Hallo dames, Ik heb een vraagje. Mijn vriend is gescheiden en ziet zijn zoontje een keer in de 2 weken. Zijn zoontje wilt absoluut niet hier slapen. Mede veroorzaakt door zijn moeder. Hij is bijna 6 en slaapt nog steeds elke dag bij zijn moeder. Moeder speelt ook heel erg met de gevoelens van het jongetje door te zeggen: mama mist jou als je bij papa bent, dan is mama helemaal alleen.. Enz enz. Ook als hij thuis komt mag hij bijvoorbeeld niet vertellen wat hij bij en met ons heeft gedaan. Zodra mijn naam valt wordt er gezegd dat ze die naam niet daar wilt horen. Ook loopt hij soms nog met een tut/ speen rond. Ik doe echt heeel erg mijn best zodat hij zich hier gemakkelijk voelt en gewoon kind kan zijn. Helaas merk ik steeds meer dat zijn moeder een behoorlijke vinger in de pap heeft. Ook kan hij bijvoorbeeld niet zwemmen, niet fietsen ( zonder zijwieltjes) hij is bang voor vanalles bijv: glijbaantjes. Ik probeer hem te stimuleren in dit soort dingen. Maar ik kan me niet voorstellen hoe het is voor hem om thuis afgesnauwd te worden als hij wilt vertellen wat hij heeft gedaan. Ook knijpt hij onze katten thuis en doet hij snel iets geniepigs als we even niet kijken. Laatst had onze kat hem gekrabt, nadat hij aan de staart trok, ze kneep en in hun oren schreeuwde. We hadden hem al een aantal keer gewaarschuwd dat katten scherpe nageltjes hebben en als hij ze pijn doet, de katten hun nageltjes tegen hem gebruiken. Ook al meerdere keren gezegd dat hij lief voor ze moet zijn. Ik merk dat ik het ontzettend moeilijk vind om echt een band met hem op te bouwen. Ook vind ik het zielig voor zijn vader. Aangezien hij dus nooit blijft slapen en altijd maar een paar uurtjes hier is. Mijn vriend heef nog een dochter van 10( andere moeder) en daarmee gaat het super. Ik merk ook bijvoorbeeld dat hij vaak een beetje vervelende dingen zegt tegen mij zoals: papa mag mee naar mamas huis en jij niet!!! Hij schreeuwt het dan bijna. Ik wil dat hij zo min mogelijk lijdt onder de scheiding. Ookal weet ik uit eigen ervaring dat kinderen bijna altijd de dupe ervan worden. Ik zeg er niets van en denk meestal, dit gaat wel over, misschien is het de leeftijd. Maar is er iets dat ik kan doen? Of dat mijn vriend kan doen? Is het allemaal normaal of toch niet helemaal?.. Vond t fijn om even van me af te schrijven en sorry voor het chaotische verhaal alle tips zijn welkom! Liefs, rosavise
Nu ik het verhaal zo lees... Ik wil echt niets slechts zeggen over het zoontje van mijn vriend of de indruk geven dat het aan hem ligt. Dat is niet zo. Het is echt een heel lief kind maar helaas heeft hij een moeder die manipuleerd en haar kind overbezorgd opvoed. Wat hierboven staat is natuurlijk niet alles. Maar ze betrekt haar kind in zoveel dingen waar een 5 jarig kind gewoon niet in betrokken zou moeten worden! En dat zorgt ervoor dat je ziet dat het kindje twijfeld aan heel veel dingen. En constant aan zn moeder denkt ( want mama zegt immer als hij weg is dat ze hem zo mist en alleen is en weet ik veel wat nog meer) ik vind dat geen gezonde gedachte om een kindje mee te geve als hij zn vader gaat bezoeken. Ze zou blij moeten zijn voor hem dat ie naar zn papa gaat! Ook probeerd ze trouwens de laatste tijd altijd smoesjes te verzinnen waardoor hij maar 1x in de 3 weken komt een paar uurtjes. Slecht voor de vader- zoon band. Pfff..
Hoe vervelend ook, ik denk dat jij in deze situatie weinig kunt veranderen... Waarschijnlijk zou dat de situatie ook alleen maar verslechteren. De enige die actie kan ondernemen is je vriend, hij is tenslotte de vader... Wat vindt hij ervan? En dat hij minder vaak komt... Hoe is dat geregeld? Als het door een rechter is bepaald dan moet hij toch gewoon zo vaak naar zijn vader?
Staat er geen omgangsregeling op papier? Ik vind dat een kind van zes toch ook wel bij zijn vader zou moeten kunnen slapen. Ik vind dat hij zijn zoon erg weinig ziet! Desnoods maar via de rechtbank afdwingen, als het niet anders kan. De band met zijn vader is ook belangrijk. Hopelijk kunnen jullie over de opvoeding ook goede afspraken maken zoals wel/geen tut, zwemles etc. En zo niet dan wel vasthouden bij de regels die bij jullie gelden als hij bij jullie is. Een kind heeft wel duidelijkheid nodig. Jammer dat een scheiding altijd effect heeft op de kinderen. Ik denk dat je daar van jouw kant weinig aan kan veranderen. Kinderen moeten niet meegesleurd worden in de problemen van volwassenen. Het enige wat jij en je vriend kunnen doen is hier niet in mee gaan. Dus geen vervelende dingen zeggen over zijn moeder en geen ruzie maken waar hij bij is. Lastige situatie hoor.