verwerken van de bevalling

Nee daar heb ik echt geen last van.
Ik riep ook vrij snel na de bevalling dat ik graag nog een kindje wil terwijl mijn bevalling best heftig was.

 

Ja een vriendin van mij wel hoor! Zij had zwangerschapsvergiftiging en moest bevallen, na zoveel uren later hoorde ze dat ie er niet door heen paste en er een keizersnee moest gebeuren. Maar ze had t niet makkelijk en ook de maanden erna niet hoor. Ze moest t kwijt vooral bij dr man, en gelukkig heeft deze een goed luisterend oor. Maar je bent echt niet de enige hoor, t is ook niet zomaar wat!

 

Jazeker, ik heb het er ook nog behoorlijk moeilijk mee hoor. Wij praten er hier heel veel over. Na wat in aanvang een voorbeeldige bevalling leek te worden is aan het eind voor mij behoorlijk misgelopen en geëindigd in een keizersnede. Ik vond het echt een traumatische ervaring, had nooit verwacht dat het zo zou gaan. Ik wilde altijd graag 3 of 4 kinderen maar na deze bevalling ben ik zelfs bang voor een tweede keer. Ik vraag mij af of ik er nog overheen kom. (angst voor de tweede) Iedereen zegt, ach, dat ben je straks allemaal vergeten! Maar ik weet het nog zo net niet...

 

Ik moest het ook even verwerken. Pas sinds een week of 2 denk ik: mmm, een tweede zou OVER EEN TIJDJE wel leuk zijn.

 

Ik heb er veel aan terug gedacht en nu nog steeds trouwens.
Ik ben 4 weken te vroeg bevallen en had een hele snelle bevalling, maar heb erg de behoefte gehad er over te praten en heb dit ook best veel gedaan. Steeds die bevalling maar weer doorkauwen.
Juist omdat het zo snel is gegaan heb ik helemaal niet de tijd gehad te realiseren dat ik aan het bevallen was.
De bevalling zou ik zo weer over doen, mijn zwangerschap niet.
Toch zou ik heel graag nog een tweede kindje krijgen, maar daar wachten we nog effies mee.

 

Moesje: ik moet ook steeds terugdenken aan de bevalling. Na de bevalling had ik flashbacks van wat er gebeurd was tijdens mijn slaap.

Ik heb niet echt een prettige zwangerschap gehad. Ik had bekkeninstabiliteit en zwangerschapssuiker. Mijn BI was op het eind zo erg dat ik minder moest werken en in de rolstoel moest. Met 33 weken braken mijn vliezen op mijn werk. Ik werd opgenomen. Kreeg weeremmers en de volgende dag had ik erg last van mijn BI (zei men). Ik kreeg morfine om te slapen. Ik wou gaan poepen en dacht dat voelt raar... Door de morfine ben je een beetje slaapdronken. Ik ging voelen en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Aan de bel getrokken op de toilet. De zusters gingen schreeuwen: "Het hoofdje staat" Haal een bed" Dat hoor ik steeds in mijn slaap. Gaat nu beter. En een prematuurbaby brengt ook heel wat zorgen mee.

Helemaal niet raar dus. Ik merk wel dat ik behoefte heb om erover te praten, maar snap ook wel dat anderen die eenmaal dit verhaal weten er ook flauw van worden. Denk dat ik het maar eens opschrijf. Dat was ook de tip van mijn kraamverzorgster. Misschien helpt dat met de verwerking.

 

Ik heb ook een paar week nodig gehad voordat ik van het moederschap kon genieten... en het gaat nu steeds beter.
Ik heb een ks gehad en dacht dat het daar aan lag maar mijn vriendin die wel een gewone bevalling heeft gehad voelde het netzo...
Nu hoor ik steeds meer vrouwen die dit mee gemaakt hebben.
Het lijkt allemaal zo'n grote roze wolk maar in werkelijkheid is het toch heel anders en ookal ben je zo blij met je kindje, het is toch echt wennen, je hele leven is zo ineens verandert en dan al die hormonen en drukke periode enz enz...
Ben iig blij dat ik nu weet dat ik niet de enige ben die me zo voelde, en weet ook dat dit gevoel over gaat en dat het dan steeds meer genieten wordt van je kindje

 

M'n 1e bevalling is erg zwaar geweest. Heb daarna een zware tijd gehad. Moest dit idd emotioneel verwerken en m'n moeder was in die tijd ook ernstig ziek. Wilde ook geen tweede kindje meer want ik was door deze bevalling erg bang geworden. Een hele tijd heb ik gedacht, 1 kindje is genoeg, ik heb het goed zo, waarom dit alles weer op het spel zetten voor een tweede met misschien weer dezelfde gevolgen. Pas na 5 jaar wilde ik het toch proberen. De kans dat ik zo'n zelfde bevalling zou krijgen was maar 10% dus de kans was erg klein dat me dit weer overkwam. Maar helaas ik heb bij de 2e een exact zelfde bevalling gehad. Gelukkig wist ik nu wat me te wachten stond en was er beter op voorbereid dus heb deze bevalling wel vlug verwerkt en ben nu ook dolgelukkig met m'n 2e kindje. Heb ook nog geen seconde spijt gehad van dit besluit.

Sterkte meid met het verwerken. Ik weet dat dit niet altijd even gemakkelijk is.

Silly

 

Ik had een hele makkelijke bevalling, dus ik heb zelf niet echt iets om te verwerken. Maar ik kan me goed voorstellen dat als je wel een heftige bevalling hebt gehad, je daar behoefte aan hebt. Ik denk dat veel er over praten de beste remedie is. Ik zou het gewoon aan iedereen vertellen die het wil horen.

 

Ik heb ook een zeer heftige bevalling gehad...heb er meer als anderhalve dag over gedaan....ik riep tijdens het hechten al...doe me maar direct die tweede...heb eigenlijk weinig te verwerken gehad...het enige waar ik echt last van had en nu nog heb is de wond van het inknippen...die is weer losgegaan na 3 dagen.....en nu nog niet geheeld

 

Ik moet me bevalling ook echt verwerken.
Kan echt niet zoonder helemaal over de rooie vertellen hoe het ergste half uur voor de keizersnede is gebeurt. Me vriend moet me er 's nacht voor wakker maken omdat ik dan heel die paniek opnieuw droom.
Als ik erover heb (net als nu) voel weer heel die spanningen om me heen van de zusters dokter en van mezelf.

 

Ja hier ook hoor! ik was het echt niet meteen vergeten toen ik mn kindje vast had!
Heb de hele nacht wakker gelegen (ben tegen 3 uur snachts naar de kamer gebracht) en heb met mn buurvrouw tot 8 uur smorgens liggen kletsen over hoe zeer het deed etc etc (maar ook over hoe blij we waren hoor )

Nu denk ik er nog weleens over na! niet om het te verwerken, maar omdat het eigenlijk zo mooi was! (achteraf dan he )

 

Ik vind dat ook niet raar hoor.

Heb ook een vervelende zwangerschap gehad en een zware bevalling.

Met 16 weken gestopt met werken ivm BI. Met 34 weken zijn de vliezen gebroken, 2 weken in ziekenhuis gelegen, toen ingeleid, Lynn lag in stuit. Na 3 persweeën was alles eruit, behalve haar hoofdje en toen had ik geen perswee meer. Lynn is letterlijk uit mij getrokken.
Placenta kwam er niet uit. Naar OK. 3 liter bloed verloren. Best heftig allemaal.

Had ook niet het gevoel van: oooh mijn dochter toen ze op mijn buik gelegd werd. Ik dacht, ieks, haal dat vieze ding van me af. Schaam schaam.

Voelde me net een koe.

Zit nu aan de medicijnen en ben onder behandeling.

 

Wij hebben het er ook nog vaak over. Het is voor mij nog steeds heel onwerkelijk dat Jayden in mn buik heeft gezeten. En achteraf is de bevalling ook heel onwerkelijk, kan me nu de pijn (die was toen echt erg) niet meer echt voor de geest halen.

blijft een apart iets, bevallen!

groetjes Setje

 

Ik heb m'n verhaal wel aan iedereen verteld, zodat ik het kwijt was.
Maar dat was meer omdat ik zo trots was na deze prestatie!
Ga anders nog eens bij je vk langs.....
Meestal kun je bv na 6 weken even langsgaan, en vertellen hoe het met jou en met de beeb gaat

 

Ik herken het niet. Ik had wel een vervelende bevalling, 2 weken ziekenhuisopname, ingeleid etc. Maar ik was gelukkig binnen de kortste keren alles kwijt. Ik zou het ook zo weer overdoen en wil dolgraag weer een tweede. Ik heb wel mazzel gehad. Mijn vriendin heeft wel veel meer last gehad van 'naweeën' omdat haar bevalling heftig was. Overigens was mijn bevalling op een hele andere manier heftig dan die van haar, maar ervaar je het beiden verschillend. Ik heb ook veel geluk gehad: ik was de enige die beviel op dat moment, dus kreeg ook veel aandacht. Zal ook erg veel gescheeld hebben.
Succes met de verwerking!