Hoi hoi Nu het allemaal steeds dichterbij komt, het buwust alleenstand moederschap, ben ik op zoek naar verhalen van vrouwen/dames over hoe zij de keus gemaakt hebben, wie vertelde je het wel en wie niet? hoe was het na de bevalling.. extra extra zwaar zonder partner of viel dit voor je gevoel mee? en in het eerste jaar.. waar liep je tegen aan ? En wat waren nou juist de voordelen ? Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie verhalen Heel veel liefs en warmte, Flynn
Ik ben 'bewust' alleenstaand moeder geworden maar mijn zoontje is niet als zodanig gecreerd. Kan dus over het tot standkomen niks zinnigs zeggen maar alleen zwanger zijn is niet heel erg als je voldoende mensen om je heen hebt waar je op terug kan vallen mocht het nodig zijn. Ik kon gelukkig tot de laatste dag alles maar vanaf dat de kleine er was vond ik het wel pittig. Hou er gewoon rekening mee dat zelf je eigen kind verschonen de eerste week een hele flinke opgave kan zijn. En stel dat je een LS krijgt kan je gewoon met een beetje pech 6 weken bijna niks. Hier is mn ma er de eerste 2,5 week bij geweest. Dat was super fijn. Na die eerste weken wordt het wel makkelijker. Volg het ritme van je kindje dus overdag ook lekker slapen dan komt het prima voor mekaar. 😊
Ik ben niet bewust alleen zwanger geworden. Maar ben dit wel meteen geweest. Ik heb de eerste weken na de geboorte als erg zwaar ervaren. Indien mogelijk vraag iemand de kraamtijd bij je te zijn en vooral snachts. Ik was wel meteen alleen, en kan je als tip geven om het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Leg bv een lading luiers klaar zodat je gewoon in bed je baby kan verschonen. En onthoud dat je niets moet, alleen je aanpassen aan t ritme van je baby. Laat boodschappen bezorgen, vraag mensen wat eten mee te nemen ook voor volgende dagen. Laat alleen visite komen als jij daar aan toe bent. Wat ik soms jammer vind met het alleen zijn is dat je de mooie en trotse momenten niet kan delen met iemand die ook zo naar je kind kijkt. En dat zelfs even naar de winkel gaan een hele onderneming kan zijn. Maar onthoudt dat het makkelijker word en je dan trots kan terug kijken dat je alleen hebt gedaan. En de liefde die je hebt en krijgt van je baby maakt alles meer dan goed. Dubbel de zorgen, maar dubbel de kusjes lachjes en liefde!
Lieve lien1886 en annaCF, Bedankt voor jullie reacties 😊 Over 6 dagen heb ik de eerste ZI poging... Heeft lang geduurd de keus te maken, maar ben ee uiteindelijk toch voor gegaan.. Met jullie verhalen kan ik me mentaal een beetje voorbereiden Nog niet heel veel mensen weten het, maar mijn 4 beste vrienden wel.. zij zullen en kunnen me steunen waar dat mogelijk is, dus wat dat betreft ben ik gelukkig gezegend 😇😇😇 Ik hoop hier in de komende maanden meer verhalen te lezen, hoe jullie alleenstaand moeder zijn geworden maakt niks uit... voel je de behoefte om het te vertellen ? Voel je vrij! Graag zelfs 😊 Ben benieuwd wat er allemaal nog geschreven zal worden 😄 Veel liefs, Flynn ♡
Ondanks dat ik er wel echt alleen voor sta doen mijn ex en ik nog wel regelmatig familie dingetjes. Dat heb je natuurlijk niet met ZI. En het eerste jaar heeft hij ook heel vaak de week boodschappen samen met de auto gedaan. Dat was heel fijn. Plus dat we wel de momentjes hebben om soms te delen. In die zin ben ik misschien niet het beste voorbeeld.
Wat lief dat hij dat voor je deed/doet 😄 Ja met ZI is het wel wat anders, maar het principe is 'hetzelfde' Maar ja je kan zo'n donor moeilijk vragen ff de boodschapjes te doen hihihi De zwangerschap gaat zoizo heel zwaar worden doordat ik HG, Hyperemesis Gravidarum, heb en daardoor veel zal verzwakken. Dus ben al druk op zoek naar hulp in huishouding en dergelijke... Ondanks dat alles heb ik heel veel zin in 😍 En geduld hebben is zo moeilijk als dat klokje eenmaal zo hard tikt Ik kijk uit naar jullie ervaringen, adviezen en verhalen 😊 Heel veel liefs, Flynn
Ik kan je nog niet vertellen hoe de bevalling en de tijd daarna was want dat moet nog komen. Maar deze zwangerschap heb ik wel alleen gedaan. De relatie met de vader van dit kindje was vrij vroeg in de zwangerschap al voorbij (9 weken en eigen keus) en heb ook nooit de behoefte gehad om het weer te proberen. De eerste paar weken vond ik het zwaarst. De misselijkheid vermoeidheid enz komen er natuurlijk bij kijken maar goed, heb ook nog m'n huishouden, 2 oudere kindjes en werkte toen nog fulltime. M'n familie woont ook niet in de buurt dus ik moest echt alles alleen doen ziek of niet ziek. Nu de laatste paar weken vind ik het ook wel zwaar maar dat is ook meer omdat ik er goed klaar mee ben en het wachten zat ben. Ook de buik die steeds maar in de weg zit. De bevalling wil ik alleen doen. M'n zussen hadden wel aangeboden erbij te willen zijn maar ze zullen eerder op m'n zenuwen werken dan wat anders dus nee liever niet. Ik kijk wel uit naar de geboorte van m'n tweede zoon. Alles is al klaar thuis, de komende maanden slaapt hij bij mij op de kamer en daar staat nu ook de commode enz puur om het mezelf inderdaad wat makkelijker te maken. Ik heb er geen moment spijt van gehad deze zwangerschap alleen te dragen. Iedereen die ik ken weet dit ook. Ik wilde er niet geheimzinnig over doen en schaam me er ook niet voor. Ik ben immers van niemand afhankelijk dus het zou me een worst wezen wat ze ervan denken.
Ik ben bam-mama van 2 van 3 en 5 jaar oud. ik vond de eerste zwangerschap het zwaarst. op zoek naar een donor, alle vooroordelen en meningen van buitenstaanders. daarnaast nog het gedoe om de donor omdat er heel veel "donors' rondlopen die de boel besodemieteren. gelukkig via via aan een lijst gekomen met "donors" die absoluut niet te vertrouwen zijn. heb ook geen advertentie gezet dat ik op zoek was naar een donor want daar komen grotendeels alleen viespeuken op af. en het is HEEL moeilijk om de goede van de slechte te scheiden.... vanaf mijn beslissing totdat het helemaal rond was heeft het een jaar geduurt. donor zoeken, alles doorpraten, denken en wachten op alle bloeduitslagen van de donor. bij 1e ZI meteen zwanger. was wel een shock. veel misselijk geweest en dat was loeizwaar in mn eentje. mijn moeder is bij de bevalling geweest. daarna ging het vrij makkelijk. ondanks dat ik een zware bevalling had en compleet uitgesheurd was, redde ik het prima alleen met mn kleine. kraam er dus ook snel uitgegooid. niet iedereen weet dat ik bam mama ben want ik ben toch bang voor de meningen. ik werk veel met ouderen en sommige opmerkingen zijn niet voor de poes zeg maar.... dingen als dat ik mn kinderen een vader ontneem, egoistisch bent als je dit op deze manier doet enz. zelfs een paar familieleden vonden het een "stomme actie". had wel het gevoel dat je al vrij snel een stempel had. bijvoorbeeld bij het CB. alleenstaand dus je krijgt al gauw een streepje bij je naam dat je extra in de gaten gehouden moet worden. boekjes over begeleiding vlogen me om mn oren. toch aan 2e zwangerschap begonnen en dat was natuurlijk een stuk drukker. maar ook hier red ik me prima mee. kraamperiode maar 3 uur per dag hulp gehad. de rest kon ik prima zelf. maar ja, wel een peuter om me heen. en nu een peuter EN kleuterpuber in huis dus maak je borst maar nat daarnaast werk ik nog 32 uur. ouders brengen mn kinderen naar kdv en school en passen op als ik buiten schooltijden moet werken.
Er is ook een ander topic hier op zp http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/350660-aanstaande-bam-mers.html En er is een forum Een forum voor BAM-moeders • Forumoverzicht Ik ben een bam mam in wording hopelijk!
Ik ben bewust alleenstaande moeder. Zwanger geworden door ZI. Ik vond de zwangerschap best zwaar. Nu ligt dat er natuurlijk ook aan hoe je zwangerschap is, ik had zelf het "hele pakket aan kwalen" zoals de verloskundige dat omschreef . Oftewel, elke zwangerschapskwaal die er bestaat had ik... Ik kon dus vrij weinig en als je dan geen partner hebt die je af en toe wat werk uit handen kan nemen, dan is dat best lastig. Ik zou dus ook niet snel al aan een tweede zwangerschap beginnen. Misschien wel helemaal nooit. Want als die zo zwaar wordt als de eerste qua kwalen dan kan ik de hele zwangerschap lang niet voor mijn zoontje zorgen. En dat wil ik niet voor hem. Misschien als hij ouder en zelfstandiger is. Ik ben thuis bevallen en was ook gelijk de eerste nacht alleen met mijn zoontje. Dat ging hartstikke goed. Wel lastig dat niemand hem in en uit het wiegje kon tillen 's nachts, zelf kwam ik nog amper overeind. Maar dat loste ik op door hem dan maar bij mij in bed te laten slapen. Dan ging het wel. En 's ochtends de deur open doen voor de kraamverzorgster was even een uitdaging. Wanneer de kraamverzorgster 's middags naar huis ging nam mijn moeder het van haar over tot 's avonds als ik ging slapen. De eerste dag helemaal alleen met hem was best spannend, maar ging goed en ik merkte echt dat ik heel snel in het nieuwe ritme rolde en er snel aan gewend was. Twee weken na de geboorte had ik het al helemaal gevonden. Tot nu ervaar ik het ook absoluut niet als zwaar. Komt misschien omdat ik geen enkele vergelijking is, ik weet niet hoe het samen met een partner zou zijn. Ik weet niet beter dan dat ik gewoon alleen ben met mijn zoontje. Dus ja, hier alleen maar positieve verhalen . Elke keer als ik naar hem kijk ben ik weer zo blij dat ik deze stap gezet heb.
Super bedankt voor jullie reacties ❤ Hoop dat er nog meer geschreven word im dit topic want ben echt heel benieuwd naar de ervaringen 😄 Hebben jullie nog goede tips ? Las er al eentje van de kleine dicht bij je laten slapen en luiers snachts bij je bed leggen dan hoef je er niet uit... Super handig! Heb vandaag de laatste inseminatie van deze maand gehad, nu wachten op de Rode duivels en heel hard hopen dat ze weg blijven hihihi 😈🙈🙈🙈 Heel veel liefs, Flynn
Wat spannend! Hoop voor je dat het raak is. Ehm bv geven. Dat is veel betet voor je nachtrust dan er uit moeten om een fles te maken. De eerste weken kan dat wel pittiger zijn dan de fles maar na een week of 6 zal je er zo vreselijk veel profijt van hebben. Ik heb met 8 w een weekje de fles moeten geven ivm een AB kuur. Ben nog nooit zo moe geweest. 🙈
Hey AnnaCF Hihihi ja wou zoizo al borstvoeding geven is veel makkelijker, Altijd op temperatuur, geen gedoe met flesjes en poedertjes.. En je hebt het altijd bij je dus ook snachts 🙈 Weet niet, borstvoeding heeft gewoon zoveel voordelen hihi Slaap lekker, Flynn
Voor iedereen weer anders. Voor mij was BV de hel. Flesjes zijn zo gemaakt. Thermoskan met heet water naast je bed en flesje koud en poederbakje. Kind huilt, poeder, heet en koud water erin en klaar 😉 Binnen een paar minuten zat die fles erin.
Nadeel van BV: jij bent de enigste die het kan geven. Zeker in het begin. Met FV kan familie of zo je kindje nog voeden als je doodmoe bent of er doorheen zit. Met BV gaat dat niet. Vooral de eerste periode kan zwaar zijn en ik ben hierdoor dus ook ermee gekapt. Alleen, doodmoe en dan een baby wat elk uur kwam . Ik was zo moe dat ik kind wil uit het raam zou willen flikkeren Toen kwam ze nog eens in een suikerdip. Teveel afgevallen. Er kwam toch niet zoveel voeding in dan we dachten. Toen kwam de kraam met het idee om te gaan kolven en dat gaan geven in flesje of bijvoeden met flesje en daarnaast de borst. Nee dank je feestelijk. Bij mn zusje gezien, kolven/BV en dan nog een flesje. 1,5 uur bezig en na 1,5 uur begon het feest weer opnieuw. En die had dan bog een man die dan het flesje gaf.... Dus begonnen met de fles. Wat een verademing. Dochter kwam nu om de 3 uur, ik wist wat erin ging en snachts super makkelijk. Poeder op maat in bakje, thermos heet en koud water. Binnen 3 minuten flesje klaar. Hoefde mn bed niet uit. Familie gaf ook af en toe een flesje. Was dus wat dat betreft niet "gebonden". Wat meer vrijheid en voor mij meer rust.
Bedankt ik ga er inderdaad nog eens goed over nadenken.. Flesvoeding heeft ook behoorlijk veel voordelen ja Had ergens wel gehoopt meer verhalen te lezen hier 🙈 ff lekker klagen mag ook, kan ik ook een hoop van leren... Leuke momentjes delen mag ook... graag zelfs! Heb im mijn omgeving weinig mensen om erover te praten en zou het leuk, fijn en prettig vinden hier binnenkort nog veel meer te lezen 😊 Heel veel liefs, Flynn
Het is bekend van bv dat het begin even doorbijten is. Niet idereen heeft daar zin in of puf voor. Maar wat in wel heel makkelijk vond was kind naast me in bed en sliep half verder. Heb dus niet het gevoel dat ik heel veel gebroken nachten heb gehad ondanks dat hij lang snachts bleef komen. Eerste 3 maanden gewoo. Het ritme van de baby gevolgd. 😊 Dus overdag ook een tukkie gedaan. Denk dat de praktijk uit mort wijzen wat voor jou het fijnste werkt.
Hoi hier ook een BAM moeder. Leuk dag dit topic nu loopt, zie het toevallig ergens verschijnen. Zal jullie verhalen allemaal goed lezen, haal er altijd tips uit. Voor dames die wachten op ovulatie of roze, duimen op goed nieuws. Groeten, Iris
Zo, alle verhalen gelezen. Ik begrijp uit je eigen verhaal dat je vorig jaar in een relatie zat en in verwachting was. Hoe is dit dan verder verlopen, als je er iets over kwijt wilt. Hier een 35 jarige die een relatie van zeven jaar heeft verbroken omdat hij geen kinderwens meer had. In die twee jaar actief gedate en alleen maar bijzondere mannen tegengekomen die geen kinderen willen. Uiteindelijk besloten het `zelf te gaan doen`. Speelde al langer met de gedachte maar ik ken mezelf . Eenmaal besloten dan ga ik niet meer terug. Een geschikte donor gevonden. Gezond in lichaam en geest en wilde ht kindje, als hij-zij dat zou willen, ontmoeten en wil niet perse anoniem blijven. Alles op mijn wens en die van het kind. De eerste keer met ZI was raak. Ongelooflijk. Helaas is dit een miskraam gebleken. Dit heeft me wel aardig geraakt en gelukkig wisten mijn ouders, zus, beste vriendinnen dat ik zwanger was. NA drie maanden is het nogmaals raak en dit keer was ik echt gespannen in de eerste weken. Nu 28 weken en twee dagen en het nieuws is de wereld rond. Ook de wijze waarop. Ik ben daar open in als mensen het me vragen en het interesseert me niet wat ze ervan vinden. Daar ben ik zelf een tevreden en gelukkig mens voor om pessimisten en bekrompen gedachten binnen te laten. Het is nog niet gebeurt dat mensen het raar vinden of niet vinden kunnen, tenminste niet naar wat ze naar mij zeggen. Op mijn werk (school) weten de collegae het ook want die dachten...Heh? Je bent toch vrijgezel? Ook studenten weten het en ik heb gemerkt dat hoe rustiger en zelfverzekerd je er zelf in staat, dan krijg je dat ook terug van de mensen om je heen. Tot nu toe ervaar ik alles als een feest. Ben niet misselijk geweest oid. Heb bewust een aantal zeer dierbare vrienden meer bij mijn leven, gedachten en gevoelens betrokken. Eigenlijk groeien we allemaal van dit kleine wonder in mijn buik. LAte dinetjes met elkaar om bevallingsplan door te nemen, verhalen van hen horen over hun ervaring. Een hoop gehuil van mooiheid en alles in dit proces leer ik te delen. Hulp vragen is een punt waar ik altijd al moeite mee heb, dat moet ik nu wel en dat gaat beter. De kamer is klaar, het huis is aangepast. De opvang geregeld, geboortekaartjes klaar, notaris heeft mijn testament regeregeld (wie is er straks als mij iets overkomt) , voogd en peter/meter zijn gevraagd. Ik merk wel dat andere vinden dat ik veel doe, ik zie het als iets wat niet anders kan. Wie doet het dan? Bij de verloskundigen gaat iedere keer een andere vriendin/vriend of mijn moeder mee. Ze wonen 200 km verderop dus straks als de kleine er is blijft mijn moeder de eerste week bij mij. Dat vind ik geweldig. Mijn beste vriendinnen willen mij begeleiden bij de bevalling en zijn meter en voogd. Ik blijf vier dagen werken en weet dat het zwaar zal gaan worden. Toch eigenlijk is dat iets wat iedere vrouw heeft en zul je sterker zijn dan je nu kunt bedenken. Misschien is het een te lang verhaal, maar als je meer wilt weten, hoor ik het graag. Succes met testen Liefs, Iris