elke keer als ik die foto zie dan smelt ik.later op de dag kwam ze dan weleens lekker bij me liggen, gewoon even kroelen met mama als de baby in het wiegje lag. deze tijd gaat zo snel voorbij, koester het juist en je komt vanzelf weer in een andere routine op het moment dat je weer fatsoenlijk kunt gaan en je hechtingen genezen zijn. je weer gewoon en normale dagindeling krijgt en iedereen gewend is aan de nieuwe situatie.
Allereerst bedankt voor de tips! @blup: ik ben er juist heel erg mee bezig geweest om hem een fijne tijd te bezorgen (ook de laatste tijd van mijn zwangerschap toen ik niet meer mobiel was). Dit omdat ik zelf nog weet dat mijn zusje werd geboren en ik me ook een beetje buitengesloten voelde. Ik was alleen een beetje 'vergeten' dat onze kanjer natuurlijk ook aandacht van mama nodig heeft! En ik heb hem ook best gemist, moet ik eerlijk zeggen. Vandaag hebben we (mijn vriend en ik, en de baby natuurlijk) hem samen opgehaald bij het kdv. Of tenminste, ik liep voorop en vriend was mee. En daarna hebben we lekker met zn tweetjes in de tuin gespeeld. Toen moest de baby gevoed worden, hebben we met zn allen een boekje gelezen en daarna heb ik hem naar bed gebracht. Hij vond het volgens mij heerlijk. En ik ook! Ergens hoop/denk ik wel een beetje dat dit gedrag wel over gaat als alles weer wat normaler wordt. Dat is dus deels wennen aan de baby, en dat heeft echt tijd nodig, maar deels ook dat dingen die we normaal deden gewoon weer doorgaan. Dus met mama spelen/koken/boekjes lezen/etc. (Alle andere dingen zijn eigenlijk wel gewoon doorgegaan.) We hebben nu voor morgen de wekker om kwart over 5 gezet. Zodat hij, als hij eerder wakker wordt, niet zo lang hoeft te wachten. Maar jullie brengen me nu wel een beetje aan het twijfelen... Misschien moeten we hem maar even in bed nemen inderdaad en de wekker even laten voor wat het is. En dat hij dan met mijn vriend naar beneden gaat. En inderdaad, daarna mij ook wat eerder wakker maken (vanochtend heb ik met de baby tot 9 uur in bed gelegen en afgelopen week deed ik de eerste voeding ook steeds in bed, de laatste dagen al niet meer) zodat we samen beneden kunnen zitten, of boven natuurlijk. Wat betreft dat kroelen in bed: dat is natuurlijk ook heerlijk. En mijn zoontje houdt ook van knuffelen, maar hij is tegelijkertijd erg actief. Dus kroelen duurt bij hem 5 minuten en dan is het tijd voor actie. Ik denk dat hij het ook juist heerlijk vindt om met mij te spelen en leuke dingen te doen. Maar ik ga het wel uitproberen hoor, lekker kroelen, of samen op het bed spelen en lezen.
nou, dat klinkt al een stuk positiever toch meis! anders laat je hem met papa morgen een ontbijtje maken voor jullie allemaal wat je boven opeet.(al is het dan half 6) dan hoeft hij niet echt te liggen in jullie bed en heeft hij toch speciale aandacht, plus dat hij bij mama en de baby mag op de slaapkamer.
We hebben net besloten dat we de wekker even een paar weken op de vliering gooien. En dat gaan we ook tegen hem zeggen (van 'we hebben er even over nagedacht en het is allemaal al zo spannend met de baby, dus je mag nu 's ochtends even bij ons in bed, net als de baby, en dan gaan we over een paar weken weer oefenen met nijntje'). We zien wel hoe laat hij wakker wordt en dan mag hij bij ons in bed liggen, en misschien even een filmpje kijken op de iphone ofzo, of slapen natuurlijk, nog beter. Als het slapen dan niet meer lukt, gaan hij en papa naar beneden. Daar even wakker worden en dan mama een ontbijtje brengen. Eens kijken hoe dat gaat. Bedankt voor de tips iig!
Het klinkt heerlijk wat je allemaal hebt bedacht!!! Hier zijn de weekend ochtenden heerlijk, dan liggen wij vaak met zn 5en in bed tekenfilm te kijken en te kroelen. Hier zien ze dat totaal los van het slapen aan zich. We gaan dan pas naar beneden als ze onze kast beginnen te verbouwen
@adi: dat lijkt me ook heerlijk, alleen hier kan het niet... Mijn vriend werkt nl in de horeca en komt in het weekend 's Ochtends vroeg (4-5-6 uur) thuis, dus dan begint zijn nacht pas. Ik sta dus altijd met de kinderen op, omdat het bed dan voor papa is.
Ik lees vol interesse mee, aangezien onze tweede spruit ook binnenkort geboren gaat worden en jouw zoontje exact zo klinkt als die van ons Ook ben ik ook geneigd net zo consequent te doen als jij, omdat anders het hek van de dam is. Ik lees hier echt onwijs goeie tips! Ik ben benieuwd hoe ze bij jou gaan aanslaan. Ik zou ook bang zijn dat ik hem dan "verpest" maar zoals hier ook werd genoemd kunnen we wrs nauwelijks bevatten hoe heftig zo'n verandering is voor de oudste. Ik denk dat een uitzondering maken op je consequente gedrag best een goede zet kan zijn, mits je hem ook uitlegt waarom. Als dan over een tijdje de situatie wat gewoner wordt dan kan je weer over "tot de orde van de dag" . Ik hoop dat het mij ook lukt...
Nou, dan maar even een verslagje... Hij werd vannacht om kwart voor vijf (schat ik) wakker en toen is hij bij ons in bed gekomen. En na een tijdje viel hij zelfs heerlijk tussen ons in, in slaap. "Helaas" werd de baby om kwart over vijf wakker voor bv. De oudste is toen nog even blijven liggen, maar werd toch wakker. Bovendien ging de jongste, doordat de oudste kusjes ging geven en ik hem ook aandacht wilde geven door samen een boekje te lezen, heel slecht drinken... Het werd allemaal een beetje rommelig. Om zes uur zijn we naar beneden gegaan (met zn allen) en heb ik de voeding van de baby afgemaakt. Dat duurde een eeuwigheid, omdat het toch wat te onrustig was voor hem. Ik heb hem toen boven neergelegd in de wieg. Om zeven uur vielen mijn ogen dicht en ben ik ook nog even gaan slapen, boven. En net heeft mijn vriend hem in bed gelegd, met een hoop drama tot gevolg. Hem toch maar laten huilen (5 min, 10 min, 15 min). Ik begrijp dat dat niet helemaal rijmt met het ochtendritueel, maar hij heeft die slaap echt nodig. Tot een paar weken terug sliep hij regelmatig 2 1/2 uur tussen de middag, en 12 uur 's nachts. Nu is het soms helemaal niets overdag, en een uur of 9 's nachts. Bovendien slaapt hij 's nachts nog veel slechter als hij overdag niet geslapen heeft. Dan wordt hij elke paar uur wakker. Met als gevolg dat hij overdag weer moe is, dan weer niet kan slapen, etc. Dat is een vicieuze cirkel waar ik hem niet in wil hebben. Niet voor mezelf, maar voor hem. Het is dus wel nog even zoeken. Wat betreft de ochtend: ik wil met alle liefde met zn allen opstaan, maar ik merk dat ik op zo'n korte slaap de dag niet ga redden. Helemaal niet omdat ik tussen de middag dus vaak ook niet kan slapen (omdat hij dan ook niet slaapt, en al helemaal niet als ik in de kamer ernaast lig...). Het is er qua slaap echt een met een gebruiksaanwijzing...