Ik zou manlief schoonzus laten bellen en uitleggen hoe hij die mail bedoelde , op papier is zo anders als gesproken word. en hun sowieso een kaart sturen met gefeliciteerd met de zwangerschap.
Dat is het lastige van email. Je kunt niet lezen hoe de ander iets precies bedoelt. Misschien dat zij de email interpreteerde als 'ze willen geen contact meer'. Dat ze een app-je stuurt naar jouw man vind ik logisch. Het is haar broer. Ik snap niet helemaal hoe haar zwangerschap een dolksteek is voor jou ?
Adi, er zijn inderdaad mensen die er zo over denken, waarschijnlijk mijn schoonouders ook. Maar wij komen wel op de verjaardagen, zij ook bij ons. Ons zoontje weet dat dat ook zijn opa en oma is. En hij is heel goed in het opvangen van spanningen en signalen. Ik vind dit voor hem en voor onszelf geen houdbare situatie om zo verjaardagen te vieren. Opa en oma die voor de neus van ons zoontje aandacht te over en zelfs kado's hebben voor de andere kleinzoon (en nog een kleinkind straks) en voor hem niet. Hoe goed jij dit misschien ook kan rationaliseren, voor ons zit er gevoel bij en voor mijn zoontje ook. Ik ga dat ook niet anders maken dan dat het is voor hem, want dan vergoeilijk ik hun acties. Op termijn is dit echt een onhoudbare situatie, dat is mijn gevoel.... ik wil niet dat er ook maar 1 van de kinderen onder te lijden heeft.
Shampoo, haha, nee hoor haar zwschap is geen dolksteek voor mij. Ik heb dat volgens mij niet in 1 zin gebruikt? Ik bedoelde het eerste deel van de sms. Dat mijn man blijkbaar geen contact meer wilde met haar, terwijl hij dat absoluut, geen twijfel over, niet geschreven heeft. Hij heeft geschreven dat hij besloten had deze kerst thuis te vieren ivm oplopende spanningen. En als ik eerlijk mag reageren wat je schrijft over de app: ik vind t niet zo logisch dat ze die alleen naar mijn man stuurt. Omdat ik haar al 11 jaar ken en we altijd in de groepsapp appen. Dus waarom is het nu dan logisch voor jou dat ik geen bericht krijg? Het is met nadruk alleen aan mijn man gericht nu.
LEG niet op elke korrel ZOUT. En zeg dit 10000000 tegen je zelf.... Je zoon zal er geen last van hebben als je er zelf normaal mee om gaat. Kinderen snappen meer dan wij denken het is aan ons volwassenen hoe veel ze er van mee krijgen als je je elke keer opwind over wat er gebeurt dan dit dan dat dan heb je zelf geen leven meer. Daar bij ook al is de brief aan de ouders je sz kan het toch anders op gevat hebben hou haar er buiten waarom moest zij die brief lezen ze staat er in principe buiten en eigenlijk word ze gedwongen om er tussen te staan het zijn haar ouders zijn ouders. Leg niet op elk korreltje ZOUT.
Hey fijn van je te horen. Wat vreselijk kan je je voelen door dit alles he. Ik vind het ook knap dat hij een mail heeft gestuurd. Beetje jammer dat het dan verder allemaal zo verder moet. Misschien kan hij aangeven dat de mail aan ouders gericht was en dat zij de mal hebben gehad omdat het bij hen gevierd werd. Mochten jullie wel contact met haar willen, dan zou ik dat ook vermelden. Verder feliciteren met de zwangerschap en vragen hoever ze is. Willen jullie ook geen contact (meer) met haar, dan zou ik alleen een felictatie sturen, of een kaartje. En je eigen boosheid ergens kwijt proberen te kunnen. Deze mensen kun je niet veranderen. En hoe oneerlijk ook, je kunt het alleen voor jezelf zo prettig mogelijk maken en leren loslaten (makkelijk gezegd he). ; Ik denk dat het een goed leerproces is dat hij alles vanuit ik zegt en schrijft en jou er buiten laat. En dat jij negeert of accepteerd dat jij de boosdoener bent en blijft. Zoals ik eerder zei ken ik het gevoel heel goed. Momenteel dus ook al lange tijd geen contact meer met s ouders. Met de broer van mijn man is er wel goed contact. Met de zus van mijn man weinig en nutteloos contact. Binnenkort houd pt ze haa verjaarda overdag in het weekend. S ouders komen natuurlijk ook, dus gaat mijn man vragen wanneer en komt hij een ander tijdstip. Rot en lullig misschien, maar het is nu even niet anders. En ik heb besloten dat ik niet mee ga (de kinderen ook niet). Man vind dat heel lastig maar begrijpt het wel. Hij vind het vooral lastig dat hij haar uitleg moet geven. Dus ik hem hem heel duidelijk gezegd dat hij dat niet hoeft te doen. En van mijn part zegt hij eerlijk dat ik er geen zin in heb. Ik ben toch de boeman en dat blijf ik. Maar deze boeman kiest wel voor zichzelf nu. En ik blijf achter mijn man staan, en vang hem op als hij voor de zoveelste keer onderuit gaat in deze situatie..... Jatobe, het kost gewoon erg veel tijd en energie. Je moet leren ermee omgaan, accepteren en bij jezelf te blijven. Succes met wat je gaat doen!
Dus jij zou er geen moeite mee hebben? (oprecht een vraag hoor) Ik wel. We zijn op elke verjaardag gewoon het vijfde wiel aan de wagen. L. kijkt naar het uitpakken van de kado's van zijn neefje. Als zijn opa naast hem zit, zegt hij niks tegen hem. Ik kan er niet normaal mee omgaan. Het kwetst mij namelijk ENORM. En mijn man ook, het is ook zijn zoon. En als dat komt omdat wij niet bij elkaar op bezoek gaan en het dan 'gerechtvaardigd' is, dan is dat zo. Maar ons gezin steeds voor de bankvulling op de verjaardagen erbij, dat trek ik niet meer. Of we tellen mee, of niet. En nee, ik ga niet meer uit eigen initiatief daarheen, ze hebben MIJ teveel gekwetst. Mijn man staat dat helemaal vrij, maar ook hij wil op dit moment niet. Ik probeer ook niet op elke slak zout te leggen, maar had hij geen reactie mogen verwachten dan? Is dit nu weer alles? En waarom telt ons gevoel niet? Waarom mag hij niet zeggen wat hij voelt en mogen zij dat wel? Als hij zich een keer uit, is het meteen bonje. Radiostilte. Er wordt met twee maten gemeten. Ik snap niet dat we dan, zoals jij zegt, steeds moeten doen alsof wij de wijsten (schrijf je dat zo?) zijn. Op een gegeven moment breek je. En dat punt heb ik gehad.
Pfff Misa, wat vind ik dat sterk van je. En wat hebben jullie het ook moeilijk. Je reageert wel wijs meid. Ik reageer emotioneel, ik weet t. Maar ik wil niet meer steeds maar denken 'acht, ze hebben het niet goed gelezen' of dingen anders maken dan dat ze op mij overkomen. Zij laten toch ook hun gevoel spreken in combinatie met hoe het op hen overkomt? Ik heb werkelijk het gevoel dat wij bankvulling zijn (mogen komen taart eten en kado's geven), verder praat niemand met elkaar (ja, opa en oma praten met de andere kleinzoon) en na het lezen van jouw berichtje durft mij te zeggen dat ik wel weet dat ik de boeman ben en altijd zal blijven. Ik denk trouwens dat ik best wat 'zoutslakkeriger' ben geworden hoor wat hun reacties betreft, daar ben ik eerlijk in. Maar ik denk dat dat anders net zo is, zo niet erger. Ik denk dat het na zo'n tijd niet meer te ontwijken is.
Je legt ook niet op elke slak zout. Beetje een kort door de bocht reactie... Je bent gewoon gekwetst en voelt je in een hoekje gedrukt. Van de zijlijn is er makkelijk over te oordelen, maar lees maar eens terug naar de zieke dingen die souders eerder al gedaan en gezegd hebben. Dit heeft een flinke geschiedenis. Evenals dat het gek voelt dat de groepsapp niet gebruikt is voor het berichtje. Dat is misschien niet gek, maar wel gezien de geschiedenis. Maar juist omdat het al zo lang loopt, zou ik ook echt proberen om het voor jezelf houdbaar te maken. Afstand nemen, ook in je hoofd. Welke keuze je man hierin ook maakt. Je kunt hem van de zijlijn wel steunen als dat nodig is. Ik probeer dat nu ook. Ik weet dat als er weer wat gebeurd, dat ik me weer ga opvreten. Het kost gewoon tijd. Maar ik probeer wel heel erg bij mijzelf te blijven. Ik heb het ook ruim 10 jaar voor mijn man gedaan. Nu kies ik voor mijzelf en ben ik er om hem te steunen in zijn keuzes. Jatobe, pb mag altijd!
Ik denk eigenlijk dat dit een soort inpassen is dit is zo gekomen van onbegrip na elkaar toe. ER is van alles gezegd en gedaan en er is geen verbetering op getreden. Wat heeft het dan voor nut om er over door te gaan of geen contact of wel contact je man heeft ( gekozen ) om zijn verhaal te doen en er komt geen reactie op terug. soms is zwijgen beter dan reageren. Is het geen idee om in therapie te gaan met je schoonouders. Eens kijken of jullie er op de en of andere manier toch uit gaan komen. Je vat zelf ook alles eigenlijk op als kritiek ook al is het misschien te recht zo lang ze je raken blijf je in die cirkel bezig. Ja ik weet het van die spiegel ik weet wat een van je schoonouders gezegd hebben hoe dat tot stand is gekomen dat weet ik niet meer maar weet je geschreven taal kan zo anders over komen dan dat je bedoeld dat merk je hier al vaak genoeg je probeert het goed uit te leggen. En toch het is maar hoe en wat je er van snapt. Feliciteer je schoonzus gewoon via ZIJN ab. Alleen feliciteren is voldoende! Niet bedenken hoe en wat voor een ander. Die fout maak ik dagelijks. EN MISSCHIEN in jou topic ook wel ik denk voor jou ik ken je gevoelens niet ik ken je niet. Het is een indruk wat ik krijg van dit verhaal. Aan elk verhaal zitten twee kanten zo ook in deze. Feliciteer alleen krijg je een kaartje ga je er heen meer hoef en kan je niet doen.
Ennuh, wijs..? Ik? Hihi grappig! Ik weet best we hoe het 'moet', maar in onze eigen situatie speelt ook regelmatig emotie de overhand na zoveel jaren. En ik hem mijn schoonouders ook wel meer dan eens heel duidelijk verteld wat ik van ze vind. En ik heb ze ook al eens de deur gewezen, met de tekst: en nu oprotten, mijn huis uit..! Dus nee, echt niet altijd wijs. Maar als je na veel praten, respect tonen en moeite doen niet verder komt, dan ga je gewoon eens woest worden. Maar lukt dat na een aantal keren zelfs niet, dan houdt het gewoon op. Dan is het gewoon het beste om bij jezelf te blijven en voor je eigen gevoel te kiezen.
Ik bedoel ook 'hoe het zou moeten', dat speelt allang niet meer in de relatie met mijn s.ouders en nu blijkbaar ook met s.zus. Alles wordt afgewogen en gemeten, in de reactie die volgt. Duidelijk te merken. Dus ik weet ook wel hoe het 'moet', bedoel: iedereen biedt zijn excuses aan, wees niet te trots en ga weer verder in ieders belang. Maar dat gaat niet meer ivm de voorgeschiedenis en ook niet als je nog een beetje trouw wilt blijven aan je eigen gevoel: ik ben toch geen slaafje, wat dan steeds alles moet slikken en daar weer netjes aan de deur gaan staan en het verschil in kleinkinderen is misschien een 'natuurlijke' consequenties, maar wat voor gevoel zou jij daarbij hebben dan penseel? Maar het is misschien (oprecht bedoeld) moeilijk om zo'n gevoel (dat er een dolk in je hart steek) te krijgen als je zelf niet zo'n voorgeschiedenis samen hebt gehad. Hopelijk leg ik het zo goed uit. ja Misa, ik vind je wel wijs. Maar dat heb je vast ook met de jaren opgedaan dat dit speelde. Ik vind t wel heel fijn dat je er nu rust in hebt gevonden, dat je een beslissing gemaakt hebt die recht doet aan jouw gevoel. Ik hoop dat ik dat ook kan te zijner tijd.
Hij heeft de mail uit zijn naam gestuurd of namens jullie beide? Wie weet stuurt sz daarom alleen de app naar je man?
Hij heeft de mail vanaf zijn email gestuurd, de hele email vanuit zichzelf geschreven met 1 zin over ons zoontje in de 'wij' vorm. Hij heeft daarna met ons beide namen ondertekend.
Dat is ook logisch. Maar ook dat misschien maar niet meer doen. Gewoon geheel van jouw man laten komen, laten schrijven in de ik-vorm en ondertekenen met jouw naam. Als er zoals bij je schoonzus een felicitatie moet komen en jij wilt dat ook vanuit jou, dan zou ik de reactie ook helemaal vanuit hem laten komen, en vermelden dat jullie beiden hen feliciteren. En dan ondertekenen met zijn naam. Dan kan jij nergens meer op 'gepakt' worden. Je man natuurlijk wel, maar het is zijn familie. De laatste keer dat wij mail contact hadden met schoonouders hebben wij dat ook zo gedaan. Mijn man heeft mijn naam wel genoemd in de mail. Zijn moeder vroeg namelijk heel specifiek hoe het met hem en de kinderen ging. Mijn man vond dat belachelijk en benoemde daarin mij. Maar ook in de zin van dat wij zijn leven zijn: zijn kinderen én zijn vrouw. Hij heeft het geheel ook vanuit de ik-vorm geschreven en zelf ondertekend. Schoonmoeder mailde vanuit haarzelf en ondertekende met beide namen. Maar het was zo hard dat wij echt dachten dat svader dit niet wist. Dus met een reactie terug weer gewoon aan beide ouders een cc gestuurd. Daarna kwam er een echt mail vanuit haarzelf dat zij het contact verbrak, dat svader voor zichzelf ging bepalen en ondertekend met haar eigen naam. Dat bevestigde ons gevoel. Misschien voor een ander niet te begrijpen, maar na zon geschiedenis weten we het wel een beetje. En ja dan vul je in, maar ik heb ook geen zin meer mijn best voor hen te doen. Als je schoonmoeder zelfs ruzie kan zoeken over een shirtje (ook lang verhaal) dan is het we een keer genoeg geweest...! Maar goed, je komt pas op een punt om voor jezelf te kiezen als je vaak genoeg voelt dat je over of tegen je grens aan zit. Goed nadenken wat jij wilt jatobe, want dat is ook meer dan belangrijk! En dan eens goed oraen met je man, hoe nu verder.
Pffff, ja dit soort dingen spelen nu inderdaad hier ook. En of je het nu wilt of niet en of het verstandig is ja dan nee, het geldt niet meer in zo'n situatie. Dank voor dit aandachtspunt, want het lijkt in onze situatie heel belangrijk. Shirt? Is dat iets voor pb?
Mijn man laat t even bezinken, waarschijnlijk verstandig. Vanavond wil hij reageren op haar berichtje.
Mijn man heeft haar teruggeschreven vanavond met een grote felicitatie voor de zwangerschap namens ons beiden en dat hij verbaasd was over het 'geen contact hebben'. Dat dat niet in zijn mail had gestaan en dat het ging over de houding van s.ouders naar ons zoontje toe. Of we een reactie hierop terugkrijgen, weet ik niet. Maar daar probeer ik me nu ook maar even niet mee bezig te houden.