Vraagjes voor de bevalling Momenteel ben ik zwanger Omdat ik alleenstaande ben (wel heel bewust mama) Wil ik mijn moeder vragen om erbij te zijn, ook zou ik als de situatie het toelaat mijn zoontje van 6 erbij willen hebben (hij wil dit zelf ook graag). In de ideale situatie zou het ene thuis bevalling worden, mogelijk met/in bad. Nu mijn vragen: 1. Hoe hebben jullie je bevalpartner gevraagd om erbij te zijn? Ik ben op zoek naar leuke ideeën! Hebben jullie vooraf met je bevalpartner een cursus of workshop gedaan? En welke rol heeft diegene tijdens de bevalling gehad? 2. Hoe hebben jullie je kind(eren) voorbereid op de bevalling en hoe is dat verder gegaan?
Ik heb hier zelf geen ervaring mee. Maar ik vind het wel vrij intens voor je zoontje van 6 jaar om bij een bevalling te zijn. Een kind kan wel zeggen dat hij dat graag wil. Maar hij kan zich er toch totaal geen idee van vormen. Het lijkt me dat het voor een kind best eng/beangstigend/overweldigend kan zijn, om je moeder te zien baren/pijn te zien hebben. Ik zou dan op zijn minst zorgen voor een andere volwassenen in huis, die zich volledig op je zoon kan richten. Dat als hij er toch neit bij wil zijn, dat hij weg kan, beneden kan zijn, en er iemand bij hem is. En wat als de situatie toch opeens verslechterd en je naar het ziekenhuis moet. Dan kan je zon ook niet alleen blijven. Misschien je moeder als bevalpartner. En dan nog een extra iemand die als back up aanwezig is voor je zoon?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben getrouwd, dus geen ervaring met het vragen van een bevalpartner. Ik sluit me aan bij bovenstaande, ik zou naast je moeder nog een volwassene die vertrouwd genoeg voelt vragen die zich om je zoon kan bekommeren. Een kind van 6 heeft geen idee wat een bevalling inhoudt en kan me ook voorstellen dat jij je moet en wil kunnen focussen op je weeën en persen. In een ideale situatie kan het een prachtige ervaring zijn, maar net zo goed ook traumatisch. Ik had trouwens pas rust toen onze zoon in goede handen was. Toen pas kon ik gaan ontspannen en kwam de bevalling op gang. Heel veel succes!
Hier foetale nood meegemaakt. Mijn zus ook. Schoonzus ook. Voor onze mannen was dat al enorm traumatisch. Mijn man blokkeerd nog steeds als het erover gaat je kind gereanimeerd zien worden is een nachtmerrie. Ik zou nooit zo'n jong kind erbij willen hebben. Hun fantasie loopt nog wat over in realiteit. Je moeder zo in pijn te zien, maar het niet helemaal nog kunnen begrijpen is echt niet aan te raden. Hun fantasie kan ermee aan de wandel gaan ook. En natuurlijk zegt hij nu ja. Hij heeft geen idee natuurlijk wat hij kan verwachten.
Ik ken best een aantal mensen die kind erbij hadden. Stuk voor stuk geslaagde ervaringen. persoonlijk zou ik het niet fijn vinden. Maar wel slim om iemand extra erbij te hebben ook voor je zoon.
Ik denk dat het echt niet verstandig is om je kind erbij te hebben. 6 jaar is veel te jong om dit te hoeven zien.
Een bevalling is een totaal onvoorspelbare gebeurtenis. Zelfs een probleemloze eerste keer zegt niets over de 2e keer. Voor sommige volwassenen al niet te bevatten laat staan voor zo'n jong kind. Lijkt mij ook belangrijk dat jij je kunt concentreren op wat er gebeuren gaat. En niet op je zoon. Ik zou hem laten slapen of beneden laten spelen (of wellicht is hij gewoon op school). En een extra volwassene als oppas. Dan kan hij daarna direct komen kennismaken. Voor de band tussen de kinderen hoeft hij de geboorte zelf niet daadwerkelijk mee te maken. Je hebt er nu een romantisch beeld bij. Maar je weet het gewoon nooit. Nu moet ik zeggen dat ik ooit de dochter van een familielid op moest halen die behoorlijk in paniek onder de tafel was gekropen vanwege het gegil van moeder en de aanwezigheid van verloskundige en kraamzorg. Gelukkig heeft ze niet meegekregen dat na ons vertrek de ambulance haar ouders kwam ophalen... Uiteindelijk goedgekomen maar toch.
Ik merk dat ik inhoudelijk niet de juiste input krijg op de vragen die ik stel. @Beheer dit topic mag daarom gesloten worden.
Maar de feedback die je krijgt is wel heel terecht, dus jammer dat je het topic wil laten sluiten en daar verder niet op ingaat. Ik ben er als 13-jarige bij geweest toen mijn moeder is bevallen van mijn zusje. Niet helemaal gepland, maar het liep zo. Ik heb dat serieus wel als erg heftig ervaren. Je moeder (erge!) pijn zien hebben en er niks tegen kunnen doen zal voor de meeste kinderen erg onprettig zijn. Belangrijk is dus dat ik “al” 13 jaar was en de hele situatie een stuk beter kon begrijpen (en relativeren) dan een 6-jarige zou kunnen. Een 6-jarige kan zeggen er graag bij te willen zijn, maar die kan de situatie natuurlijk totaal niet overzien. Om antwoord te geven op je 2e vraag, vanuit bovenstaand oogpunt Mijn ouders hebben me bij de hele zwangerschap erg nauw betrokken. Ik was ook erg geïnteresseerd in het stukje bevallen, dus heb hier (vooraf) veel met mijn moeder over gepraat, hoe bijv haar bevalling van mij ging, hoe een bevalling voelt, etc.
Als ik naar mijn zoon (7) kijk zou ik er ook niet voor kiezen hem erbij te hebben maar ieder kind is anders en mogelijk is jouw zoon een stuk nuchterder. Ik zou er inderdaad wel een extra volwassene bij vragen die hem op kan vangen, mocht hij het toch te eng vinden. Ik heb ooit mijn moeder eens horen gillen toen haar arm gezet werd en dat zit er 30 jaar later nog steeds in. Soms kan iets achteraf meer indruk maken dan verwacht. Wat betreft je moeder zou ik gewoon beginnen met het plannen van de bevalling met haar, dat heb ik ook zo met mijn moeder gedaan. Samen een bevalplan maken, etc.
Gewoon heel nuchter: ma, als man niet op tijd thuis is (kon zo paar uur duren ivm werk), wilt u dan mee naar het ziekenhuis, in ieder geval tot man er is? En kan pa dan oppassen? Verder geen plan ofzo gemaakt. Bij alle zwangerschappen is ze duidelijk geweest: bevallen is voor jullie samen. Liefst wilde ze ook niet weten als ik (of mn zusjes) bezig waren maar dat is bij mij 4x mislukt alleen bij de laatste wist ze het niet omdat matroos had opgepast. Gezien medische indicatie door ks bij nr1 was een kind niet wenselijk bij de rest. Dus heb de kinderen niet echt voorbereid. Ze wisten dat ik naar het ziekenhuis moest en waarschijnlijk oma zou komen oppassen. En verder alleen afhankelijk van de vragen die ze stelde geantwoord
Ik zou eerst eens wat bevalfoto's kijken met je zoon en dat kijken hoe hij daarop reageert. Ik heb, toen ik zwanger was van onze derde, foto's gekeken van hun geboorte. Daarbij was nog niet eens veel te zien, maar het feit dat er wat bloed te zien was op hun hoofd na de geboorte en ik wat bloed had op m'n hand bij het aanpakken vonden ze al best heftig. Ik heb twee keer een ernstige fluxus gehad na de bevalling, waarbij de laatste keer ook mijn bloeddruk wegviel, dus ik sowieso m'n kinderen om die reden er niet bij vragen. De paniek in de ogen van mijn man vergeet ik al nooit meer. Overigens zie ik soms hele serene foto's van kinderen bij een bevalbad met hun moeder daarin met hun nieuwe broertje of zusje in de armen. Prachtig is dat, maar voor mij niet weggelegd.
Ik zou ook zeker geen kind bij de bevalling laten zo jong. Genoeg volwassenen die er al moeite mee hebben. Als antwoord op je vraag, je zou ook kunnen kijken voor een doula naast je moeder. Geen ervaring mee zelf, maar is een optie.
Ik ben getrouwd dus geen ervaring met je eerste vraag. Qua kinderen voorbereiden op de bevalling en er eventueel bij aanwezig laten zijn; onze oudste was 4 toen haar zusje kwam. Wij hebben haar bewust niet bij de bevalling laten zijn vanwege het kind dat zij is, haar leeftijd en mijn complexe en heftige eerste bevalling. Mijn jongste zou ik daarentegen er wel bij laten als de situatie dit toe laat. Mijn laatste bevalling was compleet anders. Ik denk dus ook dat je niet aan moet trekken van de negatieve reacties maar het moet zien als ervaringen en meningen. Volg je eigen gevoel. Afhankelijk van hoe je zoon is, hoe de zwangerschap loopt en hoe het voor jou voelt maak je de juiste beslissing.
Ook hier geen BAM, maar doe ik het met mijn man. Bevalcursus doen met je bevalpartner is wel een aanrader, zeker als je zelf wel op cursus wilt. Je partner kan dan precies weten wat er is besproken etc. (Bij yoga werd dit door iemand gevraagd waarvan de man misschien niet bij de bevalling aanwezig kon zijn of niet mocht zijn vanuit cultuur gezien ofzo, en toen vroeg ze ook of het aangeraden werd om het met de bevalpartner een cursus te doen en dat werd wel met klem aangeraden. Uiteindelijk moet je natuurlijk zelf hierover beslissen, maar doordat jij alle info krijgt en je partner niet - kan dit lastig bespreken zijn als je partner niet precies de redenen weet waarom jij voor bepaalde besluiten hebt gekozen. Doordat je dit samen doet, kun je ook veel duidelijker aangeven wat je van elkaar nodig hebt.)
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Als je zoontje erbij is zou ik misschien nog iemand vragen als back-up, naast je moeder. Mocht je dan zo zijn dat je zoontje ervoor kiest om er toch niet bij te willen zijn, kan iemand hem opvangen en kan je moeder bij jou blijven. Het kan voor een kind erg heftig zijn om dit mee te maken, en als er complicaties optreden, is het fijn als iemand voor hem kan zorgen. Ik heb ook wel eens van een verloskundige gehoord dat ze voor kinderen altijd een extra back-up willen hebben die in het zelfde huis verblijven als de barende. Ook wel logisch ergens. En je zou een bevalplan kunnen maken en deze goed doornemen met je moeder zodat zij helemaal op de hoogte is van jouw wensen. Succes met de bevalling!