Waarom willen julllie een kindje? Ik wil graag een kindje maar kan het heel moeilijk verwoorden. Het is een gevoel, als ik denk aan een kindje van mij en mijn lief dan word ik overspoelt door liefde zeg maar. Hij/zij is welkom. Maar om tastbare redenen op te geven zeg maar..... Kunnnen jullie dat wel aangeven of is het bij jullie ook gewoon puur een gevoel van zekerheid en liefde dat je graag een kindje wil en er heel erg gelukkig mee zult zijn? Ik probeer mijn vriend namelijk wel eens duidelijk te maken waarom ik het zo graag wil en dat is dan heel moeilijk. Maar ja, een gevoel uitleggen kan natuurlijk ook heel moeilijk zijn. Ben benieuwd naar jullie antwoorden. Liefs, Kweenie
Ik vind het ook heel erg moeilijk. Het is inderdaad een gevoel. De natuur zal dat wel geregeld hebben. Wat ik wel wil, met name als ik van die onopgevoede kinderen zie en oudere jeugd waar niks mee te beginnen is, is mijn kind beter opvoeden. En wel "nee" en "dat mag niet" tegen ons kind zeggen.
Ja dat wil ik ook. Op bed is op bed, nee is nee...dat soort dingen. Ik hoop later een moeder te worden die veel aandacht aan haar kind(eren) kan geven maar die inderdaad ook heel duidelijk is met regels. Natuurlijk gaan kinderen altijd kijken hoe ver ze kunnen gaan en natuurlijk maak je fouten maar ik hoop mezelf later niet te herkennen in die opvoedingsprogramma's die je nu allemaal op tv ziet.
Ik wilde nooit kinderen. Ik was altijd bang dat ik kinderen zat zou raken en er dan mee opgescheept zou zitten. OP een gegeven moment was er wel een idee dat het anders zou kunnen. Ik wilde op zijn minst het zwanger zijn ervaren en ging er vanuit dat als het kindje er was, de rest ook wel goed zou komen. Mijn man riep op een gegeven moment dat hij vond dat we ervoor moesten gaan. We zijn toen gestopt met de pil en verder deed het me niks. Ik was er niet mee bezig en kon me er ook helemaal geen voorstelling van maken eigenlijk. Toen ik eenmaal zwanger was, viel het me behoorlijk tegen. Ik had niet veel klachten maar ik vond er gewoon niks aan! Maar eenmaal dat draakje in mijn armen (want dat is ze hoor), was ik de trotste moeder op de wereld. De bevalling vond ik helemaal geweldig en wilde meteen nog meer kinderen haha.. Nu ruim 15 mnd later ben ik weer in verwachting. De zwangerschap vind ik nog steeds niet zo boeiend, maar och.. ik kan niet wachten totdat ik mijn ukkie in mijn armen heb! Nu wil ik maar liefst 4 kids. EN later misschien nog wat pleegkinderen erbij. Ons hart is er groot genoeg voor! Wat nu de reden is dat ik kinderen wilde? Geen idee.. Het hoort er misschien bij? Voldoen aan ieders verwachtingen? Iets van mij en mijn man willen grootbrengen? Echt geen idee.. Ik ben gewoon een moeder, het hoort bij me!
Dus het is toch puur een gevoel dat moeilijk te omschrijven is. Fijn om te lezen. Als we straks een ander huisje hebben dan zeg ik wel tegen mijn vriend dat ie op moet houden met allerlei spoken zien die er niet zijn en dat we er gewoon voor moeten gaan. Geen ja maar... mama knows best!
Het is ook heel moeilijk om precies te omschrijven. Een oergevoel, ja, maar dat klinkt dan weer zo zwaar... Wij hebben hele discussies gehad over kinderen waarbij mijn man vooral ook met alle nadelen aan kwam zetten. Ik kwam dan met allerlei redenen om wel kinderen te willen. En dan kreeg ik het verwijt dat ik er te rooskleurig tegenaan keen en hij van mij dat hij er te zwartgallig tegenaan keek. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat dat eigenlijk geen zin had, dat het vooral bij mij een gevoel van binnen is dat niet goed onder woorden te brengen is en dus ook met geen argument te bestrijden is. Ik kan dus nog steeds wel allerlei redenen noemen waarom ik kinderen wil maar het achterliggende gevoel kan ik niet goed omschrijven...
Het is iets wat van kinds af aan al bij mij hoort...ik heb altijd gezegd "ik wil later als ik groot ben ook kinderen of moeder worden". Maar waarom? inderdaad, dat is een gevoel.
Maf eigenlijk he? Je kunt allerlei tastbare redenen opnoemen om iets niet of wel te willen maar als het gaat om kinderen krijgen is het heel moeilijk te omschrijven. Een oergevoel, ik denk dat het dat toch ook wel is.
Buiten het niet in woorden te vatten oergevoel is er voor mij nog wel een reden. Ik ben enig kind en heb erg veel contact met m'n ouders. Verder heb ik niet een grote vriendenkring. Wilde daarom graag iets van mezelf om mee verder te leven als m'n ouders er niet meer zijn. Lijkt me zalig om een kind te hebben om voor te zorgen. Echt een doel in je leven. En...ik blijf er zelf hopelijk jong bij...lekker naar de dierentuin etc
Wij zijn al 7 jaar samen en zijn een jaar geleden getrouwd. We hadden toch steeds het gevoel dat ons geluk nog niet helemaal compleet was, dat er nog iets miste. Ook al zijn we heel gelukkig met elkaar. Een kindje maakt ons geluk compleet. En ja, we zijn ook wel een beetje aangestoken door vrienden met kinderen. Als je ziet hoeveel plezier die aan hun kinderen beleven, hoe blij ze ermee zijn, dan wil je dat ook....
Mij lijkt het ook geweldig om met zo'n kleine naar de dierentuin te gaan, of gewoon een tekening te maken. Kinderen houden je inderdaad jong plus voegen iets extra's aan je relatie toe. Ik ben met mijn vriend erg gelukkig, een kindje versterkt dat geluk alleen maar. Al ben ik me er van bewust dat de slapeloze nachten in het begin nou niet bepaald bevordelijk voor je relatie zijn.... Het lijkt mij super om een kleintje van ons beiden op de wereld te zetten.
vroeger wou ik nooit kinderen. maar nadat we 5 jaar bij mekaar waren, waren we klaar voor een kindje. iets van ons samen, ons eigen gezinnetje. zoals al gezegd, het is een gevoel, maar wel een gevoel wat je doordacht moet doen. want kinderen heb je niet voor even maar voor het leven. verder wil ik niet zeggen dat ik het beter wil doen dan anderen, want ik ben er inmiddels wel achter dat ieder kind anders is. ook pas ik op met mensen te beoordelen of veroordelen. het is soms makkelijker gezegd dan gedaan. ik doe mijn best, en probeer ze op te voeden tot verstandige verantwoordelijke mensen die lief zijn voor anderen, respect hebben voor anderen. wij proberen duidelijk tegen ze te zijn, en duidelijk grenzen aan te geven. zoals al gezegd, nee is nee. en zoals ik hun wil leren, moet ik toegeven dat ook ik iedere dag nog leer van hun.
Dat vind ik ook Noura. Ik heb ook zoiets van dat ik het niet beter wil doen dan anderen. Maar ik wil ze wel respect en normen en waarden bijbrengen. Tot nu toe lukt dit aardig. Elke ouder maakt zijn fouten, maar als je hier van leert dan is het goed. Ik vind opvoeden soms best moeilijk maar aan de andere kant ook heel fijn. Groetjes,
Beter doen dan anderen kan toch ook niet? Ik bedoel wat is beter dan? Iedereen heeft zo zijn eigen waarden en normen. Zolang je maar je best doet om ze een goede start te geven en een goede basis mee te geven doe je het denk ik toch goed?
Ja beter dan een ander, dat roept iedereen denk ik bij het eerste kind. De praktijk valt toch vaak tegen, je kunt niet altijd consequent zijn denk ik. En wat is goed? Dat is net zo'n vraag als wat is normaal? Daar kom je ook niet uit.
Ik heb ook altijd al kinderen gewild. Toen ik 16 was, zei ik altijd, dat ik minstens 6 kinderen wil. Oef, als ik daar aan terug denk. Maar ja, ik vind dat er 2 partijen bij horen en ik ben ongeveer 13 jaar single geweest. Wel eens een relatie her en der gehad, maar dat duurde vaak niet langer dan 3 maanden (vanuit de kant van de heren). 2 jaar geleden leerde ik mijn huidige man kennen en vorig jaar zijn we getrouwd. Mijn man heeft zelf al 3 kindertjes (onder de 10) uit zijn vorige huwelijk. We hebben het uitgebreid over eigen kindertjes gehad en hij vertelde me, dat hij dolgraag met mij ook nog een of 2 kleintjes wil (en ik zowiezo wel). In december 2005 heeft hij zijn sterilisatie ongedaan laten maken en in maart kregen we te horen, dat het zwembad geopend is en wij aan het klussen kunnen. We hopen dat het deze maand eindelijk raak is. Groetjes, ingiemoppie
Spannend allemaal. Ik wilde dat ik mijn vriend goed duidelijk kon maken waarom ik het wil maar goed, ik denk dat hij het ook wel aan me kan zien. Mijn uitstraling en pretlichtjes in de ogen als ik het erover heb enzo... Nou ja, eerst maar eens stoppen met de pil (over op condoom) en dan zien we wel weer verder.
Hoi, Ik wil een kindje omdat ik heel veel liefde te geven heb en het nu niet kwijt kan. Ik heel graag voor iemand wil zorgen die echt bij mij hoort, ik dolgelukkig wordt van alles wat zo'n hummeltje doet, omdat het een bekroning is op onze relatie. Omdat ik denk nog veel gelukkiger te zijn. Omdat ik het moederleventje ambieer. Omdat het hoort (in mijn levensbeeld) Het is idd een soort oergevoel. Moeder zijn. Wow wat gaaf. (en dan nu aan de gemiddelde 14 jarige vragen waarom je geen moeder zou moeten worden! Heel benieuwd wat daar uitkomt )
Mo666, Heel mooi omschreven!! En 14-jarige meisjes die moeten net jongens leuk gaan vinden en nog heeeeelemaal niet met het moederschap bezig zijn!!! (Tenminste niet als het mijn dochter zou zijn!)