Hallo, Ik ben begin 30, mama van een lieve dochter van 8.5mnd, en ik wil zo graag een tweede. Probleem: ventje vind het allemaal goed zo en wil zeker geen tweede. Iedereen geeft me de raad het effe te laten rusten, maar het heeft 3 jaar geduurd eer ik mijn dochter had. Het duurde redelijk lang dat ik zwanger werd, en heb dan ook nog 2 missed abortions gehad op telkens 12 weken. Nu weet ik dat ik owv een afwijking elke zwangerschap 50% kans heb op mk. Mijn vriend zijn argumenten snap ik volledig, we hebben nu een gezond kind, dat we alles kunnen geven en wat als het bij de volgende mis zou gaan. Ik heb een zeer zware bevalling achter de rug en de klein heeft heel even zonder zuurstof gezeten. Ik moet wel sowieso op 16 weken zwangerschap een vruchtwaterpunctie laten doen, owv die afwijking die ze gevonden hebben, dus we weten wel voor een grote zekerheid dat er met de foetus niets mis zou zijn. Maar ik kan me er niet bij neerleggen dat ik maar 1 kindje zal hebben. Ik ben bang dat dit op termijn tussen ons in gaat staan. Heeft er iemand dezelfde ervaring of raad ? Ik ga wel niet expres zwanger worden, een kindje moet door beide ouders gewenst zijn.
Ik zou het voor nu even laten rusten: zeker met een historie als de jouwe is het wel zo verstandig voldoende tijd te hebben om te ontzwangeren, dus om er dan nu steeds over te beginnen, daarmee versterk je juist misschien de gedachte van je vriend dat het niet moet, nog eentje erbij. Als je het laat rusten, maak je misschien kans dat je er over een tijdje weer over kunt beginnen en hij het dan allemaal heel anders ervaart en er dan wel weer voor wil gaan? Wat betreft of ht bij de volgende mis zou gan: ik neem aan dat je juist beter in de gaten gehouden gaat worden? Garanties heb je natuurlijk nooit, maar je hoeft dan iig niet meer heel erg bang te zijn voor allerlei onverwachte rare dingen... dus dat argument van hem, zou ik zo van tafel geveegd hebben En wat voor je kindje: vindt hij het niet fijn als zij een broertje of zusje erbij mag krijgen nog?
Wat lastig zeg! Ik denk dat ik het persoonlijk niet zou laten rusten en een goed gesprek met mijn man aangaan. (dat is natuurlijk heel persoonlijk he want misschien is dat niet de juiste oplossing voor bij jullie) Begrijpt je man jou argumenten ook? Het is denk ik wel belangrijk dat jullie samen tot 1 beslissing komen en niet dat je man jou argumenten van tafel veegt en daarmee dus voor jou de beslissing eigenlijk ook al neemt dat er geen 2e kind komt.
@Rozemarijke, had me al voorgenomen om het een tijdje te laten rusten, in de hoop dat hij er zelf over begint over enkele maanden. Maar mijne mond houden is nu niet direct mijn sterkste kant Ik haal dus echt aan van 2 kindjes is veel leuker voor later, zowel voor ons, als voor elkaar. Ik kom uit een gezin van 3, 1 broer is 3 jaar ouder en de andere (niet gepland) is bijna 13 jaar jonger als mij, wij hebben zoveel aan elkaar, er gaat zeker geen week voorbij zonder elkaar te zien. Mijn vriend is met 2, maar zijn jonger zusje is zwaar gehandicapt en verblijft sinds haar 2 jaar in een instelling. Dus hij voelt zich enig kind, wel moet ik zeggen dat hij in een straat woonde vol familie, en heeft een neef die net even oud is als hij, dus hij heeft nooit een speelkameraadje gemist. Nu hoop ik dat hij heel snel gaat beseffen dat hij wel alleen instaat voor de zorg van zijn ouders, en dat als hij een zus of broer had gehad, dit had kunnen delen. @Petra, als ik erover begin, zegt hij onmiddelijk, het is goed zo, een tweede hoeft voor mij niet. Dan ben ik natuurlijk uitgepraat. Heb er al aan gedacht om mijn argumenten in een brief te noteren, dan krijg ik alvast de kans om alles op tafel te leggen. Tja het zal afwachten worden, heb natuurlijk nog wel effe tijd om hem te overtuigen. Maar het knaagt. Ik zou gewoon willen dat hij zegt, ik wil ook een tweede, maar nu nog niet, dan weet ik ten minste dat ik ooit mijn kinderwens in vervulling zie gaan.
hier het probleem gehad met mijn wens voor een 3de.. hebben beide altijd gezegt dat we graag 2 kindjes wilde, maar voor mijn gevoel was mijn gezin niet compleet.. heeft heel wat gesprekken met hoogoplopende emoties gekost.. uiteindelijk een goed gesprek gehad en en afgesproken om pas vanaf 1 feb er voor de te gaan (was toen april) zo had hij de tijd om er aan te wennen en ik kon zelf weer wat rustiger worden op emotioneel gebied.. dus, als je het gesprek aan gaat, geef aan waarom jij zo graag een 2de wil. geef ook aan dat je hem de tijd wilt geven om er over te denken en aan het idee te wennen.. heel veel sterkte... ik weet uit ervaring hoe het aan je kan vreten!
@Jannie, proficiat met je zwangerschap. hopelijk verloopt alles vlot. Ik denk dat ik dat gesprek op vakantie eens ga voeren, dan kan hij nie gaan lopen Begin juni dus, en dan wordt mijn kleine meid net 1 jaar, dan zou hij alle angst van de bevalling toch al hebben moeten overwonnen.
hoi, Ik weet goed hoe je zich voelt! Ik zit hier met hetzelfde probleem. Heb altijd laten horen dat ik meerdere kinderen wil. Toen ik zwanger was liet hij ook verstaan dat hij nog een 2de wou maar pas tegen zij naar school gaat. Ondertussen wordt zij in april 4j en is nummer 2 er nog steeds niet. Hij heeft het altijd weg gelachen als ik erover begon of liet verstaan dat hij het goed vind zo met ons 3tjes. Hij wilt haar later alles willen/kunnen geven. Ik ben blijven zagen en hij heeft uiteindelijk laten weten dat hij het niet meer wilt uit schrik dat hij mij gaat verliezen of het kind. Ik heb op 37weken zwangerschap pre-eclampsie gehad en tijdens bevalling bloeddruk van 26/16. Maar niets van overgehouden en een gezond kind. Mijn zus is op 27weken bevallen door pre-eclampsie en heeft er HELLP-syndroom bovenop gekregen en heeft gevochten voor haar leven (2weken coma gelegen)maar is gezond en wel en het kind ook. Daardoor vind ventje het risico veel te groot om het nog eens te proberen. Heb al informatie opgezocht op het net. 9op10 heeft bij volgende zwangerschap van niets last. Al bij gyne geweest en zegt mij de kans dat ik het opnieuw krijg heel klein is en dat ik mijn droom daarvoor niet opzij moet zetten. Ik kan mij er niet bij neerleggen dat het hier gedaan is en dat mijn kind nooit nog brusje zal krijgen, dat zij er voor altijd alleen zal voor staan. Als ik er nog maar aan denk dat zij later helemaal alleen zal zijn en alles alleen zal moeten beslissen dan begin ik al spontaan te huilen. Ik kan tegen hem er zoveel over praten als ik wil maar praat tegen een muur. Een oor in andere uit! Ik ben teneinde raad en zie het allemaal niet meer zitten. Ik kan u 1ding zeggen onze relatie lijdt eronder maar dat heeft ventje niet door. Pas op ik zie mijn ventje ongelooflijk graag en zou niet meer kunnen leven zonder hem maar ik kan hem gewoon niet vergeven dat hij mijn grote droom van tafel veegt en doet alsof het daarmee opgelost is. Is hij mij nu ook niet aan het verliezen.
@TS: ja, als hij het gesprek niet eens aan wil, dan zul je idd, vroeger of later, daar toch eens doorheen moeten breken. Dan zou ik zelf een brief wel aanraden: heb je niet de kans dat je mega-emotioneel bent tegen de tijd dat je eindelijk van hem de ruimte krijgt om jouw stuk wel uit te mogen leggen en hij je emotionaliteit gaat misbruiken om te zeggen; Zie je wel, geen goed idee, om het vanuit emoties te doen... @hopendemama: mijn schoonzusje heeft helpp-syndroom gehad en heeft inmiddels een nieuwe partner. Zij hebben een vroege miskraam achter de rug vorig jaar, maar die gyn zei toen dat nu iig de kans op helpp-syndroom af was genomen, omdat haa lichaam zijn DNA nu al kende en daardoor ook minder invloed zou hebben op hoge bloeddruk, en daardoor dan dus uiteindelijk ook minder kans op helpp. Nouja, en als je eenmaal te maken hebt gehad met helpp, weet je natuurlijk precies waar je op moet letten en wanneer je aan de bel moet trekken... dus daarmee is de kans dat het nog eens gebeurt, ook wel een stuk afgenomen, (mijn schoonzusje voelde zich niet lekker, maar noemde dat een griepje. Ging daarom een paar weken achter elkaar niet naar de VK, geen controle dus op haar toch al wel hoge bloeddruk.... een hoop dingen die haar bij een tweede keer niet nog eens gaan gebeuren natuurlijk).