wie heeft er een postnatale depressie gehad, hoe uitte zich dat, hoe zijn zullen er weer bovenop gekomen en hoe lang is daar overheen gegaan? heb het etiketje afgelopen week gekregen en ben benieuwd hoe anderen dit beleefd hebben, t voelt zo uitzichtloos
hoi jammer meid dat je een depressie blijkt te hebben. ik heb het zelf ook gehad bij mijn eerste. en heb dus niet van zijn baby tijd kunnen genieten. het ging helemaal niet, het was zo erg dat ik hem niet eens meer wilde. ik kon hem soms wel ik weet niet wat aandoen. gelukkig is er nooit iets gebeurd. mijn man is zijn werk kwijtgeraakt omdat hij vaak thuis moest komen omdat ik weer eens helemaal doordraaide. tristan huilde ook nog eens veel (waarschijnlijk het gevolg van mijn gevoelens) ik heb mijn gevoelens en het hele probleem tussen 4 muren gehouden, was heel goed in het verbergen tegenover anderen, zelfs mijn ouders wisten er niks van. heb wel hulp gezocht en ben bij het GGZ terecht gekomen, ik moest naar een psychiater en kreeg medicijnen. nou het ging alleen maar bergafwaarts. telkens maar weer vertellen en dignen ophalen hoe het ging, ik kwam er nog depressiever weg dan ik er heen ging. en door de medicijnen was ik net een zombie. via via kwam ik in contact met een paranormale healer. ben daar heen gegaan, toen was tristan bijna 1 jaar. heb daar een sessie gehad van 2 uur, kwam thuis en .........het was meteen anders. niet dat het ineens goed was, maar tristan en ik waren in staat om elkaar te accepteren. dus teon konden we onze band opbouwen. ik geloof zelf nogal in het paranormale en ben er ook veel mee bezig. maar ben er toch best wel sceptisch heengegaan. maar het heeft wel geholpen... ik was van mijn depressie af. ik heb nu sinds bijna 4 maanden weer een zoon erbij en ik heb nu nergens last van. dus wees niet bang als je ooit aan een tweede gaat denken. als je meer informatie wil over waar ik geweest ben, wil ik je wel doorgeven waar dat was. dan lees ik het wel. ok? ik vind het echt knudde voor je, hoop dat het gauw over is. en praat erover met anderen.... steun doet zoveel. en dat is wat ik verkeerd heb gedaan. groetjes nienke
Hoi, wat erg dat je dat hebt, ik heb het bij de eerste gehad en het voelt idd wat je zegt uitzichtloos, maar dat is het niet. Bij mij is het eigelijk vanzelf na verloop van tijd over gegaan (na ruim een jaar) was het ergste voorbij, ik heb geen hulp gehad omdat wij het op dat moment niet zagen dat het een PND was, nu was ik door omstandigheden er ook erg bang voor weer maar het gaat tot nu toe allemaal nog goed, godzijdank, ik wil je heel veel succes wensen en ik zou zeker hulp aanvaarden (huisarts, ggz) want zo lang ermee door lopen is echt een hel zonder hulp. Dikke knuff voor jou, het komt wel goed hoor echt, zo voelt het nu misschien niet, ik ken het gevoel heel goed, maar het komt echt goed!
bedankt voor jullie lieve reacties, fijn te horen dat jullie er weer vanaf zijn gekomen... dat geeft moed!