Lastige is dat de media een groot aandeel heeft aan de negatieve naam van jeugdzorg. Ik ken werkelijk waar geen enkele ouder die blij is met een ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing. Journalisten zouden deze berichten niet klakkeloos in de krant moeten zetten. Ik kan me een verhaal uit de media herinneren twee jaar terug van de blonde jongetje met krullen. Zijn moeder zocht continue de media op om de hulpverlening kapot te maken. Helaas is de media hierin mee gegaan waardoor er echt een hele hetze is ontstaan. Duidelijk is wel dat later bleek dat de uithuisplaatsing geheel terecht is uitgevoerd.
En daar hoor je vaak dan weer weinig over. Jammer vind ik dat altijd. Politie, jeugdzorg, de overheid.. ze kunnen het nooit goed doen.
Ja helaas mogen zij ivm de wet op de privacy niet inhoudelijk reageren. Soms wel eens rot als zulke verhalen de media in gaan.....
Dat klopt niet helemaal. Er zijn ook zeker positieve verhalen. Dingen komen meestal in de krant omdat het uitzonderingen zijn. Anders zou het geen nieuws zijn.
Klopt in de regel. Er moet doorgaans echt meer gebeurd zijn. Een MC vanaf redelijke hoogte op de grond gooien is niet het ergste wat er gebeurd is, als dit kindje bij haar is weggehaald. Nu worden er ook wel eens fouten gemaakt, dus misschien is de vriendin van TS slachtoffer daarvan, maar gezien het begeleid wonen, lijkt die kans me wel klein. Een volgend kindje wordt niet automatisch uit huis geplaatst. Ze staat nu niet meer zelf onder toezicht, (wat ook betekent dat de bezoeken blijkbaar goed verlopen), en heeft nu een relatie. De situatie is dus totaal anders nu.
Beide uitspraken kloppen niet. Voogdij kan wel degelijk bij pleegouders komen te liggen. Zie mijn eerdere reactie en die van twinkel star. OTS bij een volgend kind hoeft absoluut niet. Ligt aan hoe ze de situatie op orde heeft. Uit huisplaatsing gebeurd dan ook niet. Maar kan wel geburen in combi met een OTS als ze haar situatie en die van het nieuwe kind niet op orde heeft.
Als ik denk dat ik weet over wie je het hebt, is er na het zoveelste beroep achteraf overigens aangegeven dat het niet terecht was.
Ik weet van iemand in mijn omgeving. Die ook graag nog een kindje wil bij een andere man. Waar ze nu al een tijdje mee samen is. Dat als zij hiervoor kiest deze baby ook uit huis geplaatst gaat worden.
Heb je daar een link van? Ik vond het namelijk wel heel triest toen, maar ken maar 1 kant van het verhaal..
Met alle respect voor jouw werk (letterlijk, diepe buiging!) Maar als deze kinderen allemaal ernstig getraumatiseerd zijn en hechtingsgestoord (btw al gehoord van de "Wobbel"? Zoek maar eens op Facebook, kan die kinderen helpen!) Maar goed, als ze zo ernstig getraumatiseerd zijn, is jeugdzorg dan op zijn zachtst gezegd niet een heel erg klein beetje te laat? Ik zie al jaren van dichtbij iemand die ik ken, heeft mishandeling en verwaarlozing aangekaart bij het AMK, het werd allemaal bekend, erkend en vervolgens werd alles bestempeld als losstaande incidenten en zag hij zijn kinderen wegkwijnen. Aan het einde van het jeugdzorg liedje hadden de kinderen een ontwikkelingsachterstand van een aantal jaren en werden ze onder toezicht gesteld van jeugdbescherming , en die doen vervolgens ook niks anders dan naar andere instanties wijzen en roepen dat het aan de communicatie ligt. Natuurlijk, als een ouder een kind mishandeld komt dat omdat de ouders slecht communiceren. Anyway, is het nu de bedoeling dat mijn kennis machteloos toekijkt hoe zijn kinderen getraumatiseerd wegkwijnen voor er iets gebeurt?
Is niet in het nieuws geweest voor zover ik weet. Weet het via andere in mijn ogen betrouwbare kanalen.
Ik snap wat je zegt. Wat er vaak gebeurt is dat kinderen leven in een onveilige thuissituatie en wanneer dit eindelijk naar boven komt, zijn de kinderen vaak al jarenlang blootgesteld aan onveilige, onvoorspelbare situaties thuis. Voordat kinderen naar school gaan, is er nog vaak weinig zicht op deze kinderen (veel van deze ouders werken niet dus geen kdv bijvoorbeeld) en als het niet extreem ernstig is (in de vorm van fysiek letsel bijvoorbeeld) valt het de omgeving ook niet zo snel op en weten zij vaak ook niet precies wat er achter gesloten deuren gebeurt. Wanneer kinderen naar school gaan, verbaal sterker worden, in interactie met andere kinderen worden gezien, cognitief moeten gaan presteren, pas dan komt er vaak pas een duidelijker beeld en wordt er aan de bel getrokken. Vervolgens komt jeugdzorg in beeld en dan duurt het vaak ook nog een tijd voordat duidelijk wordt wat er precies speelt, hoe het echt met de kinderen gaat etc etc en wordt er eerst ook hulp in thuissituatie ingezet. Dus al met al, duurt het vaak gewoon lang voordat er ten eerste echt zicht is, en ten tweede voordat er zo drastisch wordt ingegrepen. Wanneer er wel vroeg wordt ingegrepen, bv tussen 2-4 jaar, dan is de situatie vaak zo ernstig, dat deze kinderen al getekend zijn voor het leven door de ellende die ze in de eerste jaren van hun leven hebben meegemaakt. Daar komt nog bij dat de uithuisplaatsing zelf voor veel kinderen ook traumatiserend is. Want hoe onveilig ook, het is wel wat kinderen kennen en dat maakt het op een gekke manier ook wel weer veilig voelend voor ze (alhoewel ik ook heel regelmatig kinderen tref die heel blij zijn dat ze uithuis zijn geplaatst en die zelf echt niet meer terug willen). Al met al, is het een heel moeilijk en delicaat proces om tijdig en goed in te kunnen schatten wat er speelt en wanneer het echt beter is voor een kind om niet meer thuis te wonen. En voorheen was het trouwens inderdaad zo dat het altijd voorop stond dat een kind zsm weer terug bij ouders zou moeten gaan wonen, ook al was het kind al jaren uithuis. Tegenwoordig zie je daar een verandering in; ze kijken nu veel beter naar het hechtingsproces van kinderen en vanuit daar of het dan nog wel in belang is om een kind weer thuis te plaatsen. In mijn ogen een verbetering, ook zeker omdat het voor deze kinderen echt slopend is om jaren in onzekerheid te moeten leven waar ze nu uiteindelijk gaan wonen.
Ik pik even dit stukje eruit omdat ik het heel goed geschreven vind. Het is heel fijn dat er pleeggezinnen zijn. Maar er zijn bij lange na niet genoeg pleeggezinnen. Wat vaak betekend dat een kind naar een instelling zal moeten. Daar is ook een groot tekort aan 'juiste' plekken die goed aansluiten bij de kinderen. En enorme wachtlijsten waardoor kinderen van instelling naar instelling gesleept kunnen worden. Elke groep heeft een groepsleiding of 8 a 10 die 3 keer per dag wisselen in dienst. Om nog te zwijgen over invalkrachten. Het aantal opvoeders telt snel op. De samenstelling van de bewoners verandert vaak veel. Dat maakt het voor een kind bijna onmogelijk om daarbinnen te kunnen hechten. Daarbij zitten er gemiddeld 9 kinderen die veel hebben meegemaakt en niet weten hoe ze dit goed kunnen uiten. En het regelmatig op elkaar botvieren. Of uitbarstingen krijgen midden in de groep tegenover de leiding. Dat doet ook een hoop met het veiligheidsgevoel van een kind.
jullie mogen het vreselijk vinden dat de baby direct vanuit de verloskamer is weggehaald, ik snap dat ook best. Maar geloof mij maar dat het voor dit kindje vele malen beter is dan opgroeien bij de moeder. Niet dat het een nare/gemene vrouw is, even voor de duidelijkheid, maar ze spoort gewoon echt niet. Op geen enkel vlak. Overigens mocht haar man wel voor het kind zorgen, mits hij van haar zou scheiden, maar hij koos voor haar.....Nogmaals, het zijn geen nare mensen, ze zouden een kind niet moedwillig kwaad doen, maar een kind opvoeden, nee dat kan zij gewoon écht niet. Triest, maar geloof me, voor dit kind echt de beste optie.
Ik snap wat je zegt , ik ken het traject maar al te goed sleepless. Op 15 jarige leeftijd werd ik op eigen verzoek uit huis geplaatst. Wat mij betreft minimaal 5 jaar te laat. In de jaren daarvoor ben ik meerdere keren weg gelopen en weer terug gebracht naar wat voor mij een helse plek was. Ik ben echt niet anti jeugdzorg, dat jullie dat niet denken. Ik had wel minimaal gehoopt dat het traject verbeterd zou zijn in 20 jaar tijd. Ik kwam in zo'n groep terecht die Rietje88 omschrijft, 9 andere jongeren om me heen. En wat een heerlijk zooitje ongeregeld was het. Gek genoeg was het de eerste plek waar ik me thuis voelde. Ik kon en mocht eindelijk mezelf zijn. Om even in termen van cijfers te spreken: bij een van mijn schoolvakken ging ik na de verhuizing van een zware onvoldoende 2, naar een uitmuntende 9, binnen het eerste kwartaal op mijn nieuwe school. Toen ik opgegroeid was hoorde ik viavia dat de instelling waar ik bij woonde als een van de beste bestempeld te zijn. Toen ik er woonde werden we ook regelmatig bezocht door ex-bewoners, die toch echt wel allemaal goed terecht waren gekomen. Dat zegt wel veel vind ik. Kortom, ik heb zowel goede als slechte dingen gezien bij jeugdzorg. Alleen ik ben en blijf van mening dat er eerder ingegrepen moet worden, zeker als in het mijn bekende geval de mishandeling door de verantwoordelijke ouder wordt toegegeven en het uit dossiers blijkt dat het niet de eerste keer is.
Jeee Bloem, heftig verhaal, ik hoef jou dan inderdaad niets uit te leggen want jij weet nog beter hoe het werkt.. En ik hoor wat je zegt, en sterker nog, ben het ook helemaal met je eens. Ik denk dat 'we' (mensen in de jeughulpverlening) vaak niet weten hoe het beter kan. Het is zo'n kwetsbare en dunne scheidslijn. Wat jouw verhaal betreft, verschrikkelijk... En eerlijk is eerlijk, ik zie het veel vaker. En iedereen wijst dan naar een andere instantie maar uiteindelijk doet niemand iets voor het kind, totdat we jaren verder zijn. Het gebeurt, ik weet het. En het is schrijnend en onbegrijpelijk... Ik werk bij een jeugdzorginstelling waar we kinderen zoals jij destijds was opvangen. Ik kan alleen maar zeggen dat het me goed doet om te horen dat jij bij zo'n goede instelling terecht bent gekomen! Want dat gebeurt niet alle kinderen zoals je weet en ook niet alle kinderen kunnen uiteindelijk hun weg zo goed als jij vinden op zo'n leefgroep. Maar ik snap je frustratie en met jouw ervaring moet dat vanuit je diepste binnenste komen...