Vraag s.ouders en Sinterklaas

Dank Misa.

 

Er zijn weer nieuwe ontwikkelingen: aan de ene kant gelukkig, aan de andere kant opnieuw ook weer moeilijk. Mijn man denkt erover om zijn zus een appje te sturen, omdat; ze toch zwanger is en hij vindt dat hij moet vragen hoe het gaat enzo. Daarbij denkt hij: wat als het kindje geboren is, gaan we dan niet of hoe gaan we dat doen tegen die tijd?

ik zei dat als we tegen die tijd geen contact hebben, ik niet op kraamvisite ga. Ik stuur natuurlijk wel een kaartje als we een geboortekaartje krijgen. Voor hem kan ik niet spreken. Zijn zus heeft mijn facebookverandering (nieuwe gemaakt ivm die veranderde privacyregels ivm foto's van mijn zoontje: had niets met hen te maken) aangegrepen om mij maar weer de 'schuld' te geven van het geen contact willen. Terwijl mijn man daar dus uit zijn eigen naam een mail over had gestuurd en ook had aangegeven dat het alleen voor zijn ouders gold. Ook heeft hij duidelijk aangegeven toen zij appte over mijn Facebook dat ik duidelijk geen contact wil, dat dat niets met hen of met zijn mail te maken heeft. Daarna heeft hij nog eens gevraagd om een reacite op zijn email, maar nooit gekregen. Niet van s.ouders en niet van s.zus.

Toen ik voor de foto's van mijn kind mijn Facebook veranderde en haar nog niet meteen uitgenodigd had (was nog bezig met zoveel mogelijk mensen weer 'vriendjes' te maken), was DAT de druppel voor haar. IK wilde dus geen contact. Wel heeft ze nog kennis gegeven van haar zwangerschap via een appje, maar dat kwam waarschijnlijk om ze een uur later de kennisgeving op Facebook zetten, dat wij dus niet later konden zeggen van 'we wisten van niets en zo ineens staat het op facebook'.

Ik heb mijn man aangegeven dat ik het prima vind, dat hij altijd moet doen wat hij zelf wil, het is tenslotte zijn familie. Met zijn zus ging het prima, maar die kiest er nu zelf voor om (met als hulp mijn veranderde facebookpagina) het contact af te houden. Toch gun ik hem het contact, lijkt me ook logisch.

Ik heb alleen 1 maar: toen ik die spiegel van mijn schoonvader kreeg met de post (rare knutsel: kijk eens in de spiegel, dan barst hij: ik vergeet t nooit meer) hebben we nergens meer over gepraat. Dus ook nooit excuses geweest en niets uitgepraat, gewoon overnieuw gestart. Ik wilde t uitpraten, maar zijn ouders en mijn man liever niet, zij wilden liever gewoon opnieuw starten, fris begin. Ik ben daar toen akkoord mee gegaan, want tja in je eentje uitpraten lukt ook niet zo goed.... Maar mijn man zegt nu ook; nou, dat frisse begin heeft dus niet gewerkt, de spanningen bleven en werden alleen maar groter en groter.

En daarom zeg ik ook nu: nu ben ik opnieuw het zwarte schaap, dit keer door zijn zus. Zij kunnen totaal niet naar zichzelf kijken, dat durf ik wel zo strikt te stellen. Terwijl mijn man een email heeft gestuurd uit zijn naam en daar graag een reactie op had gehad, die nooit gekomen is. En nu heb ik gezegd tegen hem: ik meen t, vind t prima als je contact opneemt, maar gaan we dan weer niet meer praten over wat jij aan hen geschreven hebt en het feit dat ik dus opnieuw wordt neergezet als de veroorzaker, door mijn facebookprofiel te veranderen? Ik vind dan wel dat je dat zou moeten bespreken, voor mij sowieso het laatste. Waarom? Omdat ik het voel dat ze anders maar van alles blijkbaar over mij mogen zeggen, terwijl mijn man dus niet voor me opkomt. Er is dan gewoon een tijd geen contact, maar 'hij komt vanzelf wel weer'.

Daarnaast komt er natuurlijk opnieuw dan ergens in de tijd wel weer de kwestie: gaat onze zoon mee of niet? Onze zoon heeft t nooit over ze, opa en oma zijn zelf ook meer geinteresseerd in hun andere kleinzoon. Tja, die zien ze ook heel vaak natuurlijk en daar passen ze ook veel op. Ja, voor mijn man zou t leuk zijn. Maar als ik even ook aan mezelf mag denken: voor mijn gevoel is het niet zo simpel, want er komen dan ook weer meer dingen op me af.... Want op t moment dat mijn zoontje meegaat, ben ik opnieuw weer alleen weggezet. Bijf ik alleen thuis. Ben ik weer t zwarte schaap. Als hij niet meegaat weet ik zeker dat mijn s.ouders op mijn man inpraten: het is toch ook jouw zoon? Belachelijk, gewoon meenemen, in die trant.

Het werd er eind vorig jaar al niet beter op, toen de hele familie en schoonfamilie (ze kende haar nieuwe vriend toen een half jaar) op de verjaardag van haar vriend werden uitgenodigd. Wij wisten niet eens wanneer hij jarig was (ze hebben elkaar via internet ontmoet en al snel woonden ze samen en we hebben hem maar weinig gezien of gesproken in die tijd) en kwamen vragen of de neefjes samen gingen spelen en vielen toen dus midden in een verjaardag. Ons hebben ze dus niet uitgenodigd......het was een rare situatie en ongemakkelijk. Ze heeft er nooit iets over gezegd waarom wij niet uitgenodigd waren. Wel iets tegen mijn man als 'te druk', maar de hele nieuwe schoonfamilie zat er inclusief kinderen, mijn s.ouders kwamen ook nog en wij zijn nou niet echt druk, mijn zoontje is juist heel rustig. Dus dat argument leek erop gebaseerd om maar iets te zeggen. Maar daar ging het dus al niet helemaal goed. En ze heeft dus een zoontje en nu binnen een jaar is ze opnieuw zwanger en krijgt ze een kind van haar nieuwe vriend. (sorry de tekst doet een beetje raar, overlapt elkaar.......)

Ik weet t niet...........wat is redelijk? Ik wil het redelijke doen, maar niet tegen mijn gevoel indruisen.
Ik gun hem oprecht het contact, maar ik wil ook dat hij voor mij opkomt. Of mogen ze maar gewoon alles tegen mij zeggen? Dat hij akkoord gaat met geen reactie op zijn email überhaupt, vind ik wel bijzonder, maar dat is zijn eigen keus. Maar ik blijf achter mijn keuze staan, ik wil die spanningen niet meer. Ik zou tzt wel contact willen met zijn zus hoor, maar wel nadat dit is uitgepraat. En dat wil ze meestal niet, mijn man heeft vaker met haar geprobeerd te praten over de situatie, maar dan zegt ze: ik kan t er niet bij hebben, of ik wil er niet over praten.

Dus: hij contact zoeken, maar ik zou wel graag willen dat hij bespreek met zijn zus waarom ze mij opnieuw het zwarte schaap maakt dmv zo'n veranderd facebookprofiel als oorzaak aan te wijzen (hebben we ook gezegd hoor dat dat niets met de mail te maken heeft). Of ben ik zo egoistisch om dat te willen? En moet ik mijn zoontje dan meegeven en alleen hier blijven? Ik weet t niet.........weet niet wat ik MAG voelen. Ik wil niet egoistisch zijn, maar ze hebben me wel gekwetst en ik zou het eerlijk gezegd niet fijn vinden als mijn man gewoon naar zijn zus appt of erheen gaat en het dan maar weer over niets heeft.....

Het lijkt wel alsof het hoe langer deze hele situatie voorduurt, hoe moeilijker het wordt (sleept zich al vijf jaar voort zo ongeveer). Voor degenen die denken dat ik mezelf niet afvraag wat ik verkeerd doe, dat doe ik continu. Maar ik kan niet met ze omgaan met het gevoel te hebben dat ze mijn gevoelens gewoon de grond intrappen.

 

Dank je Misa. Fijn als iemand nuchter naar de situatie kan kijken, want dat wordt steeds moeilijker.

Het uitpraten lijkt mij ook echt een voorwaarde, ook geleerd vanuit de ervaring. Maar we hebben al meermalen gehoord van mijn s.zus dat ze dat niet wil, dat ze het niet aankan, geen stress wil, er niet over wil praten etc. Dus dan mag je wel komen, maar dan gaat het over koetjes en kalfjes en doen we net alsof alles goed is.

Ik vraag mij af wat ik kan/moet als mijn man gewoon erheen gaat en dat accepteert dat zij er niet over wil praten. Voor mij voelt dat alsof mijn man niet voor me opkomt en mijn gevoelens er dus niet mogen zijn. En wat doen we voor onze zoon: gaat hij tzt mee (hij heeft het nooit over ze, kent ze ook niet heel goed), of mag ik van mijn man vragen dat mijn zoon bij mij blijft? Als mijn zoon meegaat, is het voor mij net alsof ik de enige dwarligger ben en die blijft fijn alleen achter. Terwijl wij dit ook besloten hebben, juist voor onze zoon. Pffff..........het is zo moeilijk!

Misa, ik heb je pb gelezen, dank je wel. heb gereageerd

 

Lojo, tja de een is harder dan de ander denk ik als ik jouw reactie lees. Zou makkelijk zijn als ik zo dacht, maar zo makkelijk is het helaas niet vind ik.

Leo, het eerste deel wat jij schrijft dat is inderdaad wat ik (wat langdradiger ) wil uitleggen...

 

Dat is ook zo, ben met je eens dat optie 2 moeilijker is. Maar ik wil nog proberen om een compromis tussen niet over mijn gevoel heen te laten walsen en aan de andere kant mijn man (en evt zoon) het contact te gunnen. Maar dan niet ten koste van mij. Hoop dat ik het zo goed uitleg.

 

Reckless, jij ook al in zo'n nare situatie Vervelend he, ik had dit vijf jaar geleden nooit kunnen bedenken dat we nu in zo'n positie zouden zitten.

Puur voor mijzelf is de keus wel gemaakt: voor mij hoeft het contact met s.ouders niet meer. Teveel gebeurd. Maar waar ik mee blijf zitten: geef ik mijn zoontje mee als mijn man besluit wel te gaan? En naar zijn zus? En wat doe ik als mijn man niet voor me opkomt bij zijn zus en wel contact wil? Mag ik mijn zoontje bij me houden of is dat egoistisch? Ik vind van niet, maar ik ben er niet meer helemaal nuchter in, logischerwijs. We hebben namelijk die mail geschreven met name VOOR ons zoontje. Ik wil hem de negativiteit niet meer aandoen, de spanningen die hij merkt als we het erover hebben en de redelijk aanwezige kans dat het toch weer een keer spaak loopt, waardoor hij dan opa en oma weer moet missen. Daarnaast de andere behandeling van de andere kleinzoon, terecht of niet. Ik wil mijn zoon het liefst bij mijn houden. Hij heeft nog een andere opa en oma, die hij heel vaak ziet en ook een neefje aan de andere kant, precies dezelfde samenstelling dus. En hij is gek op ze. Ja, dit zijn wel mijn ouders en dat maakt het dan weer dubbel. Want nu is het het typische verhaal s.dochter/s.ouders.

Maar kan ik dat verlangen van mijn man? Dat mijn zoontje bij mij blijft? Ik geloof dat ik er dan meer vrede mee kan hebben. Ondanks het feit dat ik enorm teleurgesteld ben als blijkt dat mijn man niet voor me opgekomen is. We hebben echt een heel goed huwelijk en hij is de beste man die er bestaat, maar zoals Misa eerder zei, hij komt uit een gezin waar het niet gebruikelijk is dat je zo opstelt tegen je ouders. Het is echt moeilijk.

 

Het simpel zeggen moet je man zelf weten en je zoon meegeven, zo simpel ligt het echt niet. Heb je dan het hele verhaal gelezen? De mail vanuit mijn man geschreven, was juist bedoeld om ons zoontje te beschermen, zo leuk was het niet voor hem.

 

Cactusje, ik heb daarom twee keer gevraagd toen met zijn ouders nog. Die wilden liever niet praten, maar gewoon met een frisse start begin. Ik ben er echt klaar mee, dat kan ik wel heel duidelijk zeggen, om weer het initiatief te moeten nemen naar hen toe.

Naar mijn s.zus ligt dat anders. Maar ook zij heeft niet eens gereageerd op de mail van mijn man, maar OOK niet op zijn vraag om een reactie. Wat moet je met zoiets........?

 

Dat klopt, maar daar is dan ook een reden voor (denk ik, maar daarom vraag ik jullie advies). Ons zoontje kreeg de spanningen door en er wordt nauwelijks aandacht aan hem gegeven alleen aan de andere kleinzoon. En dat is ook de reden waarom we geen contact meer wilden met s.ouders, want dat gaat ons te ver. Deze wisselende situaties, spanningen maar ook het verschil in behandeling, dat wilde mijn man ook niet. Dus om hem dan wel mee te geven, mijn gevoel zegt van niet. Maar mijn verstand, ik weet t niet. Naar mijn s.zus toe is een ander verhaal inderdaad, hoewel ik wel het gevoel heb dat zij 'aan de kant van haar ouders staat'. Is ook niet zo gek natuurlijk, haar zoontje is wel de helft van de week bij hen.