Hoi iedereen, Ik ben inmiddels 35 weken zwanger en de zwangerschap verloopt prima. Helemaal geen reden tot klagen. Hoe kom ik dan zo geirriteerd? Normaal probeer ik altijd gezellig te doen voor familie en vrienden maar het lijkt wel of de mening van anderen mij ineens niet meer interesseert? Het klinkt ook heel bot en ik denk ook echt dat het door de zwangerschap komt. Nu kan ik tijdens bezoeken van mijn schoonouders of van m,n tweelingzus echt stil vallen. Mijn zus is nog nooit zwanger geweest, heeft geen vriend, staat dus weer helemaal anders in het leven dan mij en vindt mijn zwangerschap ook niet zo heel boeiend. Ik kan het dan gewoon niet opbrengen om over iets anders te praten dan mijn zwangerschap. Het klinkt echt ontzettend egoistisch. Als ik bij de verloskundige ben vermaak ik me prima, ook met mijn vriend praat ik (uiteraard) veel over de zwangerschap. Dan is alles voor mij prima. Maar zodra mijn tweelingzus op bezoek komt en we over koetjes en kalfjes praten irriteer ik me ineens zo erg. Ik kan er niet (meer) tegen als ze zomaar zonder wat te vragen iets uit mijn koelkast pakt. Of zomaar zonder te vragen achter mijn laptop duikt. Dan kook ik echt van ergernis. Dan heb ik liever dat ze weg gaat. Dat heb ik ook als de kinderen van mijn vriend een weekend komen. Ik vind het dan moeilijk om serieus interesse in ze te tonen en ineens boeit het me totaal niet meer of ze mij nu aardig vinden ja of nee! Herkennen mensen dit? Voorheen was ik zo niet. Nu ben ik "visite" heel snel zat.
Hoi Nur Ik ben ook wel wat sneller geïrriteerd. Ben nog niet zo heel lang zwanger (9 weken) maar erger me de laatste weken veel sneller. Niet zo zeer als ze over andere onderwerpen praten eigenlijk ook wel als ze in de zwangerschap geïnteresseerd zijn. Zal vast door de hormonen komen, want eerder had ik dat niet zo. Zal me als ik jou was er niet te schuldig over voelen, aangezien je anders niet zo bent zal het straks na de geboorte vast wel weer over zijn
Hoi iedereen, Ik heb het vooral als anderen denken dat je nog van alles aankunt terwijl je eigenlijk gewoon te moe bent.
Ik heb het ook hoor. Ik ben om het minste of geringste vreselijk geirriteerd en chagerijnig. Mijn man of de kinderen kunnen niks goed doen, of ik vlieg al in de gordijnen. Ik kan niks meer hebben. Dat zijn gewoon de hormonen die je zo dwarszitten, je kan er zelf niks aan doen helaas. Ik heb wel medelijden met mijn omgeving, maar ik geloof wel dat ze het begrijpen. Nog een paar weken dan zijn we er hopelijk vanaf. Sterkte!!
klinkt vooral als nestdrang herken het volledig ,normaal ontvang ik graag mensen of op bezoek gaan zo zalig ,en nu vind k t allemaal zo vermoeiend
Haha, heel herkenbaar, ik wil echt wel gezelliger doen maar het lukt gewoon niet echt. Normaal kan ik van de kinderen van mijn vriend best wel wat hebben. Nu zie ik alleen maar alles wat ze vuil maken... Mijn tweelingzus vraagt me dan nog om samen te fietsen. Heel leuk aangeboden maar ik sla het af. Ik zie het dan gewoon niet zitten, ben bang dat ik val etc. Dan ben ik geirriteerd en denk ik: Dat snap je toch wel????
Ja ik weet helemaal hoe je je voelt!! Ik ben zelf inmiddels 38 weken en kan ook niks hebben. Zit het liefste alleen in huis maar helaas (sorry klinkt nogal hard) nog 2 andere kids om voor te zorgen.. En daar kan ik ook weinig van hebben. Oh en daar kwam ook nog bij dat mijn moeder morgen jarig is, mijn halfbroer (zoon van mijn vader uit een vorig huwelijk) vandaag bij haar is geweest en vast een gezamelijk cadeau heeft gegeven. Heeft hij gewoon op het kaartje alleen zijn eigen naam en mijn naam gezet, dus mijn man en andere kindjes niet :x:x Wilde eigenlijk meteen opbellen omdat ik dat echt not done vind maar ik denk dat ik hem dan zo'n grote mond geef... Sorry zit hier ook even flink te klagen.. Maar ik weet in ieder geval hoe je je voelt!! Hopelijk zijn we er snel vanaf!!!
Hier ook hetzelfde! Vroeger ging ik altijd gezellig met mijn collega's eten, iets drinken na het werk, de trein nemen... Nu zie ik er echt tegenop. Eet liever iets achter mijn buro, neem liever de trein alleen met mijn muziek op en ga al helemaal niets meer drinken met hen. Ze zijn ook in een andere levensfase en praten over dingen die ik nu absoluut niet meer interessant vind. Erg hoor. Ben ook niet meer zo gezellig thuis, altijd moe (zal wel overgaan binnenkort) en zie er echt tegenop om bij vrienden thuis te gaan zitten. Ik baal van mezelf.
Same here... Tegenwoordig jank ik ook elke avond twee minuten voor ik richting bed ga, haha. Gelukkig ga ik altijd wel weer blij slapen omdat ik mijn meisje dan altijd lekker druk voel bewegen... Het is wel sneu voor mijn man, maar hij gaat er goed mee om
TS ik herken me ook in jouw omgang met de kids van je vriend!!! De mijne heeft ook 3 kids, die er maar 2 van de 14 dagen zijn, maar voel nu in mezelf dat ik liever zou hebben dat ze wegbleven Voel me zo'n bitch dan als die gedachten door mn hoofd gaan! Toen ik net zwanger was had ik dat nog helemaal niet, had me voorgenomen om ze mn buik te laten voelen als ik wat zou voelen bewegen, maar nu voel ik vanalles maar verzwijg ik dat voor ze Ze zijn ontzettend lief hoor, niks mee te doen, maar voel nu heel sterk in mezelf; ze zijn niet MIJN kinderen, en het kindje in mn buik wel.... Het huis voelt ook zo vreselijk vol als ze er zijn. Ze zijn nu 10 (tweeling) en 12, en ze zeuren totaal niet naar mij of hun vader toe, maar wel heel erg onderling. Elkaar steeds verbeteren, niks kunnen hebben van elkaar, en die troep wat ze maken elke keer weer!! Soms ben ik zo moe van het zeggen dat ze hun troep op moeten ruimen, dat ik maar niks zeg en het zelf opruim, dan voel ik me veel rustiger, gek he! Merk ook dat als zij er zijn, dat ik dan simpele klusjes zoals fornuis schoonmaken of de was heeeeeel uitgebreid en precies doe, dan heb ik even een moment voor mezelf, en ze gaan er dan niet bij staan te kijken want schoonmaken is niet leuk... Voel me stukje bij beetje steeds terretorialer (of hoe zeg je dat) worden... Gelukkig kan ik er met mn vriend heel goed over praten, benadruk dan ook wel dat ik baal van mijn gevoel en gedachten, en hij begrijpt dat er bij mij vanbinnen zo veel veranderd.... Gelukkig doet hij het niet letterlijk af met "zullen de hormonen wel zijn", want daar kan ik dan ook weer woest om worden, hahaha!!
Heel herkenbaar, hier wordt soms ook mijn dag 'gepland' en hebben ze niet door dat het eigenlijk niet gaat. Voortaan doe ik dat dus ook niet meer! Als ze wat van me willen moeten ze het eerst maar voorstellen voor ze me overal mee naar toe slepen.. Zit niet voor niks als een paar maanden thuis.. maar dat schijnt soms dus vergeten te worden ofzo.
Dit is zeker herkenbaar. Van de vorige zw weet ik dat ik in m'n verlof de laatste weken echt in een cocon leefde en niets of niemand toeliet. Was echt alleen bezig met mezelf en de baby. Na de bevalling is het na een aantal weken wel weer goedgekomen