Zware start - gevolgen gehad?

We hadden het er net al in het andere topic over.
Maar ik vind het ook zwaar. Ik heb met alles het gevoel dat ik het erbij doe. Dus niet volledig moeder zijn, geen volledige werkneemster, vrouw enz. Snap je wat ik bedoel?

Heb je het er moeilijk mee dat jullie nooit voor een tweede zijn gegaan?

 

Ik herken me ook in het 'moeilijk start' verhaal.
Eigenlijk vond ik het vreselijk hoe het is begonnen.... Het is een heerlijk kind en sliep door vnaf geboorte. Maar werd zwanger van een slipper, woonde thuis en net 20, vrijgezel, mijn vader tegen de zwangerschap, ontslagen met 4 maanden, geen recht op ww, 2/3 maanden zonder poen en uiteindelijk daardoor zoveel ruzie met me moeder gehad dat iedereen zwaar gestresst was. 3 maanden lang na de geboorte van de stress niet geslapen. Dat mijn dochter geboren werd kreeg ik met mijn vriend die alles bij mij neerlegde, hij stond niet op, verschoon dr niet (dus ik kon nooit weg), sliep altijd uit terwijl ik iedere dag doodop was. Deed eigenlijk helemaal niks en ik voelde me echr voor lief genomen.
Dit is gelukkig allemaal verandert en ons 2de meisje is nu al 20 weekjes onderweg maar als ik terug kijk schaam ik me kapot dat ik me dit heb laten gebeuren. Daardoor zoveel stress, huilbuien en schreeuwpartijen richting mijn dochter gehad en met hem en alleen maar omdat liefde blind maakt???
Nee dit gebeurt me nooit meer en de hele zooi is ook omgeslagen, alles gaat goed maar sommige dingen blijven steken. Schoonouders ben ik ook niet blij mee maar oke die moet je er maar bij nemen
Ik liep ook bij een psygoloog maar door de moeiegheid ben ik niet meer gegaan, ik geniet nu van onze vakantie met me vriend en dochter.
Toch uiteindelijk goed gekomen

Moeheid zit er ook nog steeds in, vaak geen puf of zin om dingen te ondernemen, de enige persoon die daar wat aan kan doen ben ik en ben er hard mee bezig

 

Ik herken een deel wel, maar ben nog bezig het op een rijtje te zetten. Op dit moment ga ik er mee om door gewoon door te gaan. Je hebt ook weinig keuze met een (of meerdere) kinderen...het leven gaat gewoon door...

 

Hier duurde het niet-slapen tot ze 3,5 was...
En niet 1x per nacht wakker maar gewoon 3-4 keer.
Op een gegeven moment had ik zelf niet meer door hoe moe ik was.
En na een half jaar begon hier qua gezondheid de ellende eigenlijk al.
Inmiddels heb ik officieel astma en medicatie en gaat het beter...
Maar voordat ik een kind kreeg had ik dus niet elk jaar een fikse longontsteking te pakken bijvoorbeeld.

Dus ja, tropenjaren wel.
Ook hier bv 's nachts... Plus dat hi ook gewoon niet wakker wordt van een morrende peuter.
En dan zegt ie wel.. Maak me dan wakker.
Maar dat kost meer moeite dan die nacht voor de 3e keer uit bed klimmen in de praktijk.

Ben nog steeds vaak moe... Maar in ieder geval merk ik nu dat ik moe ben. Laten we Dayans positief zien.
Veel afgevallen ook... Blijvend kan ik zeggen nu dochterlief alweer bijna 6 is.

Maar de drang tot nog een baby? En dat alles nog een keer? Nee, niet mijn meest aantrekkelijke visioen
Al moet ik zeggen nu dochterlief alweer 6 wordt ik soms wel denk... Dat komt nooit meer terug en het was toch ook wel heerlijk!
De 2-jarige die coole woordgrapjes maakte, de peuter die wilde weten hoe de eerste mens geboren kon worden als het de eerste mens was...
De uitstapjes met mijn kleine meis aan mijn hand.
Duwen op de schommel, samen van de glijbaan omdat alleen zooooo eng was....

Terwijl ze nu heel stoer en wereldwijs (voor een 5-jarige) door het leven stapt. Steeds vaker zegt: mam, nu wil ik DIT graag!
Zoals bijv toen ze zelf een huisdier wilde en als "test" voor de poezen die we al hadden zou gaan zorgen. En nu zorgt ze inderdaad helemaal zelf voor d'r eigen vissen.
Of in de Efteling: mam! Ik wil in DIE achtbaan! (Joris en de draak dus)
Ze wilde graag oorbellen.. En mama moest ook.
Elke dag druppelt ze nu enthousiast sterilon op m'n oor want dat kan ze al! (En inderdaad.. Ze kan het prima)
Zorgzaam en lief, gezellig en soms nukkig.

Zelfs manlief opperde... Zeg... Toch wel leuk zo'n dikke buik he!?
En ja.. Dat was geweldig
Dat zou ik best nog een keer willen.. Maar dan bij voorkeur met minder drama na de geboorte
Dus tot nu toe.. Houden we het maar gewoon op eentje

 

Bij een tweede kan het zeker heel anders zijn, dat heb ik zelf mogen ervaren. Van te voren weet je dat niet, is een gok die je neemt. We zeggen wel eens dat alle boekjes die er over baby's en peuters ed geschreven zijn, over onze jongste gaan. Bij onze oudste herkenden we heel weinig (zeg maar niets...). En het feit dat je het allemaal al eens hebt meegemaakt, maakt ook echt uit (vinden wij dan tenminste). Mijn man doet inmiddels gelukkig ook wel ietsje meer dan eerst (moet er wel om vragen), omdat ik het anders gewoon niet red.

 

@moniponi: je kunt ook pech hebben... Onze buuf heeft 3x een huilbaby gehad

Zat stiekem met vochtige oogjes te typen toen ik alle leuke dingen opnoemde
Dochterlief is nu bij oma.. Kan niet wachten tot ze weer thuis is
Moet heel binnenkort weer aan het werk en dan zal ik al die thuisuurtjes echt wel gaan missen.

Maar... Tijd heelt

 

Ik heb meer door 2 lastige starten een gevoel van gemis.
Bij de eerste ben ik, na een hele lastige bevalling in de kraamtijd heel ziek geweest. Pas na een week of 9 was ik weer op de been en mocht ik een week later weer aan het werk.
Onze dochter was een hele makkelijke baby........ behalve het slapen. Tot op heden (ze is bijna 5) is ze een slechte slaper. Nog steeds wordt ze minstens 1x per nacht wakker maar tussen haar 1e en 3e kwam ze gerust 8x op een nacht.
Ik heb dagen gehad dat ik zo misselijk van vermoeidheid was dat ik de auto aan de kant moest zetten om over te geven of op mijn werk even 10 minuten op de wc ging slapen.
Toch weerhield me dat niet een 2e kind te krijgen.
En o wat zou ik gaan genieten van de kraamtijd.
Na een moeilijke zwangerschap met de laatste 10 weken bedrust kwam zoon via een KS ter wereld. Alles was halleluja tot hij bij 6 weken leukemie bleek te hebben. Een jaar van continue ziekenhuis volgde met als dieptepunt het feit dat we 6 weken lang geen lijfelijk contact met hem hebben mogen hebben.
Tevens mochten we tijdens de 21 weken ziekenhuisopname niet bij hem slapen. Dan laat je dus je baby van 6 weken iedere avond weer achter. Dat heeft wel een flinke deuk opgeleverd. Ik heb heel erg lang het gevoel gehad, en nog soms, niet te hechten met hem.
En ik merk aan mezelf dat juist dat gemis van een onbezorgde babytijd me doet hunkeren naar nog een baby (die er overigens NIET komt)
Ik denk in jouw situatie (of bv die van saskia78) dat als je echt een 2e had gewild die er wel was gekomen. Ik denk nl als je daar echt naar verlangt het verlangen wint van de angst

 

@sidmick: ik denk dat je mbt het echt willen wel gelijk hebt hoor.
En heb jouw hele verhaal een beetje van de zijlijn meegelezen...
Dat is toch wel "ietsje" heftiger dan slecht slapen he.

 

Ja dat is waar, maar bij mij werk het dus averechts.
Op de een of andere manier zorgt een slechte start er bij mij dus voor dat ik een "onbevredigd" gevoel blijf hebben, een gemis en daardoor juist nog een keer wil

 

Hmm mja hier ook geen gebrek aan contact...
Eerder heel veel...
As baby liet ze zich niet door papa troosten.... (Die is daar te ongeduldig voor en je maakt mij niet wijs dat een baby dat niet opmerkt)
En ook 's nachts kwam uiteindelijk er altijd op neer dat ik wakker was.
Gewoon omdat ml er echt niet wakker van wordt.
Nog steeds is ze wat dat betreft heel erg op mij gefocussed.

Dat is denk ik toch op een andere manier intensief dan een letterlijk doodziek kind.
En er speelt denk ik ook wel mee dat ze nog stes heel veel aandacht "vreet" die ik bij andere mensen veel minder zie.
Oa doordat het de afgelopen 2 jaar op school wisselend niet zo goed tot ronduit slecht ging... En ze dat thuis dus (bij voorkeur op mij) afreageerde. En de enige oplossing leek thuis bijscholen in de dingen die ze zelf graag wil... Dan heb je juist een veel intensiever contact en hechting denk ik.

En natuurlijk reageren mensen zelden hetzelfde
Kan me voorstellen dat je het gevoel hebt wat te hebben gemist overigens...
Ben zelf altijd beetje verbaasd over nieuwbakken moeders die hun kind heel de dag in de kinderwagen hebben liggen als ze op visite zijn en het kind er enkel uithalen voor een fles of luier.
Dat was bij ons echt geen optie...
En kan me daar dus ook echt helemaal niks bij voorstellen.
E nog veel minder bij je kind niet mogen aanraken

 

Ik herken het gelukkig niet. Eva was heel erg makkelijk, toen ik weer zwanger wist ik eigenlijk al zeker dat dit kindje vast niet zo makkelijk zou zijn. Dat klopte inderdaad, Lisa had flinke reflux en huilde heel veel, met 10 weken werd ze ziek (virusje) en stopte ze met drinken, ze heeft toen een half jaar een sonde gehad. Een pittige tijd (ik heb ook tot ze 1 jaar was gekolfd), maar ze had daardoor geen last meer van de reflux en ze sliep goed. Eva was nog steeds even makkelijk en erg lief, ook voor Lisa. Toen de sonde eruit ging, ging Lisa moeilijker slapen en werd veel wakker 's nachts. Dat is met perioden beter geweest, maar ze wordt nog bijna elke nacht wel een paar keer wakker.

Ik heb het allemaal niet als erg zwaar ervaren (behalve de 8 weken dat Lisa veel huilde en de 2 weken ziekenhuis) en ik vind het nu eerlijk gezegd erg relaxed allemaal. Ze zijn beste vriendinnen en spelen heel veel en meestal heel leuk met elkaar. Ik werk nu 4 dagen, het was 4 dagen (ik werkte er 3) of geen baan meer. Mijn man is ook 1 dag met de kinderen thuis. Ik moet wel concessies doen, want ik kan nu niet alles perfect doen. Maar daar maak ik me niet zo druk om. Ik ben blij dat we allemaal gezond zijn en we genieten lekker van elkaar!

 

Mijn dochter is exact als de jouwe als ik het zo lees.
Kan ik op sommige momenten nog steeds erg vermoeiend vinden hoor.
De manier van slechte start maakt denk ik niet veel uit, na de eerste (waar ik alleen maar een slechte kraamtijd had en die "alleen maar" slecht sliep" had ik dat gevoel van gemis door een lastige start en dat is na de tweede dus gebleven
@TS heb je het vooraf onderschat hoeveel invloed het op je leven zou hebben of ben je misschien teleurgesteld omdat je er meer alleen voor staat dan je had verwacht of komt het echt omdat je kind zo slecht slaapt dat het "tegenvalt"?
Het blijvend moe zijn, hoe pak je dat aan? (sport je bv, neem je genoeg tijd voor jezelf?)
Ik hoop dat je het een plekje kunt gaan geven en tevreden en blij kunt zijn op een dag zonder een naar gevoel

 

Ik heb stiekem ook wel plezier gehad van mijn 2 daagjes alleen thuis.
Ondanks dat ik eigenlijk niks bijzonders heb gedaan.
Maar gewoon dat je de vloer doet en er niet 5 minuten later weer wat op ligt...
Of dat er een continue stroom gekwetter door het huis gaat.
Supergezellig en zou het niet willen missen.. Maar vond het deze keer ook wel even lekker.

De plannen van koffie op het terras en op m'n gemak naar de kapper zijn er niet eens van gekomen.

 

moniponi, ik herken veel in je verhaal. Ik heb me eigenlijk jarenlang niet ´de oude ik´ gevoeld. Beide kinderen hadden een moeilijke start, ik kan niet vertellen hoe vermoeid we uiteindelijk waren. Nu zijn mijn kinderen 4 en 5 jaar en ik begin steeds meer de oude te worden maar het heeft ontzettend lang geduurd. Veel sterkte en geef het de tijd, het komt echt goed....

 

sidmick, jouw situatie vind ik inderdaad ook weer heel anders... Kan me wel voorstellen dat je dan een gemis ervaart en dat je ook wel eens een onbezorgde babytijd wilt hebben... Gaat het nu goed met hem?

Hier komt het gedeeltelijk door de bevalling van de oudste, de kraamtijd erna en mijn eigen gezondheid (die was al niet goed en is er na twee zwangerschappen en bevallingen niet beter op geworden). En ook wel doordat de oudste toch net even 'anders' is dan 'gewoon' (niet bijzonder apart oid, maar gewoon net niet wat je overal leest ed, zeg maar). Inmiddels zou ik ook echt graag nog een kindje willen (na de eerste bevalling dacht ik dat er nooit een tweede zou komen en nu wil ik eigenlijk wel een derde... ), maar ik vrees dat die er door mijn gezondheid nooit zal komen...

 

Wat vervelend dat je het zo ervaart en dat je je zo voelt. Ik herken je gevoel zeker. Na een hele makkelijke eerste, kwam 1,5 jaar later bewust onze tweede. Ons dochtertje heeft het ook niet makkelijk gehad en daardoor wij alles dus ook niet. Loeizwaar enal meerdere malen heb ik gedacht: ik kan niet meer. Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Wou ik echt kinderen? Maar je moet door en gaat door. Tot je in rustiger vaarwater komt en zelf de echte klap krijgt..
Mijn dochtertje doet het sinds een paar weken ineens heel erg goed. Ze is en blijft pittig en van de 7 nachten gaan er toch vaak wel 2 ietsje minder goed. Maar ze is ontspannender, blijer en leuker en gezonder. Dat is super fijn, maar ik merk ook dat ik nog lang niet de oude ben en op een slechte dag schrik ik gelijk weer een beetje. Ik ben nu nog niet klaar voor hulp. Ik heb zo ontzettend veel hulpverleners gezien voor de kleine dat ik er moe van ben. Even rust nu en we zien wel wanneer ik in de toekomst misschien wel wat hulp met het verwerken nodig heb.

Dus meid, ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je kunnen helpen bewust van de mooie (hele kleine) dingen te genieten. Hoe ze haar bekertje leeg drinkt, hoe lij ze van kleine dingen kan worden, hoe ze op jou of je man lijkt, wat ze allemaal al kan, enz.

Wij proberen de kids ook met regelmaat eens weg te brengen naar mn ouders om bij te tanken en aan onze relatie te werken. Of eens wat voor jezelf of met vriendinnen doen zonder de kleine. Het lost niets op, maar kan wel kleine beetjes helpen om langzaam bij te komen.

Goed dat je erover schrijft, dat is ook een deel van verwerking. Andere verhalen horen en je eigen verhaal kwijt kunnen.

Moe ben ik ook nog steeds erg veel. Weg gaan vind ik een toestand met twee jonge kids, slaapjes, veel spullen sjouwen, en de mogelijke driftige buien. Maar ik moet van mezelf, want zo kan ik weer vertrouwen krijgen dat het allemaal wel kan en leuk is.

Maar een tweede is dus geen optie meer hierdoor?
Sterkte meid!

 

Dat gemis ken ik ook. Maar meer voor de kleine zelf. Ik heb altijd mijn gevoel gevolgd en de kleine bij me genomen wanneer ik dat nodig vond (euh bijna altijd). Wat anderen ook vonden. Maar ik ben soms echt bang dat dit zware eerste jaar al een stempel op haar heeft gedrukt. Daar kan ik enorm bezorgd en verdrietig om zijn... Een derde zal er w.s. niet komen, want dat wilden we hiervoor ook vermoedelijk ook niet. Al merk ik nu heeeeel af en toe weer eens lichtelijke drang opkomen. Maar dat zie ik meer als de eeuwige vrouwelijke voortplantingsdrang...