ten eerste weet ik niet of ik dit topic hier goed plaats... Ik heb een vraagje aan al wat oudere mama's die toch een tweede kindje hebben gekregen: ik ben nu bijna 39 jaar alweer (al schijn ik erg jong te lijken haha!) en wij hebben een lief, leuk, gezond, druk mannetje van 15 maanden. het is een druk, hectisch jaar geweest voor mij met name met een pasgeboren kindje, borstvoeding tot voor kort (en tot op heden 's nachts veel eruit moeten voor hem), parttime werk en een behoorlijk zware studie en stage (in de psychische gezondheidswereld). bovendien is mijn man muzikant en is vooral in de avonduren weg en slaapt ook tot laat in de ochtend. wat dat betreft sta ik er vaak alleen voor wanneer ik thuis ben. ik heb er dit jaar voor gekozen om een jaar mijn studie stop te zetten. wij wonen in Griekenland maar zijn van plan om volgend schooljaar (als ik een baan kan vinden) naar Nl te gaan. daar zal ik in eerste instantie de hoofdkostwinner zijn... nu to the point: ik (mijn man ook hoor) zou erg graag een broetje of zusje voor onze kleine willen, maar...er zijn veel 'maren'; ik ben niet (biologisch) jong meer, het zal weer een KS worden, (ons kindje is met 35 weken en nog wat geboren, 10 dagen couveuse, ik een beginnende pre eclampsie dus kans daarop is niet uitgesloten), en het is nu al zo druk met de kleine hahaha! ik zou als ik niet al 'zo oud' was graag wachten tot ons ventje 3 jaar is en wat zelfstandiger is, naar de peuterspeelzaal zou gaan etc...maar ja...hoe langer we wachten. ik heb overigens afgelopen maand mn eerste menstruatie na de Bv periode van bijna 15 maanden gehad (ik gaf nog wat Bv toen ik ongesteld werd) dus theoretisch zou het kunnen...ik zit alleen erg te twijfelen. ik zou het heel graag willen nog een kindje maar dan wel weer een jaar ongeveer Bv geven. dat was best zwaar allemaal...en de situatie is niet heel makkelijk met naar Nl gaan etc. hoe hebben jullie dit gedaan met een wens voor een tweede en al wat ouder zijn?graag ervaringen en misschien ook wel positieve verhalen? bedankt alvast!
Ik ben dan wel geen "oudere" mama, maar mijn advies is: volg je hart, je leeft maar 1 keer. Wat vind je het belangrijkst? Als je erg graag een broertje of zusje wilt, zou ik gewoon de natuur haar gang laten gaan. Je weet inderdaad niet hoe lang het kan duren eer je weer in verwachting bent. Een broertje of zusje is voor altijd, ik zou eeuwig spijt hebben als het niet meer zou lukken... Eventuele zorgen/twijfels/angsten in het kader van de zwangerschap/bevalling/babyperiode zullen altijd blijven en de meeste van deze zorgen lossen zichzelf tzt wel op. Succes met het maken van jullie beslissing.
Hier ook geen oudere mama. Maar ik zou me niet te druk maken over hoe druk het zou zijn. Want dat ligt aan vele dingen en niet alleen de leeftijd van je eerste kindje. Ik ken ook genoeg mensen die al een 'ouder' kindje hebben en dan de tweede ook heel heftig vinden. Ik zou eerder nadenken over de risico's die het met zich mee brengen voor jou en het kindje. Volgens mij is het toch niet zo dat als je bij je eerste kindje pre eclampsie hebt gehad dat de kans groter is bij de tweede? Of heb ik het mis? Ik heb namelijk aan het einde van mijn 1e zwangerschap een hoge bloeddruk gehad en ben daardoor ingeleid. Maar er is mij verteld dat dat vaak bij een eerste zwangerschap voorkomt en dat de kans niet persé groot is bij een tweede. Succes met de keuze!
Vergeet ook niet dat je mannetje nu 15 mnd is en op die leeftijd zijn ze nog handebindertjes (mijne is bijna 14 mnd ), maar op een baby zit sowieso al 9 mnd levertijd en tegen die tijd is je mannetje ook alweer een stuk zelfstandiger (en slaapt dan lekker door hopelijk). Omdat je al 39 bent, zou ik er inderdaad niet te lang mee wachten. want de kans wordt er niet groter op. deze zwangerschap kan natuurljk ook gewoon goed gaan en dan hoeft het ook geen ks te worden (heb zelf 2x ks gehad en de 2de keer ging veel sneller zeker ook omdat ik wist waar ik aan toe was).
dank voor jullie reacties! ja ik weet 't: volg je hart...aan de ene kant wil ik graag en zou ik het ontzettend jammer vinden als het toch niet zou lukken, aan de andere kant is de timing zo 'slecht': hier in Greece is de politieke en economische situatie niet goed en we gaan danook hier weg, maar niet voor komende zomer (gaat niet met werk enz). zoveel veranderingen in een keer is ook niet echt handig (eventueel zwanger/net bevallen en weg een baan zoeken enz...hm...) dit heeft dan dus niets met mn hart te maken nee! ons mannetje is heel actief en is een behoorlijk fel kikkertje. ook weer echt makkelijk in de omgang omdat hij wel gauw tevreden is en vrolijk, maar je hebt er een dagtaak aan! als ik nu zwanger zou zijn...niet makkelijk! (als ik me bedenk hoe ik in mn zwangerschap was: constant MOE en draaierig...) wat betreft de pre eclampsie: nee ik geloof ook niet dat je perse een grotere kans hebt en het heeft me erg verbaasd dat het ineens zo hoog was mn bloeddruk! ik heb altijd een bloeddruk die aan de lage kant is...hier nemen ze geen risico en gaan ze meteen aan de KS omdat het belastend voor het lichaam is en mijn gyn heeft eens meegemaakt dat een vrouw een hersenbloeding kreeg door persen en dat laat hij zich geen tweede keer gebeuren zei hij! ik vertrouw hem 100% ja...ik ben nu ook wel over de schrik heen want het was angstig. mijn man was voor werk in het buitenland!gelukkig waren mijn ouders er... hier geldt: een keer een KS tweede (en derde) keer ook een KS! ze nemen geen enkel risico...maar dat is nog niet eens het probleem, daar kom je wel overheen. ik moet idd nagaan wat beter is in het belang van een eventueel tweede kindje en mijzelf... wij hebben overigens lang over de eerste gedaan terwijl ik 100% vruchtbaar was/ben en mijn man had ook geen problemen...dus we mogen al blij zijn met dit mannetje! (zijn we ook heel erg natuurlijk!!!) als het aan mij had gelegen hadden we er nu al twee gehad en misschien zelfs 3 hahaha! maar ik denk dat ik idd de natuur maar op z'n beloop laat...heb pas net mn cyclus weer terug en moet maar afwachten of het echt opgang is (al denk ik van wel) en of we uberhaupt nog een tweede gaan/kunnen krijgen! en dan zien we wel weer! dank voor jullie woorden!
Hier wel een oudere mama (net 40). Voor de tweede liepen wij ook met het 'leeftijdsdilema' maar zijn er toch voor gegaan. De oudste was 2 toen ik voor de tweede keer zwanger werd maar dat werd helaas een ma. Daarna heeft het ruim een jaar geduurd voordat de ha me doorstuurde naar de gyn (problemen met cyclusherstel ed werd afgeschoven met 'dat hoort erbij', ja en in totaal 10 weken vloeien ook zeker gggrrrr.) Gyn besloot vorig jaar augustus dat clomid best wel eens goed zou kunnen uitpakken, m'n eierstokken waren niet ouder dan ikzelf en bij manlief werkte ook alles naar behoren. Een kuur gehad en het was raak met als resultaat een leuke eigenwijze dochter. Alleen hadden we toen nog niet besloten hoe lang we gingen dokteren, die drie tabletkuren Clomid stonden voor ons vast maar daarna????
Ik ben net 40 en hij 43. Ik zwangerde toen alleen, had forse bekkeninstabilitiet en de eerste periode was ook bepaald geen pretje. Door omstandigheden wonen we nog niet samen, maar we wensen wél een broertje of zusje voor onze dochter van 25 maanden. Er zijn héél veel redenen om het niet te proberen of uit te stellen, met alle gevolgen van dien. Er was maar één reden om het wél te doen en die won het met neuslengte van alle anti-redenen: we willen het écht héél graag. Ons hart is groot genoeg en we hebben vertrouwen dat als het geluk ons nog een keer mag bezoeken, dat het ook weer goed komt. Uiteindelijk is het toch je hart dat beslist.....
Ik antwoord hier even hetzelfde als in het 35+ mama topic Bij ons heeft de kinderwens, mijn kinderwens voornamelijk, het gewonnen van alle rationele redenen om niet aan een 2de te beginnen. Op m'n 44ste ben ik bevallen van ons zoontje, mijn man is 56 (voor hem is het 't 4de kind), onze dochter is nu net 3 geworden. Het is zwaar, abosluut. Twee kleintjes, dat is aanpoten. Hier ook lang BV aan de 1ste en nu weer aan de 2de, ik werk parttime en mijn man meer dan fulltime, onze baby wordt ook heel veel wakker 's nachts, mijn moeder is dementerende en ik moet veel voor haar doen, geen mensen die even bij kunnen springen, etcetera. Maar : je doet het gewoon. OK, op m'n tandvlees en met de wallen tot aan mijn knietjes zo langzamerhand, maar het is 't zo waard! Ik hou mezelf ook voor dat dit een fase is, straks als ze iets ouder zijn en meer in hetzelfde ritme zitten wordt het makkelijker
gefeliciteerd en wat leuk dat het (toch) gelukt is!! hoe heb je het ervaren (of ervaar je het nog) zo met weer een kleine baby en toch ook een kindje dat veel aandacht vraagt (lijkt me nog wel iig)?ik ben niet zo bang voor dat het misgaat maar nu is het vaak al best een gedoe qua regelen omdat mijn man onregelmatig werkt/weg is. ik ben behoorlijk verantwoordelijk voor alles in huis plus kindje. dat vreet energie en ik wil echt na de zomer in NL zijn met ons gezin!Greece is een fantastisch land maar nu is het zo instabiel allemaal hier! en dan zwanger/een new born en een gestresste moeder...neu da's ook niet goed voor ons allemaal niet! hier is geen sprake van dokteren...dat had ik al vaststaan toen ik maar niet zwanger raakte (uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat het psychisch was...) ik wilde het met deze man en natuurlijk anders niet, dan was het ouderschap gewoon 'niet voor ons' al had ik dat heel erg moeilijk gevonden...maar voor nu laten we het gewoon gaan...mocht het lukken zou het geweldig zijn! als ik het voor het zeggen had dan had ik graag zwanger geraakt wanneer onze kleine twee is...maar ja, sommige dingen hebben we (gelukkig) niet in de hand! bij ons mannetje had ik heel sterk het gevoel dat ik zwanger zou raken vroeg of laat...nu heb ik ergens ook weer het gevoel dat op het ;juiste' moment er nog eentje komt maar ja, het gevoel is er, alleen daar kan je niet op vertrouwen!