Wat geeft je nou stress dan? Dat je man nog geen beslissing heeft genomen? Maak voor jezelf keuzes, dat geeft rust. En anders houd het bij verplichte zaken en laat de rest varen. Als je man naar ze toe wil, gaat hij toch. Wil je niet mee, dan niet. Mijn schoonouders hebben onze zoon (en hun eerste kleinzoon) nog nooit gezien. Hij is 8 weken. Een kaartje, that's it. Dan blijf maar weg, we kunnen het toch niet goed doen.
Nee het is niet mijn keus, het is onze keus. Net als nu met de kerst. Ik ga er liever nu niet heen, sla liever een keer over. De gesprekken vallen stil, ik weet me geen houding te geven. Mijn man voelt zich ook ongemakkelijk. Alle aandacht gaat naar ......... Tja, ik ga niet zeggen 'ik heb besloten deze kerst maar over te slaan', terwijl hij wel wil gaan. Dat werkt voor ons niet in elk geval. Of we gaan samen, of we gaan niet. Voor mijn man geldt dat hij tijd nodig heeft om te bepalen wat hij wil.
Wat triest zeg.... Dat doet je man toch verdriet..? Ik denk (invullend) dat het stress geeft om af te wachten wat er nou weer gaat gebeuren, een beslissing te nemen hoe nu verder, wat ze gaan beslissen over de feestdagen en bezoekjes. De boosheid over eerdere situaties. Het is niet voor iedereen zo makkelijk om het contact zomaar te verbreken of af te houden.
Ik vind wel degelijk dat je ook voor jezelf keuzes mag maken. Is he niet een idee om dit jaar met kerst een weekendje weg te gaan?
Bedankt.....bemoedigende woorden zijn best welkom op dit moment , dus oprecht bedankt . Mijn man zegt dat hij niet weg wil, voor hem voelt het dan alsof hij vlucht voor de problemen. Begrijp ik ook wel. Maar ik ben er voor mijzelf denk ik uit dat ik liever niet ga met de kerst, vind t te beladen op dit moment. Maar als mijn man toch uiteindelijk beslist dat hij wel wil gaan, dan ga ik denk ik toch met hem mee, als ondersteuning. Want hij zal niets zeggen dan, maar hij zou ongeveer vergaan van de stress. En dat wil ik niet voor hem. Zucht.....
Dat snap ik, dat je hem die stress niet wilt geven. Maar uiteindelijk doen zijn ouders dat en is hij zelf verantwoordelijk voor zijn keuzes hierin. En dat bedoel ik niet onaardig, maar meer om te laten zien dat hij voor zichzelf moet opkomen. Voor zijn gevoel en belangen. En jij voor die van jezelf. Mijn man heeft het juist heel erg nodig gehad dat ik het probleem echt bij hem liet en zelf eigen keuzes maakte. Dat heeft gezorgd voor meer besef van de situatie. Met hem steeds maar steunen door mee te gaan en over mijn eigen gevoel te stappen, hielden we het alleen maar in stand. Het was toen makkelijker voor hem om geen keuze voor hemzelf te maken. Ik zeg niet dat onze situatie hetzelfde zijn hoor. Maar vergeet jezelf niet. Als jouw man zichzelf of jou hierin wel 'vergeet' dan veranderd er niets denk ik. Je kunt een weekend weg zien als vluchten, maar ook als het even laten bekoelen en de keuze van een vervolgstap uitstellen tot na de feestdagen. Maar goed, dat is mijn gevoel, puur op eigen ervaring gebaseerd.
Sterkte Jatobe. Ik krijg nu toch meer de indruk dat de spanning inmiddels tot zo'n kookpunt is gestegen dat het inderdaad voor jou het beste lijkt afstand te nemen. Maar goed, je bent hier niet alleen in. Wat mij overigens ook hielp om toch een stap naar mijn schoonmoeder te zetten (na een aantal jaar afstand dus) is het besef dat ik straks zelf de schoonmoeder ben. Hopelijk dan, natuurlijk. Ik ben het wel met anderen eens dat mensen nu eenmaal andere manieren hebben. Sommigen zijn spontaan, anderen willen gevraagd worden. Sommigen geven alleen een cadeau als ze ook uitgenodigd worden op een verjaardag, bijvoorbeeld (zo ben ik), en anderen geven sowieso een cadeau. Sommige oudere mensen willen respectvol behandeld worden en anderen staan meer op gelijke voet met je. Het punt is natuurlijk dat het met schoonouders veel meer slikken is, en het soms gewoon eenrichtingsverkeer is van jouw kant. Accepteren accepteren accepteren. Als er dan niets positiefs tegenover staat is de vraag inderdaad waar je het voor doet. Dus ik begrijp dat gevoel heel goed. Er moet wel begrip zijn voor jullie kant.
Jeetje meid wat een verhaal. En zoveel herkenning! Hier ruim anderhalf jaar geen contact met sm gehad, wel met sv. Lang verhaal, komt erop neer dat ze er een ander op nahield en dat vl het vertrouwen in haar kwijt was (en ik ook). Ze heeft veel gemist, de eerste sinterklaas, eerste Kerst, eerste verjaardag etc maar dat heeft ze aan zichzelf te danken. Sinds een paar maanden heeft vl langzaam het contact weer opgepalt maar ik niet. Zetoonde ook nooit enige interesse in zl, vroeg nooit naar hem en heeft hem 9 maand niet gezien. En dat is natuurlijke onze schuld want wij hebben het contact verbroken Ook geprobeerd om het uit te praten maar dat liep tot 2 keer toe volledig uit de hand. Het kwam erop neer dat het nu aan mij ligt. Ik ben een eigenwijs verwend kreng dat haar zin moet hebben. Nou ja, prima hoor....... omdat nr 2nu op komst is en ook voor vl maar geprobeerd om opnieuw te beginnen Voelt nog niet echt goed maar het kost me zoveel energie anders! Snap heel goed hoe je je voelt. Blijf bij je eigen gevoel!!! En laat dit niet tussen jou en je man komen want dat was hier ook het geval! Sterkte!
Ja reckless, zoiets kan zeker makkelijk tussen man en vrouw in komen te staan. Voor de een zijn het de ouders en dus meer emotie en gevoel erbij. Voor de schoondochter (of schoonzoon) is dat natuurlijk heel anders. Hier kwam het soms ook wel wat tussen ons in te staan. Maar veel praten is echt belangrijk! @jatobe: al met je man gesproken?
Ik heb de hele lap tekst gelezen... Wat een vervelende situatie jatobe.. Maar je wilt eerlijkheid en ik probeer uit te leggen hoe ik het zie.. Altijd lastig op papier.. Ik zie het zo, je het volkomen gelijk dat je gevoel niet goed zit naar je souders toe.. Maar wat je nu doet is een ding, het sinterklaascadeau gebruiken om je gevoel kracht bij te zetten.. Het is logisch dat dat gebeurd. Maar het is niet terecht.. Waarom is het niet terecht, omdat jullie een hele andere band met souders hebben als jou szus... In elke 'normale' Situatie ben ik het helemaal met je eens dat souders geen verschil mogen maken tussen hun kinderen. In de praktijk gebeurt het wel eens bewust of onbewust. Dat is vaak frustrerend en niet eerlijk klopt. Maar jullie situatie is geen 'normale' situatie. Je kunt dan niet je szus en jullie met elkaar vergelijken. Daarvoor is er gewoon teveel gebeurd tussen jullie. Het is al knap dat jullie al zolang zonder nieuwe uitbarstingen elk jaar een paar keer doen alsof alles koek en ei is.. En de situatie is verreweg van koek en ei.. Alleen jou gevoel wordt nu bevestigd dat dit niet kan.. Wel/geen cadeau gaat jou te ver.. Terwijl dat niet het probleem is.. Het probleem zit in het net doen alsof het koek ei is... En dat raakt uitgeput.. Dat is geen eindeloze put.. Ergens loopt de emmer over.. Dus ik denk dat je moet loslaten dat het om een/geen cadeu gaat.. Het gaat om meer dan dat.. Wie schuld is aan jullie situatie, altijd twee kanten, en dat kan ik als voorheen relaietherapeut(was een zijtaak) van mijn eerste werk, niet uit alleen een stukje tekst van een kant halen. Maar ik weet wel en dat lees ik ook, dat ook jij/jullie schuldig zijn aan hoe de situatie nu is. En waarom zeg ik dat. Niet om je aan te vallen hoor. Maar om je duidelijk te maken dat ook jij het koek en ei verhaal veel te lang geslikt hebt. Je bent telkens over je eigen grenzen gegaan. Wat doe je uit fatsoen, wat doe je uit respect naar je man en welke gedrasregels heb je nageleefd. Voor jou kostte dat heel veel energie waar je niks noppes nada voor hebt terug gekregen. Komen we op het stukje verwachtingen. Je geeft energie, je bent over je grenzen gegaan en slikt het allemaal maar om vervolgens weer je kop in het zand te steken om bij een volgende verjaardag weer met al je gevoelsprieten klaar te staan om je niet te laten afknallen. Klopt toch he? En dat alles deed je.. Dat alles zorgde ervoor dat het ging zoals het ging.. Maar die emmer is vol.. Voor jou gevoel zijn souders over jou grens gegaan. Terwijl je eens heel goed moet stilstaan bij het feit, dat jij hebt toegelaten dat ze over je grens zijn gegaan. Oh ja jou verwachtingen. Wat zou je graag willen? Wat verwacht je van ze? Dat ze hetzelfde doen als jij? Kop in het zand, en uit goed fatsoen maar doen wat ze moeten doen bij elke feestdag? dat is toch geen 'normale' situatie? Waarschijnlijk kunnen hun dat ook niet. Er is zoveel gebeurd tussen jullie. Het is nooit uitgesproken. Alleen via een brief, sms, en wat lees ik nog meer allemaal.. Ook nu neemt je man niet de verantwoordelijkheid naar zijn zus toe en belt haar of je ouders om de situaie te bespreken. Maar het gaat via 2 sms'en.. En zo zet je ook szus onder vuur. Ik zou laaiend zijn als mijn broer me zo indirect zou benaderen. Het gaat niet om een simpele vraag. Het gaat hier over jaren pijn en frustratie. Het antwoord op haar vraag zou jullie doen beslissen hoe verder te gaan met souders. Dat is geen normale vraag voor een niet normale situatie. En het maakt mij niet uit he, als het voor jullie beter voelt het zo te doen, zeker doen. Maar het lost niks op. Als je echt oplossngsgericht bezig wilt zijn, dan steek je ook niet lager je kop in het zand en pak je de stuatie aan. Stel eerst eens jezelf de vraag. Wat verwacht je van souders? Wat zou voor jou de ideale situatie zijn? Wat verwachten je souders van jullie? Wat zou voor hun de ideale situatie zijn. En waarschijnlijk weet je dat niet eens. Alleen is er op dit moment te veel voor gebeurd om maar te doen alsof er niks is. En toch verwacht je dat.. Ik klink warrig geloof ik.. Dat vind ik ook het veschrikkelijke aan zo'n verhaal op papier.. Ik ben meer bezig om jou niet te kwetsen dan rechtuit tegen je te praten. Je zit in een rot situatie, maar zie de situatie als geheel en niet alleen dit incident.. En doe er dan ook wat mee.. Als jullie nu doorgaan zoals jullie doen lost het echt niks op.. Maar maakt het wel meer kapot... En die keuze is aan jullie..
Je hebt een mooi verhaal geschreven elegance. Ik kan er voor mezelf wel dingen in herkennen. Maar dat je over je grens laat gaan is volgens mij in dit soort schoonmoeder/schoondochter situatie hee gebruikelijk. Want je wilt dat het werkt, wilt niet dat je man er tussen staan, wilt niet dat de band verslechterd. Natuurlijk zijn dat allemaal korte termijn oplossingen, maar dat overzie je niet altijd. Maar dat is vanuit mijn eigen ervaring en gevoel geschreven. Dat het alleen om het kado gaat, dat is natuurlijk niet zo. Wat ik bij ons ken is dat er naast een aantal echt belachelijke dingen ook heeeeeeel veel kleine dingen waren. Dese waren los van elkaar niet zo erg, maar alles bij elkaar laat dat de emmer wel overlopen. Als ik het goed heb begrepen zijn er bij jatobe ook wel gesprekken geweest die op niets uitliepen, toch? Daarnaast zou ik ook echt een hele dikke vinger geven als ik zon geknutselde gebarsten spiegel van mn schoonfamilie kreeg. Ben je helemaal gek geworden om dat zo te doen? Ik vind dat echt bizar.. Natuurlijk zitten er altijd twee kanten aan een verhaal. Maar het gaat echt niet altijd gelijk op is mijn mening.
Hoi misa, Klopt, het gaat in praktijk ook heel makelijk om in zo'n situatie over je grens te laten gaan. Wat ik belangrijk vind,is dat je je er bewust van wordt. Dat verklaart namelijk al vaak waar een stuk frustratie vandaan komt. Neemt niet alle frustratie weg want vaak verwachten ook souders iets heeeeel anders dan jij zelf.. Ik dacht dat ik dat duidelijker geschreven had maar ik zie het net zo als jou Alleen vergeet je vaak welk aandeel je zelf hebt. En ook al zijn die bedoelingen keigoed.. Ze kunnen wel voor meer frustratie zorgen.. En dat lijkt bij jatobe wel het geval. Teveel sikken en denken voor de goede vrede kan op den duur gewoon averechts werken.. Probleem is, ze gaf geen dikke middelvinger... maar slikte dat alles wel weg... En die frustratie zit er nog steeds.. Helaas.. Natuurlijk gaan de twee verhalen nooit gelijk op.. Wat wel gelijk opgaat is de beleving van een verhaal.. Iedereen gelooft in zijn verhaal en dat maakt het ook zo lastig.. Wat voor de een waarheid is hoeft voor de ander niet zo te zijn.. En daarom moet je altijd twee kanten horen om duidelijkheid te verschaffen. Kleine conflicten en soms ook grote worden soms al verholpen door duidelijkheid te verschaffen.. En dat las ik in dit stuk niet goed terug.. En ik ben er zeker ook van overtuigd dat een partij altijd meer 'schuld' is dan een ander... In hoeverre je van schuld kunt spreken dan.. Maar ook bij het graag te goed willen doen, ontstaat er veel onduidelijkheid helaas...
Klopt helemaal elegance. Heeft ook echt heel veel met gevoel en beleving te maken. Ik ken dat ook hee erg. Evenals het gevoel niets verder te komen doordat je allebei heel erg achter je eigen punt staat. En ook vind dat je in je recht staat. Ja dan kom je lijnrecht tegenover elkaar te staan en kom je niets verder meer. Maar wat je zegt: het is altijd goed om naar je eigen gedrag en aandeel te kijken. Maar vooral ook naar je verwachtingen. Niet dat je die niet mag hebben, maar goed uitzoeken of het realistisch is of niet kan soms verhelderend zijn. Hoe triest ook voor mijn man, ik ben voor ons gezin erg blij dat er (voorlopig?) rust is. En ook echt voor mijn man. Zoals ik eerder al schreef: soms geeft wel contact hebben meer stress en verdriet dan geen contact....
Ik zie nu pas jullie berichtjes. Mijn man zegt tijd nodig te hebben voor het bepalen van zijn gevoelens hierover, wil de eerste 'klap' eerst verwerkt hebben. Daar heb ik respect voor, zegt niet dat hij de situatie niet wil bespreken. Wel dat hij niet naar zijn ouders wil om te bepraten: zoals ik aangegeven heb, hebben we dat in het verleden al gedaan, tweemaal op ons eigen initiatief, het deed de boel alleen maar verder escaleren. Ik weet wel zeker dat wij er ook schuld aan hebben. Maar volgens mij heb ik dat ooit nooit ontkend? Wij hebben schuld aan het in stand houden van deze situatie. Het slikken van het over de grenzen gaan ben ik eens met Misa, soms is het gewoon niet anders. Met het slikken voor de goede vrede had ik ook weinig keus. Mijn s.zus vond ook dat wij er allemaal evenveel deel aan hadden, dat wij deze situatie in stand hielden. En waarom kan ik ze niet vergeven? Dat weet ik wel. Omdat ze nooit, maar dan ook nooit sorry hebben gezegd voor de vreselijke dingen die ze ons gestuurd hebben: mijn sm voor de vreselijke brieven, mijn sv voor het vreselijke enge knut.sel van hem, met de gebroken spiegel. Wat was ik bang toen ik dat ding kreeg. Mijn man was zo furieus (de tekst bij de spiegel leek wel een dreigement) dat als er nogmaals zoiets zou arriveren bij ons thuis, de politie ingeschakeld zou worden. De reactie van mijn s.zus: ach, hij bedoelde het niet zo. Op DAT moment brak er bij mij iets en dat is nooit geheeld. Blijkbaar mag je alles tegen mij zeggen, mij alles sturen. Onder het mom van: ach ja, ik was boos. Ofwel: ach, hij bedoelt het niet zo. En het klopt, die opmerking heb ik ook geslikt. Maar ik wil het niet meer. Ik heb geen verwachtingen meer, van mij hoeft het niet meer goed te komen. Om een kado gaat het ook niet. Al was het een gummetje. Het gaat mij om het idee, het principe. Als ik heel kort door de bocht ga, voel het als heel gemeen om via mijn zoontje ons te kwetsen. Ik begreep vanavond van mijn ouders dat het bij hen ook zo was overgekomen. Niet dat dit ertoe doet, daar ben ik mij bewust van, maar soms is het moeilijk de situatie nog nuchter te bekijken en dan ben ik 'blij' dat ik geen rare kronkel eraan over heb gehouden oid. Beide partijen vinden inderdaad dat ze 'gelijk' hebben en vooral: beide partijen willen geen eerste stap zetten, juist omdat ze vinden dat ze gelijk hebben. Voor mij hoeft er geen relatie meer te komen, maar voor mijn man (het zijn zijn ouders!) is dit natuurlijk heel anders en wij staan hier samen in deze situatie. Ook mijn zoontje gun ik hen als opa en oma. Maar voor mijzelf, mij maakt het niet meer uit. Ik ben te gekwetst. En de sorry die nooit zal komen heeft daar denk ik voor gezorgd, alsmede ook het tekort aan inlevingsvermogen van hun kant in hoe de situatie voor ons was destijds met een prematuur met gezondheidsproblemen. Ook hierover is nooit meer gesproken.
Verder geldt het eerst gedeelte van Misa ook helemaal voor mij. Zij kan het alleen wat bondiger en duidelijker formuleren dan ik
Misschien wil ik wel geen oplossing, in de zin dat het weer wordt naar een idee zoals het vroeger was. Want nee, ik wil dat niet meer. Maar ik wil wel dat er geen dingen gebeuren, zoals ik het nu zie, om ons te kwetsen via ons zoontje. Want hij merkt er nog niets van nu, maar wij wel. En dat weten zij dondersgoed. Als alles gewoon plain en dull zou blijven, zoals bij verjaardagen en feestdagen en we wisten waar we aan toe waren, so be it. Ik kan daar mee leven. Maar het is telkens bij een verjaardag, of een feestdag de vraag: gaat de ander uitgenodigd worden? Nee? Ga je dan wel of ga je niet? Want op welke dag wordt het dan gevierd? Worden ze boos als je niet komt? Moeten we mijn s.ouders expliciet uitnodigen voor onze verjaardag of willen we dat niet? Het blijft een gevecht over initiatief nemen, waar ik op dit moment helemaal genoeg van heb. Laat het dan maar. Maar ik ben hier dus niet alleen in.
Dat bedoel ik ook met eigen keus geeft rust. Je kan ook kiezen je man te volgen. Wat hij ook maar besluit. Wil hij gaan, dan ga je mee. Of niet. Ts laat nu alles van haar man afhangen. Ze wil niet gaan, maar haar man moet die beslissing nog maken. Want alleen wil ze hem ook niet laten gaan. En ja, het doet mijn man verdriet. Niet dat hij zijn ouders mist als mensen (ik zeg altijd: mijn sm is een héél naar mens. Sinds onze bruiloft snapt iedereen wat ik bedoel helaas), maar meer het hebben van ouders die je bijstaan, er voor je zijn etc. Zonder kritiek, zonder telkenmale de boodschap:je doet en bent niet goed (genoeg). Zijn oom heeft, zonder dat wij het wisten, maandenlang getracht te bemiddelen. Ze te doen laten inzien hoe mooi het hebben van een kleinkind is bijv. zodat ze tijdens de zwangerschap eens belangstelling zouden tonen (sm heeft ons niet eens gefeliciteerd bijv). Einde verhaal is dat sm (en ook sv) contact met haar broer (oom) onlangs (tijdelijk?) verbroken heeft. Ze is type verdeel en heers en ben je niet voor mij, dan ben je tegen mij. Het verhaal is oneindig groter, maar ik wil ermee aangeven dat ik daarom wel snap bij ts dat zo'n relatie moeilijk is en veel energie kost. De contacten die er sporadisch waren bij ons, kostten verschrikkelijk veel energie door het gevoel op eieren te moeten lopen en wij werden leeggezogen. Ik had nadien dan knallende hoofdpijn. Totdat ik er zelf anders in ging staan. Mij meer bezig hield met in mijn gemak te zitten door bewust te zijn van de spanning die je in jezelf opbouwt. Werd het niet gezelliger van, maar scheelde mij wel hoofdpijn en kostte minder energie. Maar tot dit punt komen heeft ook lange tijd gekost .
Elegance: erg mooi en goed verwoord!!! Jatobe: je laatste posts zijn zo herkenbaar! Op dit moment heb ik puur en alleen voor vl geprobeerd om de strijdbijl te begraven en maar de grown up te zijn in dit verhaal. Maar wat er allemaal gebeurd is kan ik niet zomaar vergeten. Ik kan er gewoon niet bij dat je eerste kleinkind je geen bal interesseert. Ook niet tijdens de zws. Het is zo lastig want het blijven wel zijn ouders......in mijn ogen is het wachten op het volgende dat mis gaat.....maar tot zolang zal ik proberen m'n sm te "gedogen". Ik vind het van jou erg knap hoe je hierin staat! Echt enorm lastig he!