In februari is ons eerste kindje geboren en nu vroeg ik mij af wat jullie ervaringen zijn mbt het compleet andere leven dat je ineens hebt en de invloed die dit heeft op je relatie. Mijn vriend is een schat en heeft voor de zwangerschap al aangegeven dat hij een hele actieve vader wil zijn. Nu is het zo dat ik altijd heb geroepen nooit een thuis blijf mama te worden, maar omstandigheden hebben er voor gezorgd dat dit wel het geval is. Ik vind dit, tegen alle verwachtingen in, heerlijk en geniet van elke dag. Mijn vriend heeft een drukke stressvolle job en komt meestal rond een uur of zeven /acht 's avonds thuis en dan heb ik heel de dag voor onze dochter gezorgd. Aangezien hij een actieve vader wil zijn heeft hij eigenlijk al vanaf de geboorte alles overgenomen zodra hij thuis kwam. Flesje, luier, badje, spelen etc. Hartstikke leuk en fijn en ik gun het hem ook zo om onze dochter net zo goed te leren kennen als ik dat doe. Ik wil hem alle ruimte gunnen maar mijn moedergevoel (ik denk dat dat het is tenminste) knaagt en knaagt. Mijn kraamtijd heb ik ervaren als een minder leuke tijd omdat ik zo bezig was mijn vriend de ruimte te geven onze dochter te leren kennen, en hij maar twee weekjes vakantie had en daarna weer aan het werk moest, dat ik bijvoorbeeld in twee weken tijd maar 4 luiers heb verschoond en haar zelfs nog nooit alleen in badje had gedaan. Ik begin het steeds moeilijker te vinden Als onze dochter huilt en mijn vriend is haar aan het troosten dan kan ik mij haast niet bedwingen om haar uit zijn armen te nemen omdat ik dan voel dat ze dit of dat nodig heeft. Ik doe dit niet, maar moet mij dan wel volledig afsluiten van de situatie omdat ik anders zelf ook ga huilen. Als mijn vriend dingen doet met onze dochter moet ik haast het puntje van mijn tong afbijten om niet te zeggen dat hij beter zus of zo kan doen omdat dat handiger is, beter voor onze dochter etc. En soms kan ik mij niet inhouden en zeg wel dingen. Ik voel me dan zo een sekreet, zo'n betweter en zo'n ondankbaar geval omdat mijn vriend juist zo betrokken is. Ik vind mezelf ook zo egoistisch omdat ik de hele dag van haar kan genieten en mijn vriend haar steeds minder ziet nu omdat ze natuurlijk ook steeds eerder naar bed gaat. En ik dan toch nog alles zelf wil doen (wat ik dus niet doe, maar dat voelt ook hartstikke rot). Pffff...lang verhaal en nog lang niet alles wat ik wilde zeggen, maar hoop dat jullie de strekking ervan een beetje begrijpen. Zijn er meiden die dit ook ervaren en hoe gaan jullie hier mee om?
sja... goed dat je je tong afbijt en goed dat je hem toch alles laat doen. Nu wil je het misschien nog van hem overnemen maar over een tijdje ben je blij dat je tijd voor jezelf hebt!
Ik herken het gevoel, soms wil ik er ook tussen springen als manlief met dochterlief bezig is, maar ik hou me in. Als je teveel commentaar gaat leveren loop je het risico dat hij op een gegeven moment zegt: "Doe het dan lekker zelf", en dan heb je het gedaan Dus wat dat betreft ben je goed bezig, hou vol!
Blijven bijten op die tong, is het enige wat ik kan zeggen. Het is wel herkenbaar hoor! Ik kan het af en toe niet laten om kleertjes klaar te leggen als mijn man onze zoon gaa aankleden. Hij komt af en toe toch met combinaties aan... Maar verder laat ik hem lekker zijn gang gaan. De eerste vier maanden was ik thuis terwijl mijn man werkte. Ja, dan ben je zelf natuurlijk wat handiger met je kindje, omdat je meer kunt "oefenen" en bepaalde geluidjes gewoon beter herkent. Aan het einde van die periode was mijn man nog twee weken vrij. Wat een inbreuk op mijn routine!! ik heb ook wel eens mijn tong moeten afbijten, maar ik ben er nu juist blij mee dat mijn man ook lekker veel met ons zoontje doet. Ik laat ze ook gerust met hun tweetjes samen op de "mannen-dag", als ik moet werken en mijn man lekker bij onze zoon is. Ook al doet hij dingen soms anders dan ik zou doen, aan het einde van de dag is mijn zoon nog helemaal heel hoor. Alleen maar fijn dat papa en mama allebei heel veel van hem houden en goed voor hem zorgen.
Ik had de eerste week ook zo weinig zelf gedaan, toen was Rataman thuis. Ik heb bijvoorbeeld nooit een meconiumluier gezien. Daarna heb ik alles gedaan wat iedereen hier afraadt Ik ben compleet meegegaan in mijn gevoel en heb Ratababy gepakt wanneer Rataman heb niet getroost kreeg en de kleine was dan ook ineens stil. Wanneer het voor mijn gevoel nog wel ging liet ik hem wel bij mijn man en dat was ook vaak genoeg hoor! Ze hebben nu ook een papa dag waarop papa thuis is met de kleine en ik op mijn werk zit. En dat gaat super! Die twee hebben de grootste lol en dat is ook belangrijk toch. Ik snap dat het moeilijker is om een papadag te hebben wanneer jij thuisblijfmama bent. Je bent er dan immers altijd! Mijn eerste idee is dan om een middagje voor jezelf in te lassen, waarop je dan lekker gaat shoppen/bubbelbaden/wat je ook maar leuk vindt, en dat manlief dan op de baby 'past'.
ik herken je helemaal alleen ik was wel zo dat ik het gewoon niet voor me kon laten om het dan toch te zeggen of te doen, heel erg, maar gewoon omdat ik dacht dat Ik het beter kon.. stom he! of beter wist.. heel gemeen eigenlijk van mij, en dat wil ik bij de 2e ook echt niet meer doen want dat is natuurlijk Echt niet leuk geweest voor mijn vriend. maar ik denk wel dat jullie het toch ook savonds kunnen afwisselen, de luiers, het troosten o.i.d.? hij zal het misschien ook wel eens fijn vinden om na het werk ff lekker te zitten en dat jij dan een xtje gaat? over een tijdje vind je het alleen maar fijn dat je man zo lekker actief mee helpt met de verzorging van jullie kindje
Herken het ook wel hoor! En soms gaat het zo lomp... kan me dan echt niet inhouden! Maar vind het wel fijn dat hij zoveel doet hoor! Baal er alleen wel van dat ik wel snachts een fles moet geven indien nodig en er altijd sochtends uit ga in de weekenden en niet hij. Ben nu net begonnen met werken en vind dat dan wel heel pittig.
Hier gaat het eigenlijk een beetje vanzelf. Het meeste doe ik omdat ik meer thuis ben dan hubbie. Maar in het weekend doet hubbie bijv altijd de "ochtenddienst" zodat ik kan uitslapen.. Dus om 6.30u wakker maken, luier verschonen en fles geven (dit is voor hubbie al uitslapen, hij gaat er normaal om 3.30u uit) Hier bemoeik ik me dan echt niet mee, tenzij hij erom vraagt. De rest van de dagen (als we samen thuis zijn) ben ik het meeste met Larsje in de weer, maar ik vraag altijd wel of hubbie de fles wil geven, ik wi hem ook de tijd gunnen met zijn zoon.. De ene keer doet hij het dan en de andere keer zegt ie, doe jij t maar hoor. Flesje van 18.30u geeft hubbie hem eigenlijk altijd doordeweeks, dat is het enige flesje wat hij "kan" geven. Om 14.30u is hij net thuis en doet dan meestal ff een klein tukkie en om 22.30u ligt hubbie al op bed... In badje heeft hubbie hem nog niet gedaan, hij is bang dat ie hem door de vingers laat glippen, maar ik vind wel dat hij t een keer moet doen, straks krijgt hij spijt dat hij t nooit gedaan heeft.. En kleertjes enzo kies ik altijd uit, omkleden vindt hubbie ook nog maar niks. Hij zegt dan: ik sta zo te klunzen en jij hebt t zo voor elkaar... Tsja
Fijn om jullie ervaringen te lezen! Mijn vriend en ik hebben het hier trouwens ook over hoor, dus we houden rekening met elkaar. Maar ik blijf het moeilijk vinden en mijn vriend ook. Grappige is dat je wel eens hoort dat mannen vechten om de aandacht van hun vrouw als er een kindje is omdat ze dan ineens minder aandacht krijgen van hun vrouw... Bij ons is het meer 'vechten' om de aandacht van onze dochter hahahaha! @ratatosk: We hebben al voor de bevalling gepraat over een papadag en die moet er nog komen, maar die komt er wel hoor! Het is nog even puzzelen met het werk van mijn vriend en voor mij om te kijken wat ik ga doen (ik wil echt de hele dag van huis zijn dan zodat hij echt het gevoel heeft dat hij het alleen doet) maar ik ben er van overtuigd dat zo'n dag alleen maar goed gaat zijn voor papa, onze dochter en ook voor mij.
Ja echt heel herkenbaar. Juist in het begin was ik heel bewust bezig om mijn man echt zijn tijd met Job te geven. En ik had nergens moeite mee. Maar nu Job wat ouder word, ga ik soms echt lompe dingen zeggen. En meteen denk ik, had ik mijn mond maar gehouden. Gelukkig is mijn man erg nuchter en laat me dan ook maar even. Hij weet dat ik het vervelend vind als ik iets zeg. Maar voor ik het weet heb ik alweer iets geroepen. Ik denk dat het echt het moedergevoel is. Het hoort erbij denk ik dan maar. Liefs
Nu is mijn 1ste kindje gelijk gekomen met nummer 2 dus ik heb eigenlijk altijd wel een kindje om mezelf mee bezig te houden maar me bemoeien met mn man ken ik wel erg goed... Doe echt mn best om hem zn ding te laten doen maar soms is dat zo moeilijk!!! En dan schieten er toch dingen door, net als stoetel zegt het zal het moedergevoel wel zijn!!!
Wij zijn ook voor het eerst papa en mama. En ik denk dat we mekaar heel goed aanvullen. Hij durft bepaalde stappen te zetten die ik byvoorbeeld niet snel durf zoals het stoppen van Nexium een paar maanden geleden. Ik ben dan bang voor weer slapeloze nachten, hij niet. Zo zijn er nog wel meer dingen. Máár er zijn natuurlijk ook momenten dat ik even op mijn tong moet bijten. Steeds denk ik dan maar "we moeten het allebei leren" Tenzij het echt iets is waar ik het niet mee eens ben. Dan zeg of doe ik het wel of neem het over. Het helpt hier wel als ik zeg "waarom" iets wel of niet kan/mag
Oooh, zo herkenbaar! Moet zeggen dat het bij ons hielp om duidelijke afspraken te maken...zo geeft mijn man 's ochtends de eerste fles en slaap ik nog..kan me er dan dus ook niet mee bemoeien en hij heeft zijn moment. 's Avonds geeft hij ook de fles en dan ga ik koken beneden. In het begin wilde ik overal met mijn neus bovenop staan en mee bemoeien, maar ik ben toch bewust weggegaan en dit werkt heel goed. Zo is mijn zoontje ook niet op mij gefocused en kan ook echt een band met z'n vader opbouwen. Natuurlijk zijn er momenten dat ik denk' "Neeee, dat moet niet zo", maar een wijze les van een vriendin helpt me dan altijd! 'Zolang de situatie voor je kind niet levensbedreigend is...niet reageren'! En dan ineens kun je ook beter relativeren dat je misschien soms een beetje teveel 'zeurt' dat het op jouw manier moet!! Mijn advies dus...zoek in je eigen dagindeling een vast patroon wie wat doet en neem dan 'letterlijk' even afstand, door dus bijvoorbeeld te gaan koken, of douchen etc.
Ik denk juist dat je eerlijk moet zijn naar je partner en deze gevoelens delen, je hormonen werken ook me he! Die zorgen voor dat instinct en de gevoelens grotendeels, misschien kan hij hier dan rekening mee houden en soms eens toegeven en gewoon aan je geven (zonder discussies) Mijn man heeft me altijd mijn ding laten doen wat dat betreft en na een tijdje werden die gevoelens minder eng, als ik eens "commentaar" had dan beet hij even op zijn tong omdat ie wist dat het toch tijdelijk was.. Zo moet je allebei soms even inleveren maar wel eerlijk blijven hierover..
In het begin moet het niet makkelijk zijn geweest, maar prijs je toch maar gelukkig. Ik kan bij wijze van spreken op twee handen tellen hoeveel keer hij mijn dochter in bad heeft gestopt. Met onze zoon is het anders, omdat ze gewoon samen douchen. Maar flesjes geven, verschonen, eten geven, ik doe het praktisch allemaal terwijl we beiden evenveel werken.
Haha dat van die kleertjes herken ik zoooo! Ik heb 2 keer gezegd dat de combinatie die hij de kleine aan gedaan had ECHT NIET KAN en nu zegt ie 's morgens altijd (als hij hem aangekleed heeft) zo nu gaan we even langs de modepolitie (mama dus!)
yep herkenbaar en ook hier stukken minder geworden nu zoon wat ouder is. Vind het heerlijk als ze even samen de deur uit zijn of een dag samen thuis hebben. Maar toen zoon nog baby was, moest ik mij soms ook inhouden. Is vrouw-eigen, die denken vaak dat hun manier de enige goeie is, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Als man het anders doet, dan zien wij dat snel als fout of " dat moet zo" maar als je erover nadenkt, is dat natuurlijk helemaal niet zo. Tip van mij is dat ook je tong af blijven bijten en gewoon even naar beneden oid gaan als man met de baby bezig is. En uiteraard kan je er wel over praten met je man. sterkte ermee!
Toen ik nog verlof had was het hier precies hetzelfde, eigenlijk vond ik dat hij niks goed deed. Dat gaat gelukkig over, we werken nu allebei 4 dagen en hebben eigenlijk evenveel tijd voor Simone en we kunnen het nu allebei even goed Nouja, hij snapt hoe je flesjes maakt en ik niet haha want ik geef de borst Wat mijn man gedaan heeft en wat ik heel praktisch vond was 2 weken vrijnemen toen ik weer ging werken. Zo had hij haar 2 weken voor zichzelf en ik hoefde niet die hoge drempel over van *en* weer gaan werken *en* kind wegbrengen. Ze was gewoon lekker thuis bij papa....