Frustratie!! Herkenning?

Ik herken het zelf niet (nog niet?), maar kan me wel voorstellen dat het frustrerend kan zijn.
Ik zou lekker afleiding gaan zoeken vandaag. Het zonnetje schijnt! Lekker wandelen, fietsen of even een goed gesprek met iemand die je vertrouwt?
Succes!

 

Erg herkenbaar hoor, en hele normale gevoelens. Voel je niet schuldig daar over.
Het is ook ontzettend moeilijk als iedereen om je heen zwanger word, en jij niet, ondanks dat je er zo hard voor vecht.

 

Erg herkenbaar hier zal nooit een kindje komen [ kinderloos zijn wij ]
Het frustrerende is dat er niks gevonden is waar aan het licht.
Om kort te zijn na 15 jaar nog altijd met lege handen.
Ik weet daarom dan ook erg goed hoe je je voelt.
Schuldig moet je je zeker niet voelen, elke maand is er er 1.
En een dip dag mag en niet 1 maar wel meerdere .
Het word mooi weer ga er op uit na bos of weet ik het zoek afleiding wil wel helpen.
Of schrijf een gedicht werkt ook erg goed . hier velen geschreven.
Dikke knuffel en schrijf vooral van je af.

 

Ik herken het en het is heel normaal om je zo te voelen. Lekker aan toegeven en overal tegen aan schoppen als je daar behoefte aan hebt (had ik in ieder geval wel).

 

Je bent niet de enige, ik heb diep respect voor de stellen die al lang bezig zijn met zwanger worden. Zelf ben ik pas in ronde 4 en ik vind het zwaar. Je probeert iedere dag gezond te eten en leven, bent er veel mee bezig en een negatieve test hakt er dan in. Vriendinnen van mij hoeven maar naar een man te kijken en worden al zwanger en dan daarna zeuren dat de kinderen zo druk zijn en dat het even zwaar is.. Daar word ik een beetje moe van, heb trouwens ook het idee dat ik er chagrijnig van wordt .
Maar als ik dan weer bij mij kleine neef en nicht ben weet ik waar we het voor doen. Het is een hoogtepunt in je leven en als het dan zo ver is, hoop je gelijk zwanger te zijn! Helaas werkt het niet voor iedereen zo. Veel sterkte en meer dan ons best kunnen we niet doen.

 

heel herkenbaar... wij zijn zelf ook 3,5 jaar lang bezig geweest om dan eindelijk zwanger te raken van ons prachtige meisje..
Praat er inderdaad over met mensen, en heb je tijd nodig om je van iemand even tijdelijk af te zonderen doe dat dan gewoon en zeg dat eerlijk tegen die persoon.
Hier een vriendin die veel later was begonnen en dus na 2 maanden zwanger was... ik kon het gewoon niet aan en heb gezegd dat ik even tot mezelf moest komen.
nadat haar kindje 1 was geworden was ik 4 maanden zwanger.. voordat ik bevallen was, hadden zij al verteld dat ze zwanger waren van een 2 e! Ik ben super blij voor ze (mede doordat ik zelf ook nu een kindje heb) maar het voelt ook een beetje van GVD dat ging makkelijk..... hoe zal dat straks zijn als wij ooit aan een 2e gaan beginnen..

Suc-6/ sterkte en ik hoop dat je snel een mooi wondertje in je armen mag hebben!

 

Handig dat jij deze topic juist vandaag hebt gestart.
Ik heb net te horen gekregen dat ik tante wordt
Vreemd genoeg ben ik superblij!!! (oke, eigenlijk hoort het ook zo)
Mijn zus is bijna 1 jaar bezig geweest om zwanger te worden en nu is het eindelijk gelukt. Dus ik verheug mij ook heel erg

Maaaar dan...
wij zijn ook al een hele tijd bezig dus ik heb net eventjes zelfs een beetje moeten huilen. Erg he?
Gelukkig heeft ze het mij via Facebook verteld dus heeft zij niks meegekregen van mijn ´gedoe´.
Vandaag heb ik dus even een flinke dip...nog ben ik heel blij voor haar,
maar als zij straks met echo´s en babykleertjes aankomt, weet ik niet hoe ik mij dan ga voelen. Of ik mijn gevoelens kan verstoppen.
Pff die rotte hormonen soms ook.

 

Heel herkenbaar, vooral als er mensen in je omgeving per ongeluk zwanger worden. Wij zijn niet de mmm ingegaan, maar het heeft wel ruim 2 jaar geduurd voordat ik zwanger was.

 

Heel erg herkenbaar. Ruim 2 jaar geduurd hier en al die mensen om me heen die makkelijk zwanger werden, grrrrrr. Heel irrirant. Tips heb ik niet echt. Hoop voor je dat het snel lukt!

 

ik herken je gevoel omdat er in mijn famillie ook iedere maand iemand met tranen op de bank zit het is vreselijk zwaar en moeilijk ze zeggen je moet er niet te veel mee bezig zijn maar het kan niet je moet uittellen wanneer je ovulatie testen moet doen wanneer je eitje springt ziekenhuis bellen en alles erom heen ik begrijp heel goed dat je een baal dag hebt en je mag zeker huilen boos zijn en je hart luchten
mede door dit doe ik nu mee met moeders voor moeders omdat ik nu weet hoe belangrijk het is voor alle stellen die het zo graag willen

nu ik zwanger ben vind ik het zo moeilijk om het te vertellen tegen haar dat ik niet weet hoe omdat hun ookal 2 jaar bezig zijn en nog 2 ifv behandelingen hebben en dan is het klaar voor hun


sterkte
ik hoop dat ook jij snel mag genieten van het wonder

 

Wij zijn nu net een jaar bezig om zwanger te worden. Zonder resultaat tot nu toe. Deze maand gaan wij naar de dokter. Net toen ik weer ongesteld werd, hoorde ik dat mijn schoonzusje zwanger was geworden. Na twee maandjes proberen. Ik ben heel blij voor hen natuurlijk en ik gun het hen echt. Maar op het moment dat het mij verteld werd en ik net weer ongesteld was geworden en toch al verdrietig was had ik echt heel moeilijk. Vooral omdat iedereen het toen of zwanger zijn enzovoorts had.
Je wordt op zo'n moment zo geconfronteerd met iets wat je zelf zo graag ook wilt.
Eerst was ik na elke menstruatie op zich wel teleurgesteld, maar na tien maanden proberen maakte de teleurstelling plaats voor echt verdriet.
Op dit moment kan ik even nergens meer van genieten.
Twee vriendinnen weten het van ons, het doet mij erg goed om erover te praten. Gewoon om het even kwijt te kunnen. Maar in de familie voel ik mij nu erg eenzaam. En mijn broertje zei ook tegen ons nu zijn jullie een keer aan de beurt.
Ik moet mij zelf nu echt even bij elkaar rapen. Net als mijn man. Om er weer volle goede moed tegen te gaan. Ik hoop dat dit het lukt.