Als de kinderen iets over iemand anders aan mij vragen, probeer ik ook altijd zo eerlijk mogelijk te zijn, maar tegelijk ook niet te ingewikkeld. Vooral Jelle begint het nu op te vallen dat sommige mensen anders zijn. We wonen ook nog eens in een klein dorp, dus we komen niet zo vaak iemand tegen met een echte beperking. Zit iemand in een rolstoel dan zeg ik ook dat hij dat zelf mag gaan vragen, maar dat durft hij nog niet. Ik antwoord dan meestal maar iets van: Die meneer kan niet goed meer lopen en zo kan hij toch boodschappen doen. Ik heb een keer gehad dat ik een dame in een rolstoel eens wat beter bekeek omdat ze een jas aanhad die ik ook gezien had, maar te duur vond en waarvan ik eigenlijk een beetje spijt had dat ik hem niet gekocht had... (zo'n mooie lange wollen jas met viltachtige borduursels erop) Die dame snauwde meteen: Wat sta jij te kijken?? Dus ik zeg: Ik vind uw jas zo leuk, ik heb die jas ook gezien maar niet gekocht en nu ben ik eigenlijk gewoon jaloers... We hebben er samen smakelijk om gelachen, zij dacht echt dat ik stond te staren om die rolstoel en dat was ze nu wel een beetje zat... En eerlijk is eerlijk, die hele rolstoel was me nog niet zozeer opgevallen, in mijn werk ben ik zo gewend aan die dingen, dat dat er gewoon bij hoort.
ik denk dat het belangrijk is dat je niet afkeurend reageert.... zelf bevestig ik altijd even wat ze zien, en leg dan op een rustige manier uit dat dat voor de desbetreffende persoon niet erg leuk is als iedereen zo zou regeageren.....Maar het is gewoon wel zo dat ze iets zien wat anders is.... en kinderen willen alles weten/leren.... en stellen vragen... dat is heel normaal.....
tessa zag laatst in de schouwborg een mw die miste een vingerkootje.... tessa was zo verbaast en kwam niet goed uit haar woorden, waar door ik begreep dat die mw 3 kleuren nagellak op haar nagels had.... die mw had het zelf door en legde het aan tessa uit.... dat verliep heel goed zo.....
Ik probeer er altijd gewoon open over te hebbe, dus als ze aan mij vragen wat dat is dan probeer ik dat uit te leggen en dat het niet leuk is om te staren naar mensen, even kijken mag best maar niet staren. En ach verschillen hoeven niet negatief gezien te worden dat leert de maatschappij aan ze helaas. Voorbeeld; wij bestellen iets bij de mac en dat meisje is licht getint , wij bestellen chocomel en mijn zoontje zegt dat dat meisje ook teveel chocomel heeft gedronken en dat ze daarom zo lekker bruin is en hij wil ook zo worden. Zie je een verschil maar ze maken er niets negatiefs van. Ik leg dan aan tafel wel uit dat iedereen anders word geboren, de ene wat bruin dan de ander, de ene met rood haar, dat is wat ons speciaal maakt, mijn zoontje vind het erg leuk om bruin te worden hihi. Een rolstoel leg ik over uit dat deze mensen niet goed kunnen lopen omdat ze ziek zijn of hun benen niet goed werken als ze willen mogen ze van mij ook direct vragen aan mensen ik heb liever dat ze vragen als dat ze gaan staren en smoezelen erover (dat vind ik onbeleefd) vaak vinden ze het helemaal geen probleem, okay is vaak het antwoord. Het blijft bij elke situatie opnieuw inschatten, ik kan niet zeggen dat ik niet kijk als ik iets zie wat buiten het "normale" val ik ben niet heilig maar probeer door openheid en eerlijkheid staargedrag e.d. te voorkomen..
Als mijn kinderen (nu doen ze het niet meer zo vaak omdat ze weten hoe het zit) zo'n opmerking maakte ging ik meteen het gesprek met de kinderen aan. Ik legde uit dat niet iedereen hetzelfde is, de een is dik, de ander dun, de 1 kan hard rennen terwijl de ander helaas in een rolstoel zit. Het gezicht van de 1 ziet er weer anders uit dan de ander (net als haarkleur of kleir van de ogen) maar leg uit dat iedereen van binnen hetzelfde is. Ik heb al een aantal keer terug gekregen van mensen dat ze dit zo prettig vonden. Je kan niet voorkomen dat kinderen naar dingen kijken of er iets over vragen. Maar het op een nette manier uitleggen zorgt er wel voor dat ze dit minder gaan doen.
In de klas van mijn dochtertje (4) zit een jongetje met Downsyndroom. Ik was benieuwd of mijn dochter er zelf over zou beginnen want ik wilde er niet per se de nadruk op leggen. En net zoals ze vertelt dat meisje X in haar broek geplast heeft, vertelt ze dat dit jongetje met zijn armen fladdert. Geen poespas of rare dingen en zo reageren wij er ook op. Volgens mij wordt het pas '' anders'' voor haar als wij dat ervan maken.
ikzelf ben rolstoelgebonden en ik moet zeggen dat ik van kinderen niet zo veel last heb. die vragen veel sneller zonder meteen te oordelen. een paar jaar geleden toen ik nog in een elektrische rolstoel zat kwam er een jongen van een jaar of 5 naar me toe met de uitspraak: 'mevrouw wat heeft u een coole auto!' haha ik moet nog steeds lachen als ik er aan terug denk. ik heb veel meer last van volwassenen die staren of achter je rug om pijnlijke opmerkingen maken zoals toen ik zwanger was van emily. toen hoorde ik 2 volwassenen achter me praten en die vertelde: 'wat zielig voor het kind, die krijgt straks een moeder in een rolstoel' . die uitspraak heeft me erg veel pijn gedaan.
Het is denk ik maar hoe je er zelf mee omgaat. Heb je zelf respect voor anderen en leg je je kind gewoon uit dat ieder mens anders is wanneer ze er toevallig over beginnen, dan zal hij/zij mensen ook met respect (gaan) behandelen. Wanneer je kind een kwetsende opmerking maakt tegen iemand die er anders uitziet/ zich anders gedraagt en jij/jullie beginnen te lachen, dan zal hij/zij het normaal gaan vinden om anderen te kwetsen. Als mijn kind later iets weten wil, zal ik ook zeker zeggen dat ieder mens anders is en proberen het vanuit het oogpunt van die persoon aan hem/haar uit te leggen, dus dat mijn kind zich verplaatsen kan in anderen en niet zomaar een oordeel velt. Ook mag hij/zij het dan aan die persoon vragen wat er is. Zelf ben ik in het verleden menig maal veroordeeld op mn uiterlijk. Ik woog boven de 100kg en heb een flapoor. Vaak werd ik uitgemaakt voor vreetzak, dikzak, zwijn enzovoorts. Zelfs als ik voor het eerst sinds lange tijd een patatje of iets at, kwam er al snel gefluister van 'geen wonder dat ze dik is' of 'misschien moet ze dat maar laten' etc. Mede hierdoor ben ik ook anders tegen mensen aan gaan kijken en hoop dit respect ook over te kunnen brengen wanneer mijn kind daar straks oud genoeg voor is.
Goed dat je je kind dit wil meegeven. Al vind ik t vanzelfsprekend. Het valt mij juist op dat kinderen puur reageren, en volwassenen lomp of domweg brutaal. Jammer dat t zo moet, helaas een afspiegeling van de huidige mentaliteit (realtieit)
Mijn kinderen kijken niet persee raar ofzo. dat zoen wij ook niet. we hebben een transseksuele vriend, dat vinden ze ook heel normaal. (soms is de ene er, soms de ander). Als ze iets willen weten vragen ze dat. soms aan mij, maar ook soms aan de ander. zo heeft mijn dochter een keer een heel gesprek gehad met een mevrouw met rollator. heb nog nooit iemand gehad die het vervelend vond dat mijn kinderen iets vroegen (hetzij aan mij, hetzij aan hun). Ze weten dingen gewoon neit, dus als iemand anders is vragen ze hoe of wat en ik leg gewoon uit (of die mensen) zo leren ze toch? wat speelde even is dik. niet vanwege dikke mensen maar vanwege het schoolgedoe (iemand zei eens tegen mijn graatmagere meisje dat ze dik was) heb ook netjes uitgelegd hoe het zat als iemand echt dik was en dat dat best heel vervelend is voor mensen en ze er vaak neits aan kunnen doen. ook opgelost Als jij het gewoon vind en er dus ook gewoon oveer doet vinden je kinderen dat ook. het als met : je pest geen anderen, je helpt anderen, we lachen niemand uit enzo...