Hoi meiden, Ik weet het even niet meer. Iemand die heel dichtbij me staat loopt al jaren met psychische problemen. Al jaren roept hij dat hij het niet meer ziet zitten. Nu is het bij hem thuis met zijn vader weer uit de hand gelopen. Ruzie over bepaalde zaken en zijn vader is een agressief en opvliegend type. Verder heeft hij geen werk, geen geld, geen eigen huis etc. Hij loopt vast in zijn leven. Er zijn zóveel handvaten gegeven aan hem, welke hij niet heeft aangenomen. Maar ondertussen geen steek verder komen. Hij zit echt ontzettend diep in de put op elk vlak, en niemand lijkt te kunnen helpen. Ik vrees echt voor het ergste straks, en dan is het te laat omdat er niet op tijd ingegrepen is.. Iemand énig idee wat we het beste kunnen doen?
Ik heb geleerd dat iemand het uiteindelijk zelf moet doen..je kan inderdaad handvatten aanreiken en altijd een luisterend oor bieden. Sterkte
Wat wil hij zelf? Wil hij het anders? Zo ja, dan heb je een startpunt. Zo nee, kan je niet veel doen. Enige optie is dan nog bemoeizorg van de ggz.
Hij kan zich vrijwillig laten opnemen toch? Maar als hij dat niet zelf wil dan houdt het verder, zo te lezen, op denk ik.
Het is niet jouw taak. Dat klinkt heel lomp maar je kunt niet iemand dwingen, en als je dat wel doet ga je er zelf aan onderdoor zonder resultaat.. Meestal. Misschien kun je een grens bepalen: ik probeer dit en dit, en daarna laat ik het gaan. Een eventuele zelfmoord is niet door jou te voorkomen en niet jouw schuld. Ik spreek uit ervaring helaas. Je kunt naar de ha gaan en de te zetten stappen bespreken, maar wil de persoon in kwestie niet meewerken zul je het moeten loslaten.
Wat lastig en frusterend! Ik zou het helaas ook niet weten. De persoon moet zelf willen, maar als hem al zoveel hulp geboden is, en hij doet er niks mee... Misschien samen naar een psycholoog? Dat jij zijn stok achter de deur bent? Hij moet eerst inzien, dat hij zelf iets moet doen.
Je zou ia met die 113 lijn kunnen bellen.. wie weet geven ze je daar nog betere tips dan dat we hier kunnen
'Loslaten' is natuurlijk heel goed bedoeld advies maar als iemand zo dichtbij je staat is dat bijna onmogelijk. Er bestaat echt geen knop dat je even kunt uitzetten waardoor je je opeens minder verantwoordelijk voelt. Ik zou dit bespreken met mensen die op dit gebied gespecialiseerd zijn en je kunnen vertellen hoe je hier het beste mee om kan gaan.
Het is daar wederom thuis geëscaleerd. Hij vraagt bewust aandacht van iedereen via app. Door te zeggen dat hij thuis gek wordt van zijn vader (kleineren, negativiteit) en het zat is. 'Ik kom niet meer terug' is het dan. Ook stuurde hij een foto 'voor het geval we benieuwd zijn naar zijn nieuwe verblijfplaats' Het was een foto in het donker van een kleedje in het bos op de grond. Het liefst neem ik hem in huis, maar daar heb ik me eerder aan gewaagd, maar het loste de situatie uiteindelijk niet op. Iedereen is dan weer afgekoeld en gaan ze op dezelfde voet weer verder. Dat gaat dan altijd maar even goed. Mijn man wil ook niet dat wij ons ervoor lenen om steeds te hulp te schieten op zo een moment, als hij nooit zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. Door dingen die zijn gebeurd is ons vertrouwen in hem ook niet groot. en we hebben wel kinderen in huis die er wat van mee gaan krijgen.
Niet in huis nemen hoor dat zou ik echt niet doen als ik het zo lees. Hij vraagt aandacht maar op een hele negatieve manier. Dat doet hij niet uit luxe niemand doet dat voor zijn lol en heeft w.s. te maken met zijn persoonlijkheidsstructuur en zijn coping. Echter je helpt hem niet door mee te gaan in zijn "gemanipuleer " want dat is wat hij volgens mij aan het doen is. Hij probeert zieltjes te winnen ... kijk eens hoe zielig ik ben. Maar als er hulp geboden wordt niet accepteren.. Dat kan heel lang doorgaan en daar kan je helemaal in meegezogen worden dat is voor jou en voor hem niet goed. Dus je kan hem zeggen dat je hem wil helpen echter dan verwacht je ook wat van hem ( motivatie ) en moet hij de geboden hulp ook accepteren en er wat mee doen. Jij bent geen professional dus hij zal daar zijn hulp moeten halen, maar daarvoor moet hij zelf aan de bel trekken.. Op het moment dat je echt denkt dat hij op het punt staat zichzelf wat aan te doen kan je de politie bellen meer eigenlijk niet. Maar jij kan dit niet voorkomen en jij bent er niet verantwoordelijk voor. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag. Sterkte !
Als hij echt hulp wil gaat hij naar zijn huisarts en laat zich doorverwijzen naar een psycholoog. Hij blijft roepen om hulp en aandacht van iedereen en iedereen rent blijkbaar voor hem, maar hij moet het zelf willen en doen. Op t moment dat het echt uit de hand zou lopen en hij dreigt zichzelf echt iets aan te doen kun je volgens mij altijd een crisisdienst bellen.
Ik denk ook dat stap een is dat hij zelf in actie komt. Nu is hij mensen emotioneel aan het manipuleren. Het neigt naar chantage: als jij niet... dan doe ik mezelf iets aan. Misbruik maken van je liefde en plichtsbesef. Ik weet er helaas genoeg van (moeder, zus). Ik kan je niet zeggen wat jij moet doen of wat het beste is voor hem. Maar voor mij geldt dat ik alles heb teruggebracht tot één hoofdboodschap: ze zijn welkom bij mij zolang ze zelf hun verantwoordelijkheden nemen. Dan help ik ze graag mee. Ze mogen altijd een beroep op me doen. Maar daar staat tegenover dat ik altijd eerlijk tegen ze zal zijn en niet meega in hun fantasieën en drama's. Nemen ze hun verantwoordelijkheden niet (pakken ze verslavingen noet aan, schakelen ze geen hulp in bij psychische aandoeningen, storten ze zich op de een na de andere nietsnut van een partner) dan horen ze dat. Beelden ze zich een complot in waarin de hele wereld tegen ze is, dan zeg ik niet alleen dat dat niet waar is, maar ook dat ze zichzelf te belangrijk maken. Dreigen ze zichzelf wat aan te doen, dan zeg ik dat ze mij lastig vallen met een beslissing die ze uiteindelijk alleen zelf kunnen nemen. Verneuken ze hun leven, zogenaamd omdat ze nooit een kans krijgen, dan zal ik niet nalaten om ze te herinneren aan kansen die ze hebben gekregen. Dat is vast hard, maar zachte heelmeesters... En ik moet zeggen: sinds ik dit zo doe heb ik geen gedoe meer met dit soort types. Misschien vallen ze anderen lastig, dat weet ik niet. Maar niemand heeft zichzelf wat aangedaan.
Als er al genoeg handvaten zijn gegeven en hij diet er niets mee... tja eigen keus. Het enige wat je nog kunt doen is hem confronteren met het feit dat er genoeg hulp geboden is en hij er niets mee doet. Vragen waarom anderen zijn problemen moeten oplossen in plaats van dat hijzelf het heft in eigen hand neemt. Dat hij zijn eigen leven zo naar de klote helpt, dat dat zijn eigen keus is. Met andere woorden, kom uit die slachtofferrol!
Ik zou hem confronteren met de hulp die al geboden is en waar hij niets mee doet. Verder zou ik hem erop wijzen dat de paaz geen schande is en dat er daar hele goede therapie bestaat waar hij beslist wijzer van word. Als ik jou was zou ik hem alsjeblieft smeken zich te laten opnemen. En mensen denken wel es dat iemand die zo over zelfmoord praat het niet meent maar schijn bedriegd! Het verhaal lijkt ook een beetje op een borderliner.
Klinkt me heel bekend in de oren. Ken ook iemand die telkens maar klaagde en klaagde en zelfs op een gegeven moment (meerdere malen) voor me heeft gestaan met een mes en dreigde zichzelf iets aan te doen. De 1e keer heb ik hem er vanaf kunnen praten maar de keren daarna heb ik me omgedraaid en gezegd dat als hij dat echt wil er niks is wat wie dan ook kan zeggen en het toch wel gebeurt. Hem gevraagd om het wel ergens te doen waar kinderen hem niet zo snel konden zien. Daarnaast hem gezegd dat hij maar professionele hulp moest gaan zoeken als hij dit wou doen, want het was niet normaal om zo voor iemand te staan. Maar nee dat wou hij dus niet. Hij had het volgens hem niet nodig. Maar ik kon hem er wel vanaf praten zei hij nog. Ik heb gezegd daar niet meer aan te beginnen. Daarna is het wonderwel gestopt. Het enige wat hij wou was aandacht en dat op een heel verkeerde manier. Het is moeilijk maar voor jezelf en ook je kinderen is het het beste om een bepaalde afstand tot hem te nemen. Hem in huis nemen is dus echt een brug te ver. Mensen moeten zichzelf willen helpen. Hij wil dat blijkbaar niet ondanks alles wat er hem is geboden. Meer dan dat kan je dan ook niet doen zonder jezelf gek te maken. En mocht er toch alsnog iets gebeuren, dan is dat niemands schuld behalve die van hem.
Sorry voor de late reactie.. Iedereen heeft inderdaad de handen er zo ongeveer van afgetrokken, en nu merkt hij dat het niet meer werkt en houdt hij op met 'lastigvallen'. Hij zegt hulp te gaan aanvaarden, maar dat heeft hij eerder gezegd, en hij is nooit daadwerkelijk aan de slag gegaan ermee. Tijd zal het uitwijzen nu. Ik heb voor mezelf besloten er niet meer in mee te gaan, dit duurt al zo lang. Het is genoeg geweest nu.. Ik kan er heel slecht tegen als ik berichtjes krijg met: "het gaat niet goed met me" of "dit is kl*te wat er nu weer is gebeurd", en vervolgens pas uren later reageren. Dit is een schreeuw om aandacht/hulp, welke hij meer dan genoeg heeft gekregen. De nodige aandacht, luisterend oor, vergaande professionele hulp, maar hij doet er niks mee.