Vraagje aan ouders met wat oudere kinderen.

Hey,

Ik merk, nu ze alledrie naar school gaan dat het al een stuk scheelt
Ook in het weekend kunnen we wat langer blijven liggen, das echt een genot. Dusss JA het wordt echt gemakkelijker! Tenminste lichamelijk.. Bij onze kids is het meer een geestelijke uitputtingsslag haha.

 

Ik heb mijn rust nodig. De kinderen zijn wat vroeger wakker en zitten dus rustig beneden smorgens (van 7.00 tot 7.30 - tot het wekkertje gaat) en komen dan zelf naar boven.
Ik kan ze naar boven sturen om te tandenpoetsen en hun pyama aan te doen (en kom dan 10 minuutjes later) .

Ze vermaken zichzelf beter samen, spelen spelletjes- helpen elkaar soms ook.

In zware periodes kan ik rustig een uurtje op bed gaan liggen- ze weten me te vinden als er wat is.

Als ze pijn hebben kunnen ze het vertellen dat is ook wel érg fijn hihi. Maar vooral de zelfstandigheid vind ik wel erg prettig. En ja, er komen andere dingen bij; fysiek wordt het minder zwaar, emotioneel wat zwaarder soms- de discussies, moeilijkere vragen, zwaardere onderwerpen soms al bij de oudste.
Maar ik vind het érg fijn dat het fysiek een stuk minder zwaar is nu.

 

Hier ook 2 jaar leeftijdsverschil en ik vond het eerste jaar slopend.

Inmiddels 2 en 4, grote vrienden en super genieten!

 

Als je geen baby krijgt als je dochter bijna 9 is wordt het inderdaad heel anders

Ja, er komen andere zorgen bij (mbt school etc), je moet veel meer plannen (feestjes, speelafspraakjes, zwemles, sporten etc) maar ze worden wel veel zelfstandiger. Mijn 9,5-jarige gaat zelf naar school en weer naar huis, fietst bij acceptabel weer 2x per week zelf naar haar zwemtraining, gaat een paar keer per jaar op kamp en doet regelmatig een boodschap voor me.

Gelukkig maar, want met een baby van 8 maanden is het soms lastig te combineren, soms is er een dag dat ik toch echt tig keer heen en weer moet rijden voor haar, en dan is de jongste niet zo blij...

Ze claimt me wel vaak door de vele vragen, discussies en leuterverhalen waar ik niet altijd op zit te wachten, ik wil ook wel eens gewoon niets aan mijn hoofd hebben, maar als ze dan een goed boek heeft gevonden hoor ik haar dagen nauwelijks (ze is nu begonnen in Kruistocht in spijkerbroek en vastbesloten alle Thea Beckmanns uit te lezen, we hebben 23 boeken van haar, wat zal dat voorlopig een hoop rust geven! )

Heb dus geen ervaring met 2 kinderen vlak na elkaar, maar ondanks het leeftijdsverschil zijn ze stapelgek op elkaar, en dat maakt veel goed!

 

Mijn kinderen schelen 1 jaar en 4 maanden en ik vond de beginjaren loodzwaar, fysiek en emotioneel.

Nu ze 6 en bijna 5 zijn gaat het qua fysiek een stuk beter. Jongens doen veel zelf, kleden zichzelf aan, gaan zelf onder de douche, willen zelf hun 10 uur bakje inpakken (ik kijk wel even na wat ze erin stoppen

Maar ze kunnen nu ook om heel veel ruzie maken. En dat gaat qua vechten er behoorlijk aan toe. En daar kan ik niet altijd tegen (nu snap ik pas dat mijn moeder gek werd van mijn zus en ik als we aan het vechten waren). Hier ook veel verhalen, veel vragen waarom, met onze jongste veel discussie (die discussieert over van alles). Even rustig een tijdschrift of boek lezen is er niet meer bij.

 

Mijn zoons zijn 4 en 6 en ondanks dat jongste door omstandigheden nog niet veel naar school gaat is het inderdaad al een stuk makkelijker. Zorgen worden groter, maar ik slaap door en 'uit' (kinderen gaan in het weekend zelf naar de woonkamer, ml en ik blijven dan nog liggen) en kan al veel gewoon uitleggen. Dat is echt eem heel verschil met die baby en peuterleeftijd. Hier geen vechtpartijen trouwens, hooguit weleens ruzie van 5 seconden.

 

Je zorgen en drukte worden anders.

Onze nachten en ochtenden zijn een stuk rustiger, de kinderen worden zelfstandiger en hebben veel minder verzorgingstijd nodig (wc, aankleden, douchen, tandenpoetsen, eten doen ze zelf), En hier ruimen ze ook hun eigen troep op.

Wat daar in plaats van komt is het geregel met al dat brengen en halen gedurende de week: school, vriendjes, zwemles, verschillende sporten enz. We zijn net een taxi bedrijf hier haha

En het opvoeden natuurlijk, zorgen dat het op school goed gaat enz

 

Het wordt lichamelijk gezien zeker makkelijker. Mijn meiden zijn bijna 4 en 6 jaar, ze kunnen heerlijk samen spelen, in het weekend kan ik zonder problemen een uurtje langer blijven liggen, ze zijn zindelijk dag en nacht, komen er 's nachts eigenlijk nooit uit...De dingen die er voor in de plaats komen zijn meer geestelijk vermoeiend . Eindeloze discussies over 'waarom' 'ik ben nog niet moe' etc. Ik ben nog steeds net als vroeger blij als ze op bed liggen en ik even gewoon kan blijven zitten in alle stilte. Dat verandert niet

 

Het wordt niet rustiger, maar wel makkelijker.

Ik heb er drie, van 9, bijna 7 en vandaag 3 jaar.

De oudste kan nu zelf naar school, de middelste kan dat ook, als ze samen gaan lopen tenminste. Ik hoef ze ook niet meer altijd in de klas te brengen, maar kan ze gewoon voor school afzetten op weg naar mijn werk.
Ze spelen zelf buiten, zonder dat ik ze in de gaten hoef te houden. In het weekend sluipen ze naar beneden om te gaan spelen/tv kijken, zodat wij een uurtje kunnen blijven liggen.

Die van 3 heeft natuurlijk wel nog veel aandacht nodig, maar ook dat scheelt alweer zoveel met 1 of 2 jaar geleden.

Het geregel wordt wel erger. Een baby of peuter prop je in het ritme en schema dat jou uitkomt. Een groter kind krijgt een eigen schema en dan moet je al die schema's en roosters zien samen te voegen en te laten passen. En dat kraakt en piept soms wel. Zo eten wij steeds minder samen, door sport/zwemlessen. Om de haverklap moeten ze ergens naar toegebracht of opgehaald worden. Ze hebben feestjes, gaan hier en daar spelen of nemen vriendjes mee en dan heb je op woensdagmiddag ineens 6 jongens in je huis ipv 3.

Het lijkt mij ook heerlijk als ze allemaal naar school gaan. Dan heb ik gewoon elke week een paar uur zonder kinderen om rustig boodschappen te doen, in huis te werken of echt te werken, of gewoon eens ergens koffie te gaan drinken zonder kinderen. Ik verheug me er nu al op, al duurt het gelukkig nog een jaar. Want ik geniet ook nog enorm van mijn laatste peutertje thuis elke week.

 

Toevallig dacht ik hier gisteren ook over na. Mijn conclusie was: naarmate de kinderen ouder worden vind ik het lichamelijk VEEL minder zwaar worden. Ze gaan zelf naar de wc/douchen/tandenpoetsen, ze smeren hun eigen broodjes, je hoeft ze niet meer te duwen op de schommel (dat vond ik altijd ver-schrik-ke-lijk!) etc. je hoeft fysiek minder te doen.

Maar emotioneel vind ik het wel zwaarder worden. Ik vind het toch een enge en gevaarlijke wereld waar ze steeds meer mee te maken krijgen en daarover maak ik me Zorgen. Met hoofdletter. Van het idee dat ze straks naar de middelbare school gaan, of uitgaan ofzo, kan ik gewoon letterlijk misselijk worden van angst.

 

Onze zoon is 4,5 maar het scheelt nu al enorm.
Zelf aan/uitkleden, zelf tandjes poetsen, zelf eigen broodje smeren en bordje pakken etc..

Het zijn maar kleine dingen/bezigheden maar het scheelt al zoveel.
Ook begrijpen ze je meer en hebben ( tenminste meestal) wat meer geduld.

En moet zeggen dat ik het nu ook wel lekker vind Vooral nu ik weer zwanger ben en niet elke keer mijn kind hoeft te tillen of constant moet bukken voor bijv. schoenen aantrekken of in de auto tillen.

Dus ja het klopt wel

 

Nee ik vindt het niet makkelijker worden. Maar goed, ik heb dan ook 2 zorgintensieve kinderen dus misschien geen vergelijking.
Ze kunnen amper dingen zelfstandig. Jongste is bijna 6 jaar en is elke dag ( ook weekend ) tussen 5 en 6 uur in de ochtend wakker.
Beide kinderen zijn snachts niet zindelijk. Kunnen zichzelf niet aankleden, geen eigen eten maken etc etc. Waarschijnlijk zal de oudste pas zelfstandig naar school kunnen als ie jaar of 15 is. En jongste zal het nooit kunnen.

 

oudste is bijna 9 en we hebben een baby.
ik vind het heel fijn dat de oudste niet meer zo afhankelijk van mij is.
gaat zelf naar school doet een boodschapje als ik weer eens wat vergeten ben geeft een flesje als ik zelf even druk ben met wat anders.
zelf douchen ed zelf naar beneden in he weekend zelf ontbijt klaarmaken.
ik vind het wel heel fijn dat ik me niet om 2 kleintjes druk hoef te maken.
het is dus wel makkelijker als het om helpen ed gaat.
maar ze gaat nu langzaam naar de puber toe en dat merken we ook wel.

 

Een ervaren moeder vertelde me laatst dat de leeftijd tussen 5 en 9 het makkelijkste (met relatief minste zorgen) is voor de ouders.

Wij proberen er nu dus zoveel mogelijk van te genieten en ons psychisch voor te bereiden voor de puberteit 😁

 

Die eerste 4 jaar vond ik soms echt tropen jaren.
Nu gaan ze allebei naar school, de oudste blijft soms even alleen thuis. Ze douchen zelf, komen alleen het bed uit, alles is zo veel makkelijker. Ze gaan graag uit logeren, echt meer tijd voor mijn man en mij samen. Heerlijk! 😬

Ik zie wel een beetje op tegen de pubertijd. 2 van die puberende jongens met al hun hormonen. Brrrrr.
Daarom ben ik al een hele tijd bezig met 'drillen' ; kamers opruimen, lichamelijke verzorging etc hahahaha. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen 😂

 

In hoeverre het emotioneel zwaarder wordt of niet is denk ik ook heel erg kind afhankelijk. Ik vind mn bonuszoon van 15 nu vééél makkelijker dan toen hij bijvoorbeeld 5 of 6 was en eindeloos veel makkelijker dan mn 4 jarige dochter. Hij is redelijk, snapt veel en stelt geen irritante/herhaalde vragen meer. Je kunt gewoon een leuk gesprek voeren. Vanaf een jaar of 9 vond ik het emotioneel veel relaxter worden- de strijd werd minder en hij werd meer een "mens", haha. Nu scheelt het natuurlijk wel dat hij een brave, verstandige jongen is, die goed zn best doet op school en brave vrienden heeft. Ik hoop maar dat mn dochters straks net zo makkelijk en verstandig zijn .

 

Ik heb ze in allerlei leeftijden: 15, 14, 12, 10, 7, 4 en 2 maanden.
Toen de oudsten klein waren vond ik het ook veel drukker als nu. Tuurlijk heb ik het nog steeds druk, maar het is een heel verschil of je alleen kleintjes hebt of wat grotere kinderen. Bij jonge kinderen ben je veel meer aan het verzorgen. En bij grotere kinderen vooral opvoeden. (soms ook heel vermoeiend hoor )
Grotere kinderen zijn zelfstandiger, doen meer dingen zelf. zitten overdag op school en heb je rust in huis.

Dus echt in zekere zin wordt het rustiger. Het is op een andere manier druk. Maar als je eenmaal weer ongestoord kunt slapen en in het weekend eens lekker uitslapen kun je zelf ook veel meer hebben.

 

Ja het woord echt makkelijker volgende maand word mijn jongste zes en ja bijna alles gaat van zelf.

Wel halen brengen sport zwemmen mijn oudst woord dit jaar al weer 16 en daar heb ik bijna geen omkijken meer naar maar wel andere dingen.

Nu sport hij maandag woensdag ( voetbal en moet) alleen heen en terug en ben dol blij als de deur open gaat dat hij weer thuis is.

Als ze klein zijn ben je blij als ze op bed liggen als ze 15 zijn ben je blij dat ze heel terug gekomen zijn!

Maar heb je weer andere zorgen gisteren te gelijk weg ik zie hem bijna op zijn fiets springen zonder licht ik van uit het portiek LICHT aan. Krijg je maak ik zelf wel uit ik zeg als je een bekeuring krijgt mag je hem ook ZELF betalen!!

Als ze klein zijn liggen ze voor 8 op bed gisteren avond om 11 uur nog een puber voor mijn neus die ik al naar bed had gestuurd en bedacht ik mij even over een kleine drie jaar kan ik niet meer zeggen het is bedtijd dat doe je niet meer als ze 17/18 zijn.

Kleine kinderen kleine zorgen grote kinderen grote zorgen ja en vind het nog waar ook.

Geniet nog maar even. Als ik nu mijn oudste zie denk ik waar is mijn mannetje gebleven nu snor groter dan mij boink van een kereltje. Zo groot in eens raar.

 

Elke leeftijd heeft zijn charme.
Ik heb momenteel wat meer vrijheid omdat ze lekker naar buiten gaat, met vriendinnen boven speelt of afspreekt met een vriendin. Ze is een clubjes type dus drie in de week is ze een paar uur weg.
Eigenlijk vind ik het af en toe best saai en ook ontzettend jammer dat ze me steeds minder nodig heeft.
Sommige momenten is ze ineens weer even een heel klein meisje, heerlijk vind ik dat. Maar het is ook fijn om te zien dat ze zelfstandig worden en hun eigen weg kunnen vinden.

Baby's hebben constante aandacht nodig en dat verdwijnt. Of je dat prettig vindt is nog maar de vraag. Al heb ik het idee dat die behoefte aan een moeder op den duur vanzelf weer terugkomt.