Ik heb met 39,2 weken een geplande keizersnee gehad. Niet eerder ivm ontwikkeling van de longetjes. Gekozen voor een geplande omdat ons meisje stuit lag en wij het risico niet wilden nemen dat er iets mis kon gaan bij een gewone vaginale bevalling. Het is me allemaal echt onwijs meegevallen, was heel snel weer op de been en heb heel weinig last van mn litteken. Ik voelde me al heel snel weer goed! Zou het zo weer doen, mocht ik weer in eenzelfde situatie komen.
Ben bevallen met een ks en ben hier blij mee geweest. Ik moet er niet aan denken om normaal te bevallen (ben bang voor de knip en heb het gevoel dat je vagina nooit meer de oude zal worden na een normale bevalling). Heb de eerste drie dagen last gehad van mijn wond omdat je weinig zelf kan doen maar verder heb ik er weinig van gemerkt.
Geplande en niet geplande ks heb ik allebei meegemaakt, nooit een natuurlijke bevalling. En dat zal ook hoogstwaarschijnlijk nooit meer gaan gebeuren, na 2x ks wordt een 3e in principe ook weer een ks heb ik me laten vertellen. En een derde zal er sowieso bijna zeker niet komen...! Het was toch beide keren niet echt een feestje hoor. De spoedks was heel heftig omdat alles ineens in een razend tempo ging en dat 6 weken voor de uitgerekende datum. En bij de 2e, geplande ks, heb ik me na het zetten van de ruggeprik even heel naar gevoeld, had iets te maken met dalen van de bloeddruk schijnt het. Ook het getrek en gesjor was heel onaangenaam, mijn dochtertje lag in een aangezichtsligging en was er moeilijk uit te krijgen. Alle lucht werd uit mijn longen geperst en ik lag daar maar.. Mijn man zei dat ze als slagers aan me aan het trekken waren, compleet met voeten op de operatietafel. Beide keren kreeg ik mijn kind niet gelijk te zien maar ging direct naar de kinderarts. Die momenten, dat ik daar maar lag op die operatietafel zonder te weten hoe het met mijn kind ging, heb ik als heel angstig ervaren. Het herstel vond ik ook niet bepaald fijn, al was de ergste pijn na 2 weken wel weg. Door het bloedverlies had ik beide keren bloedarmoede en voelde me wekenlang een vaatdoek. Nee, ik vond het niet iets wat je even voor je lol doet. Maar ik geloof onmiddellijk dat een natuurlijke bevalling ook geen piece of cake is. Ik vermoed wel dat het herstel na een natuurlijke bevalling sneller gaat. Maar ja, dit was mijn ervaring, zo zijn er veel verschillende....
Ik heb 16,5 maanden geleden een spoedkeizersnede gehad en het herstel duurde best wel lang. De eerste week kon ik amper rechtop lopen, daarna kon ik niet om mij zij slapen, en ik kon ook niet plat liggen. Heb er nog weken last van gehad. Nu heb ik afgelopen zondag op maandag een natuurlijke bevalling gehad. Met flinke knip. Maar nee, op het moment zelf ga ik voor een keizersnede, maar meteen na de bevalling.. doe mij maar natuurlijk. Waarom? Ik kon meteen weer lopen, zelf douchen. Het herstel gaat mij echt veeeeel beter af!
ik heb bijna 24 uur met weeen gelegen, aan een infuus met gebroken vliezen maar kreeg na 6 cm geen verdere ontsluiting. Joeu lag scheef voor de uitgang in sterrenkijker houding. Binnen een uur kreeg ik een KS. Het zetten van de prik was peanuts, de napijn en het herstel ook! Di avond KS, woe avond uit bed, do ochtend zelfstandig gedouched en aangekleed en vrijdag ochtend thuis! Enige heftige vond ik dat ik pas na 2 uur werd opgehaald uit de recovery, iedereen mijn kleine al in de armen heeft gehad en dat ik daarna pas Joey in mijn armen kon sluiten. Daar heb ik het toch wel een klein beetje meoilijk mee gehad
Meen je dit, letterlijk? Hadden al veel mensen Joey vastgehad? Alleen mijn man had Faylinn vastgehad, verder had ze op mij liggen wachten (in de couveuse, lekker warm).
Ik heb bij Esmée een spoed-ks gehad na een dag van weeën, persdrang en geen ontsluiting. Nu met de tweeling krijg ik een geplande keizersnede en ik voel me daar helemaal happy mee. Herstel ging destijds voorspoedig en de geplande ks schept een boel rust in mijn hoofd.
Inderdaad wicjuh, ik schrik hier ook van! Louise heeft alleen bij papa in de arm gelegen (ja en een verpleegster) en toen meteen naar mij. Het lijkt me verschrikkelijk als iedereen je kind al in de armen heeft gehad voordat je dat zelf als moeder hebt kunnen ervaren.
@ Wic, ik lag stuiterend op de recovery omdat ik naar de kleine wilde. Ondertussen heb ik er 2 uur gelegen terwijl ik na een half uur al op zaal had kunnen zijn. Joey is om 18.07 geboren en rond half 9 had ik hem pas vast op de OK heb ik hem een kusje kunnen geven en wang tegen wang aan kunnen liggen voor een paar minutjes. Mike is met Joey meegegaan om aan te kleden enzo, mijn moeder was ook in het ZH. Ondertussen was schoonpapa ook al gearriveerd en mijn broer ook. Mijn moeder heeft Joey zijn eerste flesje gegeven en geknuffeld, daar heb ik minder moeite mee. Maar dat de rest hem eerder vast heeft gehad dan ik doet mij zeer. Volgende keer doe ik het heel anders! Pfff het doet me nog zeer
Hier een geplande ks ivm met onvolkomen stuit. De ruggenprik ging absoluut niet, dan prikte de anaesthesist en schoot mijn been uit enz enz. Hij heeft tenminste 7x geprikt, daarna ben ik gestopt met tellen, want het is net of het langs je heen gaat, op een gegeven moment. Uiteindelijk een volledige narcose. En ja, het is heel erg,wakker te worden en je kind is er niet. Ik vond dat echt afschuwelijk. De eerste dag vond ik qua pijn het ergst, daarna gaat het per dag een stuk beter. Ik was met 2 weken helemaal pijnvrij,maar heb het zeker tot week 6 heel kalm aan gedaan, het is en blijft een buikoperatie.
@ rox : kan ik me heel goed voorstellen, dat het je nog pijn doet. Niet goed, zoals dat gegaan is bij je. *knuf*
Over de tijd die ik op de recovery heb gelegen hadden wij vantevoren (gelukkig) goede afspraken gemaakt. Mijn moeder en schoonouders zouden naar het ziekenhuis komen, maar moesten van mij wachten tot ze door mijn vriend opgehaald zouden worden (Ga maar koffiedrinken ofzo, heb ik gezegd...) Toen ik op de recovery lag is mijn vriend bij Lotje geweest. Toen ik naar mijn kamer mocht hebben we eerst een tijdje met z'n 3tjes genoten van elkaar en toen ik er aan toe was mocht mijn vriend de familie ophalen. Een eventuele volgende keer zou ik het ook zo willen. Is iets om van te voren goede afspraken over te maken. Manytroubles
@ Manytroubles, helaas was daar geen tijd meer voor ivm een spoed KS. Anders had ik dat zeker wel gedaan!
Bij mij is de ks erg goed meegevallen. Het was een geplande ks want ons meisje lag in stuit. De voorbereiding verliep vlekkeloos en ook de hulp achteraf in het moederhuis was schitterend. Ik heb een epidurale gehad, voelde geen pijn maar trekken en duwen voelde ik wel vrij goed, erg vreemd wel. Wel was ik anderhalf uur van m'n kleintje gescheiden tijdens het dichtnaaien van de wonde en het klaarstellen van de pijnpomp etc. Maar vriendlief wachtte braaf op me in onze kamer met Louizatje in z'n armen. De wonde geneest goed, weliswaar moet ik het nu erg rustigaan doen. Ik voel nog wel pijn bij het stappen maar dat is nogal vanzelfsprekend, ook neem ik bijna geen of geen pijnstillers meer. Nu heb ik meer last van m'n borsten door het voeden dan van m'n wonde. Ik ben erg blij met de beslissing om voor de ks te gaan, ik zag een beetje tegenop een normale bevalling want ik was erg bang voor een knip (dan liever een buikwonde) en voor de urenlange pijn van de weeen. Hier dus erg positieve ervaring, daarbij kreeg ik erg veel hulp van de vele wroedvrouwen, wat toch ook erg belangrijk is tijdens het herstellen.
Ik heb echt een hel van een KS gehad! Deze was ook ongepland. Ik ben ingeleid ivm Pre-eclampsie/HELLP en het schoot allemaal niks niet op. Vigo ging met elke wee ook ontzettend achteruit en herstelde steeds moeilijker/langzamer. Na 12,5 uur weeën kwam de gyn er ook nog eens achter dat ik helemaal nooit vaginaal zou kunnen bevallen; ik ben te smal van onder. Tijdens de weeën had ik al een ruggeprik gehad omdat ik het allemaal niet meer trok (alleen rugweeën en weeënstorm) Uiteindelijk naar de OK gereden waar ze mij opnieuw hebben bijverdoofd... alleen niet genoeg! Heb het laatste gedeelte van de KS helemaal gevoeld en dat was geen pretje! Het herstel echter is me 100% meegevallen! Kheb denk ik 5 dagen krom gelegen van de toch best wel pijnlijke wond, maar eigenlijk zo van de één op de andere dag ging het weer helemaal toppie! Na 2 weken kon ik toch eigenlijk alles wel weer. Het volgende kindje zal dus ook een KS worden. Ergens geeft me dit rust, maar ook angst. Denk dat ik dit keer volledig verdoofd wil worden, want die pijn wil ik noooooooit weer voelen!
Hallo, ik heb ook een keizersnede, Anna Sophie lag namelijk in een stuitligging. Daar kwamen ze pas heel laat achter, ze was al te groot om nog omgedraaid te worden. In eerste instantie was ik heeeeel erg blij toen ik hoorde dat ik een keizersnede kreeg. Ik was namelijk als de dood voor een normale bevalling. Dus, ik was helemaal gerustgesteld dat ik een keizersnede kreeg. Maar helaas is het vies tegen gevallen. Ik vond het verschrikkelijk zwaar. Nu, na zeven maanden heb ik er nog last van, en nu had ik gewilt dat ik een gewone bevalling had gehad.