Klinkt misschien heel stom de titel maar wellicht ken je ze, van die ongelukkig die bijna niet gebeuren, maar als het wel was gebeurd.... Nou maak die zin niet eens af. Wij hebben een trap rekje op de eerste verdieping. Ik ben er twee keer langs gelopen in de veronderstelling dat hij dicht was. Nou derde keer loop ik erlangs staat hij open en kruipt mijn jongste richting de trap! Ik schrok me dood want moest echt niet later langs lopen! Niks gebeurd gelukkig maar ik heb een buikpijn!!! Ik haal me steeds de ergste dingen in mijn hoofd! Ons hekje ging eerst vanzelf dicht als ik al er tegen aan blies maar hij werkt opeens minder goed. Toch dacht ik te zien dat hij dicht was. Voel me zo slecht! Hoe doen jullie dit als zoiets gebeurd?
Eerst even boos worden op mezelf, daarna diep zuchten en iets denken van gelukkig was ik op tijd. Bijna ongelukjes heeft iedere oudere wel eens. Als de kleintjes groter worden gebeuren ze ook steeds vaker en worden het ook echte ongelukjes. Mijn dochter is pas geleden drie keer achter elkaar van de bank gevallen terwijl ik aan het eten koken was, normaal klimt ze de bank achter elkaar op en af, maar nu was ze moe. Ik probeer wel de echt gevaarlijke situaties voor te zijn, geen hete thee waar ze bij kan, geen gevaarlijke dingen in de keukenkastjes, scherpe messen ver buiten bereik. Traphekje heb ik trouwens pas sinds afgelopen weekend neergezet, maar ik liet haar niet boven rondkruipen (alleen op haar kamertje). En zelfs dan kan je niet alles voor zijn. Mijn zoon heeft een keer de hete uitlaat van een motor beetgepakt, brandwondencentrum etc., gelukkig niets aan over gehouden, maar zo zielig. Dat gebeurde in een flits, zonder dat manlief het in de gaten had. Als het gebeurt moet je het in ieder geval jezelf niet te veel aantrekken. Het heeft ook geen zin om er buikpijn aan over te houden, het is gebeurd en je was er op tijd bij.
Wat ik doe? Even flink janken.. je zelf even tijd geven om te verwerken dus (en even piekeren hoort er bij) en verder veiligheidsmaatregelen treffen waar kan. Je gaat natuurlijk daarna 100 x controleren. Maar je moet toch verder. En oja niet te vergeten, lekker je kindje nog even extra platknuffelen... onze oudste heeft ooit op de vensterbankgestaan bij een raam wat al op een kier openstond....(op de 1e verdieping!) . Dus ik weet wat je voelt, qua angst die je dan even aanvliegt. Gisteren ook zoiets ontzettends stoms - ik had voor mezelf havermout gemaakt als lunch - terwijl de meiden brood zaten te eten. Dus gauw gemaakt in een kommetje gegooid en bij de meiden gaan zitten. Naderhand tafel afgeruimd etc. Zegt de oudste ineens 'het vuur staat nog aan' . Aangezien het kinderkeukentje óók een fornuisje heeft met kookgeluiden, zei ik nog (zonder om te kijken) 'dan moet je die maar uit gaan zetten hè?' Gelukkig zei ze: nee dat is heet! En toen zag ik dus dat ik het vuur zacht gezet had maar niet uit.. pfff. Gelukkig is de oudste dan misschien wel zo bijdehand dat ze niet met haar vingers bij het vuur komt maar toch...pfff..
Inderdaad proberen de grootste gevaren te voorkomen. Daar richt ik mijn aandacht op: traphekje, hete vloeistoffen, losse snoeren etc. Alle 'gewone' valpartijen horen erbij, die kun je niet allemaal voorkomen, net als hoofd stoten of een keer een haal van de kat krijgen. Wij hebben ook niet het makkelijkste traphekje, dus ik voel altijd even of hij echt dichtzit. Verder vooral jezelf vergeven, want het is goedgegaan en ook al ben je even ontzettend geschrokken moet je je niet schuldig blijven voelen. Geen enkele ouder is perfect. Sterkte!
In zulke situaties neem ik me weer even voor om weer wat oplettender te zijn. Nu ben ik dat eigenlijk altijd wel en de ongelukjes die hier gebeurt zijn waren niet door onoplettendheid maar meestal uit het niets. Ik heb ook wel eens een traphekje open laten staan en mijn dochtertje heeft zelfs wel eens halverwege de trap gestaan toen, ging gelukkig altijd goed. Een tijdje later zouden we van boven naar beneden lopen, dus open ik het traphekje en dochterlief loopt daar voorzichtig naar toe. Probeert iets van de grond te pakken en kukkelt zo voorover de trap af. Pffffff wat schrok ik, maar ik had ook niet zo zeer iets kunnen doen om het te voorkomen. Wat ze deed was niet gevaarlijk, het ging alleen net op dat moment mis. Blijven opletten en meer dan mijn best doen kan ik niet, dus ga me er niet meer schuldig om voelen. En gelukkig nog nooit iets heeeeeel ernstigs gebeurt.
Ik ken het, en het is zo'n rotgevoel. Hier een keer bijna mijn zoontje laten vallen uit mijn handen. Stond samen met hem onder de douche, en hij gleed zo weg, gelukkig ving ik hem op met mijn been en toen snel stevig vast pakken. Sindsdien douche ik nooit meer samen zonder hydrofiele doek om hem heen. Echt heb toen zo gehuild, en zag vreselijke beelden voor me. Wat was ik boos op mezelf..