Bah... Ik wil even mijn ding kwijt en hoop dat het hier even mag. Gisteren hebben we te horen gekregen dat de dokters niets meer voor mijn moeder kunnen doen. Het is bizar, want 2,5 week geleden was er nog helemaal niets aan de hand. Het verhaal. 2,5 week geleden voelde ze zich niet zo lekker, maar was ook snotverkouden, dus we dachten het zou daar wel bijhoren. Een paar dagen later had ze het idee dat ze geel werd dus naar de huisarts. Die had het idee dat het galstenen waren dus een afspraak gemaakt voor een echo. Omdat ze zich alleen maar beroerder voelde is de echo vervroegd naar niet gisteren maar de week ervoor. Daar ging ze gelijk de molen in en de conclusie bleed een tumor van de galwegen waarvan direct al duidelijk was dat het kwaadaardig was. Grote schrik natuurlijk, maar nog wel enige hoop. Woesdag hebben ze eem MRI gemaakt en donderdag een stent in een van de (geblokkeerde) galwegen geplaatst. Gisteren kregen we de uitslagen van de MRI, de operatie en 'hoe nu verder'. Het blijkt een tumor te zijn die niet gevoelig is voor chemo. Bestralen kan niet want het zit te dicht bij de lever en operatie kan niet ivm de locatie. Op zo'n moment verdwijnt de grond onder je voeten vandaan. Je denk altijd ze kunnen nog wel iets doen... A.s. Woensdag gaan de artsen nog met artsen in het UMC overleggen of die nog een idee hebben, maar mijnmoeders arts gaf ons weinig (geen) hoop. Donderdag gaan we weer naar die arts voor de uitkomst van dat gesprek en kunnen we eventueel vragen stellen. Mijn moeder heeft een jaar of 10 geleden borstkanker gehad en sindsdien ben ik me er heel bewust van dat mijn moeder ooit gaat sterven, maar als het dan 'zover' is. Ik kan alleen maar denken 'ik zal nooit meer dit of dat met haar doen' ze zal de kinderen nooit groot zien worden... Aan de andere kant ben ik heel blij dat ze haar kinderen nog wel heeft zien trouwen en dat ze twee van haar kleinkinderen nog heeft mogen ontmoeten (de oudste 2 jaar, de jongste 6 weken). De gedachte die voor mij overheerst is 'wat moet ik zonder haar'. Ik ben echt een zogezegd 'mama's kindje'. Het is kortweg vreselijk voor iedereen. Bedankt dat ik even mijn verhaal kwijt kon, dat lucht al ietsje op. Wieteke
Sterkte Wieteke. Hoop dat jullie nog een beetje kunnen 'genieten' van de tijd met elkaar. Afgelopen zomer was mijn vader in een paar weken tijd overleden, beseffen doe ik het nog niet. De wereld is soms zo oneerlijk, dood gaan doe je als je 'oud' bent, nietwaar...
Vreselijk, wat een rotziekte is het toch ook. Ik wens jou en je familie veel sterkte. Ik hoop dat ze nog een lange tijd mag leven, maar dan wel zonder pijn.
Ook namens mij heel veel sterkte en probeer nog een beetje te genieten van de tijd die jullie nog wel samen hebben. Een ding kunnen ze je nooit afnemen en dat zijn alle mooie herinneringen die je hebt.Het spreekwoord is niet voor niets Wel uit het oog maar niet uit het hart.
Ik weet niet wat ik hierop uberhaupt moet antwoorden. Alleen dat ik jou en je familie heeeel erg veeel sterkte toewens..
Wat een vreselijk en oneerlijk nieuws! Probeer nog van de komende tijd met je moeder te genieten! Heel veel sterkte...