Hallo, dit is mijn eerste berichtje hier en ik zal jullie voor dat ik mijn vraag stel eerst even wat meer vertellen over mijn situatie.. Ik ben een 19 jarige studente en heb een lieve vriend. We wonen sindskort samen en kunnen het financieel net doen. Ik ben een paar maanden geleden per ongeluk zwanger geraakt. Ik wilde het heel graag houden maar mijn vriend en mijn ouders vonden absoluut dat ik het weg moest laten halen. Ik heb het voor mijn vriend gedaan, niet voor mijn ouders. Ik wilde hem niet opzadelen met iets wat hij niet wil, daar zou ik mij namelijk eeuwig schuldig om voelen. Hij vind het te vroeg, is er nog niet aan toe, ziet het financieel al helemaal niet goed gaan. De abortus was vreselijk, veel pijn, emotioneel.. Mijn vriend was erbij, viel flauw.. Naderhand voelde ik me verschrikkelijk. Wel is er een foto (echo) gemaakt van het kindje, en die heb ik gekregen (mijn vriend wilde dit ook erg graag..) en hier ben ik ontzettend blij mee. Ik heb de 2 zwangerschapstesten in mijn tas zitten, krijg kriebels in mijn buik als ik ernaar kijk.. Ik heb alles geprobeerd om verder te gaan en zoals mn vriend zei "over 3 jaar lieverd, als je studie klaar is.." te accepteren, maar het lukt niet Ik denk iedere dag (meermaals) aan dat kleine wondertje dat in mijn buik zat.. Dat het iets van hem en mij is, en dat ik zo dom was om het weg te halen.. Ik mis het heerlijke gevoel dat ik in mijn buik had, de trots dat ik voelde.. Ik mis het allemaal heel erg.. Ik voel me vreselijk dat mijn vriend iedere dag mijn 'gejammer' aan moet horen over hoe ik me voel.. alhoewel hij dit niet zo ziet en hartstikke lief is en naar mij blijft luisteren.. ik voel me verschrikkelijk.. Gisteren werd ik voor het eerst weer echt ongesteld (paar maanden lichte bloedingen gehad maar geen echte ongesteldheid..) en ik haat het.. Ik weet dat dit een forum is voor mensen die zwanger willen worden, en ik besef sinds een paar dagen dat dat ook echt is wat ik wil.. Ik weet alleen echt niet wat ik moet doen? Liefs
Hey! Wat vreselijk voor je! Ik weet niet goed wat ik kan typen, ik weet alleen, dat ik zelf een curretage heb gehad (geen abortus maar het was leefde niet meer en mn lichaam stoote het niet af missed abortion dus) En hoe leeg en verdrietig je je dan voelt. Ook al zouden mensen zeggen "het is je eigenkeuze bla bla" het lijkt mij gigantisch moeilijk, maar je hebt denk ik wel voor je zelf een goede keuze proberen te maken, en helaas is het onomkeerbaar... Heel veel sterkte met het verwerken in elk geval.
Wat een verschrikkelijke situatie meis.. Heb er geen ervaring mee maar wil je toch heel veel sterkte wensen.
wat afschuwelijk meisje,maar laat me je een advies geven,..DOE NOOIT MEER EEN ABORTUS ALS JE DAAR NIET ACHTER STAAT,je bent dit aan niemand verplicht en het verdriet zoals je verteld is vreselijk. als je graag een kindje wilt meis zou ik dit gewoon met je vriend bespreekbaar maken... in een goede relatie valt alles te bespreken,en je oeft je er niet voor te schamen omdat je jong bent en weinig geld hebt... ik heb dat ook allebei,en weiniggeld hebben is erg rot soms, maar geld kan niet op tegn liefde,en zorgen voor de kids is iets wat je toch wel doet. dikke knuffel
Jeetje meid, Wat een heftig verhaal, omdat jij dat gevoel van missen zo erg hebt! Ik zou het idd wat miranda al zei bespreekbaar maken... Weet je vriend dat je je zo voelt? Weet hij dat je spijt hebt? Misschien helpt dat om het te verwerken... Ik vind het wel verstandig van hem dat hij zoiets heeft van:eerste de studie afmaken, maar hij moet wel weten wat dit bij jou heeft los gemaakt! Nou ik wens je veel sterkte...
Hai, allemaal heel erg bedankt voor de lieve reacties.. Mijn vriend weet inderdaad hoe ik mij eronder voel.. we praten er veel over.. Nouja, ik begin er veel over.. En mn vriend is hartstikke lief, de relatie is hartstikke goed maar hij is er (naar zijn zeggen) gewoon niet aan toe.. Ik wil er graag een keer goed met hem over praten, dus niet over mijn gevoel.. maar echt over het verlangen en de wens om een kindje te krijgen.. Weet alleen niet zo goed hoe ik dit bespreekbaar maak, mijn vriend is namelijk geen makkelijke prater. Je moet alles eruit trekken.. en dat is met dit onderwerp zo lastig want dat wil ik niet, ik wil dat ie eerlijk is.. en niet antwoorden geeft die ik horen wil.. Liefs
ik had nooit een abortus laten doen als je er zelf niet achter staat. dit vergeef je je zelf nooit dat je een kindje hebt laten weg halen. je moet geen dingen doen die JIJ niet wil. er is altijd wel een oplossing als er een kindje komt.
Nouja, om nou te zeggen dat ik dit mijzelf nooit vergeef? Ik vergeef het mijzelf wel! Ik zou er niet voor kunnen kiezen om mijn vriend met iets 'op te zadelen' wat hij niet wil, ik hou van hem en dit is iets van ons beiden. Ik vind dat ik niet de enige ben die hier iets over te zeggen heeft. Ik wil het samen met hem opvoeden, dus hij heeft ook zeggenschap. Ik vergeef het mijzelf echt wel, alleen ik merk nu naderhand dat het veel veranderd heeft. Het is alleen dat ik sinds mijn abortus heel sterk de drang voel dat een kindje wel is wat ik wil, ik mis het gevoel, de trots.. En ik weet dat er op dit forum veel meiden, stellen zijn die al een tijd bezig zijn met zwanger raken en waar het (nog) niet gelukt is en die zich dus echt niet in een abortus kunnen vinden.. En dan kom ik aanzetten met mn 'gezeur'.. Ik wil hier niemand mee kwetsen, dat is echt niet mijn bedoeling.. Mijn kinderwens is gewoon heel erg groot geworden na dit alles..
ik denk dat we banger zijn dat je jezelf gekwetst hebt dan dat je anderen kwetst,...uit je verhaal blijkt overduideijk dat je niet achter je abortus stond...ik hoop dat je een goed gesprek met je partner zult hebben
Sja, je kunt het ook niet meer terug draaien dus achteraf zeggen dat je er spijt van krijgt heb je niet veel aan. Want je zegt wel dat je het jezelf vergeven hebt maar uit je stukje te lezen is er nog een gedeelte in jou dat het niet vergeven heeft. Want je mist het gevoel, de trots. Dat lijkt mij toch een stuk wat niet vergeven is en zeker niet vergeten. Meid, mannen zijn er nooit aan toe (de meeste dan, uitzonderingen daar gelaten). Die van mij was er ook niet aan toe maar wij waren er wel financieel goed aan toe. Niet erg goed maar beter als jullie als ik het zo lees. Hij wilde ook geen kind maar ik liet het voor geen goud weghalen. Dat wilde hij ook niet hoor! Het heeft hem heel wat weken gekost om eraan te wennen en ook tijdens de zwangerschap liet ik hem zijn gang gaan. Nu is hij op en top papa en willen we een 2e. Ik begrijp je kinderwens heel goed. Wat jij hebt gedaan is niet vanuit je hart gegaan maar vanuit je verstand. Ik vind het heel erg knap van je. Ik (en niemand trouwens) kan jou adviezen geven over hoe je het nu moet gaan doen. Dat is helemaal aan jullie. Is je kinderwens zo groot en kunnen jullie goed met elkaar praten komt het heus wel goed.
meid wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten doormaken! heel vervelend dat je met zo'n grote kinderwens dit hebt moeten doen... maar ik denk dat je nu momenteel maar naar je vriend moet luisteren want: - wat nou als je weer zwanger raakt en hij wil weer dat je het weg laat halen...kun je dat nog een keer aan? - het kan je relatie kapotmaken als hij echt nog niet wil, een kind is iets van 2 mensen samen. en je kunt niet bewust voor een kind kiezen als 1 niet wil. - het is financieel een beste investering en als je nog studeert is je budget ook wat kleiner (begrijp me niet verkeerd, als je echt wil zijn er genoeg opties!) - red je het qua tijd in combinatie met je studie? en tjah als je vriend zoals jij zegt een moeilijke prater is, weet je dan wel zeker dat hij ook echt meent wat hij zegt? of zegt hij soms dingen zodattie er dan maar vanaf is? meis hoe dan ook, heel veel succes ermee en ik hoop dat je wens op een kindje snel uit mag komen!
Bedankt voor de lieve reacties.. Mijn vriend zegt dat hij heel graag kinderen wil, maar is onzeker over het financiele plaatje en hij wil heel erg graag dat ik mijn studie afmaak. Ook is hij nogal 'bang' voor de mening van anderen (Lees: vooral zijn ouders). We hebben het goed samen, eigen huisje, auto, hond, ik studeer en hij werkt.. Toch is hij heel onzeker over zijn baan.. ik zou ook het liefst nog een paar jaar wachten want dan zou het immers veel makkelijker zijn maar het verlangen is zo groot.. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed..
Hoi Lievelief, Ondanks dat ik nog nooit een abortus heb gehad of zwanger ben geweest, kan ik me toch je situatie goed voorstellen. Mijn kinderwens is al drie jaar heel sterk, en heb hier idd 3 jaar mee rond moeten lopen voordat vriendlief eraan toe was. Vond ik ook best moeilijk, zo van, hij heeft de beslissende doorslag. Natuurlijk moet je het samen echt willen, maar vond het toch raar om dit zo te ervaren. Nadat we op vakantie zijn geweest zijn we met de pil gestopt. leuk 2 maanden bezig toen mijn vriend zei dat als het nu nog niet gelukt was, we het beter maar weer uit konden stellen, want hij wist het even niet meer. Zo, dat kwam heel hard aan en ik voelde me een soort gekwets. Mijn vriend is ook best een moeilijke prater, alles uit hem trekken. We hebben er heel goed over gesproken, wat zijn zijn angsten. Ik ben ook nog aan het studeren, maar heb een heel groot vertrouwen dat alles goed komt. Na veel praten zijn we er achter dat hij het ook graag wil, maar dat hij het wel heel spannend vind, dat hij zichzelf wat ouder had gezien als ouder en dat hij zijn beeld hierover bij moet stellen. En nog een belangrijk punt....dat er altijd wel 100 redenen zijn te bedenken om het niet te doen, nog even uit te stellen. Heel veel succes met deze kwestie en blijf er goed over praten. Liefs Snoozie