Tijdens mijn helse bevalling is er op een gegeven moment besloten een ruggenprik toe te dienen. Hoewel ik vantevoren fel tegen was op wat voor pijnstilling dan ook tijdens mijn bevalling, greep ik die strohalm nu vast alsof mijn leven ervan af hing. Zo voelde het overigens ook Ik had er vantevoren al zoveel positieve verhalen over gelezen (ook hier) dat ik halsreikend uitkeek naar het moment dat de helse pijnen over zouden zijn en ik me eindelijk eens zou kunnen ontspannen na de uren en uren durende been-/buik- en rugweeën Helaas pindakaas....... De ruggenprik heeft enkel als effect gehad dat er een scherpe pijn in mijn linkerbeen bij kwam. NOG MEER PIJN dus! (Heb hier overigens nog wekenlang last van gehouden) Nu sprak ik laatst een anesthesist die me het een en ander uitlegde hierover en die me vertelde dat het wel vaker voorkwam. Dat het zo nauw luistert allemaal waar de naald erin gaat, dat een aantal mm te veel naar links of rechts bij wijze van spreken al genoeg is om niet het juiste effect te hebben van de ruggenprik. Botte PECH dus gewoon Lijkt me dus dat er meerdere vrouwen moeten zijn, ook hier, die eenzelfde ervaring hebben. En het is misschien wel goed om te weten voor vrouwen die zich erin verdiepen dat een ruggenprik dus niet altijd het redmiddel is dat het in de volksmond lijkt te zijn waar het bevallen betreft....
hier ook ervaring (rot ervaring) bij tygo, ik kreeg een ruggeprik alleen ging die 2 keer mis, waarschijnlijk doordat ik een holle rug heb, de derde keer zat die goed volgens die man, helaas niet ik werd van boven verdoofd, ze hebben het infuss niet aangesloten en het uit laten werken het was erg benauwd, voelde echt naar tijdens de weeen, ik wou bij de tweeling geen ruggeprik, was ook niet nodig, de bevalling ging heel snel
Hier haalde ie wel de scherpe randjes van de (zeer pijnlijke) rugweeën af, maar hij had op de hoogste stand helemaal moeten verdoven en dat deed ie dus niet. Ik heb de persweeën ook door de ruggeprik heen gevoeld, dus die kon gewoon aan blijven staan. Dat was op zich wel lekker hoor. Bij mij is het altijd al zo geweest dat ik moeilijk te verdoven ben. Zelfs bij de kaakchirurg moest ik dubbel dosissen verdoving hebben want anders voelde ik nog alles. Ik heb alleen een "doof" been gehad de avond en nacht na de bevalling. Dat was omdat ik waarschijnlijk onbewust op 1 bil heb gelegen tijdens het bevallen en alle verdoving naar 1 kant is gegaan. Gelukkig was dat de volgende morgen verdwenen.
Ikzelf heb het niet ervaren (al hebben ze wel een paar keer moeten proberen eer ze de naald tussen mijn wervels kregen) maar toen ik werd ingeleid was er een andere meid die ook ingeleid zou worden en toen ik om een ruggeprik vroeg en naar het ok werd gebracht lag zei daar ook. Zij had de ruggeprik al gekregen maar had nog steeds helse pijn van de weeën. Toen dachten ze dat ze hem mss verkeerd hadden gestoken dus hebben hem opnieuw gestoken wat niets uithaalde... de verdoving deed gewoon niets bij haar! Het komt gelukkig niet vaak voor dat de ruggeprik niet werkt maar het moet je maar overkomen!
Herkenbaar wat je schrijft Muiz! Ik ben inderdaad ook heel moeilijk te verdoven, waardoor ik zelf wel eens heb gedacht dat ze misschien niet verkeerd geprikt hadden, maar dat het er gewoon aan ligt dat ik gewoon niet/nauwelijks reageer op pijnstilling. Na een operatie waarna ik helse pijnen had zijn de artsen ook urenlang in de weer geweest met me om iets te vinden dat hielp. Ze zeiden letterlijk dat ze met de dosis die ze me toegediend hadden 3 paarden plat hadden kunnen leggen. Denk dus dat het misschien een kwestie van EN EN is geweest bij mij. By the way: heerlijk he, zo'n rugweeën? Man, dacht dat ik uit elkaar getrokken/gescheurd werd! En inderdaad Marisha, het moet je maar overkomen.... Mijn ervaring is dat je een ruggenprik toch al niet snel krijgt (kan natuurlijk verschillen per ziekenhuis en arts), en dan is het echt heeeeel vervelend als het niets doet!
Oeh, dat lijkt me ook een hele nare ervaring die jij gehad hebt Janina! Was je bovenlijf verdoofd in plaats van je onderlijf? En wat fijn dat je tweelingbevalling zo snel en goed verliep!
Bij mij deed ie wel even iets, maar het kwam er na een uurtje gewoon weer doorheen. Heb ik nog wat extra gekregen en toen kwam het er weer doorheen. Vond het vooral vervelend dat je dan wel helemaal vast ligt en geen kant op kan. Je kunt dan helemaal niet meer reageren op de pijn. Wat ze bij mij trouwens ook deden was hem helemaal uitzetten toen ik volledige ontsluiting had. En dan maar wachten op de persweeen. Die ik niet kreeg.... uiteindelijk hebben ze me 4 uur laten wachten met rug/been weeen en zonder pijnbestrijding voordat ik het zelf mocht proberen. Ik dacht echt dat ik gek werd!
Bij mij heeft de ruggenprik maar een half uur gewerkt. De eerste keer deed hij niks, toen heeft de anesthesist hem nog een keer doorgespoten. Toen gingen de buikweeen over in lichte beenweeen, dat was goed te houden maar na een half uur waren de hevige buikweeen gewoon weer terug. De ruggenprik is wel gewoon aan blijven staan op maximaal tot een paar uur na de bevalling, volgens mij waren ze hem gewoon vergeten. Op het moment dat ik een ruggenprik kreeg en weeopwekkers, zat ik er al helemaal doorheen voor mijn gevoel. Toen zijn de weeen alleen maar nog pijnlijker geworden door de oxytocine en duurde het nog 8 uur. Toch heeft de hoop dat het toch nog zou gaan werken (vk zei steeds dat het even moest inwerken) en de pijn-pauze na de tweede wel geholpen me er doorheen te slepen.
Ontzettend rot gevoel inderdaad. Tamio, hoop doet wonderen inderdaad. De hoop op verlichting van de pijn heeft mij er ook uren en uren doorheen gesleept. Erg wrang dus dat die pijnstilling niets bleek te doen. Goh, dat jij met 8 cm al mocht/kon gaan persen! Ik heb toen ik 10 cm ontsluiting had nog eens bijna een uur persweeën weg moeten puffen van de gynaecoloog, omdat ze nog niet ingedaald was. Pfffff, niet te doen gewoon Om vervolgens anderhalf uur te moeten persen alsof mijn leven ervan af hing, met extra oxytocine erbij. Was kapot
Nou mocht eigenlijk nog niet hoor, maar het kon gewoon niet anders. Mijn dochter was ook nog niet genoeg ingedaald omdat ze een sterrenkijkertje was en ik lag gewoon op mijn zij te persen. Maar toen waren die helse ontsluitingsweeen tenminste wel weg.
Oeh, een sterrenkijkertje....dat is volgens mij niet mis Dus je bent gewoon al gaan persen zonder dat ze ingedaald was? En ging het dan snel daarna of niet? (ik ga dat trouwens even onthouden voor een evt. volgende bevalling: dat die ontsluitingsweeën misschien wel weg gaan door te persen 8) ) Het valt me toch nog wel mee (of moet ik zeggen tegen?) hoe weinig vrouwen blijkbaar eenzelfde ervaring hebben gehad als ik: dat de ruggenprik niet deed wat 'ie moest doen.
Hier ook helaas een ruggeprik die niet werkte . http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... p?t=114178
Dat is ook niet bepaald een bevallingsverhaal om blij van te worden he Ischa31 Heb je helemaal niets ervan gevoeld of op een andere plek pijn (zoals ik in mijn been) of nog iets anders?
Nee, gelukkig nergens anders pijn erbij gekregen. Heb nu alleen sinds een aantal weken heel erg veel rugpijn en heb ergens gelezen dat dat ook van een ruggeprik kan komen. En dan verwacht je zoveel van een ruggeprik
Ik deed het niet expres hoor, ik KON het echt niet tegen houden. En de ontsluitingsweeen waren vanzelf al weg, daar waren die persweeen voor in de plaats gekomen. Het ging toen wel ineens heel snel, ik heb een paar keer liggen persen, toen keek de vk weer, toen was het 9 cm en de laatste cm heeft ze weggemasseerd. Maar ik denk niet dat het aan te raden is om te vroeg te gaan persen; ik ben zo ongeveer van baarmoedermond tot kringspier ingescheurd en dan had ik tijdens de kraamtijd nog meer pijn aan de aambeien dan aan de ruptuur.
Ik heb ook nog lang een gevoelige plek gehad waar de ruggenprik zat Ischa! Maar dat was wel meteen, heb jij er pas later last van gekregen dan?
Ah, oké...is inderdaad heeeeel lastig tegen te houden als je moet ja Ik heb ook stiekem af en toe toch geperst omdat ik het gewoon niet volhield om het te laten, maar ik had wel al 10 cm ontsluiting op dat moment (en de verpleegster zei me dat ik best af en toe als ik het écht niet kon laten toch even een beetje mocht persen). Dat uitscheuren is dan inderdaad ook niet iets waar je op zit te wachten Gelukkig hebben we het overleefd en ligt het achter ons. Zijn de vrouwen die deze ervaring hebben eigenlijk bang voor een volgende bevalling geworden of niet? Ik heb zelf bijvoorbeeld dat ik enerzijds doodsbang ben om dezelfde horror nog eens te moeten doormaken en anderzijds denk ik: ach, van de pijnstilling hoef ik het dus blijkbaar niet te hebben en ik heb het nu toch ook doorstaan, dus zal het een volgende keer heus wel weer lukken. Erg dubbel
Ik heb geen last gehad van pijn op de plek van de ruggenprik. Bij het inprikken was er even een soort stroomstootje te voelen en vervolgens kreeg ik dus die gruwelijke pijn in mijn linkerbeen. Mijn been is dus ook nooit verlamd of verdoofd geweest, kon er gewoon op staan/lopen na de bevalling.
Bij mij is het ook dubbel. Aan de ene kant denk ik, een tweede bevalling zal niet snel weer zo zwaar worden omdat deze bevalling heel zwaar was door verschillende complicaties; (sterrenkijkertje waardoor de onsluiting niet vorderde, ruggenprik die niet werkte, schouderdystorsie, sub-totaalruptuur en inwendige ruptuur) Aan de andere kant ben ik wel heel bang dat ik bij een volgende bevalling weer een schouderdystorsie krijg omdat dit deels erfelijk bepaald is en om weer te scheuren door het oude littekenweefsel heen.