Even van me af schrijven... Afgelopen maand heb ik voor 't eerst écht geprobeerd zwanger te raken. En met "echt" bedoel ik dat we voor 't eerst met zelfinseminatie aan de gang zijn gegaan (ivm vaginisme). Dat ging hartstikke goed, ik had goed gegokt (dacht ik) op dag 12, 14 en 15 bij een cyclus van 28/29 dagen dus ik had er helemaal vertrouwen in. Natuuuuuurlijk weet ik wel dat een eerste keer raak wel heel erg veel geluk zou zijn maar toch... Vanaf dag 17 en later had ik allerlei symptomen: hele zere borsten (veel erger dan normaal en vooral veel vroeger dan normaal), wit slijm, spierpijn in benen, ijzersmaak in de mond, andere geurwaarnemingen en een beetje bruin verlies waarvan ik hoopte dat 't de innesteling kon zijn. Ik was daardoor heel positief gestemd en ik dacht echt dat ik weleens zwanger zou kunnen zijn. Zondagochtend (gisteren) ging ik een test doen, 4 dagen voor nod omdat ik niet langer kon wachten. Test hartstikke negatief en je gelooft 't niet, een uur later was ik ongesteld......! Dus opeens een cyclus van 25 dagen gehad... (Kan ik het feit dat m'n borsten 'te vroeg' zeer deden in ieder geval wel verklaren). Dat ik dus niet zwanger ben vind ik wel ontzettend jammer maar goed ik kan er mee leven, het was tenslotte pas de 1e "echte" poging en we geven natuurlijk niet meteen op (en ik weet dat velen er jaren mee bezig zijn dus ik heb nog geen recht van spreken). Maar wat me nou zoooo frustreert, is dat ik mezelf zo voor de gek heb gehouden! Of dat m'n lichaam mij zo voor de gek heeft gehouden, is maar net hoe je het bekijkt. Heb ik al die symptomen dan gewoon verzonnen... Of waren ze er altijd al en ging ik er nu opeens conclusies aan verbinden... Een goede vriendin heeft een theorietje bedacht om mij gerust te stellen: zij stelt dat er wel 'iets' gebeurt is maar dat het niet ingenesteld is en daarom ook wat eerder naar buiten is gekomen dan normaal. Kan dat? Ik heb het idee dat ik daarmee alles alleen maar mooier probeer te maken dan het is. Ik hoop dat ik vanaf nu genezen ben van het mezelf voor de gek houden. Ik ga het komende maand in ieder geval anders doen heb ik me voorgenomen, ik ga heel kritisch zijn en nergens vanuit gaan want god was was ik teleurgesteld gisteren! Dit hebben jullie vast ook allemaal wel eens meegemaakt, vonden jullie dat ook zo frusterend? En kon je het toen de maand erna wat losser laten? Ben benieuwd. Bedankt voor het luisteren naar mijn relaas.....
Hey meid, ik begrijp je helemaal. Ik denk dat iedereen hier dit wel eens hebt meegemaakt. En wat je vriendin zegt kan gewoon waar zijn, dit kan zelfs gebeuren als je geen klachten hebt. Maar dit kom je nooit echt te weten.
Zo herkenbaar! Ik heb zelfs al een tegen mijn vriendin gezegd 'als ik nu niet zwanger ben dan eet ik mijn schoen op'....ik ben zóóó blij dat mijn vriendin me daar niet aan heeft gehouden Nu probeer ik het dus maar gewoon los te laten en zie ik het wel wanneer het zover is...in de theorie erg leuk bedacht van mezelf alleen in de praktijk gaat de vlieger niet echt op! Ik wens jou heel veel succes en hoop dat het snel echt raak is!
O ja heel erg herkenbaar!Ik probeer al 2 en een half jaar zwnger te worden wat tot nu toe nog niet is gelukt Ik had ook allemaal "vroege zwangerschapskenmerken" -veel plassen -pijn in de benen -pijn in de onder rug -steken in de buik -niet goed kunnen slapen -een soort druk op de blaas En ook ik dacht dit keer echt(!)dat ik zwanger was!En dag later kreeg ik hele hoge koorts(41,3)wat gelukkig weer snel was gedaald,en 2 dagen daarna was ik ongesteld! Ik heb heel erg gehuild op de wc,omdat ik zo erg dacht dat het dit keer ECHT was!Want hoe kon ik opeens zoveel gaan plassen?En al die pijntjes dan?Ik snap er geen bal van.....en het frustreerd mij ook,en het brengt veel stress en spanning met zich mee,en dat merk ik ook in mijn relatie.... Maar goed,door me hier aangemeld te hebben,ga ik weer met frisse moed er tegen aan! Alle asbakken zijn weg,en er is veeeeeeeeeeel fruit daarvoor in de plaats gekomen.Dus hopenlijk komt het allemaal goed
Hoi meiden, Bedankt voor jullie snelle reacties! En Robin77, echt dat van die schoen opeten, dat heb ik dus vorige week létterlijk tegen mijn mannetje gezeg! Debie24 ik vind het voor jou ook heel erg balen! Houd moed, we gaan er komende maand weer voor he!
Twintig jaar geleden was ik ook zo, ook al had ik al twee kindertjes. Elke keer overtijd en steeds weer die spanning... tot er jaar na jaar voorbij ging, en steeds gebeurde er niets. Na tien jaar werd de pijn iets minder, en nog jaren daarna probeer je het los te laten. Toch is er hoop dames, want vorig jaar in aug. was ik voor de zoveelste keer overtijd. Testen deed ik al jaren niet meer. Toch heb ik na tien weken maar es een testje gekocht en ik snap het nog niet, maar het was toch nog een keertje BINGO! Inmiddels istie al geboren, onze derde zoon, hij wordt woensdag 5 maand. Maar ik begrijp helemaal jullie wanhoop, omdat ik het zelf ook zoveel jaren gehad heb, en dan mocht ik nog helemaal niet klagen omdat ik al twee gezonde kids had. Ik wil jullie allen een hart onder de riem steken! Soms komt het inderdaad nooit, maar soms ook toch nog, als je het niet meer verwacht!
Ben je in de tussentijd nooit naar de dokter geweest,om te laten onderzoeken ofzo?Ik heb namelijk nog geen kinderen maar ik "durf"op de 1 of ander mannier eigenlijk niet naar de dokter voor een onderzoek.
Ja, toen onze jongste (eh... inmiddels is hij de middelste dus) zes jaar was zijn we naar het ziekenhuis geweest voor onderzoek. Het bleek daar dat ik geen eisprong meer had. Daar heb ik toen pilletjes voor gehad, maar het kwam niet op gang. Daarna zou de volgende stap zijn: hormonenspuiten, maar dat vonden we zo 'klinisch' en belastend worden, en de kans op meerlingen neemt dan ook heel erg toe dat we er geen goed gevoel meer bij hadden. We hebben toen eerst een half jaar 'pauze' genomen, en daarna zijn we toch gestopt. Achteraf vinden we dat wel jammer, want nu zal onze jongste wel erg alleen opgroeien. En we zullen wel niet het geluk hebben op nóg een keertje de hoofdprijs.
Ik heb dit helaas ook bijna iedere maand. Ook iedere keer enorm veel klachten. Het is heel moeilijk maar moet het toc proberen los te laten.
Mega herkenbaar! En wat een grote teleurstelling dat het dan niet zo is. Ik heb me toen ook voorgenomen, dit nooit meer! Ik ga me niet meer voor de gek houden wat ik ook voel. Jee, wat kan je dan jezelf toch voor de gek houden, he?! Hee Debie24, goh meid als je toch al zo'n poos bezig bent wat houdt je dan tegen om naar de dokter te gaan? Waar ben je bang voor? Ik wens je ontzettend veel succes toe! Eigenlijk wens ik dat iedereen toe, trouwens! Groetjes, Lola2. (ps Wat een mooi verhaal Kisbaba! (gezien jouw leeftijd, dat geeft mij moed, fijn! )
hey lola2 Ik weet niet precies wat me tegen houd.Elke keer als ik weer ongesteld word is het zo een teleurstelling!Mijn man raakt geirriteerd(ookal zegt ie dat het niet door dit komt,hij zegt harde dingens wat me erg kwetst zoals nu....net)En dan denk ik...waarom zou ik ook?Wil ik wel een kind met hem?:'(.....en dan steeds blijven uitstellen en uitstellen, sorry ik ben erg depri ik weet het allemaal even niet meer heb gewoon zo veel aan mijn hoofd!