Geen idee eerlijk gezegd. Ik ben geen voorstander van het feit dat men meent eigendomsrecht te mogen claimen over een ander persoon, dus ik zou waarschijnlijk vooral heel triest zijn als hij niet meer bij mij zou willen zijn. Woede is m.i. niet op zijn plaats. Niemand kan zijn/haar gevoelens regelen.
Nouja als je getrouwd bent mag je er wel vanuit gaan dat je geliefde ‘van jou’ (jouw man/vrouw, jouw geliefde) is toch? Als hij open staat voor een ander moet hij nadenken over zn liefde voor zn (huidige) gezin en eerlijk zijn tegen zichzelf en gezin
Ik snap je deels wel. Maar je kunt wel eerst in gesprek gaan met je huidige partner voordat je toegeeft aan die gevoelens.
Ik geloof niet dat het zo simpel is eerlijk gezegd. Je zet jezelf niet open voor 'een ander', 'een ander' kan je zomaar overkomen. Weet ik uit ervaring (ben toen ook bij mijn ex weggegaan).
Zit wat in natuurlijk maar ik kan de lasten niet dragen en hij wel. Daarnaast heeft hij het zelf gebouwd en die confrontatie hoeft dan ook niet dagelijks wat mij betreft. Gelukkig hoef ik me er geen zorgen om te maken, hopelijk ook niet in de toekomst. Maar voor de vrouwen die er wel mee te maken hebben, het is allemaal zo makkelijk om maar te roepen wat wij zouden doen maar in het echt ligt het toch heel anders denk ik. Ik hoop dat @lloorrtt dit topic niet opent omdat zij in een dergelijke situatie zit...
Simpel natuurlijk niet. Dat zegt niemand ook. Maar je hebt wel bepaalde verantwoordelijkheden, zeker met kinderen. Een ‘het overkomt me’ houding is te gemakkelijk. Dan nog zit er ergens iets niet helemaal goed in je relatie. Ik ben ervan overtuigd dat dat soort dingen enkel gebeuren wanneer je je (onbewust!) open stelt voor ‘iets’ anders. Ik ben er óók van overtuigd dat het niet het einde hoeft te zijn mits je dus beiden vecht, moeite doet, elkaar tijd en ruimte geeft en samen realiseert wat je hebt en weg zou gooien.
Dat gevoel heb ik ook, maar ik zou wel gekwetst zijn dat hij dan niet eerder bij mij is gekomen om erover te praten. Maar ik ben zelf ontzettend verliefd geweest op een andere man zo'n 7 jaar geleden, en dat was wederzijds; allebei getrouwd. Vanaf dag 1 heb ik dit op tafel gegooid en hebben we er heel open over kunnen praten. Dus ik zou in het omgekeerde geval gekwetst zijn dat hij het niet ook zo open heeft besproken. Maar verder? Ik heb geen idee. Ik vind het niet iets om meteen kwaad z'n koffer op straat te zetten of zelf weg te stormen, dat ligt echt aan wat er speelt. Misschien is onze liefde onveranderd, maar speelde er puur een soort seksuele aantrekking? Of hij is ook echt verliefd zoals ik ook was? En misschien kan dat ook allebei naast elkaar bestaan? Ik heb werkelijk geen idee, maar ik weet dat je zoiets in gevoel niet kan sturen - in handelen natuurlijk wel (en dát zou me dus het meeste kwetsen).
Dat je gevoelens krijgt kun je soms niks aan doen. Maar wat je daarmee doet vervolgens wel natuurlijk. En dat je elkaar trouw beloofd lijkt me vrij normaal in een serieuze relatie / huwelijk. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen wat anders na te streven. Maar daar maak je dan afspraken over.
Ik weet uit eigen ervaring dat ik minder hard ben (was) dan ik zou wensen. Keer op keer liet ik t gebeuren en werd er alleen verdrietig om. De laatste keer vroeg ik "hou je nog wel van mij?" Toen gingen we ook uit elkaar. Bij mn man. Ik weet t echt niet. Ik kan me ten eerste niet indenken dat hij het doet, want hij weet dat ik liever van te voren hoor dat hij iemand leuk vind en iets wik doen, dat ik m nog toestemming zou geven om het 1 keer te doen ook. Ik hoop juist door die open eerlijkheid dat hij me nooit stiekem gaat bedonderen. Dat vond ik echt heel erg..
Dat vind ik ook. Het is wel degelijk een keuze of je iets met die gevoelens gaat doen. Dat overkomt je niet. Je valt niet perongeluk boven op een piemel of in een vagina. Oké oké. Sommigen wel. Sorry
Oh wauw.... Ik sta perplex.... Nee ik kan hem niet claimen om alleen van mij te houden maar mag toch hopen dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt op het moment dat hij gevoelens voor iemand anders krijgt....vreemdgaan is iig écht een no go!!!! Verlammen vind ik op zich een goede optie maar dat geeft meteen zo'n bende.. Ik zou zn moeder bellen en zeggen dat ze hem terug mag.. ik zou zn spulletjes daar netjes voor de deur leggen.
Ik weet niet wat ik nu zou doen, een van mijn vorige ‘relaties’ heb ik verbroken om deze reden. Maar toen nog geen kinderen, dus dat was relatief makkelijk. Maar ik weet niet of ik weer zou kunnen vertrouwen. Vergeven wel uiteindelijk, maar vertrouwen, pfoe..
Precies dit. Ik kan al helemaal uit elkaar vallen bij de gedachte, laat staan dat het echt gebeurt. Ik weet niet wat ik verder nog zou doen.
Als het om seksuele aantrekking zou gaan, zou ik het misschien nog wel veel erger vinden. Dan geeft hij mij het gevoel dat ik hem dat niet kan bieden. Ik zou me geen moment meer zelfverzekerd bij hem voelen, over mezelf en over mijn lichaam. Waar ik ook voor hem 4 zwangerschappen mee gehad heb..
Ik heb het wel meegemaakt. Op mijn 35e verjaardag. Nadat de meeste visitie weg was gegaan, ben ik tekeer gegaan. Ik heb staan vloeken, tieren en wat nog meer. Ik was woest! De weken daarna waren een drama. Aangezien we boven de zaak woonde, was hef logischer dat ik een andere woning zocht en een andere baan. Woning redelijk snel gevonden (nieuwbouwproject) maar door alle drama vanwege allerlei pesterijen vd dame in kwestie, heb ik de woning afgezegd en ben ik een uur verder gaan wonen. Andere baan had ik zo gevonden, een andere woning was een stuk lastiger. In 1 jaar tijd 5x verhuist.
Een man kan wel degelijk regelen in wie hij zijn slurf hangt. Als je een monogame relatie afspreekt dan heeft dat ook niets te maken met eigendomsrecht claimen over een ander. Woede zou wat mij betreft wel degelijk op zijn plaats zijn? De meeste vreemgangers gebruiken geen condooms. Je neemt dus het risico als vreemgangers dat je partner een soa oploopt. Plus dat de vreemganger een bom onder de relatie legt met alle emotionele en financiële gevolgen van dien. Over kinderen zal ik het niet hebben want dat maakt het nog complexer.
Om deze reden zou ik de vent in kwestie dus wél zijn ballen hebben afgedraaid. Verliefd worden op een ander is één ding, maar behandel je ex wél met respect, en dwing dat ook af bij je nieuwe partner...
Verliefd worden kan je wel degelijk overkomen. Daar kies je niet voor. Dus als mijn man verliefd wordt op een ander ben ik daar niet boos over. Dan ben ik verdrietig en teleurgesteld, maar niet boos. Als hij besluit zijn piemel in die ander te steken ben ik wel boos. Dan heeft hij blijkbaar niet genoeg respect voor me, om dit eerst aan mij te vertellen. Dan kan hij zijn spullen pakken en vertrekken. Voor mij een absolute no go. En daarna hoop ik dat we allebei nog genoeg respect voor ons ooit zo mooie huwelijk kunnen opbrengen om als team onze dochter op te voeden. Als 2 volwassenen en niet als 2 vechtende kleuters.