Gisteravond weer thuisgekomen na ziekenhuis opname vanwege veel bloedverlies en ween. Wel met advies heel erg rustig aan te doen Gelukkig niks doorgezet en mijn meisje zit nog lekker in mijn buik. Heb weenremmer via pil gehad en dat sloeg goed aan. Ik heb voor mijn verlof vakantie opgenomen maar mijn schoonmoeder wilde graag de woensdag op blijven passen dus dat vond ik ook wel fijn kon ik even bijtanken 1 dag en laatste dingetjes doen. Ze komt alleen pas later in de ochtend dan direct maar dat vind ik prima. Nu was ik gisteravond al beetje van slag omdat ik niet het gevoel had dat mijn man me serieus nam hij vond van wel hij was alleen niet ongerust geweest omdat het toch niet doorzette. Maar goed vanochtend moesten er spullen weggegooid worden en mijn schoonmoeder en schoonvader kwamen langs om te helpen en dan ook mijn zoontje op te vangen. Mijn man liet mijn zoontje bij mij en gong naar beneden om die spullen weg te doen maar hij liet mijn zoontje bij mij die natuurlijk ook naar beneden wilde en alles overhoop begon te trekken en boos werd. Mijn man kwam daarna mijn zoontje halen en ik was beetje boos dat hij hem zo gewoon bij mij achterliet en dat ik dus achter mijn zoontje kon aanrennen. Ik ben eigenlijk gewoon verdrietig hij zegt wel rekening te houden maar dat gevoel krijg ik niet ik heb zo slecht geslapen daar dat ik echt effe hoopte op uitslapen en effe bijkomen en rustig aan doen en dan gelijk zo'n begin. Ook is zijn moeder morgen vrij dus ik had gevraagd of ze dan nog een dagje mijn zoontje kon doen maar dat had hij allemaal nog niet gevraagd. Maar ik zie het echt nog niet zitten om al alles zelf te doen bloedverlies is nog niet weg en bij het minste krijg ik weer krampen. Hier maak ik dan uit op dat hij het allemaal niet zo boeiend vind. En vrijdag heb ik geen oppas dus dan sta ik er weer alleen voor dus ik heb echt effe 2 rustige dagen nodig. Begrijp me niet ik vraag normaal nooit iemand op te passen als ik gewoon thuis ben alleen de woensdag maar dat wil ze zelf. Misschien zijn het wel mijn emoties en hormonen en ligt het aan mij. Maar ik voel me ondertussen super verdrietig en totaal niet begrepen. Sorry voor mijn lange en waarschijnlijk niet duidelijke verhaal
Klinkt ook echt niet leuk en begrijpelijk dat jij je zo voelt zou ik ook hebben. mannen zijn soms(vaak) lomp en kunnen zich slecht inleven al denken ze dan dat ze het juist wel doen. Mijn vriend vergeet ook van alles als ik het hem vraag te regelen daarom doe ik het nu maar zelf en hem gezegd een agenda te kopen voor de familie die in de woonkamer komt te liggen en dan zet ik mooi zijn naam bij de dingen die hij moet doen als hij het gedaan heeft of hij het wilt doorstrepen. klinkt kinderachtig maar scheelt veel stress en discussies die je als je zwanger bent niet kunt gebruiken het vergt al wat van je relatie. Jij moet je rust kunnen nemen en desnoods moet de vk of gyn even met hem praten uitleggen dat het wel echt serieus is en de gevaren die er zijn vaak helpt dat wel moeten ze het van een ander horen maar dan ook echt 1 op 1 want door stress zou het als nog kunnen doorzetten en misschien heeft hij dat nog niet bedacht. Zo te horen bedoeld hij het allemaal wel goed maar snapt hij gewoon niet hoe het is voor jou.Weet niet hoe zijn band is met zijn moeder miscchien kan zij met hem praten hebben mijn schoonzussen ook gedaan hielp hier hij vond mij zeuren de hele dag spugen,BI , maagpijn en nog een heleboel dat hebben ze hem wel even uit zijn hoofd gepraat hij sprak erna wel een paar toontjes lager .Mannen blijven andere wezens dan wij en hebben soms echt een andere aanpak nodig en dat ligt niet altijd aan ons vaak ook gewoon aan hun en soms aan ons maar dit geval bij jou ligt het hoe goed bedoeld ook wel echt aan jouw man.Hoop dat jij of iemand anders hem dat duidelijk kunnen krijgen en jullie meisje verlopig lekker blijft zitten nog
Dank je wel voelde me al echt zo'n zeikerd worden. Ik ga maar door maar heb nu het idee dat ik echt effe op ben. Ik ga het nogmaals proberen uit te leggen aan mijn man hopelijk zonder ruzie