Ik las laatst een stukje, en ik vroeg mij af wat jullie mening hierover is. Stel je voor je heb een kindje (hoeft niet), je bent super gelukkig met je man en eigenlijk leef je het perfecte leventje en jullie zijn bezig voor nog een kindje. Door een slippertje ben je zwanger geworden, je weet uiteraard niet van wie het is. Het is natuurlijk ook groot kans dat het gewoon van je man is. Wat zou je doen? Alles opbiechten? Abortus plegen? Of hopen dat het kindje van je man is. (Het is heel globaal geschreven, als je gelukkig bent ga je niet vreemd zal je denken, maar dat is de kwestie niet) EN ALS... je niet zwanger was geworden, en dus gewoon bent vreemdgegaan, vertel je het dan ook? Ik zal namelijk alles opbiechten, maar eigenlijk is dat heel egoistisch. Omdat jij er niet mee kan leven, en dat het aan jou knaagt zal jij met je verhaal je mans leven overhoop halen. Als het bijvoorbeeld echt eenmalig was, is dat het dan waard? P.S. Dit is geen bestaand verhaal. Ik zat gisteren een boek te lezen en n.a.v. dat verhaal heb ik zelf ''stel je voor'' senario's voor me gehaald.
Zal je het vertellen? Ik zou het echt niet weten als ik in haar schoenen zou staan.. De kans dat je het van je man is, is natuurlijk heel groot..
Ik zou er niet mee kunnen leven... Zou me elke dag afvragen of het kindje van mijn man zou zijn of van de ander. Ik zou dus, hoe moeilijk ook, opbiechten. En dan samen bekijken wat de volgende stap is...
Ja, eerste reactie, ik ga gewoon niet vreemd maar dat was de vraag niet. Ik denk dat ik maar gewoon zou hopen dat het kindje van mn vriend is . Dat het daar ook wat op lijkt enzo maarja, tis natuurlijk wel super lullig naar je vriend en het kind toe. Ik weet ook niet of je zoiets echt levenslang met je mee kunt dragen .
Wow ja uuhhh...nou dan uuhhh..heb je jezelf goed in de nesten gewerkt Wat ik persoonlijk zou doen? Tsja zit gelukkig niet in die situatie, en hoop er ook nooit in te komen.! Maar ik denk ook het kindje houden en hopen dat het van je man is.
Als je een perfect leventje hebt en je bent bezig voor een tweede, dan ga je toch niet met iemand anders naar bed? Ik denk in ieder geval niet dat ik ermee zou kunnen leven, dus opbiechten en hopen dat het van hem is.
Ik zou het ook opbiechten. Met het gevolg dat je relatie naar de knoppe gaat. Maar goed, had je na moeten denken voor je vreemd zou zijn gegaan. Ik zou zelf niet met het idee kunnen leven dat het kindje van die andere man zou kunnen zijn. Groetjes
ik vind het nogal wat om een man 9 maand te laten geloven dat ie papa word,terwijl het van een ander kan zijn!en als het idd van die ander is,dan wel eerlijk opbiechten?geloof nooit dat je dat dan nog kunt.Dus,ik zou het het eerlijkst vinden om het nu op te biechten,en dan aan de misschien papa de keuze of hij blijft of niet! tja,dat is het nadeel van slippertjes he!en als diegene zo gelukkig is met dr man,had ze dat van te voren moeten bedenken.............
Ik denk dat ik het eens bent met Jolien.. Ik zou het opbiechten, ik zou nooit met zo'n geheim kunnen leven, en dan is voor hem de vraag wat we verder gaan doen. Stel je voor.... Je man zegt dat hij wilt dat je abortus zou plegen.. Zou je dat doen?
ik xou het opbiechten, volgens mij begin zoiets vreselijk aan je te knagen... Ik denk niet dat ik daar tegen zou kunnen... Maar uiterraard kom ik nooit in zo'n situatie terecht
Ooit komt zoiets uit en hoe ga je dan uitleggen waarom je het nooit verteld hebt. Naar het kind toe is het ook niet eerlijk om het in het midden te laten, die heeft er ook recht op om te weten wie de vader is. Daarnaast zou ik niet met zo'n geheim kunnen leven. Dus dan maar op de blaren zitten en alles opbiechten en laten testen op dna.
Ten eerste is het niet fair tegenover je man natuurlijk, hij heeft recht om te weten dat hij niet de vader is. Maar ook het kind het het recht om te weten wie zijn/ haar werkelijke vader is. Én daarnaast heeft de man die wél de vader is, ook het recht om dit te weten... Je hebt jezelf in de nesten gewerkt, dan moet je ook met de gevolgen kunnen leven! Zo zie ik dit nou eenmaal... Als mijn man dan abortus zou eisen, zou ik dit niet doen... Het kind kan er immers niets aan doen, het kind hoeft hier dus niet voor te boeten, maar de vrouw zelf!
ik zou er helemaal psychisch van worden. Zowieso van het idee dat ik zou vreemdgaan (zonder zwanger te zijn geworden) word ik al helemaal panisch, zou gewoon niet met zo'n geheim kunnen leven. En dan nu als mijn man s'avonds zijn handen op mijn buik legt en 'een gesprekje' voert met de baby smelt ik helemaal. Als je niet eens zeker zou zijn of hij dan wel de vader zou zijn kan je daar ook absoluut niet van genieten lijkt me..
Ik zou het opbiechten, maar geen abortus laten doen hoor. Zou mijn fout zijn, niet die van het ongeboren kindje.
ik kan me gewoon niet voorstellen dat je vreemdgaat en dat terwijl je bezig bent voor een kindje dan vind ik dus dat je het eerlijk moet opbiechten, maar eigenlijk vind ik het heel schofterig om als je al vreemdgaat om het dan ook nog eens onbeschermd te doen(en dat verhaal van geknapt condoom zou dan wel heeel toevallig allemaal zijn he) en dan zou je het vertellen als je zwanger bent, waarom dan alleen?Als je zwanger had kunnen raken zou je ook besmet met iets kunnen raken en zo ook je eigen partner weer kunnen besmetten, die van niks weet.Zo maak je in het ergste geval niet alleen je relatie stuk maar ook een ander zijn leven. Dus gewoon niet doen en anders eerlijk opbiechten,zwanger of niet.
Ik zou het absoluut opbiechten, maar eigenlijk is opbiechten is iets wat je voor jezelf doet. Je helpt jezelf ermee omdat je er anders niet mee kan leven. Je man zal de dupe zijn van jouw fout.. Dan luidt de tweede vraag want ik ben daar ook heel benieuwd naar.. Zal je het vertellen ook als je niet zwanger bent geworden..
Ai ai ai...! Opbiechten! Jouw fout, niet die van je vriend/man. Het KINDJE laten aborteren door jouw fout, zou ik ook nooit! doen. Het is nou eenmaal gebeurd, zonder te diep over de gevolgen na te denken. Nu kun je beter je verantwoordelijkheid nemen en niet het hazepad kiezen... Je vroeg om m'n mening, dus die krijg je ook.
dat zijn een hoop "fictieve" vragen. Waarom leg je niet de hele situatie uit, zodat daar op gereageerd kan worden. Ik vind het erg moeilijk om antw te geven als ik me niet volledig in iemands schoenen kan plaatsen.
Het is geen bestaand verhaal. Ik zat gisteren een boek te lezen en ik zat een beetje te filosoferen en senario's die in mijn hoofd zweefden.. En dan begin ik altijd met de vraag.. Stel je voor dat.. En daaruit was ik erg nieuwsgierig naar jullie reactie. Nogmaals, geen bestaand verhaal hoor... Maar het zal ongetwijfeld wel ooit gebeuren denk ik