Hoi Allemaal, Na 2 jaar en vele ziekenhuis bezoekjes hadden wij vorige cyclus eindelijk een positieve test in de handen. Ik voelde weinig symtomen dus heb ik mn HCG laten meten, deze was erg laag en helaas stopte dit met 6 weken. Nu zijn we 1,5 maand verder en weet ik sinds donderdag dat we opnieuw zwanger zijn. Vrijdag gelijk HCG laten meten en deze was 76 (2 dagen voor mn NOD) en vandaag was hij 311, paste goed bij een zwangerschap van 4 weken zei de arts. Dit had ik niet verwacht omdat ik vond dat mijn test die ik zaterdag gedaan had (controle freak) lichter leek. (ja ik maak mezelf echt gek met het testen, niet meer doen!) Opzich tot nu toe dus nergens reden toe om me druk te maken, maar ik doe het wel. Ik heb al verschillende malen rond gekeken of mijn HCG echt wel goed is door te vergelijken. Ik heb ook al uitgerekend wanneer die 6 weken grens is, voelt als een soort mijlpaal... ondanks dat ik weet dat het altijd mis kan gaan. Ik kan er dus nog niet van genieten en daar baal ik zo van, ik maak me zo druk en dat maakt me onzeker. Ik ben gewoon weinig vertrouwen in mn lichaam, denk ik. 31 juli hebben we de eerste echo! Iemand tips om deze tijd door te komen?? Stopt het twijvelen na die eerste echo? Wat is jullie ervaring daarmee? Of maak je je bij de termijn echo alweer druk of de 20 weken echo wel goed zal zijn?? Zo het lucht in ieder geval op!! Liefs Daphne
hoi hoi teneerste gefeliciteerd. hier heeft het ook een lange tijd geduurd voordat wij een positieve test hadden en bij mij duurde de onzekerheid tot de 25ste week ofzo. ik had steeds het gevoel dat het alsnog fout kon gaan (had ik ook mensen in mijn omgeving waarbij het nog met de 9 mnd fout ging, dus dat speelt dan ook mee natuurlijk) iedere dag is er weer een, iedere week ben je blijer. maar die twijfel hoort erbij denk ik, echt als je zo lang al hebt gewacht hierop. Probeer van ieder dingetje te genieten en bespreek je twijfel ook met je verloskundige..ik heb hierdoor wat vaker gebeld als ik het niet vertrouwde of gewoon even zekerheid nodig had en kon dan komen voor het luisteren van het hartje of een echo nu hoef ik nog maar 7 weken, maar ook die lijken een eeuwigheid. echt genoten heb ik denk ik niet van de zwangerschap, ik ken niet die bekende roze wolk die je wel eens hoort, wel geniet (en genoot) ik van iedere mijlpaal, echo of trapje dat ik voelde. Ik ben denk ik pas echt gerust als hij gezond en wel op mijn buik ligt en daar kijk ik al mijn hele zwangerschap (en daarvoor) naar uit. gelukkig mag ik nu gaan aftellen heel veel succes en als je vragen hebt, gil maar oja wat bij mij wel helpt is alles op te schrijven in een dagboek voor de kleine. (dit deed ik al met het ziekenhuis gedeelte) en daarna dus ook met de zwangerschap gedaan. fijn voor jezelf om alles even van je af te kunnen schrijven, dat lucht vaak op. en een heel geduldige partner en familie
Hoi Daphne, ik snap helemaal hoe je je voelt, ik ben zelf meteen na een MK weer zwanger geraakt en de Gyn is daar per ongeluk achter gekomen bij een nacontrole van de MK door nog een echo te maken!Daar zat ineens nog een vruchtzakje!Bloedgeprikt en deze gaf een HCG van 1145 aan, nu moet ik nog wachten tot donderdag en dan word er weer bloedgeprikt... Dat wachten daar word je gek van!Je kan niet genieten en de dagen kruipen werkelijk voorbij!Maar probeer positief te denken (probeer ik ook, hoe moeilijk dat ook is!) Ik hoop dat alles goed is!En dat we allebei kunnen genieten van onze zwangerschap!Succes met wachten... Liefs Baby...
Bedankt meiden, ik ben dus niet zo raar en dit is dus best iets wat vaker voorkomt! Fijn! (ja niet voor ons, maar wel dat ik dus niet de enigste ben! ) Ik bel eigenlijk al best veel met de gyncl (nouja met de IVF poli, geen IVF gehad maar daar wel mn controles). Voel me steeds zo stom als ik bel, daarom mail ik nu wat vaker, haha ze zullen wel denken! Maar goed, ik denk ook dat het komt door wat er bij andere mis is gegaan in de omgeving, maar ook het feit dat mn lichaam me in die 2 jaar op meerdere vlakken heeft teleurgesteld. heel stom, maar ken je het gevoel dat je faalt als vrouw? Dat heb ik inmiddels wel ondervonden! Was dus extra blij met de posi testen! Ik weet voor mezelf dat ik nu niet meer mag testen, dat maakt me gek, maar dat is zo moeilijk! Nu moet ik dus afwachten, en maar geloven dat het goed gaat! En ja dat moet iedereen, maar het lijkt echt een hele opgave! @Babyzoe ik hoop dat bij jou ook alles goed gaat!! suc6!! Dit was voor mij zelf ook gelijk na mn VMK, maar kwam ik er zelf achter. Hoever ben je nu ??
Ik maakte mezelf ook gek in het begin van mijn zwangerschap. (Eindelijk een doorgaande zwangerschap na 3,5 jaar en 3*.) Ik leefde van echo naar echo. Gelukkig kreeg ik ze in het begin elke week dus had ik telkens opnieuw geruststelling. In mijn ziekenhuis doen ze ook helemaal niet moeilijk over extra controles. Het echte vertrouwen kwam pas met de 20-wekenecho. Toen heb ik echt kunnen loslaten en genieten. Ik hoor van heel veel meiden dat het vertrouwen met 20 weken kwam. Tot die tijd zit er helaas niets anders op dan aftellen en veel afleiding zoeken. Succes!
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik snap je zorgen. Na een miskraam (en bij jullie een lang voortraject) heb je geen zorgeloze zwangerschap meer. Maar toch kom je er wel. Steeds wordt het een stukje echter. Je hebt steeds meer vertrouwen in jezelf en in je kleintje. Ik ben steeds na een echo of het hartje luisteren weer een week of twee gerust en dan beginnen de zorgen weer. In het begin lijkt de tijd ook te kruipen, maar uiteindelijk gaat het toch best weer heel snel. Ik ben nu alweer 16 weken, dat is toch alweer ver. Probeer naast je zorgen ook te genieten van je zwangerschap. Binnenkort gaat je buik groeien, dan wordt het wat echter. Daarna komen de bewegingen. Stapje voor stapje wordt het makkelijker om te genieten
Iedere week die ik verder ben, zie ik als mijlpaal! Morgen 19 weken, daar naar toe tel ik dan iedere week af. Achteraf zijn de weken wel snel gegaan, maar de eerste weken lijken altijd lang te duren. Genieten heb ik niet gedaan, dat lukt niet meer nadat ik mijn dochter* ben verloren.
Bij mij was de grens echt 14 weken omdat ik vorige zwangerschap toen het kindje heb verloren.. Na die 14 weken was ik al een beetje blij.. Maar nog steeds niet gerustgesteld.. Na de 20 weken echo ben ik pas echt aan het genieten en krijg er ook steeds meer vertrouwen in dat het goed gaat komen
Tot op de dag van vandaag, ik word zo ingeleid, ben ik bang geweest dit kindje te verliezen...en nog... Ik zal pas gerust zijn als onze baby straks gezond en wel in onze armen ligt....... tot die tijd ben ik nog altijd niet gerust... Idd t is een super lange les in loslaten en vertrouwen krijgen.... Heb ook 13 jaar gedaan over deze zwangerschap, jaren mmm.. Maar t kan goed komen..dat zie je wel weer..dus meis..probeer van momenten die je blij maken te genieten, de onzekere momenten nemen te vaak de overhand en dan ben je die roze wolk kwijt.
Bedankt meiden!! Lucht echt op dat het bij meerdere zo voelt... @ ukodaaltje, gefelciteerd me je zoon!!! Tot nu toe gaat hier ook alles nog goed, heb alleen weinig symptomen en dat had ik met de VMK ook... bleeehgg wachten duurd lang!
Dat hoeft niets te zeggen hoor. Bij mijn zoon, de eerste zwangerschap, had ik ook niet veel klachten met die termijn. Een week later kwamen ze. En bij mijn miskramen was ik me toch misselijk. Op het hebben of missen van klachten kan je niet echt vertrouwen.
Ik heb gelukkig geen mk gehad maar ook ik herken wel wat in je verhaal. Bij mij was het denk ik meer een questie van niet kunnen geloven dat het echt is ofzo. Ik heb dat best lang gehouden. Eerst tot de 12/13 weken grens en daarna nog tot de 20 weken echo. Oké alles was goed maar nog vond ik het moeilijk te koppelen dat er echt een baby in mn buik zit. Pas toen de schopjes duidelijker werden en ik echt meer leven ging voelen ben ik me heel langzaam aan gaan beseffen dat er toch echt wel een baby in mn buik zit en hij schopt dus hij doet het!!! Maar ook ik kan me nog nauwelijks voorstellen dat er straks ook echt een baby in levende lijve uit komt. Ik denk dat ik het ook pas geloof als hij gezond en wel in mn armen ligt. Heel gek dat ik zo denk ondanks dat er nooit een mk is geweest. Misschien toch door de verhalen die je hoort ofzo....
Gefeliciteerd! Ik sluit me aan bij de andere dames, het is een lange les in loslaten. En mijn angst is nooit weggegaan. Bij mijn dochtertje een zorgelijke zwangerschap gehad, heel ziek geworden, daarna miskramen. Toen ik in verwachting was van mijn zoontje heb ik geen moment rustig kunnen genieten totdat hij er werkelijk was. En gek genoeg ben ik, nu ze er zijn, het tegenovergestelde van een overbezorgde mama Dus het gaat over