Na jaren weer terug op dit forum. Trotse mama van een kind. In bezit van een psychische stoornis die niet meer overgaat en waarvoor al jarenlange therapie. Medicatiegebruik waarbij zwangerschap ontraden word vanwege onbekende effecten op (on)geboren kind. Nu wel stabiel. Mijn verstand zegt voor mij geen kinderen meer maar mijn gevoel.... Die wil zo graag, gezin voelt nog niet af. Ik weet niet hoe ik dit gevoel moet negeren/uitschakelen. Alle babyspullen al jaren geleden verkocht om het makkelijker te maken maar heb er spijt van. Zijn er meiden met tips/ervaringen zowel als toch wel voor een kindje gaan of die hebben geaccepteerd dat het er bij 1 blijft.
Wat een moeilijk dillema. Heb je dit al eens met je therapeut kunnen bespreken? Wat zijn de gevolgen voor je conditie als je je medicatie zou afbouwen, kun je dit geestelijk, en überhaupt een zwangerschap, aan? Ik weet dat mijn moeder na mijn komst met hetzelfde bijltje heeft moeten hakken, het gevoel slijt uiteindelijk wel, maar duurt lang. Als het onverstandig is om zwanger te worden, niet doen. Jezelf en je gezin extra psychische ellende op de hals halen zou ik je willen afraden. Maar ik ken je situatir natuurlijk niet. Wel denk ik dat mocht loslaten beter zijn, je beter ook afscheid kunt nemen van een forum als deze. Is volgens mij te confronterend dan, met voor een groot deel aan zwangerpraat. Sterkte en bespreek je gevoelens in je omgeving en met je behandelaar(s).
Bedankt voor je reactie. Had dus jaren geleden al afscheid van hier genomen maar was opzoek naar informatie erover dus toch weer hier beland, misschien wel voor een kortere periode Met een soort ben ik al een poosje aan het afbouwen maar dat lukt eigenlijk niet dus ga dat weer opnieuw bespreken. Die andere medicatie kan ik wel blijven gebruiken, in eerste zw ook gedaan. Ík praat er veel over met mijn vriend ook die heeft de wens ook. Verstandelijk gezien blijft het dus bij 1 kind, maar wat weegt zwaarder? Momenteel het gevoel...
Misschien kun je wel om andere minder schadelijk medicatie vragen, waarmee de optie wel bestaat. Een second opinion bij een nieuwe psychiater kan qua medicatie misschien ook nieuwe inzichten geven? Je eigen gezondheid en leefbaarheid van de situatie binnen je gezin, moet in ieder geval het zwaarst blijven wegen. Maar er zijn veel nieuwe medicijnen, waar sommige psychiaters zich nog niet aan wagen. Onbekend maakt onbemind. Sterkte met je zoektocht naar antwoorden en rust.
zou er heel goed over nadenken op de eerst plaats voor je gevoelswereld kan ik het aan? kan met gezin het aan? Kan ik nog een kindje aan? snap wel dat moedergevoelens terug komen... maar denk nuchter na dat blijft uit eindelijk het beste voor iedereen. sterkte!!
Het lijkt me een super moeilijke situatie, maar toch wil er graag een simplistisch antwoord op geven: Als het kan qua fysieke en/of mentale gezondheid (bijvoorbeeld andere medicijnen, intensievere therapie, wat dan ook) dan kun je het overwegen en in nauwe begeleiding aangaan. Is er om wat voor reden dan ook toch een reële kans dat je in (ernstige) gezondheidsproblemen komt dan moet je m.i. toch echt je kindje wat je al hebt voor laten gaan. Die is er al, en die heeft een zo gezond mogelijke mama nodig! Maar ik weet dat het gevoel het nooit zo makkelijk maakt als dat... ik wil je in ieder geval veel sterkte toewensen, en bespreek het eens met je psychiater of andere hulpverlenende(n)!