Ik ben nu 21 weken zwanger. Heeel blij zijn we ermee, maar ergens voel ik me zo alleen. Het klinkt een beetje depri, maar ik heb heel sterk het gevoel van: ik moet het doen, die bevalling, het kindje zit in mijn lijf enz. Vind dik best lastig soms. (hoewel ik echt alles met mijn vriend kan delen en hij ook erg betrokken is hoor) Daarbij komt dat de vriendin die ik het meest zie en waar ik ook het meest mee deel over de zwangerschap (zelf is ze niet zwanger en is dat ook nog niet geweest maar wil wel) van plan is te gaan verhuizen! Vreslijk vind ik het. Ik heb een vriendin die ook zwanger is en nog wat vriendinnen die er niet mee bezig zijn. Ik voel me af en toe zo verdrietig hierdoor ook al ben ik echt heel erg blij met het kindje en zijn we er ook echt aan toe. Toch vind ik het een heel raar idee dat ik geen idee heb hoe het leven er straks uit zal zien. Wat een onzekerheid. Ben ik de enige die dit heeft? Zo, ik moest het echt even kwijt, heerlijk dat dat hier kan. liefs
Hallo Majrim, Ik herken veel van je verhaal. Hoewel ik het dikker worden wel leuk vindt voel ik mij soms wel alleen. Met enige regelmatig heb ik emotionele buien. Echt verklaren kan ik dat niet. Ik heb echt een wereldvriend die zo lief voor me is. Er bellen met regelmaat mensen om even te vragen hoe het met mij gaat. Volgens mij is ons lichaam bezig met de voorbereiding op alles wat komen gaat. En hoeveel hulp daar ook bij is dat moeten we toch zelf doen. Niemand voelt ook echt wat jij voelt. En de hormonen ach die werken ook niet altijd mee. Alles wat na de bevalling komt is nog zo onduidelijk. Dit vind ik lastig omdat ik een controle freak ben. Meid fijn om te lezen dat je er net als ik wel super blij mee bent en er ook van geniet. Mischien moeten we de andere emoties en gevoelens maar voor lief nemen en bedenken dat ze vast een functie hebben. Liefs Erica
ik denk dat heel veel zwangere dit hebben, er gaat ook behoorlijk wat veranderen in je leven en je krijgt straks een enorme verantwoordelijkheid. Maar als jullie vinden dat jullie eraan toe zijn, dan gaat het allemaal lukken! Gaat je vriendin ver weg wonen? En die vriendin die ook zwanger is...kun je daar ook niet lekker mee praten en samen leuke en vervelende dingetjes delen? Probeer er lekker van te genieten!
Ja heb ik ook. Af en toe vliegt het me even helemaal aan. Waar ben ik aan begonnen etc... enz, En het alleen voelen. Daar ben ik misschien wel nuchter in. Dat ben je ook. Jij bent diegene die het moet doen en moet dragen. Mensen kunnen er voor je zijn, maar uiteindelijk zijn we op onszelf aangewezen. Dat is ook helemaal niet erg. Je leven gaat veranderen, maar zal ook erg verreiken. Dat weet ik natuurlijk nog niet echt, maar dat zeggen mensen om me heen,
Ben je trouwens in april uitgerekend? Kom dan gezellig bij de april 2007 mama's kletsen. Daar is het altijd druk ( erg druk, ) en misschien kun je daar een hele hoop gevoel en emotie kwijt. Want we zitten natuurlijk allemaal ongeveer in dezelfde weken.
Ik ken het gevoel erg goed. Ben nu 37 weken zwanger en heb inderdaad het gevoel dat ik alles alleen moet doen. Mijn ouders en mijn beste vriend (waarvan de vriendin ook zwanger is) zijn aan het verhuizen en mijn lieve vriend werkt veel. Wanneer hij thuis is moet hij nog van alles. Hij probeerd zo veel mogelijk mee te helpen en dat waardeer ik enorm maar dat gevoel is er toch. Ik durf haast niet om hulp te vragen omdat iedereen het al zo druk heeft. Mijn moeder baalt er enorm van dat ze niet volledig mee kan genieten van mijn zwangerschap. Ik heb naast het dragen van ons kindje en de daarbij horende ongemakken ook erg veel zelf gedaan. Ik heb ook nog eens gedonder met het CWI/UWV. Aanvragen van een WAZO uitkering. Snap er allemaal geen reet meer van. Het geboortekaartje maak ik zelf (is trouwens nog steeds niet af). De kinderkamer, het belangrijkste, is wel klaar en ik heb alles is in huis. Dus dat is een voordeel. Maar nu het huishouden nog. Ik heb heel vaak het gevoel alsof ik hier opgesloten zit, in een huis vol verplichtingen. En ik kan simpelweg niet weg. Ik ben een enorme controle freak en ik ben alle controle kwijt. Niet alleen over mijn lichaam maar echt alles. Ik heb van die onredelijke buien wat veelal uit onmacht komt omdat ik het allemaal niet meer goed kan. Ik ben niet eens zo bang voor de bevalling opzich maar meer wat daarna allemaal komt. Inderdaad...wat een onzekerheid! Marjim, ontzettend veel sterkte en succes.
Hoi Majrim, ik ken het gevoel niet echt, maar ik merk wel dat ik weinig mensen om mij heen heb die gelijk met mij zwanger zijn. Al mijn vriendinnen en ook mijn zusje hebben al kinderen of ze zijn er zo hard mee bezig dat ik het niet onder hun neus wil wrijven dat ik wel zwanger ben. Ik heb echt heel erg veel steun aan het aprilmama's forum, heerlijk klesten met meiden die je misschien niet kent, maar die elkaar wel door dik en dun steunen. En wees niet bang, er zijn meer Groningers in ons forum
bedankt voor julli reacties! fijn om te weten dat ik niet de enige ben. gelukkig overheerst het gelukkige gevoel wel. de aarde schud nu even, maar straks wordt het vast weer rustig. liefs
Herkenbaar! In mijn depri buien huil ik vaak van; ik moet het helemaal alleen doen.... Mijn man is er ook een uit duizenden hoor, daar gaat het niet om maar ik heb vaak het idee dat voor hem het leven gewoon doorgaat zoals normaal (tot de bevalling dan he) en dat voor mij vanaf dag 1 alles al veranderd. Ik ben al 26 weken doodmoe, vanaf week 7/8 kreeg ik last van mijn bekken, ik kon steeds minder werken totdat ik een paar weken geleden al helemaal gestopt ben, dan nog het dikker worden en de hormonen die op mij niet zo'n positieve invloed hebben Mijn ouders hebben ook nog beiden in ziekenhuis gelegen. En ze zijn beiden nog meer hulpbehoevend dan ik dus daarvandaan kan ik geen hulp krijgen. En de band met mijn moeder is ook niet zo dat ik daar alles mee kan delen. Het is eerder nogal wat dat we uberhaupt nog een woord met elkaar wisselen. Ja, heel vaak voelt het alsof ik alles, maar dan ook alles maar alleen moet doen. En hulp vragen vind ik erg moeilijk want iedereen heeft het druk en zijn of haar eigen leven. En ja onze kindjes op de wereld zetten zullen we ook min of meer alleen moeten doen he. Ook het controleverlies ken ik goed. Ik denk dat veel vrouwen last hebben van deze eigenschap en juist een zwangerschap is een van die dingen die je niet onder controle kunt hebben. Zo had ik gepland om tot 4 weken voor mijn verlof door te werken en zou ik een muurschildering maken in de babykamer Tja, een zwangerschap confronteerd je met je eigen onmacht en zwakte maar ook met je kracht en het feit dat je lichaam in staat is een nieuw leven te scheppen. Het is nogal wat hoor!