Manlief en ik hadden de laatste weken steeds ruzie. Geen kleine ruzies maar knallende. Ik begreep maar niet waarom want hij deed moeilijk over van alles en nog wat. Steeds waren we beiden hardstikke overstuur en echt uitpraten was er niet bij. Gisteren dus weer, de hele morgen door, ik werd er gek van. In de auto, onderweg naar de gyn, vroeg ik hem waarom hij nou steeds zo moeilijk deed. Hij gaf rustig antwoord en we konden normaal praten. Toen ik vroeg waarom dat nu wel kon knapte er iets bij hem denk ik. Hij barstte in tranen uit en ik ook weer. Het blijkt dat hij het helemaal geen plekje had gegeven allemaal. Hij weet helemaal niet hoe hij met alles om kan gaan. Hij vind het moeilijk om het ukkie te voelen bewegen, om het te zien op echo's, te horen hoe krachtig het hartje klopt. Hij kan er helemaal niet mee omgaan dat we dit kleine humpie straks dood zullen zien gaan. Mijn arme vent, had ik het maar geweten . In het begin, toen we het net wisten hebben we er veel over gepraat. De echte verwerking moet je toch ieder op je eigen manier doen. Ik heb hulp via het GGZ (had ik al hiervoor) maar manlief heeft niks. We hebben een aanbod voor maatschappelijk werk gekregen vanuit het ziekenhuis maar dat wil hij niet. Hoe moeten we hier nu samen en ook ieder apart uitkomen? Ik doe het goed zegt mijn peute maar ook daar twijfel ik aan de laatste tijd. Ik kan het, bijna zonder emotie, vertellen aan anderen. De laatste dagen huil ik wel weer vaak maar daarvoor bijna niet. Vaak lijk ik te vergeten dat het ukkie er is en focus me op het gezonde ventje. Onbewust neem ik al afscheid terwijl ik juist ook wil genieten van het kleintje. Ik voel zijn/haar bewegingen, maak ook contact maar heel anders dan met het ventje. Ik ben zo bang dat we straks samen een enorme klap gaan krijgen. Ik wil niet dat we elkaar daarin verliezen maar hoe voorkom je dat? Hoe hebben jullie dat gedaan? Mijn man is geen prater, helemaal niet zelfs maar hoe zorg ik dat hij zich toch wat gaat ontladen af en toe? Wat een vragen..........
hey meid tis ook niet niks zeg wat jullie door maken probeer toch zo veel mogelijk met elkaar te blijven praten , ik wil je nog heeel veel sterkte en succes wensen met de zwangerschap en je weet het als er wat is of je wilt wat weten dan kun je me altijd pb-en dikke knuff voor jullie
ow meid wat erg! misschien een beetje cliche om je veel sterkte te wensen,.. ik hoop dat jij en je partner het op den duur een plekje kunnen geven...maar het lijkt mij ook heel erg zwaar... een dikke knuffel en blijf praten samen,niet schreeuwen
Jeetje wat rot meid. Misschien kun je je mannetje een keer meenemen naar een van jouw gesprekken. Jullie moeten ook de gezonde baby denken. Die komt er straks ook aan en heeft behoefte aan een liefdevol gezin. Dat is van mij natuurlijk makkelijk gezegd, want het is helemaal niet makkelijk. Maar daarom moeten jullie nu praten!
Moeten praten is geen oplossing voor mijn man. We kunnen wel praten samen maar op een gegeven moment is er niet veel meer te praten. We weten nu wat er gaat komen en kunnen niks plannen. Het blijft afwachten hoe het zal gaan allemaal. Maar mijn man is geen prater, hij bouwt het op. Het zou voor hem fijn zijn als hij eens stoom af kon blazen maar dat moet hij wel willen. Ik kan hem er niet toe dwingen. Ik kan zelf makkelijk praten en huilen maar bij hem ligt dat anders. Hij wil trouwens niet mee naar het GGZ. Het gaat daar niet alleen over de baby maar ook over verschillende andere dingen. Het gaat er meer om dat we elkaar na het overlijden niet moeten verliezen. Ons manneke zal in een liefdevol gezin terechtkomen, daar twijfel ik geen moment aan. Alleen moeten papa en mama elkaar niet kwijtraken in hun verdriet. En dat is lastig op te vangen vind ik.
Euhm, wij zijn zelf erg liefdevol hoor Ik bedoel ermee te zeggen dat we niet de hele tijd ruzie hebben ofzo of dat de relatie slecht gaat . We houden veel van elkaar en ook al van onze 2 ukkies.
Dees, wat moeilijk allemaal he. Ook omdat wij vrouwen het heel anders beleven dan onze mannetjes. Een passend antwoord kan ik je helaas niet geven, maar ik wil jullie wel heel veel sterkte wensen. Ik hoop dat jullie elkaar kunnen blijven steunen in deze moeilijke tijd, soms is samen dicht tegen elkaar zitten al genoeg. Dikke knuf Naatje
Dees, het is vrij normaal dat zo'n moeilijke situatie zoals die van jullie spanningen oplevert in de relatie. Het is ook moeilijk. Je bent blij met het kindje dat zal blijven leven, maar verdrietig over het kindje dat zal sterven. Het is heel dubbel. Het is bijna onvermijdelijk dat je een verschillende houding ontwikkelt t.o.v. de verschillende kindjes. Iedereen reageert op zijn/haar eigen wijze op zo'n moeilijke situatie. Probeer begrip voor elkaar te hebben en begrip voor elkaars reactie. Het heeft mij erg geholpen om de reactie van mijn partner te proberen te begrijpen en respecteren, al reageerde ik zelf anders. Probeer niet hard voor jezelf en voor elkaar te zijn. Jullie hebben het moeilijk dus een hard oordeel is nooit op zijn plaats. Natuurlijk gaan jullie een liefdevol gezinnentje vormen. Jullie hebben tijd nodig om alles te verwerken, maar daarna komt alles goed. Probeer elkaar goed vast te pakken en de kanten van elkaar te waarderen die je wel begrijpt of waar je wel steun aan hebt.
meis, wat moeten jullie het moeilijk hebben. Het is voor jullie zo dubbel. Van de ene kant heel veel blijdschap...maar van de andere kant intense verdriet. Ik denk dat je niet veel anders kunt doen, zoals jullie het nu doen. Als je man geen prater is, kun je hem zeker niet dwingen om te praten, en als hij het hoog genoeg heeft opgestapeld komt het ook bij hem eruit, zoals van de week in de auto. Ik denk dat dat voor je man een moment is om te ontladen. Ik denk wel dat je hem mag zeggen dat hij niet zo veel ruzie moet maken met jou, ook al heeft hij het erg moeilijk. Hij moet proberen om dan meer dingen te slikken. Meis, ik weet het ook niet, vind het erg moeilijk voor jullie. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen. Liefs Melissa
Ik vind ruzie ook verschrikkelijk, heb er zo´n hekel aan. En eigenlijk hebben we bijna nooit ruzie. Het roept zoveel stress op en ik ben al zo´n stresskip. Hij slikt al wel veel van me trouwens want ik ben niet de makkelijkste. Zeker de eerste maanden was ik niet te genieten, ik werd zelfs niet goed van mezelf. Er komt momenteel ook veel op hem neer want ik kan en mag niet veel doen vanwege mijn BI. Ik kook wel, doe de was en ruim wat op maar stofzuigen, dweilen en dat soort dingen moet hij nu doen. Hij heeft ook nog eens een fulltime baan met veel verantwoordelijkheid en soms is het teveel. Als je dan ook nog eens al je ellende opkropt is het logisch dat de bom barst. Ik probeer al 9 jaar aan te geven dat hij moet ontladen en het gewoon moet zeggen als er iets is. Maar hij zegt dat hij het vaak niet eens doorheeft dat er wat mis is en zo ook niet kan praten. Pas als hij barst (huilen of vervelend gaat doen) weet hij dat er iets is en praten we. Soms herkent hij het wel en praten we, na aandringen van mij, wel.
Heej meis, tsja ik kan het me heel erg goed voorstellen hoor,ik denk dat je man ook jou niet wil lastig vallen met zijn verdriet,zou dat het zijn? Het laatste wat jullie moeten doen is ruzie maken,heb je niks aan,ik weet dat het moeilijk kan zijn maar 1 van jullie moet de verstandige zijn in zo'n situatie... Het moet ook zo verschrikkelijk moeilijk zijn voor jullie,zo dubbel... Wel goed om te horen dat jij er wel met iemand over praat,is niet voor iedereen weggelegd,top! Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen en denk aan elkaar en aan jullie kindjes heh.... Ik denk iig aan jullie... Liefs en een dikke knuff... -x-
hoi hoi ik weet "gelukkig(sorry)" niet hoe het voelt als je weet dat je 1 kindje kwijt raakt mensen zeggen toch vaak heel domme dingen zoals ach je hebt er nog 1 dus concentreer je daarop maar je houd ook van je ukkie waarvan je weet dat die het niet redden gaat waarom meld je man zich niet aan op een sportschool een paar keer boksen om de woede frustratie enzo weg te halen wil weleens helpen helemaal omdat je man zich waarschijnlijk zoo machteloos voelt het boksen kan hem helpen zijn frustratie op de boksbal te leggen en zo ook zijn gevoel voor veel mannen en vrouwen die geen praters zijn wil het weleens helpen en zelfs opluchten verder wens ik je veel sterkte de komende tijd en natuurlijk ook een goede tijd met je kleintje die het wel red groetjes nathalie
Het is niet zo dat hij me wil ontzien, hij herkent het gewoon vaak niet als er iets aan de hand is. Hij had het pas door toen ik hem erop wees dat hij zo onredelijk deed. Tis gewoon moeilijk om ieder met je eigen verdriet om te gaan. Ik merk wel dat hij opgelucht is dat hij het heeft gezegd. Mijn man boksen? Nou nee, dat zie ik hem niet doen . Agressie heeft hij ook niet, helemaal niet, hij is juist doodsbang voor wat komen gaat. Ik ben meer een type dat probeert af te wachten. Normaal plan ik het liefste alles maar dit valt niet te plannen. De artsen hebben dit ook nog nooit meegemaakt dus kunnen niet voorspellen hoe het gaat. We zijn allebei wel bang voor het moment van overlijden van de kleine. En toch denk ik dat we dat moment later ook weer zullen kunnen koesteren. Ik geniet nu van de schopjes en bewegingen van de kleine en hoe ik contact met hem/haar maak. Ik sta er natuurlijk veel dichterbij en dat maakt het zo anders. Ik bereid mezelf en misschien onbewust het kleintje ook, voor op het overlijden. In gedachten praat ik daar ook over met de kindjes. Ik hoop gewoon dat mijn man het aangeeft als hij het niet trekt en dat we erover kunnen praten en samen kunnen huilen. We hebben elkaar veel te hard nodig nu en straks helemaal.
Onvoorstelbaar.. straks is er vreugde en verdriet tegelijkertijd.. En nu.. Je voelt de kleine bewegen in je buik en je wéét gewoon dat die er straks niet meer zal zijn. T lijkt mij ook giga zwaar en zooo oneerlijk.. Ik weet ook gewoon niet wat ik hier op zeggen moet, ik heb geen tips oid. Ik hoop van harte dat jullie elkaar steunen straks (én nu) als het nodig is.
Het gaat redelijk. Ik merk dat hij opgelucht is dat we erover hebben gepraat maar hij gaat het onderwerp wel uit de weg. Ik wil hem ook niet dwingen om te praten want dat deed zijn moeder vroeger altijd. Ik bereik daarmee het tegenovergestelde. Ik probeer gewoon goed naar zijn gedrag te kijken en veranderd dat dan kan ik ingrijpen door erover te beginnen. Ik heb er vandaag met een paar collega's over gepraat en ik merk dat dat 2 kanten heeft. Het haalt veel omhoog maar ik ben ook blij dat ze het ukkie niet negeren. Waarschijnlijk weten ze na de bevalling niet wat ze moeten zeggen, we zien wel. Op zich vond ik het wel fijn dat ze erover begonnen want toen ik nog werkte (ben nu met verlof) deden ze dat niet.
Meis, je doet het hartstikke goed! Als je al zegt dat je hem niet wil dwingen tot praten en je juist zijn gedrag probeert in te schatten en aan de hand daarvan wel of niet erover gaat praten.. Petje af hoor, lijkt me best moeilijk om daar zo mee om te gaan. Echt, ik vind je super. Misschien is dit geen tip maar wou het toch even kwijt. Dikke vette knuffel!
Dank je Josien. De reden dat ik heb gevraagd of hij weer open mag is het volgende. Ik ben nu 33 weken en de bevallingsdatum begint dichterbij te komen. Afgelopen zondag was ik zelfs even op de verloskamers met harde buiken en vanaf toen zit de schrik er toch wel in. Ik weet dat we ons niet helemaal kunnen voorbereiden en dat dit allemaal niet te plannen valt. We hebben vorige week een gesprek met de kinderarts gehad en weten wel een beetje wat we kunnen verwachten. Ze gaan het kleintje niet beademen maar ondersteunen als het benauwd is en eventueel in slaap brengen zodat het niet zal lijden. De verwachting is dat het snel zal sterven maar het kan ook goed een dag duren, ze weten het niet. Hoe kunnen we, maar vooral ik, me voorbereiden op wat gaat komen? Hoe ga je om met het idee dat je kindje meteen gaat sterven? Het liefste wil ik het bij me houden, nu leeft het nog en zolang het in mijn buik zit zal het ook blijven leven. Ik wil de geboorte, het sterven en de crematie daarna het liefste overslaan en alleen maar genieten van het gezonde ventje dat ook geboren zal worden. Maar ons zieke humpie is er ook nog en ook daar hou ik intens veel van. Misschien hele pijnlijke vragen maar is er iemand die me hier wat hulp in kan bieden?