Even een zeur topic. Ik heb een paar dagen geleden mn 8ste iui gehad en heb deze en vorige week gehoord dat drie vriendinnen zwanger zijn, waaronder mn twee beste vriendinnen. Eén blijkt er zelfs zwanger van een tweeling. En alledrie waren ze binnen drie maanden zwanger, zucht. Uiteraard gun ik het ze alledrie enorm. Twee van hen hadden al heel lang een kinderwens, maar wachtten op groen licht van hun partners. Dus de kindjes zijn enorm gewenst en ik weet 100% zeker dat ze hele lieve mama's worden. Toch voel ik me k#t . Ik was zo graag samen met hen zwanger geweest en had graag mee willen praten over alle symptoompjes en de voorpret. En het nare is, het was de vorige ronde allemaal zo dichtbij, maar het heeft weer niet zo mogen zijn. Ik hoop dat ik me snel minder jaloers voel en meer met hen mee kan genieten van hun zwangerschappen. Ik voel me nu gewoon geen goede vriendin en soms zelfs een beetje gemeen. Ze weten van mijn situatie af en proberen mee te leven, maar zoals zo vaak merk ik in zoveel dingen die ze zeggen dat ze de intensiteit van de pijn niet helemaal op waarde weten te schatten. (En dat kan misschien ook wel niet, dat snap ik ook wel). Ik vind het nu helemaal niet leuk om met hen af te spreken, omdat het (begrijpelijkerwijs) de hele gaat over zwangerschapskwalen, babyspullen, etc. gaat.
Zwaar is dat he? Atijd maar blij zijn voor anderen. Ik snap heel goed dat je daar even geen zin in hebt. Maar even een paar weken wat minder intensief contact is toch niet zo erg? kan je even tot jezelf komen. Ben jij zelf lichamelijk helemaal hersteld? Weer in balans en klaar om verder te gaan? Misschien en hopelijk is dit ook wel jullie maand. Hou hoop!
Dank je voor je lieve reactie. Gelukkig is het de aankomende tijd op mn werk vrij druk, dus dat is inderdaad een geweldig excuus om de aankomende maanden even wat minder af te spreken. En meestal ben ik na een paar maanden ook wat meer aan het idee "gewend" en kan ik er weer beter mee dealen. Lichamelijk ben ik goed hersteld voor zover ze dat kunnen beoordelen. Geestelijk waren we er aan toe om toch maar weer zo snel mogelijk verder te gaan, vandaar nu alweer een nieuwe poging. Maar ik heb op de een of andere manier gewoon niet zoveel hoop meer. Het voelt alsof omdat het pas na 7 keer raak was het de keer erop vast niet weer raak zal zijn.
Oh lieve nana, het is zo herkenbaar! Ik heb er ook ontzettend veel last van, en hoe langer ik in de MMM zit, hoe erger het wordt. Eerst keek ik nog met een jaloerse blik naar dikke buiken, nu kan ik zelfs boos worden omdat 'zij het wel hebben en ik niet'. Ik heb geen tips, maar wilde wel even zeggen dat ik hoop dat het bij jullie nu ook heel snel gaat gebeuren! Knuffel!
@Shaddixxx: Thanks! Wat shit dat jij dit ook zo ervaart. Bij mij wordt het ook steeds erger en is het sinds de bbz echt uit de kluiten aan het lopen en dan nu dit . Ik vind het helemaal niet leuk om een jaloerse b#tch te zijn, maar ik ben het wel. Ik wou dat ik weer gewoon alleen oprecht blij kon zijn voor anderen, maar ik kan het gewoon echt niet. Vooral niet wanneer de persoon in kwestie zo snel zwanger is geworden, terwijl zij hier ook niets aan kunnen doen (nou ja, technisch gezien wel natuurlijk , maar goed). Ik hoop echt dat dit de naweeën (no pun intended...) van die bbz zijn en dat het straks weer wat minder wordt. Straks zijn er natuurlijk ook weer al die babyshowers, zucht.
Het is ook niet eerlijk...en het doet ook gewoon zeer!! Maar lieve Nana, deze poging gaat m gewoon worden!!
Nana, houd vertrouwen! Er hoeft maar 1 toevalstreffer tussen te zitten. Je schijnt na een miskraam extra vruchtbaar te zijn, na een bbz wellicht ook. Het is zo herkenbaar, vriendinnen van mij kennen onze situatie, maar kunnen zich gewoon er echt niet in verplaatsen hoe groot het verdriet van het lange wachten en de miskramen is. Misschien maar goed ook. Zelfs mijn man staat er anders in.
De 'boosheid' op zwangere vrouwen kan ik me ook erg goed in inleven, ik ga de confrontatie met zwangeren zoveel mogelijk uit de weg.
@Twoboys: Dank je, je bent lief ! En ik hoop van harte dat je gelijk hebt... EDIT: sorry had reactie van maaik79 net gemist... @Maaik79: Dank je lieve reactie! Je hebt gelijk en het is ook wel begrijpelijk dat ze niet precies snappen hoe het voelt, maar toch voelt het soms pijnlijk. Eén vriendin liep zelfs te klagen hoe teleurgesteld ze was dat een andere kennis van ons, die al 5 jaar in de mmm zit zonder succes, totaal niet blij voor haar kon zijn. Toen kon ik mezelf niet meer inhouden en ben ik wel even boos geworden. Aan de ene kant ben ik heel blij voor mn vriendinnen dat hen deze ellende bespaart blijft, aan de andere kant hoop ik toch altijd op meer begrip dan misschien redelijk is. Ach, gelukkig kunnen we altijd hier terecht voor begrip! Als het met mn vriendinnen zo gaat als het nu gaat ben ik echt heel blij met het forum. Een paar woorden van een onbekende doen soms wonderen, haha.
Weet je waar ik de laatste tijd ook heel boos om kan worden? Om al die vrouwen die niet nadenken en hup, een topic over 'kijk-hoe-schattig-mijn-kind-is' of 'wat-vinden-jullie-van-deze-babyjas' openen in de Lounge. Voorheen kon ik me daar echt niet aan storen, maar nu.. Pfff! Ik hoor tegenwoordig bij de ZP-politie die al die topics aan het melden is Achteraf denk ik dan, sjongejonge Shaddixxx, stel je niet zo aan, het is nog niet heel lang geleden dat je zelf ook meedeed aan deze topics en je hebt zelf ook wel eens topics in de lounge geplaatst die kind-gerelateerd zijn
@shaddixxx: Het zit je nu gewoon veel hoger dan eerder en dat is ook wel logisch na alles wat je hebt moeten meemaken. Maar het is wel vervelend dat je voor je gevoel gewoon een zeurderiger of minder leuk mens wordt (tenminste dat heb ik zelf, haha). Ik ben ook wel eens bang dat Nanaman gek wordt van mn geklaag en mn jaloerse uitingen maar al mn vriendinnen toe. Op de één of andere manier heeft hij hier veel minder last van. Maar goed, onze persoonlijkheid is natuurlijk niet blijvend veranderd, dit is gewoon een rottige tijd. @Natasja: Dank je voor je lieve berichtje! Pfffff, wat een vreselijk verdrietige tekst in je onderschrift Ik duim toch nog voor een wonder voor jullie!! Veel sterkte!
Heel herkenbaar! Heb afgelopen jaren af en toe eens lekker gejankt bij andermans goed nieuws. Het is gewoon zó confronterend! Hoezo, waarom bij hun wel? Oprecht blij zijn voor een ander zit echt er wel in maar wordt overspoeld door jaloerse en teleurgestelde gevoelens. En het houdt nooit op... Ik laat het tegenwoordig maar over me heen komen en voel me er niet eens meer schuldig over. Klinkt stom, maar dat is mijn eigen verdedigingsmechaniek ofzo.
oke.. ff 1 ding! dit is geen zeurtopic! Maar kan me je gedachten en gevoelens goed voorstellen.. t is zeker niet eerlijk! Je wilt zelf zo graag en je moet er zo giga veel moeite voor doen..en bij een ander komt t zo ''aanwaaien'' shadixxx hier ook iemand die topics vanuit de lounge meld hoor.. vind zwaar irritant!
shadixxx?? even een vraag voor jou, als je niet wilt antwoorden is ook prima hoor.. maar vroeg t me af.. hoe vind je t, en hoe ga je ermee om dat je zusje nu zwanger is?
Ik vind het onwijs gaaf om tante te worden en voelde me ontzettend vereerd dat ik de eerste was aan wie ze het vertelde.. Ik ben de eerste 3 dagen alleen maar waanzinnig blij geweest, daarna kwam de klap. Ik weet dat zij het ook al ontzettend lang wilde, maar moest wachten wegens omstandigheden. Ze heeft er dus lang genoeg naar uitgekeken, en daarom ben ik ontzettend blij voor haar, maar ergens had ik stiekem gehoopt dat ik toch eerst nog aan de beurt zou zijn.. Het moeilijkste vind ik het als ik er om onverwachte momenten mee geconfronteerd wordt. Gisteren heb ik echt op de grond gelegen van het lachen bij het 'Help-mijn-man-masturbeert'-topic in de Lounge, tot er ineens 2 reacties tussendoor kwamen op de banner van m'n zusje. Dan wordt het 'zij-wel-ik-niet' er even extra ingewreven, en dat doet zo ontzettend veel zeer.. Het lachen was daarna ook meteen over, heb het topic weggeklikt en ben gaan slapen. Gelukkig kunnen we er eerlijk over zijn tegen elkaar, en we hebben elkaar ook beloofd er altijd gewoon over te blijven praten. Zij weet dat ik natuurlijk hartstikke blij voor haar ben, maar dat het ook vreselijk moeilijk is. Ik heb haar, 2 dagen nadat ik het wist, meteen een kaart gestuurd met de volgende tekst; Gefeliciteerd, zwanger zusje! Ik vind het zo geweldig! Ik ben dolblij voor je en vind het supergaaf om tante te worden, maar we weten allebei dat ik het er ook moeilijk mee ga krijgen. Ik hoop echt dat we daar altijd eerlijk over kunnen zijn tegen elkaar, dan komt het tenminste niet tussen ons in te staan. Beloof je me dat; -Je me nooit buitensluit en elk kwaaltje, pijntje, echo en schopje met me deelt? -Ik een buik-shoot met je mag doen als je wat verder bent? -We samen gaan babyshoppen, OOK als ik nog niet zwanger ben? -We minstens 1 keer vreselijke ruzie maken omdat jij gek wordt van je hormonen en ik van jou geklaag terwijl ik dolgraag met je zou ruilen? Kus voor jou en frummel in je buik! Love you! Liefs Misschien confronteer ik mezelf er extra mee als ik met haar ga baby-shoppen en een fotoshoot maak van haar buik straks, maar onze band is zo sterk, ik wil echt niet dat die kl/ote MMM daar tussenin komt te staan.. Heel erg dubbel dus..
kan het me allemaal heel goed voorstellen.. en ook dat het allemaal zo dubbel is.. mijn zusje is ook bezig, en ik weet dat ik me dan precies zo ga voelen. er rolt een traantje over mijn wang door jou tekst naar je zusje, ik hoop dat ik tegen die tijd ook zo sterk kan zijn als jij. en het op die manier mee kan, en mag maken. dikke knuffel voor jou!
Wat lief.. Ik voel me alles behalve sterk hoor Af en toe zijn er echt van die momenten dat ik het allemaal even niet trek.. Alle vragen worden aan mij gesteld, omdat ik 'zoveel weet over zwangerschappen'. Soms heb ik daar echt geen zin in, omdat het gewoon te confronterend is, maar dat durf ik dan niet te zeggen omdat ik weet dat, als ik het wél zeg, ze daarna niets meer aan me durft te vragen omdat ze me niet wil kwetsen. En dat wil ik dus niet, want dan word ik buitengesloten en komt het wél tussen ons in te staan. Vorige week zaterdag was ik in de Efteling met W., Damiën, m'n moeder en m'n broertje. M'n moeder wist het toen ook net een paar dagen en was (logisch natuurlijk) razend enthousiast. Na een bepaalde attractie had ze een rompertje zien hangen met het hoofd van een aapje erop, met de tekst 'Apekoppie'. Ik was zo snel doorgelopen dus ze had hem niet kunnen kopen. Vond ze zooo jammer want hij was zooo schattig. En echt, ze bedoelt het niet verkeerd hoor, want mijn moeder is er altijd voor me en leeft ontzettend met ons mee, maar shit, wat deed dat veel pijn toen.. Dan ben ik zo gruwelijk jaloers, wat ik dan weer ontzettend kinderachtig van mezelf vind, en wil ik het liefst alleen nog maar janken.
Ja dat heb ik nu ook een beetje, mijn zusje is dus bezig om zwanger te worden, en ik krijg veel vragen over haar cyclus, vragen over eisprong e.d en ik vind dat soms ook eg moeilijk. Maar ik wil wel dat ze t blijft doen, want ik help haar graag. En straks (mocht ze zwanger raken) wil ik ook dat ze met vragen blijft komen, en wil ik ook dat ze niet terug houdend is naar me, terwijl het me misschien wel zeer doet. kan me echt zo goed voorstellen, dat je dat moeilijk vond met dat rompertje, ik denk dat ik dat ook zou hebben. Ik was al zo blij dat ik eerder zwanger was dan mijn zusje, ik heb mijn moeder haar eerste kleinkind gegeven, en dat vond ik zo speciaal.