Vragen bevalling opwekken

He bah meis wat een naar verhaal. Een hoop onzekerheid en een onwijs moeilijke keus waar je voor staat.

Ik kan je niet helpen met je vragen over het afbreken van een zwangerschap. Helaas is het bij ons spontaan gebeurd ten gevolge van een GBS infectie in mijn bm.
Onze Sam is hierdoor na 18 weken en 4 dagen zwangerschap geboren.

Ik ben ingeleid met misoprostol. Dit zijn een aantal vaginale tabletjes ( ik kreeg er 2 per keer ingebracht) welke elke 3 uur gegeven worden. Ik kreeg de eerste tabletten rond 10 in de ochtend. Begon vrijwel gelijk met lichte krampen. Na elke gift werd dit heftiger. Omdat het bij mij lang duurde heb ik de maximale dosis gehad van 4 giften. Na de laatste gift was de pijn niet leuk meer. Ik kreeg weeen stormen. Gelukkig raadde de gyn mij een ruggeprik aan, waar ik met moeite mee ingestemd heb. Maar wat ideaal was dat! De pijn was prima te doen daarna!
Ik zou als ik jou was niet voor een narcose kiezen. Voor de verwerking en het afscheid is het belangrijk om je kindje te zien en aan te raken. Ik weet ook niet of ze het doen onder narcose bij deze termijn.

Hou er rekening mee dat bij een bevalling met deze termijn de kans 10% is dat de placenta niet loskomt. Helaas was dit bij mij ook het geval. Zal de details besparen maar heeft voor een hoop ellende gezorgd.

Ik ben 3 weken geleden bevallen maar nog lang niet aan het werk. Lichamelijk heb ik een flinke tik gehad door de infectie in mijn bm en het vele bloedverlies bij de bevalling. Ook emotioneel kan ik nu nog zeer weinig hebben.

Opnieuw zwanger worden staat hoog op ons verlanglijstje. Nu we weten hoeveel liefde je voor zo'n kleintje kan voelen is de wens alleen maar sterker geworden. Helaas is er op medisch vlak nog veel uit te zoeken voor we aan een nieuwe zwangerschap kunnen denken.

Als je meer vragen hebt, mn pb staat open voor je!

 

Lieve butterfly,
Wat een enorm moeilijke keuze waar je voor staat...
Onze dochter is met 23 weken spontaan geboren, dus ik heb geen ervaring met het opwekken van een bevalling, maar misschien kan ik toch wat vragen voor je beantwoorden.

De keuze die je moet maken is onmenselijk. En er is geen goede keuze. Deze beslissing zal de rest van je leven bij je blijven.
Er is geen manier om ratio en emotie op dezelfde lijn te krijgen.
Zelfs al had ik geen keuze, toch bleef ik met schuldgevoel en vertwijfeling achter. Misschien vind je het stom dat ik dit zo zeg en heb je er niets aan, maar misschien sterkt het je op een bepaalde manier toch in je beslissing.

De bevalling van een extreem prematuur kindje is vergelijkbaar met een gewone bevalling. Voor sommige mensen snel en vrijwel pijnloos, voor anderen moeizaam en pijnlijk. Over het algemeen gaat de bevalling van een prematuur kindje sneller omdat er minder ontsluiting voor nodig is.
Bij mijn weten is een bevalling onder narcose onmogelijk.

Ook hoe je afscheid neemt na de geboorte is heel persoonlijk. Er is geen norm en alles is mogelijk. Sommige mensen kiezen ervoor om hun kindje lang bij zich te houden, anderen willen een snel afscheid. Sommige mensen laten hun kindje achter in het ziekenhuis, anderen nemen het nog mee naar huis.
Als jullie hart bij een begrafenis ligt is dat absoluut mogelijk. Je kunt het afscheid precies zo vorm geven als jullie zelf willen...
Wellicht kun je contact opnemen met jullie uitvaart-verzekering om de mogelijkheden te bespreken. Dan kun je ook vragen in hoeverre een uitvaart meeverzekerd is.

Persoonlijk heb ik veel tijd nodig gehad om het verlies te verwerken. Ik heb een compleet bevallingsverlof (3maanden) thuis gezeten, maar ook dit verschilt per persoon. Sommige mensen vinden het heerlijk om snel weer aan het werk te gaan. Voel je in ieder geval niet verplicht de eerste weken. Overhaast niets, en bekijk van dag tot dag waar je aan toe bent.

Bespreek met je gynaecoloog hoe die tegen een volgende zwangerschap aankijkt. Is de oorzaak duidelijk? Is er kans op herhaling?
Bij ons was het een geval van dikke vette pech... We wilden zo snel mogelijk weer zwanger worden en zijn er weer voor gegaan zodra we weer behoefte hadden aan gemeenschap.

 

Beslissing: Ons zoontje had trisomie18 wat niet verenigbaar is met het leven. Voor ons stond al vrij snel het besluit vast, mede omdat we twee gezonde dochters hebben en mn partner kort voor deze uitslag een hartinfarct heeft gehad, incl stent, IC etc... en hij draagt de zorg voor de kinderen. Daarnaast was al heel snel duidelijk dat ons zoontje een moeilijk maar kort leventje zou kunnen hebben, met veel pijn en verdriet in het verschiet.

Inleiding: Ik ben ingeleid met diverse medicatie, mijn lichaam wilde Y* niet loslaten, het was nog niet klaar met 20 weken. Ik heb cytotec gehad (oraal), prostaglandines (vaginaal), oxytocine infuus en nog een tweede opwekker via infuus... mijn lichaam wilde hem niet laten gaan. Uiteindelijk is Y* na een week geboren, zonder enige pijn, zonder weëen of anderszins. Wel heb ik direct een curettage ondergaan onder volledige narcose, dat is in Duitsland (waar ik woon) standaard bij bevalling met deze termijn.

Afscheid: nadat ik wat was bijgekomen van de narcose hebben we Y* weer terug op de kamer gekregen. De vpk had hem meegenomen voor foto's, voetafdrukjes en om hem in een mooi mandje te leggen. Later hebben ze hem nog weer even mee genomen om te worden beoordeeld door de kinderarts die op de afdeling kwam. In de loop van de dag hebben we gezegd dat het "goed" was en heeft de vpk hem meegenomen. Y* is via het ZH gecremeerd en in november is hij bijgezet in een "Engelsgrab", een plek waar alle te vroeg geboren kindjes gezamenlijk worden bijgezet (wanneer ouders niet voor een eigen begrafenis/crematie hebben gekozen) Dit was voor ons een "mooie afsluiting" van een moeilijke periode van een half jaar.

Werken: ik ben nog zes weken volledig thuis geweest en ben daarna therapeutisch gaan werken. Uiteindelijk was ik na ongeveer 6 maanden weer volledig aan het werk. Dat wil niet zeggen dat dan het verdriet ook weg is De ups en downs blijven gewoon en soms overvalt het je nog wel eens.

Opnieuw zwanger worden: dat is hier in principe niet aan de orde. Wij zijn eigenlijk compleet, Y* was ons cadeautje

 

Kleine kansen zijn wij ook goed in helaas... Die ene zijn is echt heel naar. Geeft je het gevoel dat alles tegen zit en het jou niet gegund is.
Wij zijn onze kleine verloren door een infectie in de vliezen en placenta. Komt zo weinig voor dat er op internet niks over te vinden is... .
Helaas gebeuren dat soort dingen. We hebben er mee te dealen. Niemand zegt je hoe je dat moet doen. Gek genoeg kom je in een soort waas terecht waardoor je het dus wel overleefd ( ik heb de eerste dag in het ziekenhuis geroepen dat ik mezelf van kant zou maken als we Sam kwijt zouden raken). Er zijn momenten dat ik het liefst de hele dag in bed lig, en er zijn momenten dat ik ook wel weer kan lachen. Wij hebben een kitten in huis gehaald vlak na de geboorte van Sam die voor afleiding zorgt.
Hoe dan ook is dit een hele moeilijke tijd. De periode die je in gaat, welke keus je ook maakt, zal heel zwaar worden...

De beslissing is echt heel moeilijk... Die zou je eigenlijk niet mogen maken. Probeer zoveel mogelijk info in te winnen en goed met je Gyn te praten hierover. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen om je hiermee te helpen...
Je zegt dat je bang bent ineens onvruchtbaar te zijn, ben je nu moeilijk zwanger geworden?
Ik denk dat je voor jullie zelf moet kijken hoe groot het risico is als je de zwangerschap voldraagt. Hoe groot het risico is dat je kindje na de geboorte alsnog overlijd. Als dat risico heel groot is helpt het misschien een klein beetje in je keuze. Pff lastig...

De bevalling die je moet doorstaan is inderdaad heel naar. Maar wel nodig om het later af te kunnen sluiten denk ik. Gelukkig is er goede pijnstilling dus ( als je niet zo eigenwijs bent als ik...) daar kun je (op tijd!) om vragen.
De placenta verwijdering is naar maar ook niet zo horror als jij denkt. Je bent onder narcose dus je merkt er niks van. Alleen je onderkant en buik voelt daarna een paar dagen beurs. Ik heb nu het meeste last van het bloed wat ik verloren heb, en de buikpijn van de infectie die ik al had. Het is onhandig als je placenta niet loslaat, maar niet heel erg.

Werken is ondergeschikt hierin. Dat zou ik even aan de kant proberen te zetten. Wanneer je weer kan gaan werken hangt erg af hoe je eventuele bevalling gaat, en daarnaast hoe je emotioneel hersteld. Hoe lang dat gaat duren kan niemand zeggen. Wij zijn nu 3 weken verder. Ik ben zowel lichamelijk ( maar dat komt grotendeels door de infectie) als emotioneel een wrak. Werken staat voorlopig erg laag op mijn lijstje.

 

Lieve Butterfly,

Wat vreselijk dat je dit nieuws hebt moeten krijgen. Ik weet hoe je je ongeveer moet voelen. Begin dit jaar kregen wij bij de 19 weken echo ook slecht nieuws. Uit de onderzoeken erna kwam nog meer slecht nieuws, maar niemand kon ons precies vertellen HOE slecht. Het varieerde van 99% zeker niet levensvatbaar, tot zwaar gehandicapt, tot 'we weten het niet precies'. Ons eerste gevoel zei dat het echt niet goed was, het gevoel van de ervaren artsen die de onderzoeken deden ook (alleen de klinisch genetica gaf die variabele opties eigenlijk).

Heel veel praten, zonder taboes uit de weg gegaan (kunnen we dit zelf aan, willen we dit) heeft geholpen, maar eigenlijk wisten we vrij snel al dat we ons kleintje alle ellende verder wilden besparen en dat we voor hem zouden kiezen, oftewel: de zwangerschap af zouden breken. En ja, dat is moeilijk, heel moeilijk, maar ik sta er nog steeds voor 100% achter. Wij hebben na de bevalling obductie laten plegen (verder onderzoek op zijn lichaampje en DNA en dergelijke) en daaruit bleek ook dat we de goede beslissing hebben genomen omdat er nog meer afwijkingen zijn gevonden. Helaas weten we nog steeds niet precies waarom er zoveel mis was en of er kans is op herhaling, dat maakt een nieuwe zwangerschap nog moeilijker.

Het opwekken van de bevalling: 36 uur van te voren moest ik een tablet in nemen, daarmee wordt alles opgestart. Best even een moeilijk moment. Op een vroege ochtend werd ik opgenomen. We hadden een kamer voor onszelf. Vrij snel daarna kreeg ik de eerste tabletjes (cytotec geloof ik) vaginaal ingebracht, ik zou iedere 3 uur nieuwe krijgen. Ik kreeg vrij snel lichte buikpijn, die na een paar uur steeds erger werd (heftige menstruatiekrampen). Mij werd toen aangeraden een ruggenprik te nemen. Bevallen is al pijnlijk, bevallen terwijl je weet dat je je kindje niet mee naar huis neemt doet nog meer pijn. Bovendien zijn de contracties nog heftiger/langduriger dan 'gewone' weeën, werd mij verteld. Het zetten van de ruggenprik ging vrij goed, maar helaas werkte hij bij mij maar half. Ik heb daardoor een tijdje weer even pijnvrij doorgebracht, maar tegen de tijd dat ons zoontje geboren werd had ik weer behoorlijk veel pijn. Dit niet om je af te schrikken, vaak werkt de ruggeprik gewoon wel, maar het kan dus gebeuren...

's Avonds om half 9 (dus na een uur of 11 na de eerste vaginale tabletten) is ons kindje geboren. Ik kreeg hem op mijn buik en mijn vriend heeft de navelstreng doorgeknipt (allemaal dingen om over na te denken of jullie dat willen en hoe. Als het goed is vragen ze daarnaar in het zkh). We hebben nog zo'n 3 uur met hem doorgebracht. Hij leefde al niet meer bi de geboorte. We hebben veel foto's gemaakt, hem geknuffeld, beetje gewassen, uitgebreid bekeken en samen gehuild en ons ook even trotse ouders gevoeld.

(overigens kwam bij mij de placenta direct mee, dus verder helemaal geen naar gedoe...)

Daarna moest ik wachten tot de ruggenprik helemaal was uitgewerkt en toen kwam het ergste: met lege handen naar huis. Ik heb weken nodig gehad om bij te komen (fysiek en emotioneel) en vind het nog steeds erg moeilijk en verdrietig. Zeker nu met de feestdagen denk ik vaak aan wat had moeten zijn.

Je kunt je kindje begraven of cremeren, maar het hoeft niet. Je kunt hem/haar ook aangeven bij de burgerlijke stand in sommige gemeenten. Hebben wij wel gedaan als erkenning naar hem. WIj kozen voor zelf cremeren (dus niet in het zkh) en hebben zijn as verstrooid op een mooie plek, die ons dierbaar is.

We hebben een kaartje gestuurd aan familie en goede vrienden, maar de crematie en dergelijke alleen gedaan. Voelde alsof we dat samen moesten doen.

Er kan en mag heel veel, maar het belangrijkste is dat je naar je eigen gevoel luistert. Het is jouw kindje, jouw keuze en jouw verdriet. Dus jij bepaalt.

Als je nog meer wilt weten, mag je me altijd ook een PB sturen.

Ik wens je heel erg veel sterkte, wijsheid en kracht toe de komende tijd.

 

Ik wil je heel veel sterkte wensen bij het maken van je beslissing.

Probeer zelf een beslissing te nemen, en laat die niet teveel afhangen van wat andere mensen denken, doen of zeggen. Uiteindelijk is het jullie leven, en een ander heeft zo makkelijk kletsen... (incl. de dokter)

Sterkte met alles.

 

Heel veel sterkte met deze zware beslissing, helaas hebben wij deze beslissing ook gehad.

 

Allereerst heel veel sterkte met deze eigenlijk onmogelijke beslissing. Bij mij kwam het spontaan dus kan niet meepraten over wat de beste keuze is. Volg je hart, laat je beslissing niet afhangen van wat andere zeggen. Je moet doen wat jouw gevoel zegt en wat je hart je ingeeft. Dan zul je de beslissing maken die voor jou goed is. Nogmaals heel erg veel sterkte!

 

Butterfly, onze dochter had ook een hartafwijking, HLHS. Ik heb vooral veel info gezocht over deze afwijking op internet en verhalen natuurlijk. Uiteindelijk kwam er bij ieder verhaal op neer dat het kindje overlijd, of het nu 3 maanden was, 1 jaar, 5 jaar... het was een kwestie van tijd want ouder dan 21 jaar was nog geen kindje geworden met die afwijking (in het buitenland, in Nederland 15 jaar). Toen had ik de keuze eigenlijk toch wel vrij snel gemaakt dat ik deze weg vreselijk vond voor mijn meisje en voor ons gezin. Ze zou nooit een toekomst hebben gehad.

Dus de grote vraag is dan, heeft jouw kindje, met de afwijkingen, kans op een goed leven zoals je dat voor hem wenst? Of zou hij het grootste deel van zijn leven in het ziekenhuis doorbrengen?

Ik heb geen spijt van mijn keuze want ik weet echt zeker dat ik haar hiermee veel pijn bespaard heb. Tuurlijk vraag ik me wel eens af, wat als... maar dat is meer voor mezelf omdat ik haar zo graag bij me had willen houden maar zij zou er niet gelukkiger van zijn geworden. Dus ja, ik stond wel echt achter onze keuze.

Als je ervoor kiest om je kindje eerder geboren te laten worden dan krijg je cytotec toegediend zodat de bevalling in gang wordt gezet. De artsen zeggen dat het ongeveer 1-3 dagen kan duren, maar ik kreeg de eerste tabletten om half 11 en ik ben rond 7 uur in de avond bevallen. Het is net zoals een 'gewone' bevalling, je krijgt weeën en ja dat is pijnlijk maar je hoeft in deze situatie geen pijn te lijden en kun je als de weeën beginnen al vragen om een ruggenprik. Dat is ook niet zo fijn, maar het zetten van de ruggenprik duurt maar 2 minuten en dan voel je niets meer aan pijn. Je kunt niet kiezen voor een narcose want je moet bevallen, je moet je kindje eruit persen op het eind. Omdat het kindje nog klein is zal dit wel gemakkelijk zijn en pijnloos. Ik heb 2 keer moeten persen (was 23 weken zwanger), ik voelde haar wel eruit komen maar dat deed totaal geen pijn. Mijn dochtertje heeft nog 20 minuten geleefd, dus ja je moet je daar ook op voorbereiden en ook wat je dan zou willen (al vasthouden of niet) want voor mij kwam dit totaal onverwachts. De arts zei namelijk tegen ons dat ze door de bevalling al wel zou overlijden. Omdat het zo onverwachts was, koos ik dus op dat moment dat ik haar nog niet wilde vasthouden, had het idee dat ik het dan nog moeilijker zou vinden als ik haar echt zou zien overlijden. Achteraf gezien, had ik dat nu wel anders willen doen maar goed. Ze heeft in de tijd dat ze leefde wel op mijn bed gelegen, mijn man en moeder hebben haar wel levend gezien. Ze was trouwens compleet in de vliezen geboren en ik wilde dus wel dat ze daarin bleef tot ze was overleden, toen haar hartje was gestopt hebben ze de vliezen doorgeprikt en kreeg ik haar meteen. Toen heeft ze nog zo'n 4 uurtjes bij mij gelegen. Ondertussen wel aangekleed enzo en na die 4 uur hebben we haar in haar mandje gelegd die hebben we via Kindermandjes en Kinderkistjes besteld, ook de kleertjes. Toen ook afscheid van haar genomen. Ik mocht de volgende dag pas naar huis, omdat ik 10 uur moest blijven nadat de ruggenprik was uitgezet. Wij hebben haar niet mee naar huis genomen.

Wij hebben er wel voor gekozen om haar te laten cremeren. Dit was gewoon een persoonlijke dienst (zoals dit ook bij overleden volwassen mensen bijv wordt gedaan) je kunt het precies zo doen zoals jij het wil, eventueel gedichtje, muziek etc. Wij hebben het wel in een kleine kring gedaan, met onze ouders, broers zussen en wat goede vrienden. Ik kijk er heel goed op terug, het afscheid was mooi en intiem. En nu staat er een mooi urntje in onze woonkamer en is ze altijd bij ons. Deze hebben we ook speciaal uitgezocht in haar 'thema' (een roze sterretje). De vorm van de urn is een wit kussentje met een roze sterretje erop en haar naam eronder, heel liefelijk.

De eerste week na de bevalling vooral veel tijd voor onszelf genomen. Wij hadden ook een kraamverzorgster en dat is echt aan te raden! Er liep hier namelijk al een kindje rond en zij verzorgde hem en gaf hem afleiding, ze deed het huishouden, maakte eten zodat wij ons echt even konden terug trekken en niks hoefden te doen. Was erg fijn. Mijn man en ik zijn beide 6 weken thuis geweest, de 7e week zijn we met ons zoontje op vakantie geweest en daarna weer begonnen met werken. Manlief al fulltime, maar ik opbouwend. Uiteindelijk 5 maanden na het overlijden van ons meisje werkte ik weer mijn volledige uren. Het is een zware tijd en je zul hoe dan ook verdriet krijgen die je nooit eerder hebt gekend. Uiteindelijk gaan de scherpe randjes er wel vanaf, maar dat heeft tijd nodig. Na ongeveer 6 maanden kon ik weer zeggen dat het goed met mij ging. Eerder had ik ook al wel goede dagen enzo, maar na 6 maanden begon ik me toch wel weer gelukkig te voelen zeg maar, ik kon wat meer lachen en genieten en begon weer wat meer mezelf te worden.

Nadat ik ons kind was verloren was de wens voor een nieuwe zwangerschap heel erg groot. Wij zijn dus na mijn eerste menstruatie er weer voor gegaan. Angst? Jazeker, maar mijn wens was veel groter dan de angst. Ik was na 2 maanden weer zwanger. In het begin wel moeilijke momenten gehad, maar het vertrouwen in de zwangerschap groeide steeds meer en na een goede 20 weken echo kon ik toch wel van de zwangerschap genieten. En nu ligt er een gezond wondertje in het wiegje.

Hoop dat ik al je vragen zo'n beetje heb beantwoord en als je nog meer vragen hebt kun je ze altijd stellen, of via pb kan ook. Heel erg veel sterkte met het maken van een keuze, als je de keuze met je hart maakt voor je kleintje kun je er nooit spijt van hebben. Wat je keuze ook is, deze maak je uit liefde voor hem.

 

Wat prachtig omschreven @joyofliving en wat erkenbaar.

Ons kindje leefde helaas niet toen hij geboren was met 21 weken en 3 dagen, vlak hiervoor is hij overleden. Hij was bijna in de vlies geboren, deze knapte en toen kwam hij.

De medicatie die je vaginaal toegedient krijgt is behoorlijk pittig en ik had hiervoor een keizersnee gehad en hierdoor moesten ze er erg mee oppassen.

Ik dacht het zonder de ruggenprik te kunnen, omdat ik zoiets had dat dit het laatste was wat ik voor hem kon doen. Maar zoals ze in het ziekenhuis zeiden, de medicatie is zo heftig, vraag tijdig om een ruggenprik. Ik had hier ook iets te lang mee gewacht.

De bevalling is hier redelijk vlot gegaan, 's ochtends begonnen en 's avonds geboren. Wel heb ik die zondag ervoor (vreselijk moment) een pil moeten innemen, dit was de eerste stap en op dinsdag ben ik heb ziekenhuis ingegaan.

Wij hadden naderhand geen kraamhulp en hebben voor een gezamenlijke creamatie gekozen, althans onze verzekering dekte de crematie niet (dachten dat we goed waren verzekerd, maar helaas niet) en wij hadden hier geen geld voor. Onze zoon is met andere kinderen gecremeerd. Achteraf vind ik het moeilijke hieraan, dat ik niets meer heb geen urn, ja alleen wat foto's en afdrukjes van voetjes/handjes maar meer niet. Wij hebben alleen afscheid genomen met ouders en ons andere kindje. En hem ook niet mee naar huis genomen.

Ik heb een jaar later een tattoo laten zetten, voor mij gevoel is hij dan toch bij me.

Wij hebben deze keuze uit liefde voor hem gedaan, we wilde hem geen lijdens weg geven. Zoals @joyofliving al aangeeft is dat ze uiteindelijk sterven, nadat een groot gedeelte in het ziekenhuis hebben doorgebracht. Het ziekenhuis gaf achteraf ook aan dat het een wijze keuze is, dat ze medisch gezien nog niet zover zijn. Ookal zouden ze het heel graag willen.

Nogmaals heel veel sterkte en kracht.

En een knuffel C

 

Ik wil je sowieso heel veel sterkte wensen de komende periode.
Ik en mijn man hebben de beslissing gemaakt omdat onze dochter meerdere ernstige hartafwijkingen had. Ze hebben 2x alles bekeken en tijdens de laatste echo had onze kleine meid nog maar een hartslag van 50. Dat was voor mij de druppel. Ik wil een dikke blote baby die lach te krioelen in een wiegje. Geen dood zieke baby, een baby die (als ze de zwangerschap en bevalling al zou overleven) heel vaak geopereerd moest worden en zelfs in het beste senario nooit buiten kon spelen vanwege haar slechte hart.
Ik wou haar dat niet aan doen, mijn man en ik hebben de beslissing niet echt genomen. Na de echo wisten we wat ons te doen stond.
Samen met vrienden familie en 100000 tranen heb ik de bevalling afgebroken.
Wat ik dacht dat de ergste dag van mijn leven werd, werd er ook 1 van de mooiste. Ik werd mama!
Ik was bijna 21 weken zwanger en werd smorgens vroeg opgenomen. Na 2x dosis cyotec heb ik voor een ruggenprik gekozen. Heftig was de bevalling wel, mijn zussen waren er uiteindelijk bij.
Maar de bevalling zelf ging heel snel, en Ow, wat was ze mooi.
En nog steeds bestaat er niks mooiers op de wereld dan zij.
Heb haar gekust geknuffeld en veel foto's gemaakt en laten maken (stichting Earlybirds) verder hadden ik een rieten mandje voor haar gekocht en een soort slaapzakje met een mutsje.
Vrienden en familie kwam langs en we hebben tussen de tranen door beschuit met muisjes gegeten. Ik was bevallen om 17:43, uiteindelijk ging ik om 23:30 naar huis.
Zonder mijn meisje
Dagen er na zijn hard... De nachten ook trouwens.
Ik ben op vrijdag bevallen en had de crematie al geregeld op dinsdag.
Dinsdag zaten we daar, rond om mijn mooie meisje in der mandje. Nog 1x kon ik der kussen...
Iedereen stak een kaarsje aan om het mandje heen. Er was wat familie en beste vrienden. Muziek speelde op de achtergrond en ik heb wat voorgelezen voor haar. Ik wilde niet iets niet doen, zo dat ik daar spijt van kon krijgen.
Hoe moeilijk ook.
Die middag hadden we open huis voor iedereen die ons wou knuffelen. Ik heb nog nooit zo veel mensen gezien. Zo hartverwarmend.
Maar tja, het leven daarna is hard, pijnlijk en rauw.
Het gaat redelijk goed vind ik zelf nu het 14 weken geleden is.
Maar ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Ik werk nu 6 uurtjes per dag (normaal 9) en heb 8 weken volledig thuisgezeten.

Het enige wat ik wilde was weer zwanger zijn, en na 1 menstruatie (die ik heel heftig vond om mee te maken) ben ik nu al weer 9 weken zwanger.
Heel fijn en heel spannend.

Het is voor iedereen anders, luister naar je hart, je gevoel.
Ondanks dat ik er ook nog wel eens aan twijfel, je kan het aan en als moeder maak je altijd de goede keuze.
De keuze is namelijk wat jij/jullie willen.

Dikke knuffel!

 

Lieve Butterfly,

Wij hebben helaas in precies hetzelfde schuitje gezeten. Op 1 oktober is bij onze dochter ook het HRHS vastgesteld en een hartje lag gedraaid. Ook wij stonden voor deze ohhh zo moeilijke keuze.
Gaan we door met de wetenschap dat ze drie heftige openhartoperaties moet ondergaan op zeer jonge leeftijd. Kans op complicaties is erg groot... En dan nog... als de operatie wel lukt moet ze haar leven door met 1 hartkamer waardoor deze extra hart moet werken en haar hart veel sneller 'op' is waardoor ze ergens tussen haar 15e en 30e levensjaar eigenlijk een nieuw hart nodig heeft.... Poeh, zwaar maar er is ook een kans dat ze het wel haalt en een heel gelukkig leven kan lijden...

Of gaan we de zwangersschap afbreken. Dit kindje wat zo geliefd en gewenst is... Mogen wij deze beslissing wel nemen voor haar?

Wij hebben er uiteindelijk voor gekozen om de zwangerschap af te breken. De toekomst was ZO onzeker, zwaar en de kans dat het alsnog mis gaat vonden wij erg groot. Dit wilde wij haar en onszelf niet aandoen. Uiteindelijk ben ik op 10 oktober bevallen.

Ik sta nog steeds achter de beslissing die we genomen hebben en heb hier ook geen schuldgevoel over. Deze beslissing hebben we genomen uit liefde voor haar, hoe moeilijk ook...

De bevalling... Ik heb ook 36 uur vantevoren een tablet moeten nemen om de baarmoeder mond week te maken. We waren om 10.00 uur in het ziekenhuis en om 10.45 heb ik de eerste tabletjes toegediend gekregen. Ik ging ervan uit dat ik helse pijnen moest doorstaan, want een bevalling doet gewoon pijn. Achteraf gezien vond ik dit meevallen. Ik had flinke krampen (weeen) onder in mijn buiik en heb ook pijnbestrijding (pompje) gevraagd. Je hoeft geen helse pijnen te ondergaan want er zijn allerlei vormen van pijnbestrijding. Zeker met zo'n emotioneel heftige bevalling hoef je geen pijn te lijden. Door de pijnbestrijding heb ik nog lekker een beetje kunnen doezelen, je voelt de weeen nog wel maar de scherpe kantjes zijn er echt vanaf. Uiteindelijk is onze dochter om 19.15 uur geboren. De bevalling zelf heeft een kwartier geduurd dus dat viel erg mee. Onze dochter heeft nog 1.5 uur geleefd... Dit was erg vreemd want je weet dat ze leeft, haar hartje klopt (voel je zelf overigens niet) maar je merkt aan niets dat ze leeft. Ze beweegt niet, huilt niet, maakt geen geluid.

Wij zijn heel erg blij dat ze ons in het ziekenhuis heel erg goed geholpen hebben. Ze hebben ons allerlei scenario's verteld wat zou kunnen gebeuren zodat het niet als een verrassing zou komen. Gelukkig is bij ons de placenta meteen nagekomen. Ook heeft de verpleging Early Birds genoemd. Dat is een stichting die kosteloos foto's maakt van veel te vroeg geboren kindjes (zie site bij vlinderkindjes). We zijn heel erg blij dat de fotograaf na de bevalling (was er om 20.45 uur) aanwezig was. Ze heeft hele mooie foto's gemaakt die voor ons nu erg belangrijk zijn.

Wij zijn diezelfde avond (24.00 uur) nog naar huis gegaan. Onze dochter is in het ziekenhuis gebleven omdat er de volgende dag obductie plaats zou vinden (onderzoek of er nog andere afwijkingen of iets dergelijks aanwezig zijn bij haar). Dit was erg moeilijk... Maar ook dit kun je doen zoals je zelf wilt. Er is heel veel mogelijk...

Als ik nu terugkijk op de bevalling ben ik erg blij dat we het gedaan hebben zoals we het hebben gedaan. We kijken er op een heel goede manier op terug wat erg belangrijk is voor de verwerking.

Verder ben ikzelf na 4 weken weer gaan werken. Dit is redelijk snel, maar het voelde voor mij niet goed om thuis te blijven zitten. Lichamelijk was ik redelijk snel hersteld en had ik geen klachten meer. Emotioneel ging het ook redelijk en ik wilde niet te lang erin blijven hangen, wilde weer verder met het leven. Meestal lukt dit, maar lang niet altijd, maar dat is niet erg... Emoties zullen er altijd blijven. Dit is toch ons eerste kindje en zal altijd ons eerste kindje blijven.

Heel veel succes en sterkte met de beslissing. Als je nog vragen hebt of me persoonlijk wil bereiken, ik heb je een pb gestuurd met mijn gegevens erin. Ik weet hoe fijn het kan zijn om met mensen te praten die weten wat je meemaakt!

Hele dikke knuffel!

 

Butterfly, hoe gaat het nu met je?

 

Ja het is iets wat je overkomt. Niemand wilt de keuze maken maar je zal wel moeten.

Die keuze kan alleen jij maken, niemand anders. Als een ander het zou beslissen heb je er zelf misschien nooit vrede mee.

Ik ben benieuwd wat ze donderdag zeggen.

 

Er zijn ook genoeg succesverhalen er over.
Helaas zijn wij er daar niet 1 van.

Het is een moeilijke beslissing, heb je nog een second opinion laten doen,

 

Het is zeker een grote nachtmerrie! Veel succes en sterkte morgen, gaan ze dan precies uitleggen wat jullie zo ongeveer te wachten staat als je de zwangerschap zou uitdragen?

 

Heel erg veel sterkte en vooral veel wijsheid in je keuze. Afschuwelijk als je voor die keuze geplaatst wordt! Een hele dikke digitale knuffel.