vind dit wel een rottige vraag maar hoe denken jullie erover bij overlijden???? ikzelf heb altijd zo een beetje het gevoel bij leven geen kontact waarom dan wel bij dood? maar dat is echt heel persoonlijk natuurlijk...
pfffffffff zo herkenbaar!!!! zo voel ik het ook echt ik kreeg verkering met Andre en ik was te jong... we kochten een huis en dat was te klein we gingen veel reizen en dat was zonde van ons geld we kochten leuke spullen in huis en nooit was iets goed alles is door mij gekomen ze durft dat niet te zeggen maar het is wel zo! loslaten......dat heb ik op een gegeven moment gedaan en wat is dat bevrijdend zeg!!!!
Zo denk ik er ook over. Ze heeft me bij leven geen liefde gegeven, waarom zou ik dan spijt moeten hebben als ze er niet meer is? Wij zijn als kinderen gewoon 'afgedankt' (mijn zusje is in eerste instantie bij mijn moeder gaan wonen, totdat ze twee jaar later met al haar spulletjes in vuilniszakken bij mijn vader op de stoep weer werd afgeleverd). Ze kan voor mij barsten, het maakt mij niet meer uit!
hetzelfde..... het "afscheid" en verwerking... heb ik al gehad.... het enige wat de DOOD voor verschil zou uitmaken, is dat alles dan 100% definitief is.... - Nee er komt geen contact meer.... en NEE, hij zal toch nooit geen echte vader meer worden.....
Hier ook geen contact met beide ouders..ook zal ik er niet heengaan wanneer ze komen te overlijden. Ik neem hen niets meer kwalijk en heb het een plekje gegeven,maar wil ze niet meer in mijn leven omdat ze simpelweg niets zouden toevoegen.
Wij hebben geen contact met mijn schoonouders. Mijn mN wilde overigens zelf al veel eerder stoppen. Ik heb een paar jaar moeite gedaan om get contact te behouden maar helaas is me dit niet gelukt. Het vervelende is dat we ze wel missen maar het leven met hen een stuk lastiger is. Nouja gewoon erg pijnlijk dus het is beter zo der dan met.... Wij hebben ook foto's met de opa's en oma's en de vragen komen idd vanzelf. Mijn man vindt het lastiger om er met hen over te praten maar ik geef hen gewoon antwoord op hun vragen. Ja ze hebben nog een opa en oma en nee we zien ze helaas niet. Als ze dingen vragen geef ik gewoon antwoord en de kinderen accepteren dat.
Ikzelf heb al 12 jaar geen contact meer met mijn eigen vader. Nu heb ik wel een stiefvader dus zal het niet opvallen. Mijn vader weet hoogswaarschijnelijk niets van mijn zoontjes bestaan af. En ik denk dat mijn zoontje veel beter af is zonder hem hoe hard het ook klinkt. Er zijn mij teveel erge dingen aangedaan in mijn jeugd.
Zelfs al had je wel geweten waar ze woont, je gaat je kind toch niet zomaar bij een voor haar wildvreemde achterlaten?! En dan al helemaal niet gelijk maar een hele dag...
Tja, moeilijk... Heb er de laatste jaren al vaak over gedacht, voor het besluit om het contact te verbreken definitief werd. En eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. Misschien doet het me tegen die tijd echt niets meer, misschien voel ik dan toch wel iets van schuld, omdat er geen mogelijkheid meer is vragen te stellen enzo (niet dat er nu echt mogelijkheid toe is, maar dan wordt het wel erg definitief natuurlijk). Hier ligt het misschien ook iets lastiger nog, omdat ik en ook mijn broertje en zusje, de deur niet definitief willen sluiten (nog niet althans). Vooralsnog gaat er van ons uit totaal geen contact meer zijn, maar als onze vader kan aantonen dat hij zijn leven zodanig kan beteren dat enig contact weer mogelijk wordt, dan staan wij daar wel voor open. Niet dat ik daar veel van verwacht verder, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Mijn moeder is het in elk geval wel gelukt om haar leven in positieve zin aan te passen, dus je weet nooit... Maar ik ga er zeker niet van uit hoor.
mijn ouders hadden een tijd lang geen contact met mijn opa en oma van mijn vader, omdat deze de pleegkinderen in ons huis niet accepteerden, m.n. mijn oma. (vanaf dat ik een jaar of 8-9 was denk ik, dus ik wist wel wie het waren). Toen mijn oma kanker kreeg was ik 19 of zo. Haar laatste wens was om alle kinderen en kleinkinderen nog een keer te willen zien. Ondanks dat er dus al 10 jaar geen contact meer was met mijn ouders en met ons, is in de periode van haar ziekte door mijn ouders wel weer contact gezocht en afscheid genomen. ik ben uiteindelijk ook zelf bij mijn oma langs gegaan, niet voor mezelf, maar omdat ik haar laatste wens wilde respecteren. Ik had er zelf dan ook weinig gevoel bij, echter toen zij daadwerkelijk overleed was het toch raar. Dat had ik zelf nooit verwacht. Met mijn opa is het contact sindsdien hersteld en tot hij vorig jaar overleed is er regelmatig contact geweest en hij heeft dus ook zijn achterkleinkinderen nog leren kennen. Dat had ik ook echt nooit verwacht toen ik 19 was.....
Tja, "het zijn toch je ouders"... Zouden die mensen die zoiets zeggen ook maar enig idee hebben, hoe vaak je dat zinnetje al tegen jezelf gezegd hebt, alvorens de breuk definitief werd? Ik weet in elk geval dat ik mezelf dat zinnetje al jarenlang voorgehouden heb. Tot vlak voor de feestdagen van afgelopen jaar, om precies te zijn. En dan speelt hier alles al minimaal vanaf de scheiding van mijn ouders, begin 2003. Ik heb mezelf die vraag dus al zeker een jaar of 9 voorgehouden en niet alleen bij mn vader, maar ook nog een tijdje bij mn moeder. Mijn man was er echt véél eerder wel klaar mee. Die heb ik toch al een hele tijd niet meer horen zeggen "het zijn toch je ouders". Hij gaat ook al zeker 2 jaar niet meer mee naar m'n vader en zou niets lievers doen dan, de sporadische keer dat m'n vader ons huis weet te vinden, de deur in z'n gezicht dicht te gooien. Tja, hij mag het niet "want het is toch m'n vader" En wat je ze dan ook 'gunt' nog... Als het niet vanwege mijn kinderen was en mijn halfzusje en -broertje (bijna 8 en 6 zijn ze nu), denk ik dat het contact al wel eerder verbroken zou zijn. Maar omdat we heel graag zouden willen dat zij er niet de dupe van worden (met name dan dus mn halfzusje en -broertje), omdat zij er ook niets aan kunnen doen en ik mijn kinderen hun opa ook niet wil onthouden (dat doet hij zelf wel :x ) en ook van mening ben/was dat hij op zijn minst de kans moet hebben om een band met mijn kinderen op te bouwen, omdat hij toch hun opa is, ongeacht hoe onze relatie is, heeft het 'contact' uiteindelijk nog zolang geduurd... Dus nee, mensen moeten me zeker niet aan komen zetten met "het is toch je vader..." :x
Een kind kies er nooit zomaar voor het contact met ouders te vebreken (moet heel veel narigheid voor zijn voorgevallen) Ik heb diep respect voor jullie meiden dat punt 1 jullie voor eigen geluk hebben gekozen (hoe zwaar die keuze wel/niet was) en punt 2 jullie je eigen kinderen opvoeden met alles wat jullie zelf gemist hebben! (snapen jullie mij een beetje ) Nu heb ik wel zelf een vraag aan jullie. Mijn ex schoonouders kennen mijn zoontje totaal niet (mijn ex ook niet maar dat is n ander verhaal) hoe zouden jullie dat uitleggen aan jullie kinderen later? Zelf liefdevol contact met mijn ouders en super opa en oma voor mijn boef. Hier moet ik eens vertellen dat papa en ouders van papa Anthony niet wilde en ik krijg nu al de kriebels bij de gedachte dat op een dag hij vragen gaat stellen.
Ik heb ook al bijna 10 jaar geen contact meer met mn vader. Altijd al een moeilijke relatie geweest(ik was een ongelukje,dat hebben beide ouders altijd moeilijk kunnen verkroppen). maar na de dood van mn broertje is eigenlijk alles geescaleerd. Op een gegeven moment is hij weggebleven op de verjaardag van mn dochters en sindsdien nooit meer gezien. Heb hem wel laten weten door een geboortekaartje te sturen dat ik nogmaals bevallen ben van de vierde. Op zich mis ik hem totaal niet. Toch komen er het laatste jaar veel vragen in mn hoofd. WAAROM?Waarom was/ben ik niet de moeite waard geweest om van te houden?,wat heb ik verkeerd gedaan?,waarom ben ik zoo slecht in zijn ogen?,waarom zie ik sindsdien niemand van zijn kant van de familie ook nooit meer?,wat heeft hij rondgebazuind waarom wij geen contact meer hebben? Eigenlijk zou ik dat wel eens heel graag willen weten.Maar ik wil heel stellig GEEN contact. Hij heeft me zoveel pijn gedaan dat ik niet voor mezelf in zal staan.Echt,als ik dit alleen maar typ krijg ik zulke haatgevoelens waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden! Het zit dus heel diep.Maar toch hoop ik nog eens antwoord te kunnen krijgen op mn vragen. Ik kan dus ook heel jaloers worden op mensen met kinderen die wel een leuke opa hebben.Van mn vriendin bijvoorbeeld,die heeft ook 4 kinderen en haar vader is altijd gek aan het doen met de jongens en stoeien enzo. Zit daar op het moment echt van te genieten! Maar als ik dan weer thuis ben spookt die vraag weer in mn hoofd:WAAROM! Mn man zn vader is lange tijd geleden overleden dus mijn kinderen hebben helemaal geen opa,en dat vind ik wel erg.
ozo herkenbaar, ik zou mijn man en dochter bij zijn ouders weghouden, oftewel hun kind is een herseloos figuur zonder eigen mening, hahaha (nee hij heeft juist een goede eigen mening, goed stel hersens, ik snap zijn ex zoooooo goed)
lastig is dat he! ikzelf heb dat met de vraag van mijn oudste dochter meegemaakt: mama waar is jouw papa eigenlijk? is hij aan het werken ofzo? (omdat papa overdag altijd weg is aan het werk denk ik dat ze zoiets denkt) Dus ik zat even met mn mond vol tanden, omdat ik deze vraag nooit had verwacht op haar leeftijd nu. Heb haar dus eerlijk verteld dat mijn papa weg is gegaan toen ik nog een heel klein kindje was. ( net zo klein als haar zusje nu is, zodat ze het begrijpt). Oh, zegt ze, waarom dan? tja jeetje... heb ik het mezelf wel erg moeilijk gemaakt... maarja kon ook niet meer terug... dus heb gezegd dat mijn papa en mama elkaar niet meer zo leuk vonden en daarom ging mijn papa weg. Oh zegt ze weer, waarom kan je dan niet bellen? want dat is mijn opa he? ik heb gezegd dat kan niet want mama heeft geen telefoonnumme en mama wil dat ook niet. Ohhh mama wat zielig voor jou, zegt mijn meisje... kommaar krijg je een knuffel! wat een scheet he!!!! maar zoiets zet je dan wel aan het denken ja!
ik heb nu ruim 2 jaar geen contact met mijn ouders door hele vervelende dingen die gebeurt zijn en het laatste wat er gebeurde was de druppel, maar ik hou mezelf nog steeds voor wat als ze het goed komen maken wat doe je dan en dan denk ik toch het zijn me ouders maar ik heb een goed leven met mijn man en kindje en kom eigenlijk niks tekort. heb alleen maar stress van ze en vraag me af of zij wel meer waarde hebben aan ons leven en dan denk ik nee voor mij niet maar misschien voor mijn kind wel. zoals het er nu uitziet ga ik de vraag ook ooit eens krijgen van mijn zoon en tsja wat zeg ik dan denk een aangepaste waarheid. het is natuurlijk wel een kind en die hoeft niet te weten wat er allemaal heeft gespeeld. ik vind het heel fijn om reacties van jullie te lezen hoe je er mee omgaat en wat je hebt gezegd. denk dat weinig mensen die een goede band met hun ouders hebben zich niet kunnen voorstellen dat je geen contact meer zou hebben.
mm ja goeie vraag. Opa en oma wil ik mn so niet noemen, daarvoor is er teveelgebeurd. En we wonen in hetzeflde plaatsje dus ja tegenkomen kn gebeuren. Ik heb nog geen idee wat ik ga zeggen echt niet. Vind het ontzettend moeilijk..
Andreams. nee hoor klint niet gek dat je in die paar jaar meer een band met de vriendin van je vader hebt gekregen als met je moeder. Met je biologische moeder heb je een bloedband,maar moeder zijn is zoveel meer. Klaar staan voor je kind. Altijd steunen, kunnen luisteren,advies geven etc. Helaas allemaal dingen die ik ook altijd heb moeten missen. Dreames, even helemaal off topic maar zie dat je bezig bent voor een brusje voor Demi. Leuk ! Succes contact met overlijden Ik ben uit het testament geschrapt dus zal ook wel niet uitgenodigd worden wordt ik dat wel dan ga ik niet. Enige wat ik wel vervelend vind, is dat mijn zusje er tussen in staat. Met mijn broertje hebben we ook geen contact meer,dus stel dat mijn beide ouders komen te overlijden dan moet mijn zusje het afscheid alleen regelen.Mocht ze hulp vragen zal ik dat geven,maar dan om haar te helpen en niet omdat ik het voor mijn ouders doe. lastige situaties Vind ik toch altijd vervelend.wonen in een klein dorp dus komen elkaar wel eens tegen.Gelukkig duikt mijn moeder ( eigenlijk wil ik haar niet eens meer zo noemen...maar ja wat moet ik dan zeggen ? ) meestal een winkel in of draait haar hoofd weg in de auto als we haar tegen komen. Ik wijk dus geen centimeter Maar soms kom ik haar wel eens met mijn zusje tegen en dan zeg ik dus mijn zusje wel gedag en haar niet. of die keer dat we samen aan de kassa staan bij de ah, en onze auto's ook nog eens naast elkaar blijken te staan.Ongemakkelijk ! Bizzy, ja snap je heel goed.Heb iig een heel goed voorbeeld van hoe ik mijn kinderen NIET wil opvoeden. Lastige situatie idd als de vader ook niet in beeld is. Heb je nog contact kan je er van maken dat papa en mama elkaar niet meer zo lief vonden en daarom niet meer samen wonen,maar dat kan nu dus niet. Ligt er denk ook aan hoe oud hij is als hij het echt gaat vragen. Hoe ouder hij wordt hoe eerlijker ik zou zijn denk. Mamakelly, de waarom vraag is hier ook vaak door mijn hoofd geschoten.Soms zelfs nog overwogen maar gewoon weer ja en amen te gaan zeggen zodat mijn kinderen weer een opa en oma hebben.Maar na een paar gesprekken met de GGZ ben ik alles anders gaan zien en heb ik de situatie geaccepteerd. Vind het nu soms nog erg jammer hoor dat we geen contact hebben ( vooral voor de kinderen ) maar aan de andere kant heeft het me ook veel rust gebracht. Mora, ahh krijg al een brok in mijn keel als ik jullie gesprekje lees. Dat lijkt me idd nog het moeilijkste, als die vraag je opeens overvalt.daarom wil ik me graag een beetje voorbereiden,dat ik gewoon weet wat ik op zo'n moment kan vertellen.
Tis en blijft gewoon lastig om met de situatie om te gaan ongeacht met wie je geencontact meer hebt hetzij met je eigenm ouders of met je schoonouders. Ik vind het ook heele rg moeilijk maar dan voornamelijk om te zien dat mn mannetje er nog wel eens last van heeft en door al het gezeur aan de antidepressivia zit al 2 jaar lang. Maar we aang ewoon door. Zijn ouders weten nu dat we gaan trouwen maar tot nog toe geen reactie. Tja k weet ook niet of ik hem wel wil, deels ja dan weet ik waar ik aan toe ben en dels nee want dan komen ze alleen om dochter te zien en niet specifiek voor ons huwelijk denk ik..