bloedprikken

Ben het eerlijk gezegt vergeten hoe het met me zoon ging.

Maar zou je parnter niet in jou plaats gaan of oma?? of wie dan ook omdat je zelf er angstig er voor bent, Anders breng je misschien de angst ook over.

Hoop trouwens dat het geen allergie is . En succes er mee.

 

ik weet het niet... heb er geen ervaring mee, het lijkt me niet makkelijk...

maar onze ha zei dat onder de 4 jaar bloeduitslagen op allergie niet betrouwbaar was ??

heel veel succes !! hopelijk valt het mee, en kunnen ze gewoon zien of hij er wel of niet allergische voor is !!

 

Kylian heeft in het ziekenhuis gelegen toen hij 4 maanden was en daar nam het bloedprikken aardig wat tijd en gedult in beslag.
En gedult staat niet in het woordenboek van onze zoon.

Zou je niet een logeer adres kunnen vinden voor je katten, als ze een tijdje uit huis zijn en je kleintje knapt op dan weet je toch genoeg.

Het vreemde hier is dat wij net een weekje op vakantie zijn geweest, 1 week dus zonder onze hond.
Kinley had weinig last van haar exceem maar juist in de week zonder hond is het erger geworden.
(nu maar hopen dat het beest niet het loodje legt met zijn 13 jaar )

Groetjes Anita

 

Onze dochter heeft in het ziekenhuis gelegen toen ze 6 maanden was, ze hebben het bloedprikken toen eerst via haar armpje geprobeerd maar ze prikte ernaast daarna heeft ze het gelijk via haar duimpje gedaan. Ze prikken dan in het duimpje en drukken het bloed eruit. Ze heeft geen kik gegeven.

Succes!!

 

Als het bloedprikken inderdaad noodzakelijk is, zou ik inderdaad eens nadenken of het verstandig is om zelf mee te gaan of haar met een ander (vertrouwd) persoon mee te geven.

Ik kan me levendig indenken dat je het liefst zelf bij je kindje wil zijn. Zeker als ze iets vervelends bij hem gaan doen, dan wil je zelf troosten! Aan de andere kant: hij voelt jouw angst aan en kan dit niet relativeren. Hierdoor zou je bij hem al angst / spanning kunnen veroorzaken voordat er nog maar iets gebeurd is. En dat maakt het prikken ook moeilijker!

Ik hoop voor je dat er een alternatief is voor prikken. Maar er zal vanzelf een keer een moment komen dat bloedprikken toch een keer nodig is. Misschien goed om hier dan vast eens over na te denken.

 

Het ligt er een beetje aan hoeveel bloed ze nodig hebben, een paar druppels kan ook uit de vinger of hiel. Maar voor een buisje moeten ze echt in de armen prikken.

Ik weet niet meer hoe oud Rick de eerste keer was (volgens mij al wel een jaar geweest) maar toen moesten ze vrij lang zoeken. De laatste keer ook weer.

Hij was behoorlijk stevig en heeft nu nog een beetje babyvet over en daardoor is het lastig om een ader te vinden.

Dus erg leuk was het helaas niet.

Als het even kan zou ik proberen om inderdaad de katten tijdelijk ergens anders onder te brengen en kijken of het dan beter wordt.

 

Hier ook voor allergietest bloed moeten prikken. Het duurde even voor er een ader gevonden was. Er kwam nog een verpleegkundige bij om zijn arm goed vast te houden. Zelf moest ik Thijs heel goed vasthouden. Ik had mijn moeder ook meegenomen, zij leidde hem een beetje af. Thijs heeft hard gehuilt tijdens de prik, maar het was ook snel weer over. Het moest gewoon gebeuren, ik deed mijn verstand op nul en probeerde mijn zoontje te kalmeren en daarna te troosten. Sterkte voor straks!

 

Ik ben laatst ook met Kyra gegaan. Bij ons is het zo dat er voor kindjes tot 4 jaar een aparte prikpoli is waar de verpleegkundigen erg lief zijn en goed kunnen prikken (weet ik ook uit ervaring, ik heb tot mijn 16e ofzo laten prikken op de kinderpoli).

Ze vroeg of ik wilde gaan zitten en het armpje van Kyra vast wilde houden terwijl ze prikte. Ze heeft bij Kyra bloeg uit haar handje genomen. De hoeveelheid was één buisje. Ze doen er echt alles aan om het zo makkelijk mogelijk te maken voor de kindjes (en ouders). Er was zelfs een tvtje om de kindjes af te leiden.

Kyra heeft geen kik gegeven en heeft geinteresseerd toe zitten kijken terwijl ik heel blij was met het tvtje. Na afloop kreeg ze een leuke kleurplaat mee en bovenop de gewonen pleister kreeg ze een beertjes pleister. Ze was na afloop zo getraumatiseerd dat ik haar slechts met moeite het ziekenhuis uit heb gekregen, ze wilde heel graag blijven spelen.

Ik zeg niet dat het bij jullie per se zo goed hoeft te gaan, maar ik wilde wel laten weten dat je je als ouder vaak van tevoren veel drukker maakt dan nodig is. En wie weet gaat het bij jullie ook zo.

 

Bij Julia ging het ook heel gemakkelijk. Bij ons (ZH in Duitsland) deden ze op deze manier bloed afnemen op de 2e dag na de geboorte, ipv hielprik. Zo hadden ze wat meer bloed en konden ze meer testen doen. Dit ging super gemakkelijk. Ze heeft even gehuild, maar ze hadden meteen een ader goed geprikt en al met al duurde het misschien een minuut!

 

hier ook bloed geprikt toen die 14 maanden was ze hadden het vaatje binnen paar minuten gevonden alleen toen de naald zat vloog het vaatje weg dus ff zoeken
dus gevolg blauwe plek

 

De apotheek heeft een zalf die de prikplekjes verdoven. Mijn dochter heeft toen ze 3 of 4 jaar was bloed laten prikken. Ik kreeg een tube zalf mee met speciale pleisters. De zalf moest een uur voor het prikken op de armpjes zitten zodat de verdoving goed kon inwerken. Ik had beide armpjes gedaan omdat ik niet wist welk armpje ze ging prikken. Ze heeft geen kick gelaten. Het was voor mij een hele geruststelling. Mijn oudste heeft het ook een keer laten doen en zij was panisch en krijste de helel boel bij elkaar. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken.
Dus vraag de huisarts om een verdovende zalf!

 

Misschien eerst proberen met streng huisbeleid de katten en hun haren etc uit de buurt van de kleine te houden. Je merkt dan denk ik vrij snel of dat van invloed is op je kindje. Vooral het slaapkamertje elke dag stofvrij maken en houden, deur dicht.
Katten vaker buiten als dat kan, en veel stofzuigen/ moppen. Het is wel een werk, maar dan kan het prikken nog even uitgesteld worden.
Kindje vaker naar buiten lijkt me ook goed (frisse neus, minder stof... als je eenmaal een jeukneus hebt dan maakt werkelijk alles het erger, ook gewoon huisstof.

Wat het prikken betreft:
Wij moesten een aantal maanden ook... ivm evt ijzertekort (uk bleef dwangmatig zand en stenen eten).
Het kwam nogal onverwachts, we waren bij de dokter voor vaccinaties en het steentjes eten kwam terloops ter spraken. Aansluitend aan het vacc consult zaten we dus in het lab. Wat was ik zenuwachtig, ik zag alleen maar horror voor me.
MAAR: die meneer prikte zo netjes, in 1 keer raak, heel rustig, netjes wat milliliters in een spuitje, geen probleem. Er was zelfs geen miniscuul blauw plekje te zien de volgende dag waar ze geprikt was.
Zeker weten: ze heeft hier ECHT geen trauma van opgelopen, en ikzelf ben er nu ook minder bang voor, mocht het nog es nodig zijn bij haar.

Het vasthouden zelf vond ze vele malen erger. Zo vlug als we haar loslieten was ze weer helemaal ok, niets aan de hand.

 

Nog eventjes een 'note' dat ik met uitermate getraumatiseerd juist het tegenovergestelde bedoelde (voordat ik mensen onnodig bezorgd maak door een misverstand). Ze gaat nog steeds met gigantisch plezier naar het ziekenhuis.

 

Hier is het mij enorm meegevallen toen. Werd gedaan door twee verpleegkundigen: een hield het armpje goed, ander prikte en ik kon haar zelf dus goed vasthouden.
Eigenlijk niet heel veel anders dan de RVP-vaccinaties... even huilen en na troosten weer OK.