Omdat een vriendin en ik al vele jaren bezig zijn met zwanger worden, zonder resultaat, zijn wij nu op zoek naar lotgenoten met wie wij onze ervaringen en gevoelens kunnen delen. We proberen positief te blijven, maar dat wordt steeds moeilijker. Ik heb inmiddels de eerste poging van IVF 2 achter de rug en helaas is ook deze weer mislukt. In de afgelopen jaren heb ik 3 miskramen gehad (1 van een spontane zwangerschap toen ik net in het huidige ziekenhuis begon en 2 van de IVF), heb dus al heel wat voor de kiezen gehad. Ik heb wel cryo's, maar daar heb ik tot nu toe dus niks aan gehad. Ik zie het soms echt niet meer zitten en ben heel bang dat het nooit zal gaan lukken of dat die vriendin straks wel zwanger is en ik niet. Gelukkig snapt zij me, zij heeft hetzelfde gevoel. We zaten samen op een forum en inmiddels zijn wij de enigen die nog steeds niet zwanger zijn (sommigen zijn zelfs al zwanger of bevallen van de tweede), dit is voor ons dus erg confronterend. We gunnen het elkaar ontzettend, maar de angst om alleen over te blijven is heel sterk en moeilijk. Ik ben al een tijd weg van dat forum waar die vriendin en ik op zaten en ook zij is er weinig meer te vinden. Meiden/vrouwen die al een kindje hebben en niet zwanger kunnen raken van de tweede vinden hun situatie niet anders dan de mijne, maar ik vind het toch echt anders! Zij zijn al moeder, ik moet nog maar afwachten of ik dat ooit zal gaan worden. Ik snap wel dat de wens voor een tweede net zo sterk kan zijn als voor een eerste, maar ik vind het toch echt anders. Waarom is het ons niet gewoon gegund??? Anderen hebben al meerdere kinderen of worden zomaar zwanger, waarom gaat het dan bij ons zo moeilijk of misschien wel helemaal niet??? Het is zo oneerlijk en weet echt niet hoe lang ik dit nog trek. Steeds weer die teleurstelling en de pijn en het verdriet... Wie herkent dit en wil haar ervaringen/gevoelens met ons delen? Soms hebben we het gevoel dat we de enigen zijn bij wie het niet lukt, bij veel mensen om ons heen gaat het "vanzelf" en komen er zelfs meerdere kinderen. We gunnen dit niemand, maar hopelijk zijn we niet de enigen! Liefs Susanne
Allereerst een dikke knuffel! Ik vind ook dat jouw situatie wel degelijk anders is dan als je al een kind hebt. Natuurlijk kan de wens voor een tweede (derde, vierde...) net zo sterk zijn als voor een eerste. aar die eerste is er tenminste, ze zijn niet meer alleen terwijl jij niet weet of je alleen blijft, of die eerste er überhaupt komt. Ik spreek uit ruime ervaring, maar heb inmiddels wel een dochter. In die zin heb je niks aan mij; misschien alleen om moed te houden! Mijn dochter is geboren uit een cryo na bijna 6 jaar kinderwens, 17 IUI's en 2 IVF's met in totaal 4 terugplaatsingen en 4 miskramen (3 na IUI, 1 na IVF). Dus het kan echt, ook al kan ik het je niet beloven...sterkte!
Als eerste bedankt voor je ontzettend lieve reactie en fijn dat jij het wel begrijpt! Wat vervelend dat het bij jou ook zo moeizaam ging, maar wat geweldig voor je/jullie dat jullie inmiddels een dochter hebben! Hopelijk loopt het bij ons ook zo goed af, al wordt het steeds moeilijker om er nog in te geloven...
Meid, je zit hier goed! Veel lotgenoten hier. De oneerlijkheid, het verlies van het mooie proces van natuurlijk zwanger raken, de stress, frustratie en verdriet van alle behandelingen en al het falen, de angst voor het ergste, de twijfel aan je lichaam; we kennen het hier allemaal en weten wat een hel het is. Heel veel sterkte! Hoop dat je hier steun vindt. Bedenk wel; jullie wens voor een kindje is zo sterk dat jullie er zoveel voor over hebben; Dat geeft aan hoe sterk jullie liefde voor elkaar is. Hou daaraan vast in moeilijke tijden!
Heel herkenbaar! Wel heel fijn dat je een directe vriendin hebt die hetzelfde als jou meemaakt. Maar ik begrijp de angst ook goed dat als de ander zwanger raakt en jij niet. Lijkt me ook heel lastig, ook voor degene die zwanger is. Maar als de vriendschap echt goed zit, dan komt ook dat goed. En in het mooiste geval raken jullie ongeveer tegelijkertijd zwanger . Ik zit ook al een paar jaar op dit forum en links en rechts raken meiden zwanger, maar ik niet. Dus je bent niet de enige hoor . Ik heb 6 IUI's en 1 IVF achter de rug. Na de verse terugplaatsing ben ik heel even zwanger geweest, maar eindigde in een MA en de enige cryo die we hadden ontdooide niet goed. Ben nu ook begonnen aan de tweede IVF. En ook ik heb grote moeite om positief te blijven. Ook al is de eerste IVF poging wel heel eventje gelukt, na de mislukte cryo, ben ik een groot deel van mijn toch al spaarzame hoop weer verloren... Maar ik weet dat ik toch moet blijven hopen en positief moet blijven, want anders red je dit traject niet. Je moet het doel voor ogen houden ook al weet je niet of je dat ooit bereiken zult. En hier met allemaal lotgenootjes om je heen kun je elkaar weer wat moed inpraten. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Meid ik snap je zo...! En ben nog lang niet zo lang bezig als jullie. Heb de 2 spannende weken nog geeneens meegemaakt, en ik word nu al bijna gek! Deze heb je vast al weleens ergens gelezen, ik vind hem erg mooi: God gives the hardest jobs to the strongest soldiers....
Hi suzanne, je verhaal is heel herkenbaar. Ik ben na vijf iui, een ivf en een icsi nog nooit zwanger geweest. Ik ben nu bijna drie jaar bezig met proberen en mijn beste vriendin wil me niet meer zien, omdat ik niet heel blij voor haar kon zijn toen ze meteen na een maand proberen zwanger werd. Dit gebeurde wel al voor het medische traject, maar toen was ik wel al heel lang bezig met proberen. Ik ben bamg dat mijn lichaam het niet kan en dat het nooit gaat lukken. Ik heb geen aansluiting meer met vriendinnen die al moeder zijn, maar ook niet met de vriendinnen die geen kinderen willen. Niemand begrijpt je echt en dan kun je je heel eenzaam voelen....
Bedankt lieve meiden, fijn om hier steun te vinden! Wij zijn in totaal met alles bij elkaar alweer bijna 5 jaar bezig in de mmm...
Ja herkenbaar... Ben al tien jaar bezig om moeder te worden maar het heeft nog niet zo mogen zijn. In 2003 heb ik een keer een positieve test gehad maar werd een paar dagen later ongesteld. In 2005 werd ik weer single want mijn vriend wilde niet de MMM in. (Hij is inmiddels vader van 3 kinderen). Ik ben als alleenstaande een adoptieprocedure gestart. Van wachtlijst naar de VIA-cursus naar medische keuring naar onderzoek vaan raad van de kinderbescherming. Na drie jaar kreeg ik eindelijk toestemming om te adopteren. Deze enige mogelijkheid voor singles was China maar die ging toen net sluiten en kon ik mij niet meer inschrijven. Dit deden ze I.v.m imago en de Olympische spelen in China. Sinds 2010 met huidige partner, en sinds 2011 in de MMM. Ik heb al zoveel familie, vrienden, mijn oppaskindjes van vroeger, zwanger zien worden van eerste, tweede en derde kindje. Een vriendin is zelfs inmiddels al OMA geworden. Zij was zelf jong moeder en haar dochter ook.
Pffff Katja, had jouw verhaal inderdaad al eerder van je gehoord, heel heftig ook! Oma, pffff, mogen wij eerst moeder worden??? Hopelijk mag het bij ons allemaal dit jaar goed komen!
Hè Katja, wat een tegenslagen en wat een rotstreek van je ex zeg. Alleen in voorspoed, overduidelijk.. =\ TS: vergeleken met jou staan wij echt nog maar aan het begin van de MMM en ons verdriet zal waarschijnlijk maar een fractie van het jouwe zijn, kan me niet eens voorstellen hoeveel pijn het moet doen en hoe je vertrouwen steeds minder wordt.. heel veel sterkte.
Hoi allemaal, Susanne jou verhaal is heel herkenbaar!! En ik ben het eerlijk gezegd met je eens dat het voor mensen die voor een 2e gaan anders is. Zij kunnen iedere dag knuffelen met hun 1e wondertje. (maakt t niet minder erg, maar t gevoel is anders denk ik) Wij hebben toch steeds het gevoel dat ons lichaam ons in de steek laat. Ikzelf ben 3 jaar bezig. 1x spontaan zwanger, maar miskraam gehad. 6x IUI en nu in het EMC voor IVF (moet nog starten). Ik ben nog maar net lid van deze pagina, maar heb al zoveel herkenbare dingen gelezen dat ik er wel moed en vertrouwen uit haal. Ook lees je na zoveel vreselijke berichten toch ook de berichten dat het ineens raak is. Daar krijg ik dan gewoon kippenvel van. Maandag krijg ik te horen wanneer we mogen starten met IVF. Jullie heel succes met de behandelingen! Ik hoop van harte dat het dit jaar een super jaar wordt voor iedereen hier!! PS: Katja....wat een rotstreek van jou Ex!
@lonleygirl: snap je helemaal, sommige vriendschappen gaan inderdaad "uit" omdat je elkaar niet meer begrijpt, heb het ook met een vriendin gehad die heel snel zwanger was. We hebben het nog een keer geprobeerd, maar toen ik erachter kwam dat ze achter mn rug om over me roddelde op een ander forum, was ik helemaal klaar met dr! Ik ben ook heel bang dat het nooit goed gaat komen, maar we moeten hoop houden, anders houden we het niet vol. Maar de grens ben ik al aardig aan het bereiken... Er zijn inderdaad maar heel weinig mensen die je echt begrijpen, al doen sommigen wel erg hun best. Gelukkig heb ik nog wel vriendinnen over, maar niet iedereen weet ervan. Vind dat soms best moeilijk, maar het is natuurlijk ook wel super persoonlijk en je vertelt zoiets niet aan iedereen. Heel veel sterkte en als je ergens over wilt praten (misschien wonen we toevallig bij elkaar in de buurt) dan mag je me altijd een pb'tje sturen!
Meissie, met dit berichtje laat je zien dat jij je het verdriet juist wél heel goed kunt voorstellen! Kunnen een hoop anderen een voorbeeld aan nemen. Hoop dat jullie wens heel snel in vervulling mag gaan!
Ik bedoel het echt niet verkeerd en ik waardeer haar medeleven ontzettend, maar echt begrijpen kan je het pas als je ook echt in die situatie zit... Ik dacht ook dat ik wist hoe iemand zich voelde die al veel langer bezig was dan ik, maar nu begrijp ik dat pas echt... Maar ik hoop natuurlijk dat het bij Shaddixx wel snel gaat lukken en dat zij niet hoeft mee te maken wat wij meemaken!
Ik neem aan dat je TempusFugit bedoelt, niet Shaddixxx Ik 'ken' TempusFugit van een heleboel andere berichten hier en weet daarom dat zij zich echt wel in kan leven. Steun en begrip van mensen die niet precies hetzelfde meemaken kan ook heel waardevol zijn
O ja, bedoelde haar inderdaad en natuurlijk is haar steun heel waardevol/welkom! Je inleven kan ook wel als je niet in dezelfde situatie zit, maar echt begrijpen hoe het voelt kan je pas als het zelf ook meemaakt. Maar nogmaals: hoop dat zij er nooit achter komt hoe het echt voelt!
Ik heb tig dingen getypt en weer weggehaald, alles voelt verkeerd, dus ik wil je alleen ff een hart onder de riem geven, knuffel!!!