Ik vraag me even af, tegen wie jullie allemaal vertellen dat je voor een tweede kindje gaat? Vertellen jullie dat aan je vriendinnen? Bij onze eerste hebben we voor onszelf gehouden. En nu is ons zoontje 2,5. We zijn al bij ronde 6. Ik vind het lastig,aan de ene kant wil ik het wel tegen vriendinnen zeggen maar aan andere kant wil ik het weer voor onszelf houden. Maar ja je krijgt toch wel de vraag, meer kans de vraag van je vriendinnen. Laatst vroeg een vriendin namelijk aan mij een beetje met een knipoog, 'en komt er nog een tweede'. Toen heb ik gezegd iets van, we zien wel. dus een beetje in het midden gelaten. Aan de andere kant kan ik ook voorstellen dat het interesse is dat ze ernaar vraagt. Maarja, ik vind het niet fijn omdat ik dan het gevoel heb dat ze er op gaan letten... of het al gelukt is zeg maar. En dan ook bijv. dat zij het tegen andere mensen/vrienden gaat vertellen.
Ik heb nog geen kindje maar we zijn bezig voor een eerste. Ik heb een hechte vriendinnengroep en heb hen vrijwel direct verteld dat ik met de pil was gestopt. Ik heb dit zelf als heel prettig ervaren. We lusten namelijk nog wel een wijntje en ik wilde zelf alcohol tot een minimum beperken toen we gingen proberen en dat had ik hooguit een maand kunnen verzwijgen 😂 haha. Toen het langer begon te duren vond ik het ook erg fijn dat ik mijn verdriet van álweer een ongesteldheid met m'n vriendinnen kon delen. En positief neveneffect waar ik van te voren niet over na had gedacht. Toen ik eenmaal zwanger was hoefde ik geen hele gekke verhalen op te hangen. Het niet drinken gooide ik namelijk gewoon op, zit net rond m'n eisprong dus vandaag even niet of iets in die trant. Tot slot, toen bleek dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was vond ik het helemaal extreem fijn dat iedereen al op de hoogte was van onze wens, zwangerschap hadden we toen nog niet bekend gemaakt wilden we namelijk wel even voor onszelf houden. Het maakte het op dat moment een stuk makkelijker en heb veel aan m'n vriendinnen gehad op dat moment. Ook mijn familie en die van m'n vriend waren vrijwel meteen op de hoogte. Maar ik snap dat lang niet iedereen er in staat zoals ik.
Ik heb het aan goede vriendinnen gewoon verteld, en aan anderen die dat soort vragen stellen, antwoord ik altijd zoiets als "ik hoop het heel erg, maar je moet ook geluk hebben". Dan durft er echt niemand door te vragen Aan goede vriendinnen heb ik juist steun, dan kan ik het ook delen als ik baal dat ik weer ongesteld ben enzo. Soms nog meer dan met m'n vriend.
Ik zou tegen niemand wat zeggen. Ik vond de 'geheime' periode bij onze dochter zo supermooi en bijzonder... Zou dat zo lang mogelijk willen rekken bij een eventuele tweede.... Er is 1 vriendin die ik zou overwegen, omdat die echt heel goed is in haar mond dicht houden(en ook niet zo bekend is met mijn andere vrienden/vriendinnen).
Ik doe er niet geheimzinnig over hoor, snap niet waarom eigenlijk. Natuurlijk vertel ik het niet aan iedereen maar mijn vriendinnen weten wel dat wij proberen een tweede kindje te krijgen. En als mensen buiten die kring vragen of er nog een tweede komt, zeg ik gewoon ja, dat zouden we graag willen .
Bij ons wist eigenlijk iedereen het vrij snel, vrienden, familie en collega's. Ook nu we in de MMM zitten vind ik het alleen maar fijn dat iedereen het weet, want we krijgen van alle kanten heel veel steun! Als het eenmaal raak is, zal ik dat ook snel met iedereen delen. Ten eerste omdat ik het uit blijdschap niet voor mezelf kan houden en ten tweede omdat iedereen precies op de hoogte is van wanneer ik mag testen enzo nu we met IUI begonnen zijn haha. Ook als de zwangerschap uiteindelijk fout mocht gaan, likt me dat fijn om te kunnen delen, zodat mensen me daar dan ook in kunnen steunen. Maar goed het is voor iedereen persoonlijk anders natuurlijk! Maar ik ervaar het wel als fijn. En tuurlijk kregen we aan het begin vaak de vraag: en is het al raak? Maar op een gegeven moment naarmate het langer ging duren, stopte mensen daar wel mee! Afgelopen week was het op mn werk meer van oh als het goed is staat je ei nu bijna op springen of niet? Ik kan daar eerlijk gezegd wel om lachen en dat houdt het dan ook weer een beetje 'luchtig'.
Ik wilde het met iemand (anders dan mijn man natuurlijk) kunnen delen. Maar ik wilde inderdaad niet dat er steeds naar gevraagd zou worden. Dus ik heb het mijn beste vriendin verteld toen wij voor het eerst probeerden in verwachting te raken. Toch wel fijn om daar af en toe met een andere vrouw over te kunnen praten. Op een gegeven moment kreeg ik een miskraam, daarma was iedereen op de hoogte dat we 'bezig' waren. Maar er is nooit op een vervelende manier naar gevraag ofzo. Dus mijn ervaring is eigenlijk dat het niet erg is als mensen het weten. Soms juist wel fijn om even van je af te praten.
Ik heb het aan een vriendin verteld En aan de dames uit het septembertopic waar ik mee praatte toen ik zwanger was van me dochter. Verder houden we het voor onszelf.
Wij hebben het wel verteld en man wat had ik spijt daarvan! Verschrikkelijk iedere keer die vragen. Nu was ik snel zwanger maar stel je voor dat het dan wel wat langer duurt de opmerkingen en vragen gevoelig worden. Ik verteld de volgende keer ook zo laat mogelijk als ik zwanger ben. Kijk hoelang ik het kan verbergen.
Ik moet zeggen dat ik het nu voor de tweede anders doe. Bij de eerste echt niemand verteld, echt pas na drie maanden zwanger en een goede echo verteld aan goede vrienden en familie. Vond inderdaad dat geheimpje heel bijzonder en wilde het pas vertellen als we echt blij konden zijn. Nu met n tweede ben ik er veel opener over. Ik heb ook zoiets van ik schaam me nergens voor (had ik met de eerste wel een beetje, gek he?) ook al duurt t lang of gaat t mis. Ik vind t wel fijn om t te kunnen delen. Ook omdat je bij een tweede al helemaaaal snel vragen krijgt. Dus makkelijker om gewoon vrij te praten. Vaak zeg ik ook iets als: lijkt me heel leuk een tweede! Hopen dat t ons gegund is! Zoiets.
Hier precies hetzelfde. Eerste niks verteld, heerlijk zo'n geheimpje. Toen ik net zwanger was alleen 1 vriendin die het wist, die vertelde dat ze zwanger was. Dus ik deed gelijk mee nu bijna een jaar bezig voor tweede. Eerste wordt in oktober 3. Hier weten 3 vrienden wat, maar eigenlijk de vriendinnen die het dichtst bij me staan niet. Ik krijg veel vragen en opmerkingen op het werk en van vriendinnen. Mensen hebben toch een bepaald verwachtingspatroon lijkt wel. Ik zit inmiddels in de MMM en soms heb ik wel de behoefte het te delen. Maar toch bewaar ik het liever voor mezelf en een enkeling. Ook omdat het me zo leuk lijkt om het te vertellen als het wel een keer raak mag zijn.
Ik ben heel selectief geweest aan wie ik het heb verteld. Een vriendin die ik vaak zie en spreek, die zelf ook een kindje heeft die bijna een jaar jonger is als mijn jongste zoon weet het. Zij wil ook graag een tweede, alleen heeft zij hulp nodig, ze is, als ik het goed heb met medicatie zwanger geraakt de eerste keer. Ze was al lang bezig, en ik was snel zwanger. Toen ik haar leerde kennen was ik net 3 maanden zwanger, en ik had weinig vriendinnen. Vertrouwde ook niemand omdat velen mij/ons in de steek hadden gelaten toen ik ziek werd en plat kwam te liggen met een hernia en in een rolstoel belandde. Maar zij was zo lief en open naar mij, en dat terwijl zij zelf ook vergelijkbare situatie had meegemaakt, ook in de steek gelaten door zogenaamde vrienden toen haar leven wat lastiger was. Ze steunde me door dik en dun, toen ik het niet kon en mijn man aan het einde van zijn latijn was met werk, huishouden etc. stond zij een paar weken achter elkaar te poetsen in mijn huis, toen ik hoogzwanger was. Het vertrouwen groeide, en andersom ook. Haar vertel ik zonder meer alles, met haar kan ik alles bespreken en ze zal altijd eerlijk maar met respect reageren, of ze het er nu mee eens is of niet. Wat de rest van de wereld betreft ben ik voorzichtiger. Meer vanwege vooroordelen. Wij zijn een samengesteld gezin met in totaal nu 5 kinderen. Ik heb 1 dochter met mijn exman, mijn man heeft 3 kinderen met zijn exvrouw (die daar wonen) en we hebben nu samen een zoon van bijna 1,5 jaar oud. IK weet zeker dat zeker 50% van de mensen ons voor gek verklaard dat we voor een zesde gaan. Want waarom zouden we? We hebben toch AL 5 kinderen? Er zijn maar weinig mensen die echt leuk reageerden, en dat was bovenstaande vriendin, mijn gynaecoloog en mijn fysiotherapeut. En 2 dames waar ik online intensief contact mee heb sinds mijn zwangerschap van mijn zoon (we hadden samen een zwangerschapsclubje allemaal het eerste kwartaal van 2015 uitgerekend toen) De rest vertel ik nog niks, pas als ik zwanger ben, en zelfs dan houdt ik voor de helft mijn oren dicht..... het is niet anders....
Toen we voor de eerste gingen, heb ik het wel aan een paar vriendinnen verteld. Dit wel pas na een aantal maanden. Ik zat er even doorheen dat het toch wel een tijdje duurde en toen heb ik het gezegd. Ik had toen echt even steun nodig en vond het ook fijn om er met anderen over te praten. Ik wist ook dat hun niet continu vragen zouden stellen etc. We hadden het erover als ik erover begon. Verder niet. De tweede keer heb ik het aan niemand verteld. Komt omdat ik toen wel snel zwanger was. Anders had ik het wel gedeeld.