Heel dubbel. Aan de ene kant wil ik het absoluut niet weten. Aan de andere kant, als hij het me niet vertelt, en ik kom er toch achter, zodat hij jarenlang zo'n geheim voor me verzwegen heeft... Yuck.
Ik zou het willen weten, we zouden er over praten en dan mag hij kiezen. Voor één keer zou ik alles kunnen vergeven, hoop ik. Maar mijn man is heilig, dus waar hebben we het over?!
Al onze mannen zijn heilig Maar alle gekheid op een stokje: ik zou niet eens weten waar mijn man de tijd vandaan zou moeten halen. Tenzij het de eenzame huisvrouwen zijn die in een doorzichtige nachtjapon hem koffie komen brengen (hij is hovenier)
Ja. Als ik zo stom ben om het op een ander te gaan zoeken, dan is het einde verhaal en trekt hij er een streep onder. Da's een heel duidelijke afspraak geweest - alé ja, zelfs "afspraak" niet, we denken er gewoon van in begin hetzelfde over en hebben dat es uitgesproken - in begin van onze relatie. Dat er niet geflikflooid wordt met anderen, want dat diegene die dat doet, dan weet hoe laat het is.
Nee, van mij hoeft hij het dan niet te vertellen, zolang hij weet dat hij het veilig heeft gedaan en ook van zichzelf weet dat dit eenmalig was. Wat heb ik eraan om het dan te weten? Dat hij zijn schuldgevoel kwijt zou zijn en mij opzadeld met zijn domme fout? Laat hem dan zijn mond maar beter houden en zorgen dat ie zijn leven betert! Mocht ik zoiets zelf doen, wetende dat het niet nog eens gebeurd, denk ik ook dat ik wijselijk mijn mond zou houden.
Ik zou hem heel graag willen vergeven maar ik denk niet dat ik het zou kunnen. Ik zou altijd achterdochtig blijven en me heel onzeker voelen. Mits het een dronken misstap is ofzo. Heb het puur over bewuste keuzes waar hij met zn koppie bij is. Ik ben dan blijkbaar niet goed genoeg en dat schaad mijn eigenwaarde heel erg en hoe graag ik dan met hem oud wil worden, denk niet dat het me nog lukt...
Bij mij is het. Als hij vreemd zou gaan meteen einde oefening. Zou dan helemaal geen vetrouwen meer in hem hebben. Een ex van me is al een vreemd gegaan, heeft het wel zelf maar toch het is echt kut.het was toen ook meteen over. Maar bij mijn huidige vriend hoef ik zover ik weet me helemaal geen zorgen te maken. En andersom ook niet. Ik heb zelf zoiets ik ga geen dingen doen die andere kwetsen wat ik ook niet wil dat ze bij mij doen. Dan zit er toch iets niet goed in je relatie als een van de twee vreemd gaat.
Ik weet uit ervaring dat het moeilijk te vergeven is, dus nee. Had een ex die niet eens all the way vreemd is gegaan maar het feit alleen al dat er (intiem) contact is met een ander, dat er dingen gedeeld worden die je alleen deelt met je eigen partner etc. Nee.. ik heb het hem destijds 'vergeven' maar heb het nooit kunnen vergeten. Het heeft me onzeker gemaakt en het is daarna ook nooit meer hetzelfde geweest als daar voor. Zelfs jaren na die gebeurtenis kwam het nog regelmatig in me op of dacht ik eraan. Nee hoor, als een relatie of huwelijk je wat waard is doe je dat gewoon niet, punt. En anders kun je je spullen pakken en gaan.
Ik heb het trouwens net aan mijn man gevraagd. Hij zei nu zeg ik dat je dan op kan rotten en je spullen kan pakken etc. Maar ik weet niet of ik dat als we echt in die situatie zitten ook doe. toen ik hem uitlegde dat ik het wel zeker wist (indd ook door exen sie vreemd gingen) zei hij: dat vind ik niet eerlijk dat je mij gelijk de deur zou wijzen door wat andere gedaan hebben. Mijn antwoord: een extra motivatie om niet vreemd te gaan
Op zich heeft je man daar wel een punt: je 'veroordeelt' hem aan de hand van dingen die anderen hebben gedaan, hoewel de situatie heel anders kan zijn.
Inprincipe niet. Ik oordeel nl niet over een situatie die anders kan zijn. Vreemdgaan is in mijn igen vreemdgaan en zijn voorgangers hebben mij daar juist anders over laten denken (gelukkig) Ik ga mijn gevoel voor iemand niet meer verspillen die onze relatie niet serieus neemt (zo zou dat voor mij voelen) of laks heeft aan mijn normen en waarden.