Ik denk dat het heel belangrijk is om met s.zus om de tafel te gaan eigenlijk. Maar zij wil het er vaak niet over hebben. Wij komen eigenlijk alleen nog maar daar (haar vriend is ook niet echt voorgesteld, we kennen hem nauwelijks eigenlijk) als haar zoontje of zij jarig is. Dus altijd met kadootjes. En tja, eerlijk gezegd heb ik al twee jaar op rij gehoord dat als ons zoontje jarig was de vraag twee dagen van tevoren: wat wil hij hebben. En dat we dan iets hadden gezien, maar dat ze aangaf geen tijd meer te hebben om de stad in te gaan of iets te bestellen. En dat stelt ook wel teleur, ik doe altijd heel veel moeite voor haar zoontje en voor haar hebben mijn zoontje en ik een mooie hoed gemaakt toen ze jarig was, allemaal kralen eraan geregen enzo, een echte super verjaardagshoed. Maar bij ons zoontje moet het altijd snel snel, het moet kunnen bij de winkel om de hoek en that's it. Ja, ik zal eerlijk zijn: ik word daar wel verdrietig van. En ook wel boos, omdat wij echt veel moeite doen voor haar zoontje. Maar dat mag ik niet meerekenen in dit verhaal, ik heb het er nooit over gehad met haar. Maar op de een of andere manier (zij heeft een sterk karakter, ik ben meer ontwijkend bij conflicten dan, verder wel een direct persoon) heb ik niet het idee dat het ook beter gaan maken als ik dat uitspreek, het kan ook escaleren....
je kan bij je szus aangeven dat het voor jou belangrijk is om het uit te spreken over wat jullie dwars zit. wil ze hier geen gehoor aan geven dan ligt het aan haar jij hebt het geprobeerd. dan kan je dat achteraf niet verweten worden dat jij ook niks deed. en wat betreft je zoontje, hij kan gewoon mee naar je souders zolang hij het fijn vind. hij heeft ze nu al een tijdje niet gezien dus je kan het wel proberen met hem hoe het nu gaat. gaat het na een paar keer proberen nog niet goed voor hem dan kun je hem thuis laten als je man wel gaat. als het aan het eind helemaal over is moet je jezelf kunnen zeggen dat jij er wel alles aan gedaan hebt om de situatie te verbeteren. voor je eigen gevoel geeft dat uiteindelijk ook meer rust.
Ja... Er niet druk om maken ligt niet voor iedereen zo makkelijk. Ik heb me er hier in onze situatie ook heeeeel vaak druk om gemaakt. Maar dat is ook omdat ik wilde dat het lukte, voor mijn man. Maar na ruim 10 jaar is de koek op. En sinds dat ik opgegeven heb en mijn eigen plan trek, lijkt iedereen een beetje op te geven ofzo. Dat je man hem mee zou mogen nemen, want hij is de papa, klinkt logisch. Maar dat de mama niet wil dat haar zoon ergens komt waar ze zich niet goed bij voelt, lijkt me net zo logisch. Toch? Maar zoon zelf per keer laten kiezen is misschien ook geen slecht idee. Ik vind het heel raar dat je man gewoon door zou willen gaan als anderen niet willen praten. Als ze dat niet willen en dus geen afspraak willen maken, dan zou je ook gewoon een afspraak kunnen maken om savonds wat te komen drinken. En dan gewoon erover beginnen. Werkt het niet, dan ben je zo weer weg. Ik zou wel heel duidelijk een plan maken met je man. Dus ook over het feit dat hij in bijzijn van anderen echt voor jou op komt en met je mee gaat als dat nodig is. Hij moet beseffen dat dat nodig is om een relatie met dit soort familie problemen te laten slagen. Misschien kun je eerst voor jezelf eens op papier zetten wat je allemaal dwars zit. Of een brief aan je man typen en ook en brief aan szus en souders typen. Gewoon voor jezelf, zodat je het eens opgeschreven hebt en weet wat je zou kunnen en willen zeggen. Je man zou toch eens ergens stelling in moeten nemen. Naar jou toe, naar zijn familie, naar zijn zoon, maar ook naar zichzelf. Hij miet eens goed bedenken hoe hij dit voor zich ziet.