Ik ben voor de volle 100% afgekeurd zelf, maar omdat de arts van het uwv vindt dat er een mogelijkheid is tot herstel blijf ik onder de wga vallen. Heb nu allerlei aanvullende onderzoeken gehad en zelfs mijn contactpersoon van werk (of hoe het dan nu heet) en reïntegratie coach hebben zoiets van, mwah dat kan ze wel vinden maar deze onderzoeken laten echt het tegenovergestelde zien. Reïntegratie is hier ook vooral ingesteld op accepteren dat het echt niet meer kan door alles door te lopen.
Dat idee heb ik ook. Vriendin van mij heeft knieklachten en is met burn out thuis komen zitten. Is voor 50% afgekeurd uit mijn hoofd. En ik loop maar door te modderen met fibromyalgie, astma die slecht onder controle is waardoor oa meerdere longontstekingen, over vermeoidheid en spanningsklachten,
UWV....pffff frustratie ten top. Spierziekte centrum en eigen neuroloog zijn van mening dat deze ziekte ongeneeslijk is. UWV blijft volhouden dat er nog altijd mogelijkheden zijn voor herstel... omdat ze ergens het woord revalidatie hebben gelezen Kreeg ik na afloop nog een mailtje van die keuringsarts. Hij was van mening dat de oorzaak van mijn ziek zijn in mijn darmen zou zitten. Met een link erbij over buitenlandse poep transplantatie. Ik geloofde het eerst niet. Mijn neuroloog liep nog net niet blauw aan toen ik haar dit liet lezen. Ziekte is aangetoond middels een huid/zenuw biopt en heeft niets met de darm te maken. Knurft.....daardoor ook nog altijd WGA.. Dus zorg a.u.b. dat je rechtsbijstand en iemand met verstand van zaken hebt als het de verkeerde kant op gaat in gesprekken of keuringen. Veel sterkte!!
Ik hoor ook vaak slechte verhalen over het uwv, maar ik heb zelf iets heel anders meegemaakt. Paar jaar geleden uitgevallen wegens 2 ziektes. Een enorm fijne bedrijfsarts gehad, die altijd begrip had en met wie ik goed kon praten. Na 2 jaar kwam dus die keuring, had nooit verwacht afgekeurd te worden, maar ben 80-100% afgekeurd. Wat ik toen voelde, van niet meer die stress van moeten werken (waar ik denk al vanaf dag 1 dat ik b ooit begon met werken tegenaan liep), was onbeschrijfelijk. Inmiddels een herkeuring verder (op verzoek van ex werkgever) en blijf wga 80-100. Ergens vind ik het irritant dat ik denk ik nooit iva zal krijgen, andere kant ben ik godsgruwelijk blij met sowieso die 80-100. Mijn ervaring is dat als je zelf echt meewerkt, laat zien dat je meewerkt aan je herstel en wilt werken, ze enorm met je meedenken. En zij dus ook echt wel inzien als iets gewoon niet gaat. Heel veel sterkte TO!
Die 10 weken voor de klas gaat niet door helaas. Werkgever geeft geen toestemming. Er is personeelstekort. Nu nig een week en dan heeft ie 3 weken vrij. Daarna deels ziekmelden en opbouwen vanaf 5 uur per dag. Geen 6 dagen werken meer en gewoon zn contracturen en niet meer. Is nu de toezegging, maar ja... Denk dat het sowieso handig is een gesprek met bedrijfsarts te hebben na de vakantie?
Wat waardeloos zeg! Om hoeveel dagen per week voor de klas zou het gaan? Het klinkt alsof zijn werkgever bang is om hem kwijt te raken, wat op deze manier sowieso gaat gebeuren. Volgens mij mag je altijd op eigen initiatief een gesprek met de arbo arts inplannen, hier mag de werkgever niet van op de hoogte gesteld worden door de arbodienst. Dan wordt er anoniem gefactureerd.
2 dagen, de dinsdag en vrijdag. Er is laatst iemand weggegaan en er zit iemand met zn knie, en nog iemand die wacht op een operatie. Dus personeelstekort.
Ik zou nu al een gesprek inplannen met de Arbo. En daar dan dit mee bespreken. Je man weet al dat hij dit werk niet lang meer gaat volhouden. Terwijl het voor de klas staan wellicht wel gewoon fulltime kan. De Arboarts kijkt breder mee. Ik denk dat dat in dit geval verstandig is. Dus nu al een gesprek inplannen. Sowieso grote kans dat dat pas na de vakantie kan plaatsvinden. Maar je man laat dan zien dat hij proactief is en in oplossingen wil denken. En dat plan van na de vakantie ziek melden en 5 uur per dag…. Dat heeft de werkgever zelf bedacht? Want dat gaat normaal ook op indicatie van de Arboarts.
Doen ze gedeeltelijk ook, er zijn recent wat hoge raads uitspraken geweest, die in mijn geval mee kunnen spelen. En wordt nogmaals maar nu helemaal doorgelicht in het zkh om te kijken of er geen samenhang is tussen alles. Er gaat hier straks een hele waslijst richting uwv vanuit het zkh, het meeste qua behandeling kom ik (nog) niet voor in aanmerking, en zou sowieso betekenen dat ik niet meer kan werken ivm bestraling maar ook niet meer zelfstandig deel mag nemen aan het verkeer omdat mijn nek dan vastgezet wordt. En werken gaat dat proces enkel nog maar versnellen. De neuroloog heeft dua volledig uiteengezet dat het niet de klachten zijn die dan tijdelijk zouden zijn maar dat het werk sowieso maar tijdelijk zou zijn omdat het de boel nog sneller zou laten verslechteren.
Ik werk al 11 jaar mee met alles. Ik zat er ook niet op te wachten om op mijn 22e thuis te komen zitten. Maar het feit is gewoon dat uwv helemaal geen verstand heeft van mijn aandoening. Een arbeidsarts heeft letterlijk een keer gezegd klap eens boven je hoofd in je handen en raak je neus eens aan. Euh ja dat lukt me nog wel. Kreeg een rapport dat ik makkelijk 40u per week kon werken Of de opmerking: ja ik heb wat gelezen over jouw aandoening in een medisch handboek dus weet er àlles van. Euhm oke mijn neurochirurg dìe weet er alles van en zelfs hij zegt we hebben alles geprobeerd ik kan niks voor je doen.
Maar waarom spreken ze over 40 uur. Tussen 40 uur werken en niet werken zit nog zo een groot gebied toch. Een gebied waarin je de mensen ook de kans moet kunnen geven . Daar gaat het op mijn werk bijvoorbeeld mis. Re-integratie traject = 20 uur werken . Tja dat is geen re-integratie natuurlijk, dat is gewoon direct flink meedraaien als je van 0 komt en uw lichaam een klap kreeg. Thuis mag je uiteindelijk nog zoveel kunnen doen, als je gaat werken kan je niet doen zoals thuis. Eventjes gaan liggen, eens niets doen , rustig tempo, ....
Nee in overleg met vriend wel hoor. Die denkt, of hoopt, dat het dan wel weer gaat lukken. Als het maar bij 40 uur blijft.
Precies. Laten we het zo zeggen: ik zit al 11 jaar in een strijd met het uwv en dat zal nog wel even duren ben ik bang.
Dat klopt ook van geen kant. Ik ben begonnen na 3 maanden thuis met 2x2. En elke 2 weken komen er 2 uur bij. Ik werk 24 uur. Eind oktober zit ik pas weer op mijn volledige uren.
In België mogen ze blijkbaaf zelf kiezen en mijn werkgever heeft minimum 20 uur gekozen. De controle arts wist ook direct waar ik aan het werk was, toen ik dit zei. Re-integratie is volgens mij ook pas als je langer als een jaar thuis zat.