Echt een vraag is het niet, meer een in haar ogen vaststelling die ze mij maar al te graag voor de voeten gooit. Mijn buurvrouw zegt dus in iedere gesprek, als het over kinderen gaat, dit: Ja RAppel, jouw leven is ook echt voorbij hé met zo jong kinderen te krijgen. Dit zegt ze dus ook makkelijk als er iemand anders bijstaat die net verteld dat ze zzwanger is en ook nog niet zo oud is. Ik heb al een paar keer duidelijk aangegeven dat mijn leven absoluut niet voorbij is, maar verrijkt. Toch krijg ik dit 1x in de zoveel tijd te horen.
Ik herken het, maar vind ook dat vragen stellen moet kunnen. Maar misschien niet vsn xomaar elke vreemde. Maar snderdom krijg ik hier wel eens in de mond gedrukt dat ik met 2 kinderen (jongen-meisje) wel gezegend/klaar/blij/tevreden oid ben.
Toen hij net was geboren veel vragen gekregen over zijn huidje en over het feit dat zijn achterhoofd erg plat was. Gelukkig is beide inmiddels opgelost, maar op dat moment vond ik het best wel vervelend om daar elke keer soort van verantwoording over af te moeten leggen. En nu vind ik het nog steeds pijnlijk om de vraag te krijgen wanneer er een tweede komt. En ook insinuerende vragen over het thuisblfmoeder zijn is soms irritant. - bevalt het nog thuis? -> Ik vraag toch ook niet elke keer als ik iemand zie of het nog bevalt op kantoor? Dus waarom moet dat eens per 3 maanden gevraagd worden?
De vraag die mij altijd pijn blijft doen is : Hoe lang denk je dat je hem nog thuis kan laten wonen? Doelend op mijn gehandicapte zoon... En dan vaak erachteraan : volgens mij niet lang meer he? Nou, ik wil hem thuis houden tot ie 18jaar is of zelfs langer! Zolang ik het nog kan. En hij is nog jong ( 5 jaar ) dus wie weet hoe hij zich ontwikkeld. Misschien kan ie wel begeleid gaan wonen!
nou mij mogen ze alles vragen hoor, lekker belangrijk, het kan interesse zijn of onwetendheid, zeker bij wild vreemden, ik geef gewoon antwoord. Zie hier wel echt lullige dingen voorbij komen, maar veelal is dat ook weer de onwetendheid van mensen over bepaalde ziektes, of ongewild kinderloos zijn. Er heersen op veel van die dingen ook taboes, maar door er niet over te praten blijft dat ook.
Hier ook eens zo verdrietig geweest van zo'n opmerking..... Een "collega" van buitenaf kwam op mijn werk en vertelde dat ze zwanger was van de tweede. Ik was blij voor haar , feliciteerde haar en vroeg of alles goed ging. Andere collega's feliciteerden haar en toen kwam de opmerking. "Ja we zijn zo blij, een tweede kindje maakt je toch ECHT een gezin he? " Ik zat te eten.... Heb mijn boterham weg gelegd, kon even geen hap meer eten..... Ze weet niets van het feit dat wij geen kindje meer kunnen krijgen, en het is het mens er niet naar om iemand te willen kwetsen. Maar die kwam bij mij wel even binnen hoor....
Onlangs werd mij door een moeder van school gevraagd of het klopte dat wij een kindje zijn verloren, dat had ze via via gehoord. Ze vroeg het echt heel netjes hoor, van "als je er niet over wilt praten is het ook goed", maar geloof mij maar dat dat écht wel binnen komt, om half negen 's morgens, compleet onverwachts. En uiteraard heb ik haar antwoord gegeven, ze bedoelde het ook echt niet op een gemene manier, het wás ook gewoon interesse, maar ik heb er een best een naar verdrietig gevoel aan over gehouden die hele dag
Ik had ook wel eens de vraag gekregen of we niet liever nog een meisje hadden gehad. Als "vervanging" voor onze dochter. Juist. We wilden toen ze nog leefde ook al nog een kindje maar kon toen gewoon niet. Onze zoontjes zouden nooit haar plaats in kunnen nemen en dat was ook helemaal niet het idee achter "nog een kindje krijgen". Mamabri pff ik vind dat wel een beetje onbeschoft eigenlijk. Ik zou het niet op prijs stellen dat er over me gepraat word op school op die manier. Geloof dat heel de school het wel meegekregen heeft hier..Heeft ook in de nieuwsbrief gestaan,juffen en schoolhoofd waren bij de begrafenis aanwezig..
Ze had het niet via school, maar via (volgens haar zeggen dan) mijn schoonmoeder. En daar kan ik het niet meer aan navragen, aangezien zij 2 mnd geleden is overleden. Mijn dochtertje zat toen ook niet op school nog, dus heeft niet iedereen het meegekregen. Al weten heel veel mensen hier het wel natuurlijk, wij wonen in een niet al te grote stad. En het grote verschil is: bij jou was een een kindje wat al geboren was en al een paar jaar oud was, bij mij tijdens de zwangerschap. Maar hoe dan ook, je verwacht zoiets gewoon niet, zo 's morgens vroeg op het schoolplein Ik was ook niet boos of zo, maar het komt gewoon best rauw op je dak.
Pfff wat rot. Ik krijg ook wel eens de vraag "jij had toch wel eens een miskraam gehad" waarop ik voor de duizendste keer moet uitleggen dat het een vroeggeboorte was en geen miskraam.
Bij mij was het medisch gezien een late miskraam (bijna 14 weken). Maar idd, voor mijn gevoel was het wel een vroeggeboorte. Simpelweg omdat ik in het zh ben ingeleid, een navelstreng(etje) moest doorgeknipt worden, het kindje ook echt een minibabytje was om te zien. Absoluut niet volgroeid natuurlijk, maar alles zat er wel al op en aan. Zelfs mijn gyn vond het heel normaal dat ik het niet als "zomaar" een mk zag. Daar heb ik er ook al 5 van gehad, en dat voelt (voor mezelf) heel anders, omdat er toen geen herkenbaar kindje te zien was. Maar dat is uiteraard puur mijn gevoel. Bij jouw kindje vind ik het helemaal belachelijk wanneer mensen het een miskraam noemen, jij zat al over de 20 weken. En het is dan zeer pijnlijk wanneer mensen het bagatelliseren.
Wat erg toch hè! Ook al is de vraag en de manier van vragen niet slecht bedoeld, om half negen als de kids net op school zijn gebracht vind ik toch best een abnormale tijd.
"Oh gelukkig was je nog niet zo ver." - Dat maakt geen bal uit, een miskraam hakt er altijd zwaar in. Vooral na 3 jaar worstelen met onvruchtbaarheid en de MMM. "Kan je het moederschap wel aan?" - Ik ben lichamelijk gehandicapt. Alsof ik daar niet over nagedacht heb! Daar heb ik zelfs jaren mee geworsteld totdat ik tot de conclusie kwam dat ik een verdomd goede moeder zou zijn. Daarom was het extra zwaar voor me toen de MMM er ook nog bij kwam.
Sommige vragen/opmerkingen kunnen inderdaad heel pijnlijk zijn, vele opmerkingen die ik hier lees zijn ook erg ondoordacht en ongevoelig. Ik lees echter ook veel opmerkingen die gevoelig worden door de situatie en/of instelling van de toehoorder. Daar kan degene die de opmerking maakte ook niet altijd wat aan doen. Neem nu bijvoorbeeld de opmerking die je hier op het forum vaak leest: "Als het kindje maar gezond is". Dat kàn pijnlijk klinken voor ouders met een kindje met blijvende gezondheidsproblematiek (ik lees die opmerking niet zonder pijnlijk gevoel, maar vind het geen echt ongevoelige opmerking. Dat ik het zo hoor, ligt ook aan mij en mijn situatie/die van mijn zoon). Natuurlijk wil iedere ouder voor zichzelf en vooral hun kinderen zelf, gezonde kinderen. Maar ja, het blijft een ietwat pijnlijk gezegde voor me. Alsof ik nu minder blij voor en met hem zou kunnen zijn. De vraag "had je ook graag een meisje gehad?". Tja, ieder eerstegraads en tweedegraads vrouwelijk familielid die ik heb, zal door ver ontwikkelde dementie niet lang meer leven. Ik ben niet close met verre familie, dus ja, ik had graag vrouwelijke lucide familie gehad. Ik heb de band met mijn vrouwelijke familie altijd erg speciaal gevonden, juist om het delen van die typische vrouwen-zaken (giebelen over vriendjes, praten over kleding, make-up, hoge hakken en wat je ermee wil uitstralen etc.). Dat kan ik niet op dezelfde wijze delen met mijn mannetjes. En mijn lieve vriendinnen zijn toch geen gezinslid, hoe close ik ook met sommigen ben. En ja, twee dagen na een miskraam kreeg ik ook de vraag: "dus... wanneer beginnen jullie aan kinderen?" Ik ben huilend weggelopen, maar de man bedoelde het echt niet naar. Ze waren nota bene zelf na vele jaren MMM ongewild (biologisch) kinderloos. Daarna geadopteerd dus wel ouders geworden, maar ze hebben het verdriet veel meer dan mijn man en ik gekend. Tja, het was gewoon ondoordacht. En hoewel ik me oprecht niets herinner, heb ik zeer waarschijnlijk zelf ook meerdere malen opmerkingen gemaakt die voor een ander weer confronterend zijn. Ik ga er voor mezelf maar vanuit dat wanneer ik iets rots hoor, ze het niet zo bedoelen. En verder probeer ik anderen te ontzien, maar alles eerst op een weegschaaltje leggen, zou mij een iets te weinig spontane en zeker te stille wereld geven!
Maar dat is het hem nou juist. Een vraag kan pijnlijk zijn voor de persoon aan wie je hem stelt, maar dat kan de vragensteller niet altijd weten. In zo'n geval is de vraag pijnlijk, maar niet zo bedoelt. In sommige gevallen kun je er redelijkerwijs van uit gaan dat een vraag of opmerking pijn doet. In het 1e voorbeeld wat Aegyo schrijft vind ik de ondoordachtheid doordruipen. Ook al bedoel je het niet lullig, je kunt toch aan je water voelen dat dit geen gelukkige opmerking is.
Tja ..ik ga ervan uit dat de "vrager" het zo niet bedoeld. Is zie het meer als interesse tonen of een gesprek aanknopen . Want hoe moet je dan een vraag stellen; Ehmm mag ik je wat vragen, ik hoop dat ik je niet kwets, maar .. Dan hou ik liever me mond
In sommige gevallen is het inderdaad beter om niets te vragen. Natuurlijk betekent dat niet dat je je mond moet houden. Maar bv zo'n opmerking over een miskraam "gelukkig was je nog niet zo ver", dat vind ik best lomp. Je kunt toch aanvoelen dat je beter kunt vragen: "goh en hoe staan jullie er in" of "jeetje wat verdrietig".
Jeetje dat noem ik ook geen miskraam hoor! Wat heftig dat mensen zich daar überhaupt tegenaan bemoeien. Ik wordt vooral moe van de vraag of we voor een tweede kind gaan. Nee sterker nog, mensen die het nu allang tijd vinden voor ons. En in plaats van dat ik zo blij ben dat ze dat voor ons bepalen ben ik nu wel klaar met die vraag
Ik had tijdens alle drie de zwangerschappen een te hoge bloeddruk met bijbehorende medicatie. Kreeg ik na de eerste zwangerschap de vraag: eet je nu wat gezonder, anders krijg je weer last van je bloeddruk. En: geen zout eten hoor, dat is niet goed voor jou. En: kijk je uit dat je niet te veel aankomt, dat is niet goed voor je bloeddruk. Ik vond die opmerkingen echt heel vervelend in mijn tweede en derde zwangerschappen. Ik heb een bmi van 28 dus wel iets te zwaar, maar zeker niet dik! En dan nog, ik kon er echt niks aan doen. De gynaecoloog zei ook: het is hoe jou lichaam reageert op de hormonen van de zwangerschap. Waar de hoge bloeddruk tijdens zwangerschappen vandaan komt weet niemand precies. Buiten de zwangerschappen heb ik ook gewoon altijd een goede bloeddruk.
Ik vind het ook altijd erg pijnlijk als mensen zeggen "Oh wat mooi een koningskoppel, gelukvogel!" of iets roepen met rijkeluiswens. Als onze dochter gewoon had geleefd hadden we waarschijnlijk 2 dochters gehad (en wie weet daarna nog zoon/dochter maar ik heb altijd gezegd het 1 voor 1 te bekijken dus dat weet ik niet). Het drukt me weer met de neus op de feiten dat er eentje mist. Het had geen koningskoppel hoeven zijn, als mijn kind maar gezond was, LEEFDE, dan was ik al dolgelukkig! Maar goed verder vind ik het ook altijd pijnlijk als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb. Ik zeg 2, ik denk 3. We gingen een keer voor een herinneringskist voor onze dochter*. We lieten hem beschilderen volgens het geboortekaartje. We kwamen daar met het geboortekaartje en dat ging helemaal goed komen zeiden ze. Ik ging ervan uit dat herinneringskisten waren bedoeld voor overleden kindjes. Niet erbij nagedacht dat dat natuurlijk ook kan bij kindjes die daar hun herinneringen in willen bewaren (of speelgoed). Dus toen de vraag kwam hoe oud dochter* nu was kon ik gewoon niks zeggen. Als ik mijn mond open zou doen wist ik dat er tranen zouden komen. Na een korte stilte nam mijn man het toen over. "Ze zou.... " Het werd wel een prachtige kist. Bij de laatste 2 kunnen mensen er uiteraard niks aan doen. Het is pijnlijk maar logisch. Bij de eerste waren er mensen die die opmerking plaatsten terwijl ze wisten wat er gebeurd was met onze 2e dochter. Of zelfs mensen die dichtbij staan en er zodoende heel erg bij betrokken waren. Ik heb er niks van gezegd maar ik vond het echt verkeerd geplaatste opmerkingen, hoor.