Dag iedereen! Halfweg 2014 zijn wij onverwachts zwanger geworden van ons 1e wondertje. Het kwam als een grote verrassing en zowel ikzelf als manlief hadden even tijd nodig om aan het idee te wennen. We waren het nl. met elkaar eens om zeker nog niet meteen aan kinderen te beginnen ondanks we wel de leeftijd hadden (halfweg/eind de 20), een ruim huis en beiden werkzekerheid hebben. Begin 2015 is ons 1e kindje geboren en we zijn beiden dolgelukkig! We hebben een droom van een kind! Alles loopt op wieltjes en we hebben geen klagen. We hebben ook het geluk beiden ouders te hebben waar we altijd bij terecht kunnen. Bij mij "rammelen de eierstokken" al een hele tijd. Ik heb nl. een hele sterke 2e kinderwens. Als ik zwangere mama's zie ben ik stiekem (gezond) jaloers, als ik die kleintjes zie krijg ik kriebels in mijn buik,... Ik wil het echt héél héél graag allemaal nog eens opnieuw meemaken. Jammergenoeg is dit bij manlief niet zo. Hij vindt het goed zoals het nu is en wil geen 2e kindje mee bij. Ik heb al een aantal keer een serieus gesprek met hem aangegaan rond dit onderweg maar zijn beslissing blijft resoluut. Ik dacht me bij zijn beslissing neer te kunnen leggen maar merk dat dit me toch niet lukt. Hoe graag ik ons kindje nu zie, toch heb ik het gevoel dat het nog niet compleet is zo. Zijn hier mama's die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe gingen jullie hiermee om? Is het gevoel/de wens ooit terug voorbij gegaan? Alle tips, verhalen... zijn welkom!
Wat een lastig verhaal! Ik herken het heel sterk, alleen hier was het andersom.... Mijn man wilde 4 maanden na de bevalling al praten over een tweede (rammelende zaadleiders). Ik had absoluut geen wens voor een tweede. We hebben er heel veel over gepraat en vooral heel erg gezocht naar waarom ik het niet wilde. 'Ik vind het wel prima zo' bleek uiteindelijk ook 'ik ben bang voor nog eens bevallen', 'ik wil graag weer reizen' en 'ik zie zo op tegen het eerste jaar'. Etc etc. Bedoel ermee te zeggen dat er vaak in dit soor situaties wel dieperliggende redenen zijn. Hier kwam het uiteindelijk goed (bijna uitgerekend van nr 2). De knop ging om toen mijn man zei dat hij zich hoe dan ook zou neerleggen bij mijn besluit. Ik deed het niet alleen voor hem, want toen ik bedacht dan toch voor de tweede te gaan, kreeg ik weer direct de drive die ik van de eerste herken. Ik heb geen seconde spijt gehad! Al roep ik nu wel al heel hard dat er geen derde meer gaat komen
Ik zou hem persoonlijk de ruimte geven. Jullie eerste kindje kwam al onverwacht voor de tweede wil hij wellicht niet weer zo verrast worden. Lijkt me niks mis mee. Goed dat je wel hebt aangegeven wat jij graag wil dat speelt hoe dan ook vast wel ergens in zijn achterhoofd, maar voor nu geduld, geduld! Er zit niks anders op mits je hem voor blok wilt zetten Haha