Goedemorgen. Ik was benieuwd of er mensen zijn die eenzelfde ervaring hebben als ik en misschien opbeurende woorden hebben. Toen ik mijn partner leerde kennen had hij een sterke kinderwens. Zo'n drie jaar geleden hebben we een miskraam gehad van een tweeling met 13 weken. Dat heeft hem enorm geraakt. Doordat ik toen veel bloed ben verloren, durfde hij het bijna niet aan om nog een kind te krijgen. Enkele maanden later raakte ik zwanger van onze zoon en dat ging allemaal redelijk voorspoedig, behalve weer veel bloedverlies bij de bevalling. Omdat ik niet superjong meer ben en er nog wel een wens was voor een broertje of zusje raakte ik enkele maanden na de bevalling weer zwanger. Met 6.6 ging dit mis. Nou wist ik dat dat kon gebeuren (kans van 1 op 4 toch?) dus na het eerste verdriet pakte ik mezelf weer op. Maanden gingen voorbij en steeds weer ongesteld en verdriet... Tot ik dus weer zwanger bleek. Weer ging het met +/- 6 weken mis, weer echo's en alles wat erbij hoort. Nu zakte de moed me toch behoorlijk in de schoenen en mijn vriend vroeg zich af of we er wel goed aan deden. Enkele weken later was ik weer zwanger en weer ging het mis vlak voor we een echo zouden krijgen met 7 weken. Veel onzekerheid omdat we nog wel een ronde vruchtzak met 'iets' zagen. Veel echo's om te kijken of het niet toch wat werd en daarna om te kijken of de 'restjes' vanzelf weg zouden gaan. En nu? Nu wil hij niet meer proberen. Hij heeft mij en een kind, geeft toe dat hij er misschien meer had gewild, maar komt vervolgens met een pak redenen waarom het geen goed idee is om nog een kind te krijgen. En dat terwijl hij dus enkele weken geleden superblij/trots/zorgzaam was omdat ik zwanger was. Wat moet ik nu? Hij heeft nu in feite in zijn eentje besloten dat het genoeg is, terwijl als de vorige zwangerschap was blijven zitten, we over enkele maanden nog een kleine hadden gehad. Ik snap niet hoe hij het zo opeens heeft kunnen afsluiten. Voor mij is er geen afsluiting, elke ongesteldheid die ik nu krijg voelt als weer een kans gemist. Volgend jaar word ik 36, ik zie mijn kansen vanaf dan alleen maar kleiner worden. Zou hij uiteindelijk nog bijdraaien?
Wat een een verdriet hebben jullie al meegemaakt Hebben jullie al laten onderzoeken waarom het zo vaak mis gaat? Mijn man zei na nr 1 dat hij nooooooit meer een kind wou, omdat t teveel vraagt van mijn lijf. Wou hij uiteindelijk toch een tweede, ziet hij zijn vrouw bijna dood gaan door een veel te laat gediagnosticeerde buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoewel wij daarna wel verder zijn gegaan was het bij hem wel vol twijfel en angst: elke maand weer ertegen opzien. Toch maar naar ziekenhuis gegaan en die heeft ons goed onderzocht en vond wel een mogelijke reden waarom zwanger worden lastiger ging en gelukkig geen enkele oorzaak voor de bbz. ik bleef onder controle van het ziekenhuis. Eerste ronde medicatie, zwanger maar paar dagen erna mis (en viel ons niet heel zwaar, waren allang blij dat het ongecompliceerd ging), tweede ronde ophoging medicatie en goed zwanger. Het feit dat ziekenhuis een vinger aan de pols hield, nam bij hem zo'n grote zorg weg dat hij er écht voor durfde te gaan. Als vrouw wil je door, wil je niet dat een misgelopen zwangerschap de afsluiting is van kinderwens. Maar mannen zien hun vrouw zoveel diep verdriet hebben naast hun eigen verdriet, pfoe. T is niet makkelijk om dan toch deels aan de zijlijn te staan. Ik snap dat er terughoudendheid bij komt kijken.
Hoi GroeneBomen, Nee dat hebben we nog niet. De verloskundige heeft ons gezegd dat het gewoon pech kan zijn, dat het helemaal niet zo is dat een volgende zwangerschap weer mis zou gaan. Ook in het ziekenhuis leken ze zo te denken. 'Ze hebben samen al een gezond kind, dus ze kunnen het wel.' Al moet ik zeggen, ik heb wel gedacht aan eventueel verder onderzoeken. Maar mijn vriend heeft zoiets van "Laten we nu gewoon onze zegeningen tellen." Maar na die eerste miskraam zag hij een filmpje van een vriend (op fb) die een zwangerschap aan familie aankondigde en zat daarbij te huilen. In de wachtkamer van vk/gyn eigenlijk alleen info materiaal gericht op vrouwen die een miskraam krijgen en niet zozeer op de beleving van de man. Daar werd hij deze laatste keer zo verdrietig van. Maar goed. Om voor onderzoek te gaan moet hij wel mee willen en hij vindt het 'goed' zo.. Ik hoop echt dat hij zich in de komende maanden bedenkt en anders moet ik een manier vinden om het af te sluiten. Wel super dat jullie er toch nog voor zijn gegaan. Ik wens jullie veel geluk met de zwangerschap en de kleine
Jullie hebben samen al veel voor je kiezen gekregen. Wat zijn zijn redenen het niet (meer) te willen? Is hij bang om jou te verliezen? Niet helemaal jouw situatie: Een vriend van mij heeft in een vorige relatie in de 9e maand van de zwangerschap een zoontje verloren. Dit heeft zoveel impact op hun gehad dat de relatie werd verbroken. Toen hij een nieuwe vriendin kreeg (met een sterke kinderwens) heeft het zeker 3 jaar geduurd voordat hij het aandurfde. Hij wilde nooit meer, was bang, bang om het weer mee te maken. Ze hebben veel gepraat en nu ligt er sinds 2 maandjes een klein mannetje bij hun. Het is belangrijk om met elkaar te praten en vooral naar elkaar te luisteren. Zeker sommige mannen vinden het moeilijk om hun gevoel te uiten en komen dan met (in onze ogen) rare argumenten. Probeer eens door te vragen. Misschien zit er meer achter. Ik gun jullie alle geluk! Liefs, Mooiezomer
Hoe lang geleden is je laatste miskraam geweest? Mijn vriend en ik zeiden beide bij de verschrikkelijke 10wkn echo (met 9 wkn nog perfect!) Van de 3e miskraam dat het klaar was. Zo in shock beide dat dit ons voor een 3e keer kon gebeuren en we het niet meer aankonden. Ik vooral ook omdat ik weer kotsmisselijk was al weken en ellendig van rugpijn etc. Toen de volgende dag de miskraam met cytotec kwam en ik me dag erna al heel stuk beter voelde wist ik alweer dat ik het nog wel een keer wilde proberen, nadat alles onderzocht werd (ik zou je hierin overigens aanraden om NL over te slaan en meteen naar uz gent of jette brussel te gaan! Er kan van alles spelen ondanks 1 gezond kind). Mijn vriend had even paar weken nodig maar uiteindelijk is ie toch bijgedraaid. Inmiddels nóg een miskraam maar omdat deze al vroeg mis ging hebben we daar beide niet veel onder geleden emotioneel en lichamelijk. Is toch anders voor mij als je wekenlang goede echos hebt met hartje etc. Dus we gaan nog verder... Qua onderzoeken had hij ook geen zin in, weet niet wat dat is bij mannen maar hoor dat vaker..maar hij wist ook dat hij anders jarenlang van mij "wat als" te horen zou krijgen dus ik denk daarom toch mee. Hoop dat hij nog bijdraait! En met 35 jr heb je gelukkig nog wel even de tijd om paar mnd pauze te houden.
Jeetje, wat hebben jullie veel meegemaakt... Ik heb helaas niet veel tips, maar herken me wel heel erg in wat jullie zeggen over dat er zo weinig materiaal en aandacht is voor mannen die miskramen etc meemaken samen met hun vrouw. Mijn man was ook echt kapot na onze missed abortion bij 9 weken (na 2 echo´s) en had daarna ook moeite en wisselende gevoelens om er weer voor te gaan. Dat terwijl ik me ook helemaal herken in jullie gevoel van zo snel mogelijk verder willen... Ik denk dat het belangrijk is om er veel over te praten, zodat hij zijn gevoelens kan uiten. Mannen praten over dit soort dingen niet (veel). Ik denk (en snap ook helemaal) dat een man zich verantwoordelijk voelt voor al het leed dat ontstaat bij een misgelopen zwangerschap. Hij kan niks doen en moet het elke keer maar zien gebeuren. Natuurlijk maken zij zich ook zorgen om jou, om hun vrouw/vriendin. Ik denk dat mannen het ook als hun taak zien om hun vrouw te beschermen voor verdere problemen. Als het echt een keer mis zou gaan, voelen zij zich verantwoordelijk. En ik denk dat wij vrouwen soms een drang hebben naar zwanger worden die mannen niet echt kunnen begrijpen... Het helpt dan alleen om erover te praten en gevoelens te delen. En eventueel samen naar oplossingen te zoeken bij twijfels. Ik hoop van harte dat jullie nog een mogelijkheid krijgen samen!
Wat hierboven ook al gezegd is; wacht het even rustig af. Geef je man ook even de ruimte en de tijd om dit te verwerken, het is niet niks allemaal! Toen wij voor een tweede gingen wilde mijn man na twee miskramen waarvan een MA met een hele lange nasleep ook echt niet meer. We hebben het toen een maand of vier laten rusten en daarna weer geprobeerd. Toen ging het opeens wel goed! Achteraf ben ik blij met die maanden rust die we toen hebben gepakt. Het is vervelend dat je nu afhankelijk bent van je man, maar geef hem echt even de ruimte. Sterkte!
Wel deels herkenbaar. Mijn man en ik waren het er altijd over eens dat we 3 kinderen wilden. Voor de eerste kwam 3 miskramen gehad, wat we echt wel heftig vonden, maar uiteindelijk gelukkig een gezonde zoon. 1,5 jaar later zwanger van nummer 2 en zonder complicaties een gezonde dochter. Helaas daarna een postnatale depressie gekregen. Die periode vond mijn man zo heftig dat hij de deur voor een 3e kindje dicht gooide, want dit wilde hij echt nooit meer meemaken. We hadden 2 gezonde kinderen, ik moest er maar vrede mee hebben. Heb ik het echt wel lang moeilijk mee gehad. 1,5 jaar geleden, ik werd 36, er toch maar vrede mee gesloten en de babyspullen weg gedaan. Wat denk je? In december gaf hij ineens aan om toch nog voor een derde te willen gaan! Helaas in januari en maart vroege miskramen gehad, maar nu inmiddels bijna 26 weken zwanger ❤️ Als deze baby geboren wordt is de oudste 9 en de tweede bijna 7. Niet zoals ik het vooraf verwacht had, maar dolgelukkig. Dus wie weet draait jouw partner ook nog bij
Veel is al gezegd en wil me daarbij aansluiten. Mijn man zei ook na mijn missed abortion dat hij me een jaar niet aan zou raken, maar dat hield hij echt niet vol haha. Nu is 3x mis wel een stuk meer impact, maar geef het de tijd. Heb hier meerdere verhalen gelezen van dames die na meerdere miskramen toch nog een goede zwangerschap kregen, dus t kan wel. Maar de angst is sterk, ik weet t, was ook heel bang om weer zwanger te worden, want wat als t weer mis zou gaan? En je leeftijd valt nog best mee, mijn vriendin heeft 5 mnd geleden op haar 39e de 2e gekregen.
Er is zoveel gebeurd, ik weet gewoon niet waar te beginnen. Ik had amper mijn bericht geplaatst toen in een gesprek in de dagen daarna mijn partner opeens liet vallen "Het is niet dat ik het niet wil, ik denk alleen maar aan wat we jou dan misschien weer aandoen.". Kort daarna was het opeens van "Zullen we het weer proberen?". En nu.... (zie foto) Ik hoop zo hard dat het nu gewoon goed blijft gaan. Bedankt allemaal voor jullie berichtjes x
Wat een prachtige test!! Hopen dat het blijft oplopen en Ik hoop voor jullie dat het inderdaad goed blijft gaan en jullie straks een mooi kindje in jullie armen mogen sluiten