Hoi allemaal, Ik moet het even van me afschrijven en heb erg behoefte eraan om het te delen. Ik zal eerst even in het kort vertellen in watvoor situatie ik zit. Ik ben onverwachts zwanger geraakt van een jongen waarvoor ik niets voelde, meneer laat het ook afweten en ik weet dat ik daar niet veel hoef te verwachten. Verder woon ik nog in bij mijn moeder omdat mijn moeder ernstig COPD heeft en zit in het laatste stadium, overigens heb ik wel een hele sterke band met mijn moeder. De eerste weken, maanden verliep mijn zwangerschap gemakkelijk, ik ben niet misselijk geweest en voelde me gewoon goed. tot de 20 weken.. ik had al met 17 weken een buik en begon met de 20 weken het zwaarder te krijgen. ik ben 1.53 en woog 63 kilo. inmiddels weeg ik 84 kilo. Ik eet gewoon normaal en ben al helemaal geen snoeperd, ik hou ontzettend veel vocht vast waardoor ik ook het carpaal tunnel syndroom heb in mijn beide handen. Verder heb ik ook een hartafwijking waardoor ik wat eerder moe ben als andere "gezonde" mensen. Ik word ook goed in de gaten gehouden door mijn gynaecoloog en cardioloog. Mijn kindje is ook aan de grote kant en word geschat met de geboorte op 8 pond.. Ik ben 3x getest op zwangerschap diabetes en ook dat blijft gewoon goed. Maar ik kan gewoon niet meer.. ondanks de slaappillen die ik heb gekregen slaap ik nog steeds slecht. eten en drinken lukt haast niet meer door het maagzuur. ik ben zo moe dat ik depressief begin te worden met andere woorden ik ben op! En zoveel mensen zeggen de laatste loodjes zijn het zwaarst maar wat als je gewoon echt niet meer kan? wat als 1 dag 2 dagen lijkt te duren? ik zit aan huis vast want ik pas niet meer achter me stuur. me eigen aankleden gaat zo vermoeiend en dan probeert me moeder me te helpen maar dan zit ze helemaal te hijgen en dan voel ik me zo schuldig. Gelukkig hebben we 1x in de week thuiszorg terug gekregen want anders weet ik niet hoe het dan was afgelopen. ik zit zo vol dat huilen zelfs niet meer gaat. ik heb maandag een groeiecho en controle het liefst wil ik vertellen dat ik niet meer kan en dat ze hem moeten halen. echt mijn zwangerschap is geen roze wolk maar een donderwolk zijn er meer mensen die gewoon niet meer kunnen? en hoe gaan jullie ermee om?
Tja, ik herken het. Ben zelf bijna 33 weken zwanger en ben al die tijd al ontzettend ziek (ook vanwege chronische aandoeningen die ik al mijn hele leven heb). Nu hoef ik geen zorg te dragen voor mijn ouders, dus dat scheelt dan wel weer. Daarnaast heb ik een hele lieve man die me veel uit handen neemt. Ik snap dat je er door heen zit, maar de laatste loodjes wegen het zwaarst inderdaad. Je bent nu 35 weken zwanger, voor je kindje's bestwil denk ik dat je gewoon nog even door moet zetten. Nu geboren worden is geen pretje en betekent couveuse etc. Dat wens je je kindje roch niet toe? Ik voel me ook al tijden erg rot etc maar geen haar op mijn hoofd die erover piekert om het kindje eerder te laten komen (tenzij het voor mijn of het kindje's gezondheid van belang is.) Die laatste weekjes zul je ook heus nog wel doorkomen al lijken ze maanden te duren. Ik vind dat je voor de gezondheid van het kindje moet gaan en niet het kindje moet laten komen omdat jij niet meer kunt. Misschien kunnen ze je een nachtje opnemen in het ziekenhuis met slaapmiddelen zodat je weer een nachtje goed slaapt.
Oooo meid dat je er zo doorheen zit. De laatste loodje wegen inderdaad het zwaarst, maar echt ik denk dat je nog even zult moeten doorzetten. Je wilt echt geen vroeggeboorte met mogelijke complicaties....... Elke dag dat jouw kindje nog bij je kan zitten is goed voor je kindje. Probeer dat voor je te zien. Heel veel sterkte met de laatste zware loodjes! Hopelijk gaat de tijd voor jou snel en mag je met een paar weekjes jouw kindje geznd en wel in je armen sluiten en dan zul je merken dat je die zware tijd die je nu beleefd zo achter je kan laten! Dikke knuffel!
Meid, wat een moeilijke situatie. Ook bij mijn is mijn zwangerschap tot nu toe (ben bijna 12 weken) alles behalve een roze wolk. Ik ben sinds week 6 24 uur per dag kotsmisselijk, heb nauwelijks eetlust en wordt steeds depressiever. Waarom wilde ik dit, hoe lang moet ik dit nog dragen, dat soort gedachten. Ik kan nu natuurlijk tegen je zeggen: je bent al zover gekomen, die paar weken lukken je ook nog zeker, kop op, je kunt het, maar als je je zo rot voelt, zegt dat je gewoon niets, dat weet ik helaas uit ervaring. Mijn raad zou dan ook zijn: bespreek dit zo snel mogelijk met je verloskundige of huisarts, geef aan hoe wanhopig je je voelt en dat je hulp nodig hebt. Zij hebben ongetwijfeld de expertise en ervaring om je te helpen. Blijf hier in ieder geval niet zelf mee tobben!
Ja ik moet maandag weer naar het ziekenhuis en dan vertel ik alles wat me dwars zit want dit kan niet zo langer. En natuurlijk wil ik het beste voor me kindje begrijp me niet verkeerd.. maar hoe het nu gaat hou ik het niet vol fysiek en psychisch niet. en dan heb ik liever dat hij wat eerder geboren word dan dat ik zwangerschap depressie krijg en misschien wel me kindje het kwalijk ga nemen en dat lijkt me echt vreselijk.
Wat vervelend dat je er zo doorheen zit. Ondanks dat je er zo doorheen zit, wil je echt geen kindje wat te vroeg word geboren. Er zal ook geen gyn zijn die dit gaat doen, tenzij het leven van de moeder of kind er vanaf hangt. Ik heb ook geen 2 roze wolken zwangerschappen gehad (man is internationaal vrachtwagenchauffeur). Bij mijn eerste zwangerschap zware BI, waardoor ik met 20 weken zo goed als plat lag, maar kon gelukkig wel slapen. Bij mijn 2de zwangerschap heb ik het nog zwaarder gehad daar er nog een dreumes bij liep, en deze zwangerschap kon ik niet slapen van de pijn van mijn BI. Wist niet hoe ik moest zitten, liggen, lopen etc. Ik had het op het laatst echt niet meer, en de VK heeft me toen een paar keer in het ZKH laten slapen met pijnmedicatie en slaapmedicatie: ZALIG!!! De dagen erna voelde ik me nog wel duf, maar kon daardoor wel slapen, en dit heeft mij erdoorheen geholpen. Niet wachten tot maandag, maar bel morgen nog het ZKH op en verteld hoe je je voelt, en dat je dit echt niet meer gaat trekken. Sterkte meid!!! Helaas wegen de laatste loodjes het zwaarst.
Je zegt dat eten en drinken haast niet lukt vanwege maagzuur. Heb je daar al wat tegen geprobeerd? Er zijn nl diverse maagzuurremmers die je tijdens je zwangerschap mag hebben. Weet natuurlijk niet of het in jouw specifieke situatie ook mag, maar misschien wordt het dan iets dragelijker?
Bij mijn vorige zwangerschap had ik prenatale depressie en kon vanaf een week of 34/35 ook niks meer vanwege ontstekingen in de armen, een ENORME buik en geestelijk gewoon nog verder afzakken... Uiteindelijk ben ik met 38+2 ingeleid