Hoi hoi meiden, Ik heb een dochter van 11 maanden, ze gaat al van vrij jong naar een gastouder toe. Nu ben ik ivm verhuizing van gastouder veranderd omdat dat dichterbij is. Mijn dochtertje heeft sinds ongeveer een maand dat ze echt eenkennig is. Als ik haar nu dus s' ochtends breng dan begint ze al zowat te huilen als ze de gastouder ziet! Als ik haar dan aan de gastouder geef breekt helemaal de hel los. Dan begint ze vreselijk te huilen! Ik ga dan echt met een gebroken hart weg. De gastouder zegt dat dat huilen maar even is en dat ze na een tijdje weer vrolijk is. Ook zitten we nu middenin een verhuizing en volgens mij word het haar allemaal een beetje teveel, de gastouder gaf aan dat ze een beetje warm aan voelde en ze had het idee dat mijn dochter niet zo lekker was. Ook had ze wat overgegeven. Volgens mij is het haar allemaal teveel. Ik voel me zo schuldig!!!!! En zo verdrietig!!!! Ze ligt nu te slapen maar ik moest even naar haar toe om haar even te knuffelen. Zo klein onschuldig mensje waar al zo mee getrokken word van het een naar het ander. Maar ik kan gewoon niet anders. Ik voel me zo rot! Ik hoop dat ze niet zo heel lang eenkennig is, ik vind dat zo naar!! Kus
Herken het helemaal! Bij demi begint het nu wat minder te worden gelukkig. Telkens zat ik me maar op mn werk af te vragen of ze de hele dag zou huilen, maar ook hier zeiden ze dat het maar eventjes was. We hebben er 2 weekjes last van gehad, toen is ze twee weken thuis geweest omdat wij vakantie hadden van werk. En nu gaat het eigenlijk een stuk beter. Het gaat ook makkelijker wanneer ze leidsters heeft die ze heel vaak ziet, dan wanneer er leidster zijn die ze niet zo vaak ziet (haar vaste leidsters komen dan later op de ochtend). Misschien moet ze dus ook nog een beetje wennen aan de nieuwe gastouder. Sterkte!
Ik heb dat ook gehad, toen ukkie 14 maanden was hebben we hem van kdv verhuisd. Net toen hij een beetje eenkennig was geworden... het heeft een maand geduurd voordat hij goed en wel gewend was. Een maand lang dat hij vreselijk moest huilen als ik weg ging (maar al weer stil was voor ik het pand verlaten had, hoorde ik 's middags). Mijn hart brak iedere keer en ik vond het vreselijk voor hem; op z'n oude kdv heeft hij maar een keer gehuild bij het wegbrengen. Maar na een maandje vond hij het prima en sindsdien gaat het met wegbrengen ook weer heel goed. Neem de tijd voor het afscheid, maar wees wel duidelijk. Even knuffelen, samen iets te spelen / te lezen pakken, daarna: mama moet nu naar haar werk toe, ga jij lekker spelen? Nog een knuffel en een kus, en dan is het fijn als de leidster wat extra aandacht aan hem/haar geeft. En dan zwaai je en je gaat weg. (hier werkte het averechts om hem aan de leidster te geven, hij speelde liever zelf dan dat hij bij haar op de arm zat) Sterkte!